9. Świat Starego Testamentu

Góra Ararat. Miejsce tradycyjnie uznawane za takie, w którym osiadła arka Noego (Ⅰ Mojż. 8:4). Dokładna lokalizacja nie jest znana.

Ur. Pierwsze miejsce zamieszkania Abrahama, w pobliżu ujścia Eufratu, gdzie niemal został złożony jako ludzka ofiara, gdzie ujrzał anioła Jehowy i otrzymał urim i tummim (Ⅰ Mojż. 11:28–12:1; Abr. 1; 3:1). (Uwaga: także prawdopodobne miejsce Ur w północnej Mezopotamii).

Babilon, Babel (Synear). Najpierw osiadł w tym miejscu Kusz, syn Chama, oraz Nimrod. Jest to miejsce pochodzenia Jeredytów z czasów wieży Babel na równinach Synear. Później stolica prowincji Babilonii i miejsce zamieszkania królów babilońskich, łącznie z Nebukadnesarem, który po zniszczeniu Jerozolimy (587 r. p.n.e.) wziął do tego miasta w niewolę wielu Żydów. Żydzi pozostali w niewoli babilońskiej przez 70 lat aż do czasów króla Cyrusa, który zezwolił Żydom na powrót do Jerozolimy, aby odbudowali świątynię. Prorok Daniel także tu przebywał za panowania Nebukadnesara, Belsazara i Dariusza Ⅰ (Ⅰ Mojż. 10:10; 11:1–9; Ⅱ Król. 24–25; Jer. 27:1–29:10; Ez. 1:1; Dan. 1–12; Omni 1:22; Eter 1:33–43).

Susa. Stolica Imperium Perskiego pod panowaniem Dariusza Ⅰ (Dariusza Wielkiego), Kserksesa i Artakserksesa. Miejsce przebywania królowej Estery, której odwaga i wiara uratowała Żydów. Służyli tu Daniel, a później Nehemiasz (Neh. 1:1; 2:1; Est. 1:1; Dan. 8:2).

Równina Dura. Szadrach, Meszach i Abed-Nego zostali wrzuceni do pieca ognistego, kiedy odmówili oddawania czci złotemu posągowi, który zrobił Nebukadnesar; Syn Boży zachował ich i wyszli bez szwanku z tego pieca (Dan. 3).

Asyria. Aszur to pierwsza stolica Asyrii, po której była nią Niniwa. Asyryjscy włodarze Salmanasar Ⅴ i Sargon Ⅱ podbili Północne Królestwo Izraela i wzięli do niewoli dziesięć plemion w 721 r. p.n.e. (Ⅱ Król. 14–15; 17–19). Asyria była zagrożeniem dla Judy do 612 r. p.n.e., kiedy to Asyrię podbił Babilon.

Niniwa. Stolica Asyrii. Asyria zaatakowała ziemię judzką podczas panowania Hiskiasza i za czasów posługi proroka Izajasza. Jerozolima, stolica Judy, została w cudowny sposób ocalona, kiedy anioł poraził 185 000 asyryjskich żołnierzy (Ⅱ Król. 19:32–37). Pan powiedział prorokowi Jonaszowi, aby wzywał to miasto do pokuty (Jon. 1:2; 3:1–4).

Haran. Abraham osiedlił się tu tymczasowo, zanim udał się do Kanaanu. Ojciec i brat Abrahama pozostali w tym miejscu. Rebeka (żona Izaaka) oraz Rachela, Lea, Bilha i Zylpa (żony Jakuba) pochodziły z tego obszaru (Ⅰ Mojż. 11:31–32; 24:10; 29:4–6; Abr. 2:4–5).

Karkemisz. W tym miejscu Nebukadnesar pokonał faraona Necho, co zakończyło rządy egipskie w Kanaanie (Ⅱ Kron. 35:20–36:6).

Sydon. Miejsce to założył Sydon, wnuk Chama, i jest najbardziej wysuniętym na północ miastem kananejskim (Ⅰ Mojż. 10:15–20). Był to dom dla Izebel, która wprowadziła do Izraela oddawanie czci Baalowi (Ⅰ Król. 16:30–33).

Tyr. Było to ważne miasto handlowe i portowe w Syrii. Hiram z Tyru wysyłał cedr i złoto oraz robotników, aby pomóc Salomonowi w budowie świątyni (Ⅰ Król. 5:1–10, 18; 9:11).

Damaszek. W jego pobliżu Abraham uratował Lota. Było to główne miasto w Syrii. Za panowania króla Dawida Izraelici zdobyli to miasto. Eliasz namaścił Chazaela na króla Damaszku (Ⅰ Mojż. 14:14–15; Ⅱ Sam. 8:5–6; Ⅰ Król. 19:15).

Kanaan. Abraham, Izaak, Jakub i ich potomkowie otrzymali tę ziemię w wieczne posiadanie (Ⅰ Mojż. 17:8; 28).

Góra Synaj (Horeb). Pan przemówił do Mojżesza z płonącego krzewu (Ⅱ Mojż. 3:1–2). Mojżesz otrzymał prawo i Dziesięcioro Przykazań (Ⅱ Mojż. 19–20). Pan przemówił do Eliasza jako spokojny, cichy głos (Ⅰ Król. 19:8–12).

Esjon-Geber. Król Salomon zbudował „flotę okrętów” w Esjon-Gerber (Ⅰ Król. 9:26). Prawdopodobnie do tego portu przybyła królowa Saby, usłyszawszy o sławie Salomona, żeby go zobaczyć (Ⅰ Król. 10:1–13).

Egipt. Miejsce, do którego udał się Abraham z powodu wielkiego głodu w Ur (Abr. 2:1, 21). Pan powiedział Abrahamowi, aby nauczał Egipcjan o tym, co On mu objawił (Abr. 3:15). Po tym, jak bracia Józefa sprzedali go, oddając w niewolę (Ⅰ Mojż. 37:28), Józef stał się zarządcą w tutejszym domu Potyfara. Został wtrącony do więzienia. Wyłożył sen faraona i dano mu pozycję urzędniczą w Egipcie. Józef oraz jego bracia zostali połączeni. Jakub i jego rodzina przenieśli się tutaj (Ⅰ Mojż. 39–46). Dzieci Izraela przebywały w Goszen podczas swej bytności w Egipcie (Ⅰ Mojż. 47:6).

Izraelici rozmnażali się i „stawali się niezmiernie potężni”; potem zostali zniewoleni przez Egipcjan (Ⅱ Mojż. 1:7–14). Po serii plag faraon zezwolił Izraelowi na opuszczenie Egiptu (Ⅱ Mojż. 12:31–41). Jeremiasz został zabrany do Egiptu (Jer. 43:4–7).

Kaftor (Kreta). Starożytna ziemia minojska.