หกวิธีช่วยเพื่อนเรื่องความวิตกกังวล
คนที่ประสบกับความวิตกกังวลมักจะกลัวว่าผู้อื่นคิดอย่างไรกับตน พวกเขาไม่อยากให้คนอื่นเห็นตนตื่นตระหนกหรือมีปัญหาอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับความวิตกกังวล บ่อยครั้งพวกเขาพยายามซ่อนไว้ พวกเขาอาจหลีกเลี่ยงงานออกสังคมหรือไม่มาโบสถ์ ต่อไปนี้เป็นวิธีที่ท่านจะช่วยพวกเขาได้
-
ช่วยให้พวกเขาเข้าใจว่าเราทุกคนเหมือนกัน คนที่ประสบกับโรคประสาทกังวลเป็นคนปกติที่สนองตอบในวิธีที่คาดเดาได้ต่อความเชื่อ ความคิด และความกลัวบางอย่าง
-
พยายามไม่ตัดสิน ความวิตกกังวลไม่ใช่ความอ่อนแอในตัวบุคคล การประสบกับความวิตกกังวลแบบปกติแสดงให้เห็นว่าเราเป็นห่วงสิ่งที่เราวิตกกังวล วิธีแง่บวกในการมองคนที่ประสบกับความวิตกกังวลคือ พวกเขาเป็นห่วงมากเกินไปเท่านั้นเอง
-
เห็นใจพวกเขา จงจริงใจ ฟังเพื่อเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา ตระหนักถึงเหตุผลที่พวกเขากำลังประสบปัญหา และสื่อสารสิ่งที่ท่านเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจเป็นคุณลักษณะของการให้คำปรึกษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด
-
อย่าบอกพวกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง สิ่งนั้นไม่ช่วยให้พวกเขาผ่อนคลาย และยังแสดงให้เห็นว่าท่านไม่เข้าใจว่าการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างไร ช่วยให้พวกเขาระบุสิ่งที่พวกเขาทำได้จริงเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขากังวล
-
อย่าบอกว่าพวกเขาไม่มีเหตุผล พวกเขาต้องตระหนักถึงความคิดและพฤติกรรมที่เป็นปัญหาด้วยตนเอง ถ้าท่านบอกพวกเขาว่าพวกเขาไม่มีเหตุผล พวกเขาจะหยุดไว้วางใจท่าน และคิดว่า “ฉันคุยกับคุณไม่ได้ คุณคิดว่าฉันปัญญาอ่อน”
-
ให้การสนับสนุนพวกเขา กระตุ้นให้พวกเขาขอความช่วยเหลือ อธิการสามารถช่วยพวกเขาหาผู้ให้คำปรึกษาที่ดี ในยามวิกฤตหรือวันที่ยากลำบาก เสนอความช่วยเหลือข้อเรียกร้องหรืองานที่ยาก เช่นการสอนบทเรียน ทำอาหาร ซักผ้า ตัดหญ้า ดูแลเด็ก และอื่นๆ