Ouderling Richard G. Scott: zijn volledige toewijding aan het werk van de Heer
‘Als een van zijn apostelen, bevoegd om van Hem te getuigen, getuig ik plechtig dat ik weet dat de Heiland leeft, dat Hij een opgestaan, verheerlijkt persoon van volmaakte liefde is.’1
Bovenaan: foto geplaatst met toestemming van Deseret News
Van jongs af aan had ouderling Richard G. Scott al het verlangen om het goede te doen, ook als dat moeilijk was. Ouderling Scott heeft ooit gezegd: ‘Toen ik heel jong was, heb ik een verbond met de Heer gesloten dat ik me volledig aan zijn werk zou toewijden.’2 Gedurende zijn hele leven heeft hij zijn beslissingen aan de hand van dat verbond genomen. Hij heeft een voltijdzending vervuld en is werkzaam geweest als zendingspresident, lid van de Zeventig en vervolgens als apostel van de Heer.
Richard Gordon Scott is op 7 november 1928 in Pocatello (Idaho, VS) geboren. Toen hij vijf was, verhuisden zijn ouders met de kinderen naar Washington, D.C., waar zijn vader op het ministerie van landbouw voor ouderling Ezra Taft Benson van het Quorum der Twaalf Apostelen werkte, die toen minister van landbouw was.
Linksboven: Richard vond het altijd leuk om dingen uit elkaar te halen, te zien hoe ze werkten en ze dan weer in elkaar te zetten. Zijn ouders moedigden hem daarin aan. Boven: Kenneth en Mary Scott met hun kinderen (van links naar rechts): Gerald, Wayne, Walter, Mitchel en Richard.
Toen Richard nog jong was, gingen zijn ouders niet geregeld met de kinderen naar de kerk. Zijn ouders, Kenneth en Mary, brachten hem goede normen en waarden bij, maar Kenneth was toen geen lid van de kerk en Mary was minderactief. (Kenneth is later lid van de kerk geworden, en zijn vrouw en hij werden actieve leden. Ze zijn later jarenlang in de Washington D.C.-tempel werkzaam geweest.) Richard ging af en toe naar de kerk. Hij werd daartoe aangemoedigd door goede vrienden, bisschoppen en huisonderwijzers.
Op de middelbare school was Richard een extraverte jongeman. Hij werd gekozen als klaspresident, hij speelde klarinet in een band en hij speelde de trom in de muziekkapel. Hoewel hij goede cijfers haalde en veel vrienden had, voelde hij zich eenzaam en had hij niet veel zelfvertrouwen. Als zendeling besefte hij later ‘dat hij die gevoelens niet had hoeven hebben als hij het evangelie volledig had begrepen.’3
Boven: Richard (in het midden) met zijn jongere broers. Linksboven: In 1950 studeerde Richard af met een graad in de werktuigbouwkunde. Links: Richard, die klarinet speelt, en zijn broers.
Tijdens de zomervakanties deed Richard vakantiewerk om geld voor zijn studie te verdienen. Een van die zomers werkte hij op een oesterboot voor de kust van Long Island (New York, VS). Een andere zomer ging hij naar Utah om voor bosbeheer bomen om te hakken. Hij heeft ook treinwagons gerepareerd. Een andere zomer wilde hij voor de Utah Parks Company werken, hoewel ze hadden gezegd dat ze geen vacatures hadden. Hij bood aan om twee weken zonder salaris af te wassen. Hij ging er vanuit dat hij minimaal een slaapplek en eten zou hebben. Hij werd aangenomen nadat hij initiatief had getoond om naast het afwassen ook met koken te helpen.4
Na de middelbare school ging Richard naar de George Washington University in Washington, D.C., waar hij in 1950 een bachelordiploma in de werktuigbouwkunde haalde.
Over een zending nadenken
Onder: Ouderling Scott als zendeling in Uruguay. Onderaan: Na zijn zending trouwde hij in 1953 met Jeanene in de Mantitempel (Utah, VS).
Toen hij 22 was, had hij nog niet echt over een zending nagedacht. Maar hij begon erover na te denken toen zijn vriendin, Jeanene Watkins, tegen hem zei: ‘Als ik trouw, zal dat in de tempel met een teruggekeerde zendeling zijn.’5 Hij begon over een zending te bidden en sprak er met zijn bisschop over. Hij werd geroepen om van 1950 tot 1953 in het zendingsgebied Uruguay te werken.
Jeanene studeerde moderne dans en sociologie aan de George Washington University. Ze studeerde in 1951 af en ging toen op zending in het noordwesten van de Verenigde Staten. In juli 1953, twee weken nadat ouderling Scott van zijn zending was teruggekeerd, trouwde hij met Jeanene in de Mantitempel (Utah, VS). Over die verzegeling heeft hij ooit in een algemene conferentie gezegd: ‘Woorden schieten mij tekort om de vrede en rust te beschrijven die ik voel door de kennis dat als ik waardig blijf leven, ik voor eeuwig bij mijn geliefde Jeanene en onze kinderen kan zijn, vanwege die heilige verordening die met het juiste priesterschapsgezag in een huis des Heren is verricht.’6
Ouderling Scott heeft gedurende zijn leven vaak rechtschapen beslissingen genomen, ondanks tegenstand en groepsdruk. Dat was ook het geval toen hij had besloten om op zending te gaan. Hij heeft daarover gezegd: ‘Hoogleraren en vrienden probeerden me over te halen om niet op zending te gaan. Ze zeiden dat mijn toekomstige carrière eronder zou kunnen lijden. Maar vlak na mijn zending werd ik geselecteerd voor het nucleaire programma van de marine. […] Na een bijeenkomst die ik later moest leiden, hoorde ik dat een van de hoogleraren die me had geadviseerd om niet op zending te gaan, toen een veel lagere positie had dan ik. Dat was een krachtig getuigenis van de manier waarop de Heer me gezegend had, omdat ik de juiste prioriteiten had gesteld.’7
Zo’n vijf jaar nadat ze getrouwd waren, maakten ouderling en zuster Scott een ‘groeiervaring’ door — een moeilijke beproeving die uiteindelijk een grote zegen voor het gezin werd. Ze hadden toen een dochter van drie en een zoon van twee. Zuster Scott verwachtte een meisje. Helaas overleed het meisje bij de geboorte.
Zes weken later overleed hun zoontje van twee, Richard, na een operatie om een aangeboren hartafwijking te verhelpen. Ouderling Scott heeft daarover gezegd:
‘Mijn vader, die toen geen lid van de kerk was, hield erg veel van de kleine Richard. Hij zei tegen mijn inactieve moeder: “Ik kan maar niet begrijpen hoe Richard en Jeanene het verlies van hun kinderen kunnen accepteren.”
‘Mijn moeder antwoordde: “Kenneth, ze zijn in de tempel verzegeld. Ze weten dat hun kinderen voor eeuwig bij hen zullen zijn als ze rechtschapen leven. Maar jij en ik zullen onze kinderen niet bij ons hebben, omdat wij die verbonden niet hebben gesloten.”
‘Mijn vader dacht over die woorden na. Hij begon lessen van de ringzendelingen te volgen en liet zich al snel dopen. Een jaar later werden mijn moeder, vader en hun kinderen in de tempel aan elkaar verzegeld.’8
Ouderling en zuster Scott hebben later nog vier kinderen geadopteerd.
Boven: De familie Scott in 1965, toen hij als zendingspresident in Argentinië werd geroepen, met zijn kinderen Mary Lee, Linda en Kenneth. Onder (van links naar rechts): Kenneth, David, Linda, Jeanene, ouderling Scott, Michael en Mary Lee. Tegenoverliggende pagina: Toen hij voor de Amerikaanse marine werkte, droeg hij bij aan het ontwerp van de kernreactor voor de eerste kernonderzeeër.
Zendingspresident
Toen hij voor de marine in Oak Ridge (Tennessee, VS) werkzaam was, behaalde hij een diploma dat vergelijkbaar is met een doctorsgraad in de kernwetenschap. Omdat het een topgeheim programma was, kon hij geen officiële graad krijgen. De officier die Richard had uitgenodigd om aan het kernprogramma deel te nemen, was Hyman Rickover, een pionier op dat gebied. Ze werkten twaalf jaar samen — totdat Richard in 1965 als zendingspresident in Argentië werd geroepen. Ouderling Scott heeft uitgelegd hoe hij die roeping kreeg:
Boven: De familie Scott in 1965, toen hij als zendingspresident in Argentinië werd geroepen, met zijn kinderen Mary Lee, Linda en Kenneth. Onder (van links naar rechts): Kenneth, David, Linda, Jeanene, ouderling Scott, Michael en Mary Lee. Tegenoverliggende pagina: Toen hij voor de Amerikaanse marine werkte, droeg hij bij aan het ontwerp van de kernreactor voor de eerste kernonderzeeër.
‘Ik was op een avond in vergadering met ingenieurs die een essentieel onderdeel voor kernreactoren aan het ontwikkelen waren. Mijn secretaresse kwam binnen en zei: “Ik heb iemand aan de telefoon die zegt dat als ik u zijn naam geef, u hem wel te woord zult staan.”
‘Ik zei: “Wat is zijn naam?”
‘Ze zei: “Harold B. Lee.”
‘Ik zei: “Hij heeft gelijk.” Ik stond hem te woord. Ouderling Lee, die later president van de kerk werd, vroeg mij of ik die avond naar hem toe kon komen. Hij was in New York City en ik was in Washington, D.C. Ik nam het vliegtuig en we hadden een gesprek waarin hij mij als zendingspresident riep.’
Ouderling Scott vond dat hij Admiraal Rickover, een hardwerkend en veeleisend man, meteen op de hoogte moest stellen van zijn roeping.
‘Toen ik de zendingsoproep aan hem uitlegde en dat ik mijn baan ervoor wilde opzeggen, werd hij vrij kwaad. Hij zei dingen die niet voor herhaling vatbaar zijn, sloeg het postvakje op zijn bureau stuk, en uit de woordenstroom die volgde werden twee zaken duidelijk:
‘“Scott, wat je doet in dit defensieprogramma is zo belangrijk dat we een jaar nodig hebben om een vervanger te vinden, het is dus uitgesloten dat je kunt vertrekken. Ten tweede, als je gaat ben je een landverrader.”
‘Ik zei: “Ik kan mijn vervanger in de twee resterende maanden opleiden, er is dan geen enkel risico voor het land.”
We spraken nog even, en uiteindelijk zei hij: “Ik zal nooit meer een woord met je wisselen. Ik wil je nooit meer zien. Je bent uitgerangeerd, niet alleen hier, maar je kunt de hele kernindustrie wel vergeten.”’
‘Ik antwoordde: “Admiraal, u kunt mij de toegang tot het kantoor ontzeggen, maar tenzij u mij ervan weerhoudt, ga ik deze taak aan een ander overdragen.”’
Zijn woord gestand, sprak de admiraal vanaf die dag niet meer met ouderling Scott. Als er belangrijke beslissingen genomen moesten worden, stuurde hij een bode. Hij wees iemand aan om de positie van ouderling Scott over te nemen, en ouderling Scott leidde hem op.
Op zijn laatste dag op kantoor vroeg ouderling Scott een gesprek aan met de admiraal. Zijn secretaresse was geschokt. Ouderling Scott ging het kantoor binnen met een exemplaar van het Boek van Mormon. Ouderling Scott heeft uitgelegd wat er toen gebeurde:
‘Hij keek me aan en zei: “Ga zitten, Scott, wat is er toch met je? Ik heb van alles geprobeerd om je van gedachte te laten veranderen. Wat is er met je aan de hand?” Er volgde een uitermate interessant, kalm gesprek. Er werd nu meer geluisterd.
‘Hij zei dat hij het Boek van Mormon zou lezen. Toen gebeurde er iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Hij voegde eraan toe: “Bel me maar als je terug van zending bent. Dan zorg ik dat er een baan voor je is.”’9
Ouderling Scott heeft verteld wat hij van die ervaring had geleerd: ‘Je zult je hele leven voor problemen komen te staan en moeilijke beslissingen moeten nemen. Beslis nu om altijd het goede te doen en de gevolgen daarvan te accepteren. De gevolgen zullen ons altijd ten goede komen.’10
Toen hij in Argentinië werkzaam was, was Richard G. Scott een effectieve maar meelevende zendingspresident. Een van zijn zendelingen, Wayne Gardner, herinnert zich nog dat hij een keer een zendingsconferentie ver bij het zendingskantoor vandaan moest organiseren. En hij moest president Scott van het vliegveld ophalen. Op het laatste moment kreeg ouderling Gardner te horen dat de locatie van de conferentie niet beschikbaar was. Hij kwam met zijn collega te laat op het vliegveld aan om president Scott op te halen. Ze vergaten ook tegen de taxichauffeur te zeggen dat hij op ze moest wachten. Er waren geen andere taxi’s, dus ze zaten vast op het vliegveld.
‘Hoewel ik in zijn ogen de frustratie kon zien,’ herinnert ouderling Gardner zich, ‘sloeg hij een arm om me heen en zei dat hij van me hield. Hij was zo geduldig en begripvol. Ik hoop dat ik die les nooit zal vergeten.’11
President Scott vertrouwde op het Boek van Mormon als inspiratiebron voor zichzelf en de zendelingen. Op een keer kwam er een zendeling bij hem met een probleem. Ouderling Scott herinnerde zich:
‘Toen hij met me sprak, begon ik in gedachten al bepaalde ideeën te vormen als oplossing van zijn probleem. Toen hij was uitgesproken, zei ik: “Ik weet wel een oplossing.” Hij keek me verlangend aan. Maar plotseling kon ik me niets meer herinneren. Ik wist niet meer wat ik wilde zeggen.
‘Ik begon angstvallig in het Boek van Mormon te bladeren dat ik in mijn hand had. Toen trok een belangrijke tekst mijn aandacht, en ik las die aan hem voor. Dat gebeurde drie keer. Elke tekst was volledig op zijn situatie van toepassing. Toen, alsof er een gordijn werd opengedaan, wist ik weer wat ik wilde zeggen. Nu hadden mijn woorden veel meer betekenis, want ze waren gebaseerd op een fundament van waardevolle Schriftuur. Tot slot zei hij: “Ik weet dat uw raad geïnspireerd is omdat u de drie teksten hebt herhaald die me zijn gegeven toen ik als zendeling werd aangesteld.”’12
Meer dienstbetoon in binnen- en buitenland
Toen president en zuster Scott na hun zending in Washington, D.C., terugkwamen, ging ouderling Scott weer in de kernenergie aan het werk. Enkele collega’s waar hij vóór zijn zending mee had samengewerkt, vroegen hem of hij voor hun adviesbureau wilde komen werken. Hij heeft van 1969 tot en met 1977 voor dat bedrijf gewerkt. In de kerk is hij raadgever in een ringpresidium en later regionaal vertegenwoordiger geweest.
In 1977, acht jaar nadat hij als zendingspresident was ontheven, werd ouderling Scott als lid van het Eerste Quorum der Zeventig geroepen. Zijn eerste taken waren onder meer: algemeen directeur van de afdeling priesterschapszaken en vervolgens bestuurder in Mexico en Midden-Amerika. Hij heeft toen drie jaar met zijn gezin in Mexico-Stad gewoond. De Latijns-Amerikaanse leden hadden veel waardering voor zijn warme leiderschap, zijn vaardigheid in de Spaanse taal en zijn oprechte liefde voor de mensen.
Boven: President Spencer W. Kimball en zuster Camilla Kimball bezochten het zendingsgebied Argentinië-Noord, waar ouderling Scott zendingspresident was. Ouderling Scott introduceerde ook het zendingswerk onder de Quechua-Indianen in het zuiden van Bolivia. Onder: Ouderling Scott, die vloeiend Spaans sprak, presideerde de organisatie van de honderdste ring in Mexico.
Onder: foto geplaatst met toestemming van het archief van Deseret News
Zelfs als algemeen autoriteit was hij nederig genoeg om naar plaatselijke leerkrachten en leidinggevenden te luisteren. Hij herinnerde zich dat hij een openbaring ontving toen hij in een gemeente in Mexico-Stad een priesterschapsbijeenkomst bijwoonde:
‘Ik weet nog goed hoeveel moeite een nederige Mexicaanse priesterschapsleider deed om goed les te geven in de waarheden van het evangelie. […] Uit zijn houding sprak duidelijk de reine liefde van de Heiland en genegenheid voor wie hij lesgaf.
‘Zijn oprechtheid, zijn zuivere bedoelingen en zijn liefde brachten een grote geestelijke kracht in het lokaal teweeg. Ik werd diep geraakt. Toen begon ik indrukken te ontvangen, die als het ware voortvloeiden uit de les van deze nederige leerkracht. […]
Elke indruk die ik kreeg, schreef ik nauwkeurig op. Al doende leerde ik waardevolle waarheden die ik nodig had om een doeltreffender dienstknecht van de Heer te kunnen zijn.’13
Nadat hij uit Mexico was teruggekomen, kreeg hij een andere taak: hij werd directeur van de afdeling familiegeschiedenis. Hij hield niet alleen toezicht op het familiehistorische werk van de kerk, maar hij deed ook veel van zijn eigen familiehistorische onderzoek. Omdat de vader van ouderling Scott een bekeerling was, was er in die lijn van de familie veel werk te doen. Ouderling Scott en zijn vrouw hebben samen met zijn ouders veel familiehistorisch onderzoek verricht.
In het midden van de jaren 1980 begon de technologie een steeds grotere rol te spelen, maar ‘zelfs met de hulp van computers is er altijd wel een vereiste voor persoonlijke betrokkenheid bij het werk,’ zei ouderling Scott, ‘zodat de leden van de kerk de bijbehorende [geestelijke] ervaringen kunnen hebben.’14
Links: Ouderling Scott (uiterst rechts) werd in 1988 geroepen als lid van het Quorum der Twaalf Apostelen, een roeping die hij 27 jaar vervulde. Linksonder: Hij begroet president Thomas S. Monson. Onder: Ouderling Scott werd in 1983 als lid van het Presidium der Zeventig geroepen. Onderaan: Hij verlaat de algemene conferentie met de ouderlingen Jeffrey R. Holland en M. Russell Ballard.
In 1988 kreeg hij een roeping die erg veel van hem vroeg. Hij had een gesprek met president Ezra Taft Benson (1899–1994), die ouderling Scott ‘vriendelijk, liefdevol en begripvol’ als apostel van de Heer riep. ‘Ik kon mijn tranen niet bedwingen’, zei ouderling Scott. ‘En toen sprak president Benson heel vriendelijk over zijn eigen roeping om mij gerust te stellen. Hij vertelde me hoe mijn roeping tot stand was gekomen. Ik zal die zorgzaamheid en dat begrip van de profeet van de Heer nooit vergeten.’15 Ouderling Scott werd op 1 oktober tijdens de algemene conferentie gesteund.
Huwelijk
Ouderling Scott en zijn vrouw, Jeanene, deden graag veel samen, zoals vogels observeren, schilderen (hij gebruikte waterverf; zij gebruikte pastel), en naar jazzmuziek en Zuid-Amerikaanse volksmuziek luisteren.
Wie naar de conferentietoespraken van ouderling Scott heeft geluisterd, weet hoeveel hij van zijn vrouw hield. Hij sprak vaak over haar, ook nadat ze was overleden. In zijn eerste conferentietoespraak als lid van het Eerste Quorum der Zeventig in 1977 noemde ouderling Scott zijn vrouw ‘een dierbare partner. […] Jeanene is altijd een voorbeeld van een zuiver getuigenis, liefde en toewijding geweest; ze is een bron van kracht voor mij.’16
Onlangs sprak hij in een inspirerende conferentietoespraak over het huwelijk. Hij noemde de vele uitdrukkingen van liefde die hij en Jeanene samen deelden om hun huwelijk te versterken. Hij besloot: ‘Ik weet wat het betekent om een dochter van onze Vader in de hemel lief te hebben die met deugd en toewijding heeft geleefd, in de volle vrouwelijke pracht van haar rechtschapen vrouw-zijn. Ik weet zeker dat wanneer ik haar later aan die kant van de sluier weerzie, we zullen merken dat we elkaar zelfs nog meer zijn gaan liefhebben. We waarderen elkaar dan nog meer door deze tijd die we gescheiden door de sluier hebben doorgebracht.’17
Nu zijn ze weer bij elkaar.
© 2015 Intellectual Reserve, Inc. Alle rechten voorbehouden.