Μήνυμα τής Πρώτης Προεδρίας, Οκτώβριος 2012
Ένα κλειδί για μια ευτυχισμένη οικογένεια
Ο μέγας Ρώσος συγγραφέας, Λέων Τολστόι, άρχισε το μυθιστόρημά του Άννα Καρένινα με τα εξής λόγια: «Οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι όλες παρόμοιες· κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον τρόπο της»1. Αν και δεν έχω τη βεβαιότητα τού Τολστόι ότι οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι όλες παρόμοιες, έχω ανακαλύψει ένα πράγμα που έχουν κοινό οι περισσότερες: έχουν έναν τρόπο να συγχωρούν και να ξεχνούν τις ατέλειες των άλλων και να γυρεύουν το καλό.
Από την άλλη, τα άτομα σε δυστυχισμένες οικογένειες συχνά βρίσκουν ελαττώματα, κρατούν κακία και φαίνεται ότι δεν μπορούν να αφήσουν περασμένες προσβολές.
«Ναι, αλλά …» αρχίζουν όσοι είναι δυστυχισμένοι. «Ναι, αλλά δεν ξέρεις πόσο πολύ με πλήγωσε εκείνη», λέει κάποιος. «Ναι, αλλά δεν ξέρεις πόσο απαίσιος είναι», λέει ένας άλλος.
Ίσως και οι δύο έχουν δίκιο. Ίσως κανείς.
Υπάρχουν πολλοί βαθμοί προσβολών. Υπάρχουν πολλοί βαθμοί πληγώματος. Όμως, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι συχνά δικαιολογούμε τον θυμό μας και ικανοποιούμε τη συνείδησή μας, λέγοντας στον εαυτό μας ιστορίες για τα κίνητρα των άλλων που καταδικάζουν τις πράξεις τους ως ασυγχώρητες και εγωιστικές, ενώ ταυτοχρόνως υψώνουν τα δικά μας κίνητρα ως αγνά και αθώα.
Ο σκύλος τού πρίγκιπα
Υπάρχει μία παλαιά ουαλική ιστορία από τον 13ο αιώνα για έναν πρίγκιπα, ο οποίος επέστρεψε σπίτι και βρήκε τον σκύλο του με αίμα να στάζει στο πρόσωπό του. Ο άνδρας έσπευσε μέσα στο σπίτι και με τρόμο είδε ότι το μωρό του, ένα αγοράκι, έλειπε και η κούνια του ήταν αναποδογυρισμένη. Με θυμό, ο πρίγκιπας έβγαλε το σπαθί του και σκότωσε τον σκύλο. Εντός ολίγου κατόπιν, άκουσε την κραυγή τού γυιού του—το μωρό ήταν ζωντανό! Δίπλα στο βρέφος εκείτο ένας νεκρός λύκος. Στην πραγματικότητα, ο σκύλος είχε προστατεύσει το μωρό τού πρίγκιπα από τον βίαιο λύκο.
Αν και αυτή η ιστορία είναι δραματική, επιδεικνύει ένα σημείο. Ανοίγει την πιθανότητα να μη συμφωνεί πάντοτε η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας σχετικά με τον λόγο που άλλοι συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο με τα γεγονότα—ενίοτε ούτε καν θέλουμε να γνωρίζουμε τα γεγονότα. Αντ’ αυτού θα αισθανόμασταν δικαιολογημένοι στον θυμό μας, εμμένοντας στην πικρία και τη μνησικακία μας. Ενίοτε, αυτές οι κακίες μπορούν να διαρκέσουν μήνες ή χρόνια. Ενίοτε, μπορεί να διαρκέσουν μια ζωή.
Μία χωρισμένη οικογένεια
Ένας πατέρας δεν μπορούσε να συγχωρήσει τον γυιο του που απομακρύνθηκε από το μονοπάτι που είχε διδαχθεί. Το αγόρι είχε φίλους, τους οποίους δεν ενέκρινε ο πατέρας, και έκανε πολλά πράγματα αντίθετα από αυτά που νόμιζε ο πατέρας του ότι θα έπρεπε να κάνει. Αυτό προκάλεσε ρήξη μεταξύ πατέρα και γυιου και αμέσως μόλις μπόρεσε το αγόρι, έφυγε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ. Σπανίως ξαναμίλησαν.
Αισθανόταν δικαιολογημένος ο πατέρας; Ίσως.
Αισθανόταν δικαιολογημένος ο γυιος; Ίσως.
Αυτό που ξέρω μόνο είναι ότι αυτή η οικογένεια χωρίσθηκε και ήταν δυστυχισμένη, επειδή ούτε ο πατέρας ούτε ο γυιος δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν ο ένας τον άλλον. Δεν μπορούσαν να κοιτάξουν πέρα από τις πικρές στιγμές που είχε ο ένας για τον άλλον. Γέμισαν την καρδιά τους με θυμό αντί για αγάπη και συγχώρηση. Καθένας στέρησε από τον εαυτό του την ευκαιρία να επηρεάζει τη ζωή τού άλλου για καλό. Η διχόνοια μεταξύ τους φαινόταν τόσο βαθιά και τόσο μεγάλη που ο καθένας τους έγινε πνευματικός αιχμάλωτος στη δική του συναισθηματική απομόνωση.
Ευτυχώς, ο στοργικός και σοφός Αιώνιος Πατέρας μας στους Ουρανούς παρείχε τα μέσα για την υπερνίκηση αυτού τού κενού γεμάτο υπερηφάνεια. Η μεγάλη και απέραντη εξιλέωση είναι η υπέρτατη πράξη συγχώρησης και συμφιλίωσης. Η σπουδαιότητά της υπερβαίνει την κατανόησή μου, αλλά καταθέτω μαρτυρία με όλη την καρδιά και την ψυχή μου για την πραγματικότητα και την απόλυτη δύναμή της. Ο Σωτήρας προσέφερε τον εαυτό Του ως λύτρα για τις αμαρτίες μας. Μέσω Εκείνου κερδίζουμε τη συγχώρηση.
Καμία οικογένεια δεν είναι τέλεια
Κανείς από εμάς δεν είναι δίχως αμαρτία. Όλοι μας κάνουμε λάθη, συμπεριλαμβανομένων υμών και εμού. Όλοι έχουμε πληγωθεί. Όλοι έχουμε πληγώσει άλλους.
Είναι μέσω τής θυσίας τού Σωτήρος μας που μπορούμε να κερδίσουμε υπερύψωση και αιώνια ζωή. Καθώς αποδεχόμαστε τους τρόπους Του και υπερνικούμε την υπερηφάνειά μας, μαλακώνοντας την καρδιά μας, μπορούμε να φέρουμε συμφιλίωση και συγχώρηση στην οικογένειά μας και την προσωπική μας ζωή. Ο Θεός θα μας βοηθήσει να συγχωρούμε περισσότερο, να είμαστε πιο πρόθυμοι να πάμε δύο μίλια, να είμαστε πρώτοι να απολογηθούμε ακόμη και αν κάτι δεν ήταν δικό μας σφάλμα, να παραμερίσουμε παλαιές κακίες και να μην τις καλλιεργούμε πλέον. Δόξα τω Θεώ, ο οποίος μας έδωσε τον Μονογενή Του Υιό, και [δόξα] τω Υιώ, ο οποίος έδωσε τη ζωή Του για εμάς.
Μπορούμε να νιώθουμε την αγάπη τού Θεού για εμάς κάθε ημέρα. Δεν θα πρέπει να είμαστε εις θέσιν να δίνουμε περισσότερο από τον εαυτό μας στους συνανθρώπους μας όπως διδασκόμαστε στον αγαπημένο ύμνο “Because I Have Been Given Much” [«Επειδή μού έχουν δοθεί πολλά»];2 Ο Κύριος έχει ανοίξει για εμάς τη θύρα να συγχωρηθούμε. Δεν θα ήταν απλώς σωστό να αφήσουμε παράμερα τον εγωισμό και την υπερηφάνειά μας και να αρχίσουμε να ανοίξουμε αυτήν την ευλογημένη θύρα τής συγχώρησης σε αυτούς με τους οποίους αγωνιζόμαστε—ειδικώς σε όλη μας την οικογένεια;
Στο τέλος, η ευτυχία δεν προέρχεται από την τελειότητα, αλλά από την εφαρμογή ουράνιων αρχών, ακόμη και με μικρά βήματα. Η Πρώτη Προεδρία και η Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων έχουν διακηρύξει: «Η ευτυχία της ζωής μέσα στην οικογένεια μπορεί να επιτευχθεί με μεγαλύτερη ευκολία, όταν στηρίζεται στις διδαχές τού Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι επιτυχημένοι γάμοι και οι επιτυχημένες οικογένειες βασίζονται και διατηρούνται επί των αρχών της πίστεως, της προσευχής, της μετάνοιας, της συγχώρεσης, του σεβασμού, της αγάπης, της συμπόνιας, της εργασίας και των εποικοδομητικών ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων»3.
Η συγχώρηση εντοπίζεται ακριβώς στο μέσον αυτών των απλών αληθειών, θεμελιωμένη επί τού σχεδίου ευδαιμονίας τού Επουράνιου Πατέρα μας. Επειδή η συγχώρηση συνδέει αρχές, συνδέει ανθρώπους. Είναι ένα κλειδί, ανοίγει κλειδωμένες πόρτες, είναι η αρχή ενός έντιμου μονοπατιού και είναι μία από τις καλύτερες ελπίδες μας για μια ευτυχισμένη οικογένεια.
Είθε ο Θεός να μας βοηθήσει να συγχωρούμε λίγο περισσότερο στην οικογένειά μας, να συγχωρούμε περισσότερο ο ένας τον άλλον και ίσως να συγχωρούμε περισσότερο ακόμη και τον εαυτό μας. Προσεύχομαι ώστε να βιώσουμε τη συγχώρηση ως έναν υπέροχο τρόπο με τον οποίον οι περισσότερες ευτυχισμένες οικογένειες είναι παρόμοιες.
© 2012 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. Έγκριση αγγλικού κειμένου: 6/11. Έγκριση μετάφρασης: 6/11. Μετάφραση τού First Presidency Message, October 2012. Greek. 10370 133
Διδασκαλία από αυτό το μήνυμα
«Καθώς προετοιμάζετε κάθε μάθημα, διερωτηθείτε πώς η αρχή είναι σαν κάτι που έχουν βιώσει τα μέλη τής οικογένειας στη δική τους ζωή» (Teaching, No Greater Call [1999], 171). Σκεφθείτε το ενδεχόμενο να ζητήσετε από μέλη τής οικογένειας να αναφέρουν θετικές εμπειρίες που είχαν ή παρατήρησαν όσον αφορά στη συγχώρηση. Συζητήστε αυτές τις εμπειρίες, δίδοντας έμφαση στις ευλογίες τής συγχώρησης. Ολοκληρώστε, καταθέτοντας μαρτυρία για τη σπουδαιότητα να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον.