Obietnica Portera
Zaczerpnięte z przemówienia „Mamy wielki powód do radości”, Liahona, listopad 2013, str. 115–116.
Kiedy zmarł mój teść, nasza rodzina zebrała się, aby przywitać tych, którzy przybyli wyrazić szacunek zmarłemu. Podczas gdy przez cały wieczór rozmawiałam z rodziną i przyjaciółmi, często widziałam, jak nasz 10-letni wnuk, Porter, stoi obok teściowej — swojej babuni. Czasami stał za nią i czuwał nad nią. Raz zauważyłam, jak wziął ją pod ramię. Obserwowałam, jak poklepuje ją po dłoni, przytula i stoi u jej boku.
Przez kilka dni te obrazy stały mi przed oczami. Poczułam, że powinnam wysłać Porterowi e-mail. Powiedziałam, co spostrzegłam i jakie budziło to we mnie uczucia. Przypomniałam mu o przymierzach, jakie zawarł podczas chrztu i zacytowałam słowa Almy z 18. rozdziału księgi Mosjasza:
„I teraz, jeśli pragniecie przystąpić do stada Boga, być nazwani Jego ludem i pragniecie dźwigać jedni drugich brzemiona, aby ulżyć jeden drugiemu,
jeśli pragniecie płakać z tymi, którzy płaczą, pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia, i zawsze dawać świadectwo o Bogu we wszystkim, co czynicie i gdziekolwiek się znajdujecie, aż do śmierci […], abyście mogli mieć życie wieczne —
[…] jeśli jest to pragnieniem waszych serc, cóż powstrzymuje was od chrztu w imię Pana, jako świadectwa przed Nim, że przystąpiliście do przymierza z Nim, że będziecie Mu służyć i przestrzegać Jego przykazań, aby mógł bardziej obficie przelać na was swego Ducha?” (wersety 8–10).
Wyjaśniłam Porterowi, że Alma nauczał, iż osoby, które chcą przyjąć chrzest, muszą mieć pragnienie służby Panu poprzez służbę bliźnim — przez całe życie! Powiedziałam: „Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, ale przez to, jak okazywałeś babci miłość i troskę, dochowywałeś zawartych przymierzy. Codziennie dotrzymujemy przymierzy, kiedy jesteśmy uprzejmi, okazujemy miłość i troszczymy się o siebie nawzajem. Chcę, abyś wiedział, że jestem z ciebie dumna, że dotrzymujesz swych przymierzy! Gdy będziesz dotrzymywać przymierzy zawartych podczas chrztu, będziesz przygotowany do ustanowienia do kapłaństwa. To dodatkowe przymierze da ci więcej możliwości, aby błogosławić ludzi i służyć im oraz pomoże ci przygotować się do przymierzy, które zawrzesz w świątyni. Dziękuję za to, że jesteś dla mnie tak dobrym przykładem! Dziękuję za pokazanie mi, jak należy dotrzymywać przymierzy!”
Porter odpisał: „Babciu, dziękuję za słowa, które napisałaś. Za każdym razem kiedy ściskałem babunię, to nie zdawałem sobie sprawy, że wtedy dotrzymywałem przymierzy, ale czułem ciepło w sercu i było to bardzo dobre uczucie. Wiem, że w sercu odczuwałem Ducha Świętego”.
Ja także czułam ciepło w sercu, gdy zdałam sobie sprawę, że Porter zrozumiał związek między dotrzymywaniem przymierzy a obietnicą, aby „zawsze […] mieć z sobą […] Ducha [Ojca Niebieskiego]” [NiP 20:77]. Ta obietnica jest możliwa dzięki przyjęciu daru Ducha Świętego.