Μήνυμα της Πρώτης Προεδρίας, Ιούλιος 2013
Ο κόσμος χρειάζεται πρωτοπόρους σήμερα
Για πολλούς, το ταξίδι των πρωτοπόρων του 1847 δεν ξεκίνησε από τη Ναβού, το Κίρτλαντ, το Φαρ Ουέστ ή τη Νέα Υόρκη, αλλά αντίθετα από τη μακρινή Αγγλία, Σκωτία, Σκανδιναβία και Γερμανία. Τα μικρά παιδιά δεν μπορούσαν πλήρως να καταλάβουν το μέγεθος της πίστης που παρακινούσε τους γονείς τους, ώστε να αφήσουν πίσω οικογένεια, φίλους, ανέσεις και ασφάλεια.
Ένα μικρό παιδί θα μπορούσε να ρωτήσει: «Μανούλα, γιατί αφήνουμε το σπίτι μας; Πού πηγαίνουμε;»
«Έλα μαζί, πολύτιμό μου παιδάκι. Πηγαίνουμε στη Σιών, την πόλη του Θεού».
Ανάμεσα στην ασφάλεια του σπιτικού και την υπόσχεση της Σιών στέκονταν τα αγριεμένα και επικίνδυνα νερά του φοβερού Ατλαντικού. Ποιος μπορεί να εξιστορήσει τον φόβο που κυρίευε την ανθρώπινη καρδιά, κατά τη διάρκεια αυτών των επικίνδυνων ταξιδιών; Παρακινημένοι από τους σιωπηλούς ψιθύρους του Πνεύματος, υποστηριγμένοι από μία απλή κι όμως ακατάλυτη πίστη, αυτοί οι Άγιοι πρωτοπόροι εμπιστεύθηκαν τον Κύριο και ξεκίνησαν το ταξίδι τους.
Τελικά έφθασαν στη Ναβού μόνο και μόνο για να φύγουν πάλι και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες στην πορεία. Ταφόπλακες από πρασινάδα και πέτρες σημάδευαν τους τάφους κατά μήκος όλης της διαδρομής από τη Ναβού στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Αυτό ήταν το τίμημα που πλήρωσαν ορισμένοι πρωτοπόροι. Τα σώματά τους ετάφησαν εν ειρήνη, αλλά τα ονόματά τους ζουν για πάντα.
Κουρασμένα βόδια σωριάζονταν, ρόδες κάρων έτριζαν, γενναίοι άνδρες μοχθούσαν, τύμπανα πολέμου ακούγονταν και κογιότ ούρλιαζαν. Αλλά οι εμπνευσμένοι από πίστη και δαρμένοι από τις καταιγίδες πρωτοπόροι, συνέχιζαν. Συχνά τραγουδούσαν:
Ελάτε σεις, οι Άγιοι της γης,
με χαρά, θαρρετά.
Κι αν σκοτεινός ο δρόμος θα γενεί,
θα φανεί η χαραυγή…
Όλα θα ’ναι καλά. Όλα θα ’ναι καλά.1
Εκείνοι οι πρωτοπόροι θυμούνταν τα λόγια του Κυρίου: «Ο λαός μου πρέπει να δοκιμαστεί στα πάντα, ώστε να είναι προετοιμασμένοι να λάβουν την δόξα που έχω για αυτούς, τη δόξα τής Σιών».2
Το πέρασμα του χρόνου θολώνει τις αναμνήσεις μας και μειώνει την εκτίμησή μας για εκείνους που περπάτησαν στον δρόμο του πόνου, αφήνοντας πίσω ένα μονοπάτι σημαδεμένο με δάκρυα και τάφους δίχως ονόματα. Αλλά τι γίνεται με τις σημερινές δυσκολίες; Μήπως δεν υπάρχουν δρόμοι με πέτρες για να περπατήσουμε, απότομα βουνά να ανεβούμε, χαράδρες να διασχίσουμε, μονοπάτια να χαράξουμε, ποτάμια να διασχίσουμε; Ή μήπως υπάρχει άμεση ανάγκη για εκείνο το πνεύμα πρωτοπόρων που θα μας καθοδηγήσει μακριά από τους κινδύνους που απειλούν να μας καταβροχθίσουν και θα μας οδηγήσει στην ασφάλεια της Σιών;
Στις δεκαετίες ύστερα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα ηθικά πρότυπα έχουν χαμηλώσει επανειλημμένως. Η εγκληματικότητα αυξάνεται κατακόρυφα, η ευπρέπεια μειώνεται δραστικά. Πολλοί βρίσκονται σε τροχιά καταστροφής, αναζητώντας συγκινήσεις της στιγμής, ενώ θυσιάζουν τις χαρές της αιωνιότητας. Έτσι χάνουμε το δικαίωμα στην ειρήνη.
Ξεχνάμε πώς οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι επεκράτησαν θριαμβευτικά σε έναν βάρβαρο κόσμο και πώς έληξε αυτός ο θρίαμβος — πώς η χαλαρότητα και η μαλακότητα τελικώς τους οδήγησε προς την καταστροφή. Στο τέλος, περισσότερο από την ελευθερία, ήθελαν την ασφάλεια και μια άνετη ζωή, οπότε έχασαν τα πάντα — ανέσεις και ασφάλεια και ελευθερία.
Μην ενδίδετε στους πειρασμούς του Σατανά. Αντ’ αυτού, σταθείτε σταθεροί στην αλήθεια. Οι ανικανοποίητες επιθυμίες της ψυχής δεν θα ικανοποιηθούν με την ατέλειωτη αναζήτηση χαράς ανάμεσα στις συγκινήσεις των αισθήσεων και της κακίας. Η κακία ποτέ δεν οδηγεί προς την αρετή. Το μίσος ποτέ δεν προωθεί την αγάπη. Η δειλία ποτέ δεν δίνει κουράγιο. Η αμφιβολία ποτέ δεν εμπνέει πίστη.
Ορισμένοι το βρίσκουν δύσκολο να αντισταθούν στους χλευασμούς και στα ανούσια σχόλια ανόητων ανθρώπων οι οποίοι εξευτελίζουν την αγνότητα, την τιμιότητα και την υπακοή στις εντολές του Θεού. Αλλά ο κόσμος πάντα υποτιμούσε την τήρηση των αρχών. Όταν ο Νώε έλαβε οδηγίες για να κατασκευάσει την κιβωτό, οι ανόητες μάζες ανθρώπων κοιτούσαν τον ανέφελο ουρανό και χλεύαζαν και αποδοκίμαζαν — μέχρι που ήλθε η βροχή.
Πρέπει να μαθαίνουμε αυτά τα δύσκολα μαθήματα ξανά και ξανά; Οι καιροί αλλάζουν, αλλά η αλήθεια παραμένει ίδια. Όταν αποτυγχάνουμε να επωφεληθούμε από τις εμπειρίες του παρελθόντος, είμαστε καταδικασμένοι να τις επαναλάβουμε μαζί με όλο το ψυχικό άλγος, τα βάσανα και την αγωνία. Δεν έχουμε τη σοφία να υπακούσουμε Εκείνον που γνωρίζει την αρχή από το τέλος — τον Κύριό μας, ο οποίος κατήρτισε το σχέδιο σωτηρίας — αντί εκείνου του ερπετού, που περιφρονούσε την ομορφιά του;
Το λεξικό ορίζει τον πρωτοπόρο ως «κάποιος που πορεύεται πρώτος για να προετοιμάσει ή να ανοίξει τον δρόμο σε άλλους να ακολουθήσουν».3 Μπορούμε με κάποιο τρόπο να επικεντρώσουμε το κουράγιο και τη σταθερότητα στον σκοπό που χαρακτήριζε τους πρωτοπόρους των προηγούμενων γενεών; Μπορούμε εσείς και εγώ, στην πραγματικότητα, να γίνουμε πρωτοπόροι;
Ξέρω ότι μπορούμε να γίνουμε. Αχ, πόσο πολύ ο κόσμος χρειάζεται πρωτοπόρους σήμερα!
© 2013 υπό Intellectual Reserve, Inc. Διατηρούνται όλα τα δικαιώματα. Printed in Germany. Έγκριση αγγλικού κειμένου: 6/12. Έγκριση μετάφρασης: 6/12. Μετάφραση του First Presidency Message, July 2013. Greek. 10667 133
Διδασκαλία από αυτό το μήνυμα
Οι γραφές εξηγούν ότι οι οικογενειακοί διδάσκαλοι πρέπει να «προειδοποιούν, να εξηγούν, να παροτρύνουν και να διδάσκουν, και να προσκαλούν όλους να έλθουν προς το Χριστό» (Δ&Δ 20:59). Σκεφθείτε το ενδεχόμενο να επισημάνετε τις προειδοποιήσεις και τις προσκλήσεις που περιέχονται στο μήνυμα του Προέδρου Μόνσον σε αυτούς που επισκέπτεστε. Ίσως θα θέλατε να συζητήσετε μαζί τους τρόπους με τους οποίους να αναγνωρίζουν και να ακολουθούν σωστά παραδείγματα, να αποφεύγουν τους πειρασμούς και να μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Ρωτήστε αυτούς που διδάσκετε πώς μπορούν να γίνουν πρωτοπόροι σήμερα.