1. Oto teraz stało się, że król Lamanitów rozesłał obwieszczenie do całego swego ludu, że nie wolno im pochwycić Ammona ani Aarona, ani Omnera, ani Himniego, ani któregokolwiek z ich braci, który głosił słowo Boże, bez względu na to, gdzie by nie byli, w jakiejkolwiek części ich ziemi.

2. Zaiste, posłał do nich dekret, aby nikt ich nie chwytał, wiązał czy wtrącał ich do więzienia; nie wolno też było pluć na nich ani ich bić, ani wypędzać ich z synagog, ani chłostać; ani rzucać w nich kamieniami, ale mieli mieć wolny dostęp do ich domów, a także do ich świątyń i ich sanktuariów.

3. I tak mogli pójść i głosić słowo, jak tego pragnęli, gdyż król nawrócił się do Pana, a także całe jego domostwo; przeto rozesłał po tej ziemi to obwieszczenie do swego ludu, aby słowo Boże nie miało żadnych przeszkód, lecz by mogło rozpowszechnić się po całej ziemi, aby jego lud został przekonany o niegodziwych tradycjach ich ojców, i aby został przekonany, że wszyscy są braćmi, i że nie powinni ani mordować, ani rabować, ani kraść, ani cudzołożyć czy czynić jakiejkolwiek niegodziwości.

4. I teraz stało się, że gdy król rozesłał to obwieszczenie, Aaron i jego bracia poszli z miasta do miasta, od jednego domu czci do drugiego, ustanawiając kościoły i poświęcając na kapłanów i nauczycieli na tej ziemi pośród Lamanitów, aby głosili i nauczali słowa Bożego pośród nich; i tak zaczęli odnosić wielkie sukcesy.

5. I tysiące ludzi zostało przywiedzionych do wiedzy o Panu, zaiste, tysiące zostały przywiedzione do uwierzenia w tradycje Nefitów; i nauczono ich o zapisach i proroctwach przekazywanych aż do czasów im współczesnych.

6. I jak pewne jest, że żyje Pan, tak pewne jest, że tylu, ilu uwierzyło, to jest tylu, ilu zostało przywiedzionych do wiedzy o prawdzie wskutek głoszenia im ewangelii przez Ammona i jego braci, według ducha objawienia i proroctwa oraz dzięki mocy Bożej dokonującej w nich cudów — zaiste, mówię wam, że jako żyje Pan, tylu Lamanitów, ilu uwierzyło ich naukom i nawróciło się do Pana, nigdy nie odstąpiło.

7. Bowiem stali się prawym ludem; odłożyli broń swego buntu, żeby nie walczyć więcej przeciwko Bogu ani przeciwko żadnemu ze swych braci.

8. A oto ci, którzy nawrócili się do Pana:

9. Lud Lamanitów zamieszkujący ziemię ismaelską;

10. A także lud Lamanitów zamieszkujący ziemię middonicką;

11. A także lud Lamanitów, który był w mieście Nefi;

12. A także lud Lamanitów, który był w ziemi szilomskiej, i który był w ziemi szemlońskiej oraz w mieście Lemuel i w mieście Szimnilom.

13. Są to nazwy miast Lamanitów, w których nawrócono się do Pana; i są to ci, którzy odłożyli broń swego buntu, zaiste, wszelką broń wojenną; i wszyscy oni byli Lamanitami.

14. A Amalekici nie nawrócili się, z wyjątkiem tylko jednego; ani nawet jeden z Amulonitów; lecz znieczulili oni swe serca, a także serca Lamanitów w tej części ziemi, gdziekolwiek mieszkali; zaiste, i we wszystkich ich wioskach i wszystkich ich miastach.

15. Przeto wymieniliśmy wszystkie miasta Lamanitów, w których odpokutowali i doszli do wiedzy o prawdzie, i nawrócili się.

16. I teraz stało się, że król i ci, którzy się nawrócili, zapragnęli przyjąć imię, którym byliby odróżnieni od swych braci; dlatego król radził się Aarona i wielu ich kapłanów co do imienia, jakie powinni wziąć na siebie, aby mogli się odróżniać.

17. I stało się, że nazwali się Anti-Nefi-Lehitami; i byli odtąd tak nazywani, i nie nazywali się więcej Lamanitami.

18. I stali się bardzo pracowitym ludem; zaiste, i byli przyjaźni wobec Nefitów; przeto nawiązali z nimi kontakty, a przekleństwo Boże już nie ciążyło na nich.