Mormon streszcza płyty — Tom Lovell

26 października – 1 listopada

Mormon 1–6

„Chciałbym nakłonić wszystkich ludzi […], aby odpokutowali”

Podczas czytania rozdziałów Mormon 1–6 szukaj prawd, które zmotywują członków twojej klasy do pozostania wiernymi w czasach niegodziwości, tak jak czynił to Mormon.

Zapisz swoje odczucia

Zachęć do wymiany myśli

Czasami członkowie klasy nie są chętni do przedstawiania swoich przemyśleń, ponieważ nie mają czasu na ułożenie wypowiedzi w głowie. Aby im to umożliwić, daj im kilka minut na zapisanie przemyśleń, które towarzyszyły im podczas studiowania rozdziałów Mormon 1–6 w domu. Następnie poproś ich o zabranie głosu.

Nauczaj doktryny

Mormon 1–6

Możemy żyć w prawy sposób pomimo tego, że otacza nas niegodziwość.

• Wielu członków twojej klasy może dobrze rozumieć doświadczenia Mormona związane z dążeniem do życia w prawy sposób w niegodziwym świecie. Mogą oni opowiedzieć o tym, czego się nauczyli z przykładu Mormona. Aby ułatwić tę dyskusję, możesz ich poprosić, aby odszukali wersety, które określają cechy Mormona, a następnie wypisali je na tablicy (zob. na przykład Mormon 1:2–3, 15–16; 2:1, 23–24; 3:1–3, 12, 17–22). Jak, dzięki tym cechom, Mormon pozostał silny duchowo? Jak dzięki nim my możemy upodobnić się do Mormona?

  

  Bitwa — Jorge Cocco

• Mormon często zwracał się bezpośrednio do ludzi w naszych czasach. Czego możemy nauczyć się ze słów, które skierował do nas we fragmentach Mormon 3:17–22 i 5:10–24? Daj każdemu uczniowi kartkę z nagłówkiem „Mormon radzi nam” i zachęć ich, aby znaleźli w tych przesłaniach wersety, które odnoszą się do naszych czasów. W jaki sposób możemy zastosować radę Mormona i być silni duchowo we współczesnym świecie?

• Jeśli nauczasz młodzież, możesz wykorzystać przykład Mormona, aby wyjaśnić jej, że już w młodości mogą być prawymi przywódcami. Jeśli nauczasz dorosłych, możesz użyć tego przykładu, aby poprowadzić dyskusję na temat możliwości pomagania młodym ludziom, by stali się dobrymi przywódcami. Aby rozpocząć dyskusję, możesz poprosić część członków klasy o przejrzenie rozdziału Mormon 1, a pozostałych o przejrzenie rozdziału Mormon 2 i zwrócenie uwagi na to, jakie możliwości przywódcze uzyskał Mormon w czasach swojej młodości. Jakie miał cechy, które sprawiły, że był wspaniałym przywódcą? Członkowie klasy mogą przedstawić przykłady sytuacji, w których widzieli pełen mocy wpływ prawych dzieci i prawej młodzieży. Mogą również omówić możliwości, jakie mają sami — lub znane im młode osoby — aby być przywódcami o cechach Mormona.

Mormon 2:10–15

Pokuta wymaga skruszonego serca i pokornego ducha.

• W celu poznania różnicy pomiędzy smutkiem, który prowadzi do pokuty, a smutkiem, który jej nie wywołuje, możecie wspólnie przeczytać fragment Mormon 2:10–15 i odpowiedzieć na następujące pytania: Jaka jest rola „smutku” w procesie pokuty? Jaka jest różnica między „[smutkiem skłaniającym] do pokuty” a „smutkiem potępionych”? Jakie postawy i zachowania sprawią, że wykażemy się „złamanym sercem i pokornym duchem”?

Mormon 3:12

Możemy kochać bliźnich, nawet jeśli nie zgadzamy się z ich wyborami.

• Podobnie jak Mormon, wielu członków twojej klasy przebywa w bezpośrednim otoczeniu ludzi, którzy nie podzielają ich wierzeń. W jaki sposób możesz wykorzystać doświadczenie Mormona, aby nauczać o miłości do bliźnich pomimo różnic? Możecie wspólnie przeczytać werset Mormon 3:12 i omówić sytuacje, w których Mormon okazał miłość wobec osób odrzucających jego przesłanie i świadomie sprzeciwiających się Bogu (zob. na przykład Mormon 1:16–17; 2:12). O jakich doświadczeniach z własnego życia mogą opowiedzieć członkowie klasy, w których wykazali się miłością wobec osób niepodzielających ich wierzeń lub wartości? Wypowiedź Prezydenta Dallina H. Oaksa, znajdująca się w „Dodatkowych materiałach”, zawiera dodatkowe rady.

Mormon 6:17

Jezus Chrystus stoi z otwartymi ramionami, aby nas powitać.

• Dla osób, które nie mają nadziei na to, że ich grzechy zostaną im wybaczone, pocieszenie może przynieść opis Zbawiciela stojącego „z otwartymi ramionami, by [ich] przyjąć”. Możecie wspólnie przeczytać werset Mormon 6:17 i obejrzeć obraz przedstawiający Jezusa Chrystusa z wyciągniętymi ramionami (np. w publikacji Album: Ewangelia w malarstwie, nr 66). Czego z tego wersetu uczymy się o gotowości Zbawiciela, by nam pomagać? Możecie także wspólnie zaśpiewać hymn zawierający podobne przesłanie, na przykład „Pójdź do Jezusa” (Hymny, nr 56). Możesz również przeczytać historię Prezydenta Russela M. Nelsona, zawartą w „Dodatkowych materiałach”, i poprosić członków klasy, aby przedyskutowali, w jaki sposób możemy wyjaśnić bliźnim, że pokuta jest możliwa.

Zachęć do nauki w domu

Możesz poprosić członków klasy, aby zastanowili się, o czym napisaliby w liście do ludzi, którzy będą żyć w przyszłości. W rozdziałach Mormon 7–9 poznajemy to, co wieki temu Mormon i Moroni napisali do ludzi żyjących w naszych czasach.

Dodatkowe materiały

Kochanie bliźnich, których wierzenia różnią się od naszych.

Prezydent Dallin H. Oaks wyjaśnił:

„Powinniśmy postępować zgodnie z naukami ewangelii dotyczącymi miłości bliźniego i unikania sporów. Naśladowcy Chrystusa powinni dawać przykład szacunku. Powinniśmy kochać wszystkich ludzi, być dobrymi słuchaczami i okazywać troskę o ich szczere przekonania. Choć może nie zgadzamy się we wszystkim, powinniśmy być uprzejmi. Stanowisko, jakie wyrażamy, oraz sposób wypowiedzi na kontrowersyjne tematy nie powinny prowadzić do kłótni. Powinniśmy być mądrzy w wyjaśnianiu i bronieniu naszego przekonania oraz w wywieraniu wpływu na innych ludzi. Czyniąc to, prosimy, aby ludzie nie czuli się obrażeni z powodu naszych szczerych przekonań religijnych i sposobu, w jaki wyznajemy naszą religię. Zachęcamy wszystkich, aby stosowali Złotą Regułę Zbawiciela: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Ew. Mateusza 7:12).

Jeśli nasze stanowisko nie zwycięży, powinniśmy przyjąć skutki z grzecznością i uprzejmie traktować naszych przeciwników” („Miłowanie bliźnich i życie pomimo różnic”, Ensign lub Liahona, listopad 2014, str. 27).

Pokuta jest możliwa.

Prezydent Russell M. Nelson opowiedział o następującym doświadczeniu:

„W ubiegłym roku, kiedy Starszy David S. Baxter i ja jechaliśmy na konferencję palika i po drodze zatrzymaliśmy się w restauracji. Później, kiedy wracaliśmy do naszego samochodu, podeszła do nas pewna kobieta i zawołała do nas […]. Zapytała, czy jesteśmy starszymi Kościoła. Odpowiedzieliśmy, że tak. Prawie bez skrępowania opowiedziała nam historię swego tragicznego życia pogrążonego w grzechu. Teraz, w wieku zaledwie dwudziestu ośmiu lat, była nieszczęśliwa. Czuła, że jest nic niewarta i nie ma po co żyć. Kiedy tak opowiadała, zaczęła się wyłaniać dobroć jej duszy. Błagając ze łzami w oczach, zapytała, czy jest dla niej jeszcze jakaś nadzieja, jakieś wyjście z jej beznadziejnej sytuacji.

‘Tak’, odpowiedzieliśmy, ‘jest nadzieja. Nadzieja jest powiązana z pokutą. Możesz się zmienić. Możesz »[przystąpić] do Chrystusa i [stawać] się w Nim [doskonała]«’ [Moroni 10:32]. Namawialiśmy ją, aby nie odkładała tego [zob. Alma 13:27; 34:33]. Zaszlochała w pokorze i szczerze nam podziękowała.

Kiedy Starszy Baxter i ja ruszyliśmy w dalszą drogę, rozmyślaliśmy o tym doświadczeniu. Przypomnieliśmy sobie radę Aarona daną duszy znajdującej się w beznadziejnej sytuacji. Powiedział on: ‘Jeśli […] nawrócisz się, żałując wszystkich swoich grzechów, i padniesz przed Bogiem, wzywając Jego imienia, wierząc […], wtedy będzie ci dana nadzieja, której pragniesz’ [Alma 22:16] […].

Dwudziestoośmioletniej kobiecie pogrążonej w grzechu i każdemu z was głoszę, że słodkie błogosławieństwo pokuty jest możliwe. Przychodzi poprzez całkowite nawrócenie się do Pana i Jego świętej pracy”.

Dodatkowo Prezydent Nelson zauważył: „Również pamiętamy o grzesznym ludzie, któremu przewodniczył zatroskany przywódca Mormon, który napisał: ‘Ale ja sam nie mam złudzeń, gdyż znane mi są wyroki Pana, które spadną na nich; albowiem nie nawrócili się i nie odstąpili od swych grzechów, i jakkolwiek bronili zaciekle swego życia, nie prosili swego Stwórcy o pomoc’ (Mormon 5:2)” („Pokuta i nawrócenie”, Ensign lub Liahona, maj 2007, str. 102, 104).

Doskonalenie nauczania

Duchowy wzrost ma miejsce w domu. Członkowie Kościoła każdego tygodnia spędzają 165 godzin poza kościołem. W tym czasie mają własne duchowe doświadczenia, dzięki którym uczą się o ewangelii. Zadawaj pytania, które zachęcają uczniów do opowiadania o tym, czego nauczyli się w ciągu tygodnia, zarówno sami, jak i z rodzinami (zob. Nauczanie na sposób Zbawiciela, str. 18).