Πώς μπορώ να βοηθήσω άτομα στον τομέα ή τον πάσσαλό μου να νιώσουν ότι τα αγαπούν, τα εκτιμούν και τα χρειάζονται;

Οι άνθρωποι πρέπει να νιώθουν ότι τους χρειάζονται

Ως μέλη της Εκκλησίας, όλοι έχουμε την ευθύνη να δημιουργήσουμε ένα υποστηρικτικό και στοργικό περιβάλλον για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Ένα τέτοιο δίκτυο υποστήριξης καθιστά πιο εύκολο να ζούμε το Ευαγγέλιο και να επιζητούμε το Πνεύμα, ενώ πλοηγούμαστε σε οποιαδήποτε έκφανση της θνητότητας.

«Δεν νομίζω ότι έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον που δεν ήθελε να ανήκει σε κάτι που τον έκανε να αισθάνεται ότι αξίζει, που τον έκανε να αισθάνεται ότι έχει αξία.

»Όταν οι άνθρωποι αναρωτιούνται: Υπάρχει θέση για μένα; μπορεί να κρύβονται πολλά πράγματα πίσω από αυτό, και τώρα αναρωτιούνται: Ταιριάζω; Ανήκω εδώ; Με χρειάζονται πραγματικά; Και θέλω να πω με έμφαση, “Ναι!”

»Σκέφτομαι τη μεταφορά του Παύλου, την οποία αγαπώ πολύ, [όπου] η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Και λέει ότι βαπτιζόμαστε σε αυτό το σώμα. Και λέει ότι είναι ένα σώμα. Πολλά μέλη αλλά ένα σώμα.

»Καταλαβαίνω τα συναισθήματα των ανθρώπων σε στιγμές που μπορεί να μην τους χρειάζονται. Και μερικές φορές άλλοι είναι ένοχοι που λένε ότι δεν χρειαζόμαστε αυτό το άτομο, δεν χρειαζόμαστε εκείνο το άτομο, είμαστε μια χαρά όπως είμαστε. Κανένα από τα δύο δεν είναι αλήθεια. Αυτός δεν είναι ο χριστιανικός τρόπος. Δεν μας βλέπει έτσι ο Χριστός. Μας βλέπει όλους με άπειρη αξία. Και όποια κι αν είναι η κατάστασή μας αυτή τη στιγμή, το σώμα του Χριστού είναι εκεί για να στηρίξει κάθε μέλος. Όταν ένα άτομο αισθάνεται απομονωμένο –δεν αρνούμαι την πραγματικότητα του συναισθήματος και το γιατί είναι τόσο φυσικό να αισθάνεται έτσι– αλλά ο καθένας μας, όποτε αυτή η αίσθηση μπορεί να μας έλθει, πρέπει να σταματήσει και να σκεφθεί: Ο Ιησούς Χριστός πέθανε για εμένα. Ο Ιησούς Χριστός με θεώρησε άξιο του αίματός Του. Και με αγαπά. Έχει ελπίδες για εμένα. Και μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή μου. Η χάρη Του μπορεί να με μεταμορφώσει. Και ίσως αυτό το άτομο που κάθεται δίπλα μου και με αγνοεί ή θέλει να απομακρυνθεί, ίσως και να μην το κάνει. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα γι’ αυτό που αισθάνεται ο Χριστός απέναντί μου και τις δυνατότητες που έχω εν Χριστώ.

»Ραγίζει η καρδιά μου, αν κάποιος έλθει και είναι πολύ ευάλωτος και πει: ‘“Θέλω να το δοκιμάσω. Θέλω να είμαι εδώ” και στη συνέχεια να εισπράττει ψυχρότητα ή έλλειψη ενδιαφέροντος. Και αυτό είναι τραγικό. Είναι πραγματικά τραγικό. Πρέπει να είμαστε καλύτεροι από αυτό.

»Η ποικιλομορφία που βρίσκουμε τώρα στην Εκκλησία μπορεί να είναι μόνον η αρχή. Ειλικρινώς, νομίζω ότι θα βλέπουμε όλο και μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Στην αρχαία Εκκλησία υπήρχε τεράστια ποικιλομορφία. Και δεν είναι μόνον η ποικιλομορφία για χάρη της ποικιλομορφίας, αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι μπορούν να φέρουν διαφορετικά χαρίσματα και προοπτικές, και το ευρύ φάσμα εμπειριών, υπόβαθρων και δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι θα μας δείξει τι είναι πραγματικά ουσιώδες στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Και ότι πολλά από τα υπόλοιπα, που ίσως έχουν αποκτηθεί με τον καιρό και είναι περισσότερο πολιτισμικά παρά δογματικά, μπορούν να ξεφύγουν και να μάθουμε πραγματικά να είμαστε μαθητές» (Τοντ Κριστόφερσον, “Is There a Place for Me?” ChurchofJesusChrist.org.)