1 Ιδού, συνέβη ώστε εγώ, ο Νεφί, αναφωνούσα όντως με θέρμη προς τον Κύριο τον Θεό μου, εξαιτίας του θυμού των αδελφών μου.

2 Όμως, ιδού, ο θυμός τους μεγάλωσε εναντίον μου, τόσο πολύ που επιζητούσαν να μου αφαιρέσουν τη ζωή.

3 Μάλιστα, παραπονούνταν όντως εναντίον μου, λέγοντας: Ο μικρότερός μας αδελφός θέλει να μας κυβερνά. Και περάσαμε πολλές δοκιμασίες εξαιτίας του. Επομένως, ας τον φονεύσουμε, ώστε να μην βασανιζόμαστε περισσότερο εξαιτίας των λόγων του. Επειδή, ιδού, δεν θα τον έχουμε να είναι ο κυβερνήτης μας, γιατί αυτό ανήκει σε μας, που είμαστε οι μεγαλύτεροι αδελφοί, να κυβερνάμε τούτον τον λαό.

4 Τώρα, δεν γράφω επάνω σε αυτές τις πλάκες όλα τα λόγια που παραπονούνταν εναντίον μου. Όμως, μου αρκεί να πω ότι επιζητούσαν όντως να μου αφαιρέσουν τη ζωή.

5 Και συνέβη ώστε ο Κύριος όντως με προειδοποίησε, ότι εγώ, ο Νεφί, έπρεπε να φύγω από κοντά τους και να καταφύγω στην έρημο, καθώς και όλοι όσοι ήθελαν να έλθουν μαζί μου.

6 Επομένως, συνέβη ώστε εγώ, ο Νεφί, πήρα την οικογένειά μου, και επίσης τον Ζώραμ και την οικογένειά του, και τον Σαμ, τον μεγαλύτερο μου αδελφό και την οικογένειά του, και τον Ιακώβ και τον Ιωσήφ, τους μικρότερους αδελφούς μου, και επίσης τις αδελφές μου, και όλους όσους ήθελαν να έλθουν μαζί μου. Και όλοι όσοι ήθελαν να έλθουν μαζί μου ήταν εκείνοι που πίστευαν στις προειδοποιήσεις και στις αποκαλύψεις του Θεού. Επομένως, εισάκουσαν όντως τα λόγια μου.

7 Πήραμε λοιπόν τις σκηνές μας και οτιδήποτε άλλο μπορούσαμε και ταξιδέψαμε μέσα στην έρημο για διάστημα πολλών ημερών. Και αφού ταξιδέψαμε για διάστημα πολλών ημερών, στήσαμε τις σκηνές μας.

8 Και ο λαός μου ήθελε να ονομάσουμε τον τόπο Νεφί. Επομένως, τον ονομάσαμε Νεφί.

9 Και όλοι όσοι ήταν μαζί μου αποδέχθηκαν να αποκαλούνται ο λαός του Νεφί.

10 Και προσέχαμε όντως να τηρούμε τις κρίσεις και τα διατάγματα και τις εντολές του Κυρίου στα πάντα, σύμφωνα με τον νόμο του Μωυσή.

11 Και ο Κύριος ήταν μαζί μας. Και ευημερήσαμε υπερβολικά, διότι σπείραμε σπόρο, και όντως δρέψαμε πάλι εν αφθονία. Και αρχίσαμε να εκτρέφουμε κοπάδια και αγέλες και ζώα κάθε είδους.

12 Και εγώ, ο Νεφί, είχα επίσης φέρει τα χρονικά που ήταν εγχαραγμένα επάνω στις πλάκες από ορείχαλκο, και επίσης τη σφαίρα, δηλαδή την πυξίδα, η οποία είχε ετοιμασθεί για τον πατέρα μου από το χέρι του Κυρίου, σύμφωνα με αυτό που είναι γραμμένο.

13 Και συνέβη ώστε αρχίσαμε να ευημερούμε υπερβολικά και να πληθυνόμαστε στη γη.

14 Και εγώ, ο Νεφί, πήρα όντως το σπαθί του Λάβαν, και στον ίδιο τύπο έφτιαξα πολλά σπαθιά, μήπως κατά οποιονδήποτε τρόπο ο λαός που τώρα αποκαλούντο Λαμανίτες ερχόταν καταπάνω μας και μας κατέστρεφε. Επειδή ήξερα το μίσος του εναντίον μου και εναντίον των παιδιών μου και εκείνων που αποκαλούντο λαός μου.

15 Και έμαθα στον λαό μου να κτίζει κτήρια και να επεξεργάζεται κάθε είδους ξυλεία και σίδηρο και χαλκό και ορείχαλκο και χάλυβα και χρυσό και άργυρο και πολύτιμα μεταλλεύματα, τα οποία υπήρχαν σε μεγάλη αφθονία.

16 Και εγώ, ο Νεφί, έκτισα έναν ναό. Και τον οικοδόμησα κατά τον τύπο του ναού του Σολομώντα, μόνο που δεν είχε κτιστεί με τόσα πολύτιμα αντικείμενα, επειδή δεν μπορούσαν να βρεθούν επάνω στη χώρα, επομένως δεν μπορούσε να κτιστεί σαν τον ναό του Σολομώντα. Όμως τρόπος κατασκευής ήταν σαν τον ναό του Σολομώντα και η καλλιτεχνία του ήταν υπερβολικά λεπτή.

17 Και συνέβη ώστε εγώ, ο Νεφί, έκανα τον λαό μου να είναι φιλόπονος και να εργάζεται με τα χέρια του.

18 Και συνέβη ώστε ήθελαν να είμαι βασιλιάς τους. Όμως εγώ, ο Νεφί, επιθυμούσα να μην έχουν βασιλιά. Παρ’ όλα αυτά, έκανα γι’ αυτούς σύμφωνα με ό,τι ήταν εντός των δυνάμεών μου.

19 Και ιδού, τα λόγια του Κυρίου είχαν εκπληρωθεί προς τους αδελφούς μου, αυτά που είχε πει σχετικά με αυτούς, ότι θα έπρεπε να είμαι κυβερνήτης τους και δάσκαλός τους. Επομένως, υπήρξα ο κυβερνήτης τους και ο δάσκαλός τους, σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, μέχρι τη στιγμή που επιζητούσαν να μου αφαιρέσουν τη ζωή.

20 Επομένως, ο λόγος του Κυρίου εκπληρώθηκε, αυτός που μου είχε πει, λέγοντας ότι: Εφόσον δεν εισακούν τα λόγια σου, θα αποκοπούν από την παρουσία του Κυρίου. Και ιδού, αποκόπηκαν από την παρουσία του.

21 Και είχε κάνει την κατάρα να πέσει επάνω τους, μάλιστα, μία οδυνηρή κατάρα, εξαιτίας της ανομίας τους. Επειδή ιδού, είχαν σκληρύνει την καρδιά τους εναντίον του, ώστε είχαν γίνει σαν πυρόλιθος. Επομένως, καθώς ήταν λευκοί και υπερβολικά όμορφοι και θελκτικοί, για να μην είναι δελεαστικοί για τον λαό μου, ο Κύριος ο Θεός έκανε να πέσει επάνω τους δέρμα μελανό.

22 Και έτσι είπε ο Κύριος ο Θεός: Θα κάνω ώστε να είναι απεχθείς προς τον λαό σου, εκτός αν μετανοήσουν για τις ανομίες τους.

23 Και καταραμένοι θα είναι οι απόγονοι εκείνου που αναμειγνύονται με τους απογόνους τους. Επειδή θα είναι καταραμένοι με την ίδια κατάρα. Και το είπε ο Κύριος, και έγινε.

24 Και εξαιτίας της κατάρας τους που ήταν επάνω τους, έγιναν νωθρός λαός, γεμάτος διαβολιά και πονηρία και όντως επιζητούσαν στην έρημο αρπακτικά ζώα.

25 Και ο Κύριος ο Θεός μού είπε: Αυτοί θα αποτελούν μάστιγα για τους απογόνους σου, για να τους παρακινούν να με θυμούνται. Και εφόσον δεν με θυμούνται και δεν ακούν τα λόγια μου, αυτοί θα τους μαστίζουν μέχρι καταστροφής.

26 Και συνέβη ώστε εγώ, ο Νεφί, αφιέρωσα τον Ιακώβ και τον Ιωσήφ, για να είναι ιερείς και διδάσκαλοι στη χώρα του λαού μου.

27 Και συνέβη ώστε ζήσαμε κατά τον τρόπο της ευδαιμονίας.

28 Και είχαν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που φύγαμε από την Ιερουσαλήμ.

29 Και εγώ, ο Νεφί, είχα τηρήσει επάνω στις πλάκες μου, τις οποίες είχα φτιάξει, τα χρονικά του λαού μου μέχρι τούδε.

30 Και συνέβη ώστε ο Κύριος ο Θεός μού είπε: Φτιάξε άλλες πλάκες. Και να χαράξεις επάνω τους πολλά τα οποία φαίνονται καλά σε εμένα, προς όφελος του λαού σου.

31 Επομένως, εγώ, ο Νεφί, για να είμαι υπάκουος στις εντολές του Κυρίου, πήγα και έφτιαξα αυτές τις πλάκες επάνω στις οποίες έχω χαράξει αυτά.

32 Και χάραξα αυτό που ευαρεστεί τον Θεό. Και αν ο λαός μου ευαρεστείται με τα του Θεού, θα ευαρεστείται με τα χαράγματά μου που είναι επάνω σε αυτές τις πλάκες.

33 Και αν ο λαός μου επιθυμεί να γνωρίζει το πιο λεπτομερές τμήμα της ιστορίας του λαού μου, πρέπει να ερευνήσει τις άλλες μου πλάκες.

34 Και μου αρκεί να πω ότι είχαν περάσει σαράντα χρόνια, και είχαμε ήδη πολέμους και διχόνοιες με τους αδελφούς μας.