Chwalebny plan naszego Ojca

Starszy Weatherford T. Clayton

Siedemdziesiąty

Ze świętego planu Boga wiemy, że narodziny i śmierć to tak naprawdę jedynie pewne kluczowe wydarzenia w naszej podróży prowadzącej do życia wiecznego z naszym Ojcem Niebieskim.

Gdy szkoliłem się, aby zostać lekarzem, miałem zaszczyt pomóc pewnej młodej matce w urodzeniu jej pierwszego dziecka. Była spokojna, skoncentrowana i szczęśliwa. Kiedy dziecko się urodziło, położyłem na niej jej drogie maleństwo. Ze łzami szczęścia spływającymi po policzkach wzięła to dzieciątko w ramiona i obejrzała je od stóp po głowę. Trzymała je blisko i otoczyła miłością tak, jak tylko matka potrafi. Przebywanie z nią w tym pokoju to był zaszczyt.

Tak wyglądał początek życia każdego z nas. Ale czy nasze narodziny były początkiem? Świat postrzega narodziny i śmierć jako początek i koniec. Jednak ze świętego planu Boga wiemy, że narodziny i śmierć to tak naprawdę jedynie pewne kluczowe wydarzenia w naszej podróży prowadzącej do życia wiecznego z naszym Ojcem Niebieskim¹. To ważne elementy planu naszego Ojca — święte chwile, w których doczesność krzyżuje drogę z niebem. Dzisiaj, rozważając to, czego nauczyłem się, obserwując narodziny i śmierć w czasie lat mojej praktyki lekarskiej i służby w Kościele, chcę świadczyć o chwalebnym planie naszego Ojca.

„Zanim się urodziliśmy, żyliśmy z Bogiem, Ojcem naszych duchów. Wszyscy ludzie na ziemi są dosłownie braćmi i siostrami” w Jego rodzinie², a każdy człowiek jest dla Niego cenny. Przed naszymi doczesnymi narodzinami żyliśmy z nim przez wieki — ucząc się, dokonując wyborów i przygotowując.

Ponieważ Ojciec Niebieski nas kocha, chciał, abyśmy otrzymali największy dar, jaki może nam dać — dar życia wiecznego³. Nie mógł nam go po prostu dać; musieliśmy go zdobyć poprzez wybranie Ojca i Jego ścieżek. To wymagało opuszczenia Jego obecności i rozpoczęcia wspaniałej i pełnej wyzwań podróży wiary, wzrostu i zmian, które sprawiają, że czymś się stajemy. Podróż przygotowana dla nas przez naszego Ojca nazywa się planem zbawienia lub planem szczęścia⁴.

Na wielkiej naradzie w niebie, która odbyła się, zanim przyszliśmy na świat, nasz Ojciec przedstawił nam Swój plan⁵. Kiedy go zrozumieliśmy, byliśmy tak szczęśliwi, że wydaliśmy okrzyk radości, a „gwiazdy poranne chórem radośnie się odezwały”⁶.

Ten plan jest zbudowany na trzech wielkich filarach — filarach wieczności⁷.

Pierwszym filarem jest Stworzenie ziemi, miejsca naszej doczesnej podróży⁸.

Drugim jest Upadek naszych pierwszych ziemskich rodziców, Adama i Ewy. Dzięki temu Upadkowi otrzymaliśmy pewne wspaniałe dary. Mogliśmy się urodzić i otrzymać fizyczne ciało⁹. Zawsze będę wdzięczny mojej matce za to, że sprowadziła na ten świat moich braci i mnie oraz że nauczała nas o Bogu.

Bóg dał nam także wolną wolę — możliwość i przywilej podejmowania samodzielnych decyzji i postępowania według naszego upodobania¹⁰. Aby pomóc nam w dokonywaniu dobrych wyborów, Ojciec Niebieski dał nam przykazania. Każdego dnia, przestrzegając przykazań, pokazujemy Bogu, że Go kochamy, a On błogosławi nasze życie¹¹.

Wiedząc, że nie zawsze będziemy podejmować dobre decyzje, czyli że będziemy grzeszyć, Ojciec dał nam trzeci filar — Zbawiciela Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie. Poprzez Swoje cierpienie Chrystus zapłacił zarówno za śmierć fizyczną, jak i za grzech¹². Nauczał: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”¹³.

Jezus Chrystus prowadził doskonałe życie, zawsze przestrzegając przykazań Swego Ojca. „Chodził drogami Palestyny”, nauczając wiecznych prawd, „uzdrawiając chorych, powodując, że niewidomi widzieli, i wskrzeszając zmarłych”¹⁴. „Chodził, czyniąc dobrze”¹⁵ i „nawoływał wszystkich, by podążali Jego przykładem”¹⁶.

Pod koniec Swojego doczesnego życia uklęknął i zaczął się modlić:

„Ojcze, jeśli chcesz, oddal ten kielich ode mnie; wszakże nie moja, lecz twoja wola niech się stanie […].

I w śmiertelnym boju jeszcze gorliwiej się modlił; i był pot jego jak krople krwi, spływające na ziemię”¹⁷.

Chrystus umożliwia nam zrozumienie ogromu Swojego cierpienia poprzez słowa skierowane do Proroka Józefa Smitha:

„Ja, Bóg, cierpiałem je za wszystkich, aby nie cierpieli, jeżeli odpokutują;

Ale jeżeli nie odpokutują, cierpieć będą jako ja sam cierpiałem;

A cierpienia te sprawiły, że nawet ja sam, będąc Bogiem, ponad wszystko, drżałem z bólu, i krwawiłem ze wszystkich porów, i cierpiałem w ciele i duchu”¹⁸.

Tam, w Ogrodzie Getsemane, zaczął płacić cenę za nasze grzechy i wziął na siebie nasze boleści, choroby i słabości¹⁹. Ponieważ to zrobił, nigdy nie będziemy sami w tych słabościach, jeśli postanowimy podążać wraz z Nim. „Został pojmany i potępiony na podstawie fałszywych oskarżeń, skazany, aby zadowolić tłum oraz wydany na śmierć na krzyżu na Kalwarii. Oddał Swoje życie na krzyżu, aby zadośćuczynić za grzechy całej ludzkości, w wielkim zastępczym darze za wszystkich, którzy kiedykolwiek będą żyli na ziemi²⁰.

Oświadczył:

„Jestem Jezus Chrystus, o którym prorocy świadczyli, że przyjdzie na świat.

Jestem światłem i życiem świata i wypiłem kielich goryczy, dany mi przez Ojca; i przyniosłem chwałę Ojcu, biorąc na siebie grzechy świata”²¹.

Następnie, pierwszego dnia tygodnia²², powstał z grobu, mając doskonałe, zmartwychwstałe ciało, aby już nigdy nie umrzeć. Ponieważ to uczynił, podobnie stanie się z nami.

Świadczę, że Chrystus naprawdę powstał z grobu. Aby jednak powstać z grobu, musiał wpierw umrzeć. I my też musimy.

Kolejnym z wielkich błogosławieństw mojego życia było odczuwanie bliskości nieba w tych chwilach, gdy siedziałem u boku ludzi, którzy umierali. Pewnego wczesnego poranka, kilka lat temu, wszedłem do szpitalnej sali, w której leżała wierna wdowa, święta w dniach ostatnich, która miała raka. Obok niej siedziały jej dwie córki. Gdy podszedłem do łóżka, szybko zorientowałem się, że już nie cierpi, gdyż właśnie zmarła.

W tym momencie śmierci sala była przepełniona pokojem. Jej córki przejął głęboki smutek, ale ich serca przepełniała wiara. Wiedziały, że ich matka nie odeszła, tylko powróciła do domu²³. Nawet w chwilach najgłębszego żalu, w chwilach, gdy czas się zatrzymuje, a życie wydaje się niesprawiedliwe, możemy znaleźć pocieszenie w naszym Zbawicielu, ponieważ On również cierpiał²⁴. Przebywanie w tym pokoju było dla mnie zaszczytem.

Gdy umieramy, nasze duchy opuszczają ciała i przechodzimy do następnego etapu podróży — do świata duchów. Jest to miejsce nauki, pokuty, przebaczenia i zmian, które sprawiają, że czymś się stajemy²⁵, w którym czekamy na Zmartwychwstanie²⁶.

Pewnego wspaniałego dnia w przyszłości wszyscy, którzy kiedykolwiek się urodzili, powstaną z grobów. Nasze duchy i fizyczne ciała zostaną ponownie zjednoczone w swej doskonałej formie. Wszyscy zmartwychwstaną, „starzy i młodzi, mężczyźni i kobiety, niegodziwi i prawi — wszystkim zostanie przywrócone kompletne ciało”²⁷.

Po Zmartwychwstaniu otrzymamy najwspanialsze błogosławieństwo — sąd dokonany przez Zbawiciela, który powiedział:

„Przyciągnę do siebie wszystkich ludzi, aby zostali osądzeni według swych czynów.

I stanie się, że kto się nawróci i zostanie ochrzczony w imię Moje, będzie napełniony Duchem Świętym; i jeśli wytrwa do końca, uznam, że jest bez winy przed Ojcem, gdy powstanę, by sądzić świat”²⁸.

A wtedy, dzięki Chrystusowi i Jego Zadośćuczynieniu, wszyscy, którzy postanowili naśladować Go poprzez wiarę, pokutę, chrzest, przyjęcie Ducha Świętego i wytrwanie do końca²⁹, odkryją, że końcem ich podróży jest otrzymanie boskiego przeznaczenia jako dziedziców życia wiecznego³⁰. Powrócą do obecności Ojca, by żyć z Nim na zawsze. Obyśmy dokonywali dobrych wyborów.

Nasza egzystencja to o wiele więcej niż to, co dzieje się pomiędzy narodzinami a śmiercią. Zapraszam was, abyście przyszli i naśladowali Chrystusa³¹.

Zapraszam wszystkich członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, aby każdego dnia „[przystępowali] do Chrystusa i [stawali] się w Nim doskonali, [i wyzbyli] się wszelkiej bezbożności […], [aby] przez przelanie […] krwi [Chrystusa] […] [stali] się święci i bez skazy”³².

Zapraszam tych z was, którzy nie jesteście jeszcze członkami tego Kościoła, abyście przyszli, przeczytali Księgę Mormona i wysłuchali misjonarzy. Przyjdźcie z wiarą i odpokutujcie za swoje grzechy. Przyjdźcie, abyście zostali ochrzczeni i przyjęli Ducha Świętego. Przyjdźcie i prowadźcie szczęśliwe, skoncentrowane na Chrystusie życie. Gdy przyjdziecie do Niego i będziecie przestrzegać Jego przykazań, obiecuję wam, że znajdziecie spokój i cel w tej często burzliwej doczesnej przeprawie oraz „życie wieczne w świecie, który nastanie”³³.

Tych z was, którzy doświadczyli wspomnianych prawd i z jakiegoś powodu zbłądzili, zapraszam do powrotu. Wróćcie dzisiaj. Nasz Ojciec i Zbawiciel kochają was. Składam świadectwo o tym, że Chrystus posiada moc, by odpowiadać na wasze pytania, koić wasze bóle i smutki oraz odpuszczać wasze grzechy. Wiem, że jest to prawda. Wiem, że wszystkie te kwestie są prawdziwe. Chrystus żyje! To jest Jego Kościół. W imię Jezusa Chrystusa, amen.