Zapraszaj do pilnego uczenia się

Obserwowanie Zbawiciela idącego po wodzie było z pewnością niezwykłe. Ale Piotrowi to nie wystarczyło. Chciał uczynić to, co Zbawiciel, być tam, gdzie On był, i doświadczyć tego samemu. „Każ mi przyjść do siebie po wodzie”, powiedział. Zbawiciel odpowiedział prostym: „Przyjdź”. Słysząc to, Piotr wyskoczył z bezpiecznej łodzi i pokazał nam, że bycie uczniem nie oznacza bierności (zob. Ew. Mateusza 14:24–33). To wymaga wiary w Chrystusa i pilnego wysiłku. Ale przynosi również obfitą nagrodę chodzenia ze Zbawicielem.

„Przyjdź”. „Pójdźcie, a zobaczycie”. „Przyjdź i naśladuj mnie”. „Idź i ty czyń podobnie” (Ew. Mateusza 14:29; Ew. Jana 1:39; Ew. Łukasza 18:22; 10:37). Od początku Swojej posługi Zbawiciel prosił Swoich naśladowców, aby sami doświadczyli prawd, mocy i miłości, które oferował. Uczynił to, ponieważ o to właśnie chodzi w uczeniu się. Nie chodzi tylko o słuchanie czy czytanie; to również zmiana, pokuta i czynienie postępów. Zgodnie ze słowami Zbawiciela, uczenie się przychodzi „przez studiowanie, a także przez wiarę” (Doktryna i Przymierza 88:118; wyróżnienie dodane). Wiara oznacza samodzielne działanie, a nie tylko podleganie działaniu (zob. II Ks. Nefiego 2:26).

Kiedy podążamy za przykładem Zbawiciela, zapraszamy ludzi, których uczymy, aby prosili, szukali i kołatali — a następnie znaleźli (zob. Ew. Mateusza 7:7–8). I sami przyjmujemy to zaproszenie. Razem, dzięki naszej własnej wierze w Chrystusa i pilnym wysiłkom, przekonamy się sami, co to znaczy iść z Nim.

Aby zapraszać do pilnego uczenia się

• Pomóż nauczanym osobom wziąć odpowiedzialność za ich uczenie się.

• Zachęcaj nauczane osoby do poznawania Zbawiciela poprzez codzienne studiowanie ewangelii.

• Zapraszaj nauczane osoby, aby przygotowywały się do uczenia się.

• Zachęcaj nauczane osoby, aby opowiadały o prawdach, których się uczą.

• Zapraszaj nauczane osoby, aby żyły zgodnie z tym, czego się uczą.

Zbawiciel pomagał ludziom wziąć odpowiedzialność za uczenie się

Budowanie barek, które bezpiecznie przepłyną oceany, byłoby dla każdego trudnym zadaniem. Brat Jereda był „[kierowany] bez przerwy ręką Pana” (Ks. Etera 2:6), otrzymując wskazówki dotyczące kształtu łodzi i tego, jak będą wentylowane. Co jednak widzicie w reakcji Pana, kiedy brat Jereda poprosił o zapewnienie światła w barkach (zob. Ks. Etera 2:22–25)? W jaki sposób brat Jereda został pobłogosławiony dzięki zaproszeniu do wykazywania się wiarą w ten sposób (zob. Ks. Etera 3:1–16)?

Może się wydawać, że łatwiej jest po prostu powiedzieć osobom uczącym się o wszystkim, co według ciebie powinny wiedzieć. Jednakże Starszy David A. Bednar radził: „Nie powinniśmy skupiać się na pytaniu: ‘Co im powiem?’. Zamiast tego zadajmy sobie pytania: ‘O co mogę ich poprosić?’. ‘Jakie natchnione pytania mogę zadać, żeby odpowiedź na nie — jeśli zechcą jej udzielić — sprawiła, że zaproszą Ducha Świętego do swego życia?’” (Wieczór z Przedstawicielem Władz Generalnych, 7 lutego 2020, strona internetowa broadcasts.ChurchofJesusChrist.org).

Zastanów się, w jaki sposób możesz poprosić uczniów, aby wzięli na siebie odpowiedzialność za uczenie się. Możesz na przykład poprosić ich, aby zadawali własne pytania, szukali odpowiedzi, rozważali i dzielili się swoimi przemyśleniami i uczuciami lub je zapisywali. Czyniąc to, wzmocnią swoją wiarę, odkryją prawdy w słowie Bożym i będą mieli własne doświadczenia związane z tymi prawdami. Kiedy bierzemy odpowiedzialność za własną naukę, możemy powiedzieć jak Józef Smith: „Dowiedziałem się” (Józef Smith — Historia 1:20).

Pytania do rozważenia: Dlaczego ważne jest, aby osoby uczące się były aktywne, a nie bierne w nauce? W jaki sposób możesz pomóc im wziąć odpowiedzialność za uczenie się? W jaki sposób nauczyciele ci w tym pomogli? Jakie przykłady historii z pism świętych przychodzą ci na myśli, w których bohaterowie zostali poproszeni o samodzielne uczenie się? W jaki sposób te przykłady wpływają na sposób, w jaki uczysz?

Z pism świętych: I Ks. Nefiego 11; Doktryna i Przymierza 9:7–8; 58:26–28; 88:118–125; Józef Smith — Historia 1:11–20

Zbawiciel zachęcał ludzi, aby Go poznali poprzez studiowanie Jego słowa

Kiedy nadszedł czas, aby Zbawiciel oficjalnie zorganizował Swój Kościół w dniach ostatnich, powiedział On Swoim sługom, „[aby polegali] na rzeczach, które zapisano” (Doktryna i Przymierza 18:3). Księga Mormona, którą już prawie skończyli tłumaczyć, zawierała pomocne instrukcje dotyczące tego zadania, w tym tego, jak chrzcić, jak udzielać sakramentu i inne cenne informacje. Zbawiciel pragnął jednak, aby Jego słudzy postrzegali Jego objawienia jako okazję, by Go słuchać i dogłębniej Go poznać. W tym samym objawieniu powiedział im: „To mój głos mówi [te słowa] wam […]; dlatego możecie świadczyć, żeście słyszeli mój głos i znacie moje słowa” (Doktryna i Przymierza 18:35–36).

Pomyśl o osobach, które uczysz. W jaki sposób postrzegają studiowanie pism świętych? W jaki sposób ty to widzisz? Czy to coś więcej niż codzienne zobowiązanie? Czy studiując pisma święte, czujesz, że Zbawiciel mówi bezpośrednio do ciebie? Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Gdzie więc możemy pójść i Go usłyszeć? Możemy zwrócić się do pism świętych […]. Codzienne zanurzanie się w słowie Boga jest zasadnicze w duchowym przetrwaniu, szczególnie w tych dniach zwiększającego się zamieszania. Gdy codziennie będziemy delektować się słowami Chrystusa, wyczytamy w nich, jak reagować na trudności, w obliczu których nigdy nie spodziewaliśmy się stanąć” („Słuchajcie Go”, Liahona, maj 2020, str. 89–90). Kiedy nauczasz, zachęcaj osoby uczące się do studiowania pism świętych w celu znalezienia Zbawiciela — nie tylko w poszukiwaniu wersetów czy faktów na Jego temat, ale znalezienia Jego. Codzienne słuchanie głosu Pana w pismach świętych jest podstawą pilnego, niezależnego uczenia się ewangelii przez całe życie.

Pytania do rozważenia: Zastanów się nad swoimi własnymi nawykami związanymi ze studiowaniem pism świętych. W jaki sposób studiowanie słowa Bożego wzmocniło twoją relację z Nim? W jaki sposób możesz udoskonalić swoje studiowanie? W jaki sposób zainspirujesz bliźnich do studiowania słowa Bożego pilnie i regularnie? Jakie błogosławieństwa otrzymają, gdy to uczynią?

Z pism świętych: Ks. Jozuego 1:8; II List do Tymoteusza 3:15–17; II Ks. Nefiego 32:3; Ks. Jakuba 2:8; 4:6; Doktryna i Przymierza 33:16

Zbawiciel zapraszał ludzi, aby przygotowali się do uczenia się

Nawet najlepsze nasiona nie mogą rosnąć na twardym, skalistym czy pełnym cierni gruncie. Podobnie, nawet najcenniejsza i promująca wiarę doktryna raczej nie zmieni serca, które jest nieprzygotowane do jej przyjęcia. To część przesłania przypowieści Zbawiciela o siewcy, nasionach i ziemi, w różnych warunkach. To właśnie w „dobrej ziemi” — sercu, które zostało zmiękczone i oczyszczone z duchowych kamieni i cierni — słowo Boże wydaje życiodajny owoc (zob. Ew. Mateusza 13:1–9, 18–23).

Przygotowanie duchowe ma znaczenie — dla ciebie i dla osób, które nauczasz. W jaki więc sposób możemy przygotować nasze serca, aby były „dobrą ziemią” pod słowo Boże? Rozważ następujące zasady przygotowania, które możesz zastosować w swoim życiu, oraz zachęć do tego samego osoby, które nauczasz. Módl się, aby dowiedzieć się, czego Pan chce, abyś się nauczył. Żyj w taki sposób, który zaprasza Jego obecność do twojego życia. Codziennie pokutuj. Pielęgnuj swoje pragnienie uczenia się poprzez zadawanie szczerych pytań. Studiuj słowo Boże z wiarą, że On poprowadzi cię do odpowiedzi. Otwórz swe serce na wszystko, czego On będzie cię uczył.

Gdy nauczane osoby będą się przygotowywać do nauki w ten sposób, będą miały duchowe oczy, aby widzieć, i uszy, aby słyszeć, co Pan chce, aby wiedziały (zob. Ew. Mateusza 13:16).

Pytania do rozważenia: Co robisz, aby przygotować się do nauki? W jaki sposób twoje przygotowanie wpływa na to, jak postrzegasz, słyszysz i rozumiesz słowo Boże? W jaki sposób możesz zainspirować innych ludzi do przygotowania się do nauki? Jak to może zmienić sposób, w jaki przyjmują prawdy ewangelii?

Z pism świętych: Ks. Enosa 1:1–8; Ks. Almy 16:16–17; 32:6, 27–43; III Nefi 17:3

Nauczane osoby czerpią korzyści z możliwości dzielenia się ze sobą tym, czego się uczą.

Zbawiciel zachęcał innych ludzi, aby dzielili się prawdami, których się uczyli

„Nieskładna jest ma mowa”, ubolewał Enoch, kiedy Pan powołał go do głoszenia ewangelii. Jednak elokwencja nigdy nie była wymogiem dla sługi Pana. Zamiast tego Pan obiecał Enochowi, że jeśli ten będzie miał wystarczającą wiarę, aby otworzyć usta, słowa same przyjdą. „Dam ci mowę”, powiedział (Ks. Mojżesza 6:31–32). Enoch wykazał się wiarą, a Pan naprawdę przemawiał przez niego słowami tak pełnymi mocy, że ludzie się trzęśli (zob. Ks. Mojżesza 6:47). W rzeczywistości sprawiały, że ziemia drżała. Góry uciekały, rzeki zmieniały kierunek, a narody bały się ludu Bożego, „tak potężne było słowo Enocha i tak wielka moc mowy danej mu przez Boga” (Ks. Mojżesza 7:13).

Pan pragnie, abyśmy wszyscy — nie tylko Jego prorocy — mieli moc, aby wypowiadać Jego słowo. Pragnie tego dla nas wszystkich, również dla osób, które uczysz (zob. Doktryna i Przymierza 1:20–21). Nasze słowa mogą nie przenosić gór czy przekierowywać rzek, ale mogą pomóc w przemianie serca. Dlatego tak ważne jest, aby dać nauczanym osobom możliwość dzielenia się ze sobą tym, czego uczą się o Zbawicielu i Jego ewangelii. Dzięki temu będą mogły przyjąć nauczane prawdy i je wyrażać. Pomoże im to również zdobyć pewność umiejętność, żeby głosić te prawdy w innych okolicznościach.

Pytania do rozważenia: Przypomnij sobie sytuacje, kiedy rozmawiałeś z kimś o którejś z prawd ewangelii. Czego nauczyłeś się z tego doświadczenia? Kiedy byłeś wdzięczny za to, że ktoś miał odwagę podzielić się swoimi przemyśleniami i wierzeniami? W jaki sposób osoby, które uczysz, mają pożytek z okazji do rozmowy o tym, czego się uczą? Jakie możliwości możesz dla nich stworzyć?

Z pism świętych: Ks. Almy 17:2–3; Ks. Moroniego 6:4–6; Doktryna i Przymierza 84:85; 88:122; 100:5–8

Zbawiciel zapraszał ludzi, aby żyli zgodnie z tym, czego nauczał

„Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi”. „Miłujcie nieprzyjaciół waszych”. „Proście, a będzie wam dane”. „Wchodźcie przez ciasną bramę”. (Ew. Mateusza 5:16, 44; 7:7, 13). Jedne z najbardziej wyraźnych, pamiętnych zaproszeń w całej ziemskiej posłudze Zbawiciela zostały wypowiedziane, kiedy nauczał Swoich uczniów na zboczu góry nad Morzem Galilejskim. Celem Zbawiciela była zmiana ludzkiego życia, co zostało wyjaśnione w Jego ostatnim zaproszeniu: „Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce” (Ew. Mateusza 7:24, wyróżnienie dodane).

W życiu każdego człowieka padają ulewne deszcze, wylewają rzeki i wieją wichry. Uczenie się o ewangelii nie wystarczy, jeśli nauczane osoby mają przetrwać wszystkie próby, z którymi będą się zmagać. Dlatego nie powinniśmy wahać się prosić, aby zastanowiły się, w jaki sposób mogą żyć zgodnie z tym, czego się uczą. Z szacunku do wolnej woli innych ludzi, wiele z naszych próśb będzie brzmiało ogólnikowo: „Do jakiego działania czujesz się zainspirowany?”. Czasami nasze prośby muszą być jednak bardziej szczegółowe: „Czy wybierzesz jedną cechę Zbawiciela, nad którą chciałbyś pracować?”. Gdy będziesz umożliwiać osobom uczącym się słuchanie, rozpoznawanie i dzielenie się podszeptami Ducha Świętego, On nauczy je, jakie osobiste działania muszą podjąć. Pomóż uczniom zastanowić się nad błogosławieństwami, których doświadczą, gdy będą postępować zgodnie z tym, czego się nauczyli, i zachęć ich, aby trwali pomimo trudności. Życie w zgodzie z prawdą jest najszybszą drogą do większej wiary, świadectwa i nawrócenia. Tak jak powiedział Zbawiciel, życie według doktryny Ojca jest dla nas wszystkich sposobem na rzeczywiste poznanie, że ta doktryna jest prawdziwa (zob. Ew. Jana 7:17).

Pytania do rozważenia: Kiedy zostałeś zainspirowany do działania, ponieważ ktoś cię o coś poprosił? W jaki sposób twoje życie zmieniło się z tego powodu? Zwróć uwagę na zaproszenia w pismach świętych i od przywódców Kościoła. Czego się uczysz, co może ci pomóc, gdy prosisz innych o działanie? W jaki sposób możesz sprawdzać postępy po poproszeniu o coś?

Z pism świętych: Ew. Łukasza 10:36–37; Ew. Jana 7:17; List Jakuba 1:22; Mosjasz 4:9–10; Doktryna i Przymierza 43:8–10; 82:10

Sposoby na zastosowanie tego, czego się uczysz

• Poproś innych ludzi, aby przyszli przygotowani, żeby opowiedzieć o czymś, czego nauczył ich Duch Święty, na przykład o przemyśleniach na temat istotnego dla nich fragmentu pisma świętego.

• Dawaj uczniom możliwość prowadzenia części lekcji.

• Zachęcaj ich, aby przed spotkaniem obejrzeli film albo przeczytali fragment pism świętych lub przesłanie.

• Opieraj się tendencji do odpowiadania na każde pytanie. Angażuj inne osoby w poszukiwanie odpowiedzi.

• Zanim podzielisz się swoimi przemyśleniami na temat fragmentu z pism świętych, poproś osoby, które uczysz, aby podzieliły się swoimi refleksjami.

• Zadawaj pytania, które skłonią nauczane osoby do poszukiwania odpowiedzi w słowie Bożym.

• Poproś nauczane osoby, aby zadawały własne pytania na temat tego, czego się uczą.

• Daj wszystkim uczniom czas na zastanowienie się nad pytaniem, zanim poprosisz ich o udzielenie odpowiedzi.

• Możesz podzielić ich na małe grupy dyskusyjne, jeśli będzie to właściwe.

• Określ jasne oczekiwania, aby pomóc im wzrastać.

• Proś uczniów, aby się doskonalili, ale nie przytłaczaj ich. Zadawaj pytania sprawdzające i proś ich, aby wymieniali się swoim doświadczeniami.

• Pomóż uczniom uczyć się na podstawie pism świętych poprzez:

  • Zaznaczanie znaczących fragmentów, jeśli mają na to ochotę.

  • Otwieranie się na objawienie poprzez rozważanie i modlitwę.

  • Zapisywanie duchowych wrażeń.

  • Prowadzenie dziennika do studiowania.

  • Wyznaczanie celów, aby działać zgodnie z tym, czego się uczą.