KLUCZE KAPŁAŃSTWA

STARSZY RUSSELL M. NELSON

Kworum Dwunastu Apostołów

Dziewiąty z serii artykułów o kapłaństwie i jego celach.

Klucze są ważne i stanowią pewną wartość. Większość z nas nosi klucze w kieszeni lub torbie, dokądkolwiek idziemy. Inne klucze są nie tylko ważne i stanowią wartość, ale są cenne, pełne mocy i niewidzialne! Mają one wieczne znaczenie. Są to klucze kapłańskie¹.

Prorok Józef Smith nauczał, że „fundamentalne zasady, zarządzanie i doktryny Kościoła powierzone są kluczom królestwa”². Te klucze odnoszą się do prawa przewodniczenia kapłaństwu w imię Pana Jezusa Chrystusa. Klucze niosą ze sobą prawo do przewodniczenia lokalnej organizacji Kościoła, takiej jak palik, okręg lub gmina, misja lub dystrykt, kworum kapłańskie albo świątynia. Klucze nadawane są przez nałożenie rąk przez tego, który posiada właściwe upoważnienie i którego upoważnienie znane jest Kościołowi³.

Wszystkie klucze królestwa Bożego na Ziemi są w posiadaniu członków Rady Prezydenta Kościoła i członków Kworum Dwunastu Apostołów. Prezydent Kościoła — Apostoł senior — przewodniczy całemu Kościołowi i jest jedyną osobą na Ziemi, która w pełni wykorzystuje wszystkie klucze⁴. Przekazuje on upoważnienie innym posiadaczom kapłaństwa w ich specyficznych urzędach i powołaniach poprzez nadanie kluczy lub autoryzowanie ich nadania⁵.

Kapłaństwo jest władzą Bożą przekazaną człowiekowi, aby służył dla zbawienia ludzi. „Moc kierowania tą pracą składa się na klucze Kapłaństwa”⁶. Istnieje różnica pomiędzy posiadaniem kapłaństwa a posiadaniem kluczy kapłaństwa. Kiedy mężczyźnie nadawane są klucze, nie otrzymuje on dodatkowego kapłaństwa. To, co posiada, to prawo do kierowania pracą kapłaństwa.

Przygotowanie i pozwolenie

Po to, by dobrze służyć jako posiadacz świętego kapłaństwa, potrzebne jest zarówno przygotowanie jak i pozwolenie. Czy mogę przytoczyć osobiste doświadczenie? Przed powołaniem do Kworum Dwunastu Apostołów służyłem jako lekarz medycyny i chirurg. Posiadałem dwa stopnie doktorskie. Posiadałem dwie specjalizacje. Długie przygotowanie pochłonęło wiele lat, a mimo to samo wykształcenie nie pozwalało mi na podjęcie pracy. Dlaczego? Ponieważ potrzebowałem zgodnego z prawem pozwolenia na wykonywanie zawodu.

Mogłem je uzyskać jedynie dzięki upoważnieniu od władz stanowych i pod kierownictwem rady szpitali, w których chciałem pracować. Kiedy upoważnieni do tego urzędnicy wydali mi licencję i zezwolenie, wówczas mogłem zająć się pacjentami, których dolegliwości wymagały interwencji chirurgicznej. Po tym, jak administracja prawna wykorzystała swe „klucze”, mogłem udzielać służby, do której zostałem przygotowany.

W zamian za to, byłem odpowiedzialny przed tymi, którzy mi ten przywilej przyznali. Wymagano ode mnie, bym przestrzegał prawa i etyki lekarskiej i nigdy nie pogwałcił powierzonych mi uprawnień.

Podobnie jak te ważne kroki przygotowania i uzyskiwania pozwolenia odnoszą się do medycyny (i innych profesji), odnoszą się też do służby kapłańskiej. Ci, którzy dzierżą Kapłaństwo — Aarona i Melchizedeka — posiadają upoważnienie do udzielania służby kapłańskiej. Jako przedstawiciele Pana mają prawo do dokonywania świętych obrzędów ewangelii. Klucze upoważniają do udzielenia takiej służby.

Istnieje też różnica pomiędzy upoważnieniem kapłańskim a mocą kapłańską. Kiedy ktoś jest ustanowiony do urzędu w kapłaństwie, udzielane jest mu upoważnienie. Moc jednak wynika z prawego korzystania z tego upoważnienia⁷. A zatem, choć posiadacze kapłaństwa mają upoważnienie, muszą przygotować się do posiadania mocy. Czynią to, starając się być osobiście godni oraz ucząc się i praktykując obowiązki i doktryny kapłaństwa.

Dlaczego to wszystko jest ważne? Dlaczego moc do działania w imieniu Boga jest tak ważna? Dlaczego ważne jest, żeby posiadacze kapłaństwa przygotowali się, by służyć z mocą? Dlatego, że kapłaństwo ma wieczne znaczenie. Kapłaństwo przynosi korzyść każdemu mężczyźnie, każdej kobiecie i dziecku, którzy żyją teraz, którzy żyli kiedyś i którzy będą jeszcze żyli na tej Ziemi. Ci, którzy dzierżą kapłaństwo, muszą przygotować się, aby błogosławieństwa mocy kapłańskiej były dostępne dla wszystkich dzieci Boga. Ci, którzy dzierżą klucze kapłańskie, muszą zrozumieć, jak w mądrości i prawości korzystać z tych kluczy⁸.

Historia kluczy kapłańskich

Informacje o kluczach i upoważnieniu kapłańskim można prześledzić w trzech okresach historii: w starożytności, w czasie ziemskiej służby Pana i w czasach współczesnych.

Okres pierwszy: starożytność. Upoważnienie kapłańskie było znane już w starożytności, a nawet przed stworzeniem Ziemi. Prorok Józef Smith powiedział: „Kapłaństwo jest ponadczasową zasadą i istniało wraz z Bogiem od wieczności i będzie istnieć przez wieczność”⁹. Prezydent Brigham Young (1801–77) dodał, że kapłaństwo „jest prawem, dzięki któremu światy istnieją, istniały i będą istnieć na zawsze”¹⁰.

W królestwie poprzedzającym ziemską egzystencję istnieliśmy jako duchowe dzieci Boga. Jednym z nas był Abraham. Powiedziano mu, że był pośród „władców” (duchowych przywódców)¹¹, wybranych przed narodzeniem. Pisma święte mówią też, że Pan Bóg, na mocy Swego świętego porządku, ustanowił przed narodzeniem kapłanów, którzy byli przygotowani od założenia świata, zgodnie z Jego wszechwiedzą. A zatem nasze powołanie, by dzierżyć święte kapłaństwo, było zwiastowane jeszcze przed naszym narodzeniem¹².

Adam otrzymał upoważnienie kapłańskie, zanim ukształtowano ten świat¹³. Wiemy, że „najpierw nadano Kapłaństwo Adamowi; on zorganizował Radę Prezydenta i dzierżył klucze z pokolenia na pokolenie”¹⁴. Kapłaństwo nadawano przez pokolenia od Adama do Mojżesza, „z linii ich ojców”¹⁵. Mówiąc o prorokach ze Starego Testamentu, Prorok Józef Smith oświadczył, że „wszyscy prorocy posiadali Kapłaństwo Melchizedeka”¹⁶.

Okres drugi: służba Pana w życiu doczesnym. Jezus, podczas Swej służby w życiu doczesnym, nadał kapłaństwo Swoim Dwunastu Apostołom i objawił zasadę kluczy kapłańskich. Piotrowi, Swojemu Apostołowi, powiedział: „I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie”¹⁷. Pan obiecał te klucze również Jakubowi i Janowi¹⁸.

W ciągu tygodnia od złożenia tej obietnicy Jezus zabrał Piotra, Jakuba i Jana na wysoką górę. Tam, pod kierunkiem Pana, Mojżesz i Eliasz nadali tym Apostołom klucze kapłańskie¹⁹.

Nauczyciel przypomniał Swoim uczniom o źródle tego upoważnienia: „Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was”²⁰.

Niedługo po tym Zbawiciel został ukrzyżowany. Jeszcze zanim pierwsi Apostołowie ukończyli swą pracę, rozpoczęło się Odstępstwo. Pojawiło się, tak jak prorokowano, kiedy odrzucono nauki tych, którzy posiadali klucze kapłańskie i kiedy zbezczeszczono święte obrzędy²¹.

Okres trzeci: czasy współczesne. Przywrócenie kluczy kapłańskich jest jednym z wielu cudów tej dyspensacji pełni czasów²². Jak nauczał Prorok: „Klucze zsyłane są z niebios zawsze, kiedy zsyłana jest Ewangelia”²³. W 1820 roku Prorokowi Józefowi Smithowi ukazał się nasz Ojciec Niebieski i Jego Syn, Jezus Chrystus. W maju 1829 roku Jan Chrzciciel nadał Kapłaństwo Aarona Józefowi Smithowi i Oliwierowi Cowdery²⁴. Czyniąc to, nadał „klucze służby aniołów, ewangelii pokuty i chrztu przez zanurzenie dla odpuszczenia grzechów”²⁵. Niedługo potem Prorok i jego towarzysz otrzymali z rąk Piotra, Jakuba i Jana Kapłaństwo Melchizedeka²⁶. Józef Smith posiadał klucze do zorganizowania Kościoła, wysyłania misjonarzy i ustanawiania przywódców kapłańskich.

Później Pan powiedział Józefowi i Oliwierowi o innych, dla których dodatkowo przeznaczono szczególne klucze kapłańskie²⁷. Z kolei każdy z nich nadał te klucze Józefowi i Oliwierowi:

Mojżesz przekazał klucze zgromadzenia Izraela i przewodzenia dziesięciu plemionom²⁸;
Eliasz — klucze przymierza Abrahama²⁹;
I Prorok Eliasz — klucze upoważnienia do pieczętowania³⁰.

Józef Smith nadał przywrócone klucze kapłańskie wszystkim Apostołom powołanym w jego czasach³¹. Klucze te, z kolei, zostały przekazane następnym pokoleniom, aż do obecnych przywódców Kościoła. Dzisiaj Prezydent Kościoła aktywnie używa każdego klucza „z tymi wszystkimi, którzy otrzymali dyspensację kiedykolwiek od początku stworzenia”³².

12 kwietnia 1984 roku w moim życiu miało miejsce święte wydarzenie, kiedy członkowie Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów położyli swe ręce na mej głowie. I podobnie jak w przypadku moich poprzedników, nadano mi wszystkie klucze kapłańskie. Tak samo jak każdy członek Kworum Dwunastu posiadam wszystkie klucze kapłańskie przywrócone w dniach ostatnich, ale niektóre klucze nie są przez nas używane, chyba że na polecenie Apostoła–seniora lub tuż po jego śmierci. Każdy mężczyzna w Kworum Dwunastu Apostołów czuje wagę odpowiedzialności oraz ciężar ponadczasowego zaufania. Wiemy, że klucze, które dzierżymy, zostały przywrócone „na dni ostatnie i po raz ostatni”³³.

Obowiązek i odpowiedzialność

Kiedy kładzie się ręce na głowie kogoś, kto ma być ustanowiony lub wyświęcony, zarówno osoba przekazująca, jak i otrzymująca upoważnienie kapłańskie ma pewne obowiązki i ponosi odpowiedzialność. Pozwólcie, że podam przykład. Wyobraźcie sobie, że posiadacie klucze do czegoś, co jest dla was cenne — do samochodu, domu lub wspaniałego instrumentu. Jeśli pożyczycie te klucze innej osobie z zamiarem, by korzystała z waszej własności, macie w związku z tym pewne obowiązki. Jako osoba użyczająca macie obowiązek związany z sukcesem osoby, która od was pożycza klucze. Dlatego odpowiednio wdrażacie i uczycie tę osobę, aby chronić użytkownika i tym samym zabezpieczyć waszą cenną własność. Osoba otrzymująca klucze również ma obowiązki. Musi znać odpowiednie prawa i podlegać im, troszczyć się o waszą własność i mówić wam, jak sobie radzi z użytkowaniem.

W ten sam sposób rozumie się zasadę tyczącą się kluczy kapłańskich. Prezydenci świątyń, prezydenci misji, prezydenci palików, prezydenci dystryktów, biskupi, prezydenci gmin i prezydenci kworów dzierżą klucze prezydium kapłańskiego. Ich klucze kontrolują moc w ich jednostkach kościelnych. Aby zrealizować misję Kościoła, przywódcy ci nie tylko powołują i odwołują, ale też szkolą i czynią odpowiedzialnymi tych, których powołują. Dlatego na członkach, którzy są ustanawiani do kapłaństwa lub powoływani do służby w Kościele, spoczywa obowiązek posłuszeństwa i odpowiedzialności.

Każde kworum kapłańskie ma prezydenta, bez względu na to, czy jest to kworum diakonów, nauczycieli, kapłanów, starszych czy wyższych kapłanów. Każdy prezydent posiada klucze upoważnienia. Upoważnienia co do zajęć i możliwości służby kworum udzielane są przez prezydenta, który dzierży te klucze. Mimo że prezydent kworum posiada klucze, jego doradcy ich nie mają. Prezydenci organizacji pomocniczych nie dzierżą kluczy. Doradcy i prezydenci organizacji pomocniczych służą wyznaczeni przez tego, kto posiada klucze i kto w zamian przekazuje upoważnienie do działania każdej wyznaczonej osobie.

Kiedy ktoś jest odwoływany ze swego powołania w kapłaństwie, wówczas, jeśli nadano mu klucze, odbiera mu się je, aby, na mocy właściwego upoważnienia, przekazać je nowemu przywódcy. Np. kiedy biskup zostaje odwołany, jego ustanowienie kapłańskie na urząd biskupa pozostaje, ale klucze kapłańskie potrzebne do służenia jako biskup okręgu nadawane są nowemu biskupowi.

Objawienie, lojalność i przywilej służenia

Ci, którzy otrzymują Kapłaństwo Melchizedeka, związani są uroczystą przysięgą i przymierzem, że „żyć [będą] według każdego słowa, które wychodzi z ust Bożych”³⁴. Czyniąc to, mężczyzna taki staje się godny tego, by otrzymywać osobiste objawienia.

Również lojalność jest istotna dla otrzymania mocy kapłańskiej. Lojalność wobec tego, kto dzierży klucze do powoływania i odwoływania, kształtuje jedność, a jedność jest niezbędna do odniesienia sukcesu³⁵. Pan wyjaśnił to, kiedy powiedział: „Jeżeli nie jesteście jednym, nie jesteście moi”³⁶ i „Zbawiony będzie Izrael, kiedy to uznam za słuszne; i przy pomocy kluczy, które dałem, będą prowadzeni”³⁷.

Potrzebujemy przypominania i ostrzegania, że przywilej służby kapłańskiej może być odebrany, jeśli nadużyjemy kapłaństwa. Zrozumienie tego nie jest trudne. To samo ostrzeżenie działa w przypadku świeckich poczynań. Jeśli ktoś lekkomyślnie prowadzi samochód innej osoby, wówczas prawdopodobnie właściciel nie udzieli mu ponownej zgody. Tak samo jest z upoważnieniem kapłańskim. Jeśli się go nadużyje, „zasmucony jest Duch Pański; a kiedy jest wycofany, Amen kapłaństwu czyli władzy tego człowieka”³⁸.

Każdy posiadacz świętego kapłaństwa powinien być głęboko wdzięczny za ten niezrównany przywilej. Pokorą napełnia wiedza, że każdy z nas był ustanowiony do obowiązku, który teraz posiadamy, jeszcze przed założeniem świata³⁹.

Obyśmy byli wierni zaufaniu, jakim Zbawiciel obdarzył tych, którzy dzierżą Jego święte kapłaństwo i posiadają jego święte klucze. Modlę się, abyśmy korzystali z nich mądrze i dokładnie tak, jak chce tego Pan.