Przesłanie od przywódców Obszaru
Służba uświęca: Wrażliwość na potrzeby bliźnich uświęca nasze własne życie
Ostatnio w wielu dziedzinach naszego życia zmiana została nam narzucona. I chociaż nie byliśmy wszyscy na tej samej łodzi, byliśmy wszyscy na tych samych sztormowych falach. Czasami miałem problem z dokładnym określeniem, jak działać, jak iść naprzód, jak produktywnie pracować i jak przystosować się do zmian, które pojawiły się w moim życiu.
Być może, podobnie jak ja, mieliście w ostatnich miesiącach okazje do zabiegania u Pana o przewodnictwo i zrozumienie w różnych kwestiach, aby odnajdywać drogę w nieznanych i wyjątkowych sytuacjach i okolicznościach. Być może poczuliście też, że ten czas był okazją do udoskonalenia i uświęcenia się; że był to czas, aby zbliżyć się do naszego Ojca w Niebie, by stać się lepszym uczniem Chrystusa. Spójne przesłania Prezydenta Nelsona, Braci z Kworum Dwunastu i Prezydentów organizacji przynoszą nam zachętę, gdy mówią: „Słuchaj Go”1, aby było nam łatwiej odnajdywać drogę przez ten okres. Jedną z najważniejszych umiejętności, których możemy się nauczyć i które możemy udoskonalić w tym życiu, jest to, jak słuchamy głosu i podszeptów Pana. Słuchanie tych podszeptów, zważanie na nie i działanie zgodnie z nimi umożliwi nam udoskonalanie się i uświęcanie.
Z własnego doświadczenia wiem, że Pan bardzo chętnie ujawniał Swą wolę i udzielał wskazówek, gdy chodziło o budowanie Jego królestwa. Prezydent Nelson mówił, że ma to samo odczucie, zachęcając nas do zabiegania o objawienie2. Przekonałem się, że objawienie spływało łatwiej i szybciej, gdy modliłem się o przewodnictwo i szukałem go w odniesieniu do służby innym ludziom — w powołaniach jak i po prostu, myśląc o kimś — niż gdy czyniłem to w odniesieniu do moich własnych chęci i okoliczności.
Starszy Dieter F. Uchtdorf, służąc w Pierwszym Prezydium, nauczał:
„Odpowiedź na naszą modlitwę często nie przychodzi w chwili, gdy jesteśmy na kolanach, lecz gdy jesteśmy na nogach, służąc Panu i służąc otaczającym nas ludziom. Bezinteresowne akty służby i poświęcenia oczyszczają naszego ducha, usuwają bielma z naszych duchowych oczu i otwierają okna niebios. Kiedy stajemy się odpowiedzią na czyjąś modlitwę, często okazuje się, że znajdujemy odpowiedź na własną”3.
Uświęcająca moc Ducha jest dostępna, kiedy staramy się poznać sposób, w jaki możemy skuteczniej sprawować posługę wobec ludzi wokół nas, wobec ich rodzin, przyjaciół, sąsiadów, wobec naszych społeczności lub wobec osób, które powierzono naszej opiece z racji wykonywanego powołania. Kiedy stajemy się bardziej wrażliwi na potrzeby bliźnich, stajemy się bardziej wrażliwi na wpływ Ducha, który z kolei pomaga nam spełnić usilną prośbę zawartą w hymnie: by być „na wzór mego Zbawcy”4. Doświadczyłem, że kiedy zwracamy się do Pana w modlitwie, pytając o to, jak możemy być pomocą lub błogosławieństwem dla drugiego człowieka, On chętnie na nią odpowiada. Może też nadejść czas, kiedy podszept skłaniający do działania przyjdzie bez modlitwy go poprzedzającej, a prosta wiara w to, że trzeba wtedy iść i czynić dobro, jest nagrodzona i u ofiarodawcy i u obdarowanego. Siostra Sylvia Allred, która służyła jako Doradczyni w Generalnym Prezydium Stowarzyszenia Pomocy, opisała to w ten sposób:
„Wyrazem czystej miłości Chrystusa jest nasza bezinteresowna służba. Pomaganie bliźniemu jest uświęcającym doświadczeniem, które błogosławi otrzymującego i korzy darczyńcę”5.
Prezydent Thomas S. Monson powiedział kiedyś, że sposobności, by dawać innym coś od siebie, są nieograniczone, ale są też krótkotrwałe6. Modlę się, abyśmy stali się godni zaufania Ducha Świętego, bacząc na podszepty skłaniające do działania, i byśmy stali się odpowiedzią na czyjąś modlitwę, co z kolei da nam doświadczenie uświęcającego wzrostu.