افکاری که باید در ذهن داشته باشیم

خیمهٔ مقدس و فداکاری

در حالی که عهد عتیق را می‌خوانیم، گاهی بخشهای طولانی درباره چیزهایی که به وضوح برای سَروَر مهم بودند اما ممکن است برای ما امروزه بلافاصله مرتبط حس نشود، پیدا می‌کنیم. خروج ۲۵–۳۰؛ ۳۵–۴۰؛ لاویان ۱–۹؛ ۱۶–۱۷ مثالهایی هستند. این فصول با جزئیات خیمهٔ مقدس اسرائیل در بیابان و قربانی کردن حیواناتی که باید در آنجا انجام شود را شرح می‌دهند.^۱ خیمهٔ مقدس معبدی قابل حمل بود، که محل سکونت سَروَر در میان مردمانش بود.

معابدِ مدرنِ ما با خیمهٔ مقدس اسرائیل شباهت‌هایی دارند، اما مطمئناً با توصیف آن در کتاب خروج مطابقت ندارند. و ما حیوانات را در معابد خود نمی‌کشیم — کفاره منجی بیش از ۲۰۰۰ سال پیش به قربانی کردن حیوانات پایان داد. با وجود این اختلافات، امروزه در خواندن شیوه‌های عبادت اسرائیل باستان ارزش زیادی وجود دارد، به ویژه اگر آنها را همانگونه‌ای كه مردم خدا در كتاب مورمون می‌دیدند ببینیم — به عنوان راهی «برای نیرومند کردن ایمانشان به مسیح» (آلما ۲۵: ۱۶؛ همچنین رجوع کنید به یعقوب ۴: ۵؛ یعروم ۱: ۱۱). وقتی نمادگذاری خیمهٔ مقدس و قربانی کردن حیوانات را درک کنیم، می‌توانیم بینش معنوی کسب کنیم که همچنین ایمان ما به مسیح را تقویت می‌کند.

تصویری از بنی اسرائیلیان که یک بره را به خیمهٔ مقدس می‌آورند، اثر روبرت تی. بررت

خیمهٔ مقدس ایمان به عیسی مسیح را تقویت می‌کند

هنگامی که خدا به موسی دستور داد تا در اردوی بنی اسرائیل خیمهٔ مقدس بسازد، او هدف آن را چنین بیان کرد: «تا در بین آنها ساکن شوم» (خروج ۲۵: ۸). در داخل خیمهٔ مقدس، حضور خدا با صندوق پیمان نشان داده می‌شد — یک جعبه چوبی پوشیده شده از طلا، حاوی نوشته‌های ثبت شده از پیمان خدا با مردمان او بود (رجوع کنید به خروج ۲۵: ۱۰–۲۲). صندوق پیمان در مقدس‌ترین و درونی‌ترین اتاق نگهداری می‌شد و با پرده از بقیه خیمهٔ مقدس جدا شده بود. این پرده نماد جدایی ما از حضور خدا به دلیل فرو افتادن آدمی است.

به غیر از موسی، ما فقط یک نفر را می‌شناسیم که می‌تواند وارد آن «مقدّس‌ترین مکان» شود (خروج ۲۶: ۳۴) — کشیش اعظم. مانند دیگر کشیشان، او اول باید شسته و مسح می‌شد (رجوع کنید به خروج ۴۰: ۱۲–۱۳) و جامه مقدس نمادین وظیفه خود را می‌پوشید (رجوع کنید به خروج ۲۸). سالی یک بار، در روزی به نام روز کفاره، کشیش اعظم از طرف مردم قبل از اینکه به تنهایی وارد خیمهٔ مقدس شود قربانی می‌کرد. در پرده، او بخور می‌سوزاند (رجوع کنید به لاویان ۱۶: ۱۲). دود معطری که به آسمان صعود می‌کرد ​​نشانگر دعاهای مردم در حال صعود به سوی خدا بود (رجوع کنید به مزامیر ۱۴۱: ۲). سپس کشیش اعظم، خون قربانی یک حیوان را حمل می‌کرد، از پرده عبور کرده و به عرش الهی نزدیک می‌شد، که نمادِ آن صندوق پیمان بود (رجوع کنید به لاویان ۱۶: ۱۴–۱۵).

با دانستن آنچه که در مورد عیسی مسیح و نقش او در برنامه پدر آسمانی می‌دانید، آیا می‌توانید ببینید که چگونه خیمهٔ مقدس ما را به سمت منجی هدایت می‌کند؟ درست مثل خیمهٔ مقدس، و صندوق پیمان درون آن، که نشان دهندهٔ حضور خدا در میان مردمانش بود، عیسی مسیح حضور خدا در میان مردمانش بود (رجوع کنید به یوحنا ۱: ۱۴). مانند کشیش اعظم، عیسی مسیح میانجی بین ما و خدا پدر است. او از میان پرده عبور کرد تا به واسطهٔ پاکی (فضلیت) خون فداکاری خود، برای ما شفاعت کند (رجوع کنید به عبرانیان ۸–۱۰).

برخی از جنبه‌های خیمهٔ مقدس اسرائیل ممکن است برای شما آشنا به نظر برسد، مخصوصاً اگر برای دریافت آیین‌های خود به معبد رفته باشید. مانند مقدس‌ترین مکان ​خیمهٔ مقدس، اتاق آسمانی معبد نشان دهنده حضور خدا است. برای ورود، ابتدا ما باید شسته و مسح شویم. ما لباس مقدس می پوشیم. ما در محرابی دعا می‌کنیم که دعاها از آنجا به سمت خدا صعود می‌کنند. و ما سرانجام از پرده ای عبور می‌کنیم تا به حضور خدا برسیم.

شاید مهم‌ترین شباهت معابد مدرن و خیمهٔ مقدس باستانی این باشد که هر دو، اگر به درستی درک شوند، ایمان ما به عیسی مسیح را تقویت می‌کنند و ما را از قدردانی ایثار کفاره او پر می‌کند. خدا می‌خواهد همه فرزندانش به حضور او وارد شوند؛ او یک ملکوتِ کشیشان مرد و زن می‌خواهد (رجوع کنید به خروج ۱۹: ۶). امّا گناهان‌مان، ما را از دستیابی به آن نعمت باز می‌دارد، «و هیچ چیز ناپاکی نمی‌تواند با خدا ساکن شود» (۱ نیفای ۱۰: ۲۱). بنابراین خدا، پدر ما، عیسی مسیح را فرستاد، «کشیش اعظم و آورندهٔ بركات سماوی» (عبرانیان ۹: ۱۱). او پرده را برای ما پاره می‌کند و به همه مردمان خدا قدرت می‌بخشد «پس بیایید تا با دلیری به تخت ‌فیض بخش خدا نزدیک شویم تا رحمت یافته و در وقت احتیاج از او فیض یابیم» (عبرانیان ۴: ۱۶).

امروزه، هدف معابد چیزی بیشتر از کسب بلندمرتبگی برای خودمان است. پس از دریافت آیین‌های خودمان، ما می‌توانیم در جای نیاکان خود بایستیم، و به جای آنها آیین‌ها را دریافت کنیم. به عبارتی، ما می‌توانیم چیزی مانند کشیش اعظم باستان بشویم — و کشیش اعظم بزرگ — که راه به حضور خدا را برای دیگران باز می‌کند.

فداکاری ایمان به عیسی مسیح را تقویت می‌کند

اصول کفاره و آشتی در عمل باستانی قربانی کردن حیوانات قدرتمندانه آموزش داده می‌شوند، که خیلی وقت قبل از قانون موسی وجود داشت. به خاطر مژده احیا شده، ما می‌دانیم که آدم و حوا قربانی می‌کردند، اشاره نمادین آن به قربانی منجی را درک کردند، و این را به فرزندان خود آموختند (رجوع کنید به موسی ۵: ۴–۱۲; همچنین رجوع کنید به پیدایش۴: ۴).

نمادگرایی قربانی کردن حیوانات به ویژه در روز کفاره اسرائیل باستان بسیار تاثیر کننده به نظر می‌رسید (به زبان عبری «یوم‌کیپور»). نیاز به این مراسمِ سالانه در لاویان ۱۶: ۳۰ بیان شده: «زیرا در آن روز، مراسم کفّارهٔ گناه انجام می‌شود، تا همهٔ شما در حضور [سَروَر] از گناه پاک باشید.» بنابراین حضور خدا می‌تواند در میان مردم باقی بماند. این کفاره از طریق مراسم های مختلفی انجام می‌شد. در یکی از اینها، یک بز به عنوان پیشکش گناهان مردم کشته شد، و کشیش اعظم خون بز را به مقدس‌ترین مکان می‌برد. بعداً، کشیش اعظم دستان خود را بر روی بز زنده‌ای می‌گذاشت و به گناهان بنی اسرائیل اعتراف می‌کرد — این گناهان را به طور نمادین به بز منتقل می‌کرد. سپس بز را از اردوی بنی اسرائیل بیرون می‌راندند.

در این آیین، بزها نماد عیسی مسیح، که جای افراد گناهکار را می‌گرفت، بودند. در حضور خدا نباید گناه مجاز باشد. اما به جای نابودی یا بیرون راندن گناهکاران، خدا راهی دیگر فراهم کرد — به‌ جای آن یک بز کشته یا رانده می‌شد. «آن حیوان تمام تقصیرات مردم را به جای غیر مسکونی می‌برد.» (لاویان ۱۶: ۲۲).

نمادین بودن این آیین ها اشاره دارد به راهی که خدا برای بازگرداندن ما به حضور خود فراهم کرده است — عیسی مسیح و کفاره او. منجی «او دردهایی را تحمّل کرد که می‌بایست ما تحّمل می‌کردیم.» حتی «به‌خاطر گناهان ما» (اشعیا ۵۳: ۴، ۶). او در جای ما ایستاد، جان خود را داد تا مجازات گناه را بپردازد، و سپس مرگ را از طریق رستاخیز خود فتح کرد (رجوع کنید به موصایا ۱۵: ۸-۹). فداکاری عیسی مسیح «یک قربانی بزرگ و آخرینی باشد؛ آری، نه یک قربانی از آدمی، نه از جانوری،» بلکه «آن باید یک قربانی بی پایان و جاویدان باشد» (آلما ۳۴: ۱۰). او تکمیل کنندهٔ همه چیز بود که قربانی‌های باستانی به آن اشاره می‌کردند.

به همین دلیل، بعد از اینکه ایثار او کامل شد، او گفت «و شما دیگر برای من خون ریختن را پیشکش نکنید؛ آری، قربانی هایتان و پیشکشی های سوخته … تان پایان خواهد یافت. … و به من دلی شکسته و روانی پشیمان را برای قربانی پیشکش کنید» (۳ نیفای ۹: ۱۹-۲۰).

بنابراین وقتی در عهد عتیق بخش‌هایی در مورد فداکاری‌ها و خیمهٔ مقدس (یا بعداً معبد) پیدا می‌کنید — و بسیاری از آنها را پیدا خواهید کرد — به یاد داشته باشید که هدف اصلی همه اینها تقویت ایمان شما به مسیحا، عیسی مسیح است. بگذارید قلب و ذهن شما به او معطوف شود. تعمق کنید در مورد آنچه که برای پیروی از او انجام خواهید داد بر اساس آن چیزی که او انجام داده است تا شما را به حضور خدا برگرداند.

یادداشت

1. خروج ۳۳: ۷–۱۱ از یک «جمع خیمهٔ مقدس» نام می‌برد، جایی که موسی با سَروَر ارتباط برقرار می‌کرد، اما این زمینه برای قربانیان توصیف شده در خروج و لاویان نبود. آن قربانی‌هایی که در خیمهٔ مقدس انجام می‌شد در خروج ۲۵–۳۰ توصیف شده است، كه خدا به موسی دستور داد تا آن را بسازد و فرزندانِ اسرائیل آن را ساختند (رجوع کنید به خروج ۳۵–۴۰). این خیمهٔ مقدس جایی بود که هارون و پسرانش حیوانات را قربانی می‌کردند، همچنین اغلب به عنوان «خیمهٔ مقدس جمع [کلیسا]» معروف بود (رجوع کنید، برای مثال، به خروج ۲۸: ۴۳؛ ۳۸: ۳۰؛ لاویان ۱: ۳).