افکاری که باید در ذهن داشته باشیم

پیمان

در کل عهد عتیق، شما مرتباً کلمهٔ پیمان را خواهید خواند. امروزه ما معمولاً پیمان‌ها را به عنوان قول‌هایی مقدس با خدا می‌‌پنداریم، اما در جهان باستان، پیمان‌ها همچنین بخشِ مهمی از معاشرت و ارتباط برقرار کردنِ مردم با یکدیگر بود. برای ایمنی و بقای‌شان، مردم باید می‌توانستند به یکدیگر اعتماد کنند و پیمان راهی برای حفظ کردنِ این اعتماد بود.

بنابراین وقتی خدا با نوح، ابراهیم یا موسی درباره پیمان‌ها صحبت کرد، او آنها را دعوت می‌کرد تا با او وارد رابطه‌ای با اعتماد شوند. یکی از مشهورترین نمونه‌های پیمان در عهد عتیق، پیمانی است که خدا با ابراهیم و سارا بست و سپس آن را با فرزندان آنها اسحاق و یعقوب (که اسرائیل نیز نامیده می‌شوند) تجدید کرد. ما اغلب این را پیمان ابراهیمی می‌نامیم، گرچه در عهد عتیق به سادگی به عنوان «پیمان» شناخته می‌شد. خواهید دید که عهد عتیق اساساً داستان افرادی است که خود را وارثان این پیمان می‌دیدند — مردم پیمان.

پیمانِ ابراهیمی امروزه همچنان مهم است، به ویژه برای مقدسین آخرین زمان. چرا؟ زیرا ما هم مردمِ پیمان هستیم، خواه از فرزندان مستقیم ابراهیم، اسحاق و یعقوب باشیم یا نباشیم (رجوع کنید به غلاطیان ۳: ۲۷–۲۹). به همین دلیل، درک اینکه پیمان ابراهیمی چیست و چگونه امروزه بر ما اعمال می‌شود، مهم است.

پیمان ابراهیمی چیست؟

ابراهیم می‌خواست نیکوکاری را «جوینده‌ای بزرگتر» باشد (ابراهیم ۱: ۲)، بنابراین خدا او را به یک رابطه پیمانی دعوت کرد. ابراهیم اولین کسی نبود که این آرزو را داشت، و اولین کسی نبود که یک پیمان را دریافت کرد. او به دنبال «برکات نیاکانش» بود (ابراهیم ۱: ۲)— برکاتی که بواسطهٔ پیمان ارائه داده شده بود به آدم و حوّا و آنانی که با جدیت به دنبال این برکات بودند.

پیمان خدا با ابراهیم نوید برکت‌های شگفت انگیزی را داد: به ارث بردن زمین، فرزندان بسیار، دسترسی به آیین‌های کشیشی، و نامی که برای نسل‌های بعدی مورد احترام خواهد بود. اما تمرکز این پیمان تنها بر روی برکاتی که ابراهیم و خانوادهٔ‌ او دریافت می‌کردند نبود بلکه همچنین برکاتی که آنها برای دیگر فرزندان خدا خواهند بود. «تو خودت مایهٔ برکت خواهی بود» خدا فرمود، «و به‌ وسیلهٔ تو همهٔ ملّتها را بركت‌ خواهم‌ داد» (پیدایش ۱۲: ۲–۳).

آیا این پیمان به ابراهیم، سارا و نسل آنها جایگاه ممتازی در بین فرزندان خدا داد؟ فقط به این معناست که، این یک امتیازی است که به دیگران برکت دهند. خانوادهٔ ابراهیم می‌بایستی «و من از تو ملّتی عظیم پدید آورم و من تو را بی‌اندازه برکت دهم و نامت را میان همهٔ ملل معروف سازم و تو بر اولادت برکتی خواهی بود که به دست ایشان این خدمت و [توانایی] کشیشی به تمام ملّت‌ها خواهد رسید» (ابراهیم ۲: ۹، ۱۱).

این پیمان برکتی بود که ابراهیم آرزو می‌کرد. بعد از دریافت آن ابرهیم در قلبش گفت، «خادمت مشتاقاته در جستجوی تو بود، و اکنون من تو را یافتم» (ابراهیم ۲: ۱۲).

این هزاران سال پیش بود، اما این پیمان در روزگار ما احیا شده است (رجوع کنید به ۱ نیفای ۲۲: ۸–۱۲). و در حال حاضر در زندگی مردمِ خدا انجام می‌شود. در واقع، تحقق پیمان در روزهای آخر، با پیشرفت کار خدا در حال پیشروی است، که موجب برکت خانواده‌ها در سراسر جهان می‌شود. و هر کسی که، مانند ابراهیم، می‌خواهد بیشتر پیرو درستکاری باشد، هر کسی که با جدیت به دنبال سروَر است، می‌تواند در آن سهیم باشد.

پیمان ابراهیمی برای من چه معنایی دارد؟

شما فرزند پیمان هستید. شما هنگامی‌که تعمید گرفتید با خدا پیمان بستید. شما این پیمان را هر بار که از عشای مقدس بهره‌مند می‌شوید، تجدید می‌کنید. و شما پیمان‌های مقدسی در معبد می‌بندید. با همدیگر، این پیمان‌ها شما را به یک مشارکت کننده در پیمان ابراهیمی تبدیل می‌کنند، که تحقق کمال آن در آیین‌های معبد یافت می‌شود. همانطور که رئیس راسل اِم. نلسون آموزش دادند، «در نهایت، داخل معبد مقدس است که امکان پذیر می‌شود ما وارثانی مشترک در برکات خانوادهٔ ابدی باشیم، همانگونه که یک بار به ابراهیم، اسحاق، یعقوب و اولاد آنها وعده داده شده بود.»^۱

بواسطهٔ این پیمان‌ها و آیین‌ها، ما به مردم خدا تبدیل می‌شویم (رجوع کنید به خروج ۶: ۷; اعداد ۷: ۶; ۲۶: ۱۸; حزقیال ۱۱: ۲۰). ما از دنیای اطرافمان متفاوت می‌شویم. پیمان‌های ما این امکان را برای ما فراهم می‌کند که شاگردان واقعی و متعهدِ عیسی مسیح باشیم. «پیمان های ما»، رئیس نلسون توضیح دادند که ما را به او متصل می‌کند، و به ما قدرت خداوندی می‌دهد.^۲ و هنگامی که خدا مردمِ خود را با قدرت خود برکت می‌دهد، آن با دعوت و انتظاراتی است که آنها دیگران را برکت دهند — و آنها « برکتی خواهند بود» به «تمام اهل زمین» (ابراهیم ۲: ۹، ۱۱).

این درک ارزشمندی است که به دلیل احیای پیمانِ ابراهیمی توسط پیامبر جوزف اسمیت به ما اعطا شده است. بنابراین وقتی در مورد پیمان‌ها در عهد عتیق می‌خوانید، فقط به رابطه خدا با ابراهیم، اسحاق و یعقوب فکر نکنید. همچنین دربارهٔ رابطهٔ او با خودتان تفکر کنید. هنگامی که دربارهٔ وعدهٔ فرزندان بیشمار (رجوع کنید به پیدایش ۲۸: ۱۴، تنها به میلیون‌ها نفری که امروزه ابراهیم را پدر خود خطاب می‌کنند، فکر نکنید. همچنین به وعدهٔ خدا به خودتان دربارهٔ خانواده‌های ابدی و افزایش ابدی تفکر کنید (رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۱۳۱: ۱–۴; ۱۳۲: ۲۰–۲۴). وقتی در مورد وعده ارثِ زمین می‌خوانید، فقط به سرزمین وعده داده شده به ابراهیم فکر نکنید. همچنین تفکر کنید در رابطه با مقصد سِلِستیالِ خود زمین — ارثی که وعده داده شده به «فروتنان» که «به خدا توکل می‌کنند» (متی ۵: ۵؛ مزامیر ۳۷: ۹، ۱۱؛ همچنین رجوع کنید به اصول و پیمان‌ها ۸۸: ۱۷–۲۰). و هنگامی که دربارهٔ وعده‌ای که مردمِ پیمان بستهٔ خدا «تمام اهل زمین» را برکت خواهند داد (ابراهیم ۲: ۱۱، تنها به خدمت ابراهیم و پیامبرانی که از نسل او آمدند فکر نکنید. همچنین تفکر کنید به اینکه شما چه می‌توانید انجام دهید — به عنوان پیروان پیمانِ عیسی مسیح — تا برکتی باشید برای خانواده‌های اطرافتان.

یادداشت‌ها

1. راسل اِم. نلسون، «پیمان‌ها»، Liahona، نوامبر ۲۰۱۱، ۸۸.

2. راسل اِم. نلسون، جذب قدرت عیسی مسیح به زندگی مان، Liahona، مه ۲۰۱۷، ۴۱. رئیس لیندا کِی. بورتون گفتند که بستن و نگه داشتنِ پیمان‌ها به این معنی است که ما انتخاب می‌کنیم تا خودمان را به پدر آسمانی و عیسی مسیح متصل کنیم. این متعهد شدن به پیروی از منجی است (قدرت، شادی، و عشق به نگه داشتن پیمان، Liahona، نوامبر. ۲۰۱۳، ۱۱۱).