«Φωνές της Αποκατάστασης: Συνάθροιση στο Οχάιο», Έλα, ακολούθα με–Για το σπίτι και την εκκλησία: Διδαχή και Διαθήκες 2025 (2025)
«Συνάθροιση στο Οχάιο», Έλα, ακολούθα με–Για το σπίτι και την εκκλησία: 2025
Φωνές της Αποκατάστασης
Συνάθροιση στο Οχάιο
Kirtland Village [Το χωριό Κίρτλαντ], υπό Al Rounds
Φίμπι Κάρτερ
Ανάμεσα στους πολλούς Αγίους που συναθροίστηκαν στο Οχάιο τη δεκαετία του 1830, ήταν η Φίμπι Κάρτερ. Προσεχώρησε στην Εκκλησία στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες στα μέσα της δεκαετίας των είκοσι χρόνων της, αν και οι γονείς της δεν το έκαναν. Αργότερα έγραψε για την απόφασή της να μετακομίσει στο Οχάιο για να ενωθεί με τους Αγίους:
«Οι φίλοι μου είχαν μείνει έκπληκτοι με την απόφασή μου, όπως κι εγώ, όμως κάτι μέσα μου με ωθούσε σε αυτό. Η θλίψη της μητέρας μου που έφευγα από το σπίτι ήταν κάτι περισσότερο από ό,τι μπορούσα να αντέξω και αν δεν ήταν το πνεύμα μέσα μου που με ωθούσε, θα έχανα το κουράγιο μου τελικά. Η μητέρα μου μού είπε ότι καλύτερα να με έβλεπε νεκρή παρά να βγω έτσι μόνη μου στον άκαρδο κόσμο.
»“[Φίμπι]” είπε με ύφος επιβλητικό “θα επιστρέψεις σε εμένα αν δεις ότι ο μορμονισμός είναι ψευδής;”
»“Ναι μητέρα” απάντησα “θα το κάνω”… Η απάντησή μου την ανακούφισε. Όμως η θλίψη μας για τον αποχωρισμό ήταν μεγάλη. Όταν ήρθε ο καιρός να φύγω, δεν τολμούσα να πω αντίο. Γι’ αυτό, έγραψα λίγα λόγια αποχαιρετισμού στον καθέναν, τα άφησα επάνω στο τραπέζι, κατέβηκα τρέχοντας τις σκάλες και μπήκα γρήγορα στην άμαξα. Έτσι έφυγα από το αγαπημένο σπίτι των παιδικών χρόνων μου για να ενώσω τη ζωή μου με τους αγίους του Θεού».
Σε ένα από εκείνα τα μηνύματα αποχαιρετισμού, η Φίμπι έγραφε:
«Αγαπημένοι μου γονείς – ετοιμάζομαι να φύγω από την πατρική στέγη για ένα διάστημα… δεν ξέρω πόσο – ωστόσο όχι χωρίς αισθήματα ευγνωμοσύνης για την καλοσύνη που γνώρισα από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τώρα – ωστόσο η Θεία Πρόνοια δείχνει να προστάζει αλλιώς τώρα από ό,τι παλιά. Ας αφήσουμε όλα αυτά τα πράγματα στα χέρια της Θείας Πρόνοιας και ας είμαστε ευγνώμονες που μας επετράπη να ζήσουμε μαζί τόσον καιρό κάτω από τόσο ευνοϊκές συνθήκες και ας πιστέψουμε ότι όλα τα πράγματα θα λειτουργήσουν για το καλό μας, αν αγαπάμε τον Θεό στον υπέρτατο βαθμό. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να προσευχόμαστε στον έναν Θεό, ο οποίος θα ακούσει τις ειλικρινείς προσευχές όλων των πλασμάτων του και θα μας δώσει αυτό που είναι καλύτερο για εμάς…
»Μητέρα, πιστεύω ότι είναι θέλημα του Θεού να πάω δυτικά και έχω πειστεί ότι αυτό ήταν το θέλημά Του πολύ καιρό τώρα. Τώρα άνοιξε ο δρόμος… Πιστεύω ότι είναι το πνεύμα του Κυρίου που το έκανε, το οποίο επαρκεί για όλα τα πράγματα. Ω μην ανησυχείς τόσο για το παιδί σου. Ο Κύριος θα με παρηγορήσει. Πιστεύω ότι ο Κύριος θα με φροντίσει και θα μου δώσει αυτό που είναι καλύτερο… Φεύγω, διότι με καλεί ο Διδάσκαλος μου – έχει κάνει ξεκάθαρο το καθήκον μου».