1. Teraz stało się, że gdy Amulek skończył te słowa, odeszli od tłumu i udali się do ziemi jerszońskiej.

2. Zaiste, a pozostali bracia, po wysłuchaniu słowa głoszonego Zoramitom, także przyszli do ziemi jerszońskiej.

3. I stało się, że gdy znaczniejsi spośród Zoramitów wspólnie rozważyli słowa, które były im głoszone, rozgniewali się, gdyż obracały one wniwecz ich przebiegłość; dlatego nie chcieli zważać na te słowa.

4. I rozesłali wici po całej ziemi, gromadząc wszystkich ludzi, i naradzali się z nimi nad słowami, które im powiedziano.

5. A ich włodarze i ich kapłani, i ich nauczyciele nie wyjawili ludziom swoich zamiarów; przeto po cichu wywiedzieli się, co wszyscy ludzie sądzą.

6. I stało się, że gdy wywiedzieli się, jakie są myśli wszystkich ludzi, wypędzili z kraju tych, którzy popierali słowa Almy i jego braci; a było ich wielu; i oni także przywędrowali do ziemi jerszońskiej.

7. I stało się, że Alma i jego bracia czynili im posługę.

8. I Zoramici rozgniewali się na lud Ammona zamieszkujący Jerszon, i główny włodarz Zoramitów, będąc bardzo niegodziwym człowiekiem, wysłał obwieszczenie do ludzi Ammona, żądając, aby wypędzili ze swego kraju wszystkich, którzy przywędrowali na ich ziemie.

9. I groził im srodze. I teraz, lud Ammona nie bał się ich słów; toteż ich nie wypędził, lecz przyjął wszystkich ubogich Zoramitów, którzy do niego przywędrowali; i pielęgnował ich, i odział ich, i dał im w posiadanie ziemię; i dopomagał im według ich potrzeb.

10. I pobudziło to Zoramitów do gniewu na lud Ammona, i zaczęli bratać się z Lamanitami, a także podburzać ich przeciw nim.

11. I tak Zoramici i Lamanici zaczęli przygotowywać się do wojny przeciw ludowi Ammona, a także przeciw Nefitom.

12. I na tym kończy się siedemnasty rok panowania sędziów nad ludem Nefiego.

13. I lud Ammona wywędrował z ziemi jerszońskiej, i przyszedł do ziemi meleckiej, ustępując miejsca w ziemi jerszońskiej armiom Nefitów, aby walczyły z armiami Lamanitów i z armiami Zoramitów; i tak w osiemnastym roku panowania sędziów zaczęła się wojna pomiędzy Lamanitami a Nefitami; a zapis ich wojen będzie podany później.

14. I Alma, i Ammon, i ich bracia oraz dwaj synowie Almy, będąc narzędziem w ręku Boga, przywiódłszy wielu Zoramitów do odpokutowania, powrócili do ziemi zarahemlskiej. A tylu, ilu odpokutowało, zostało wypędzonych ze swej krainy; jednak otrzymali w posiadanie ziemie w ziemi jerszońskiej i podjęli broń we własnej obronie, i w obronie swych żon, i swych dzieci, i swej ziemi.

15. A Alma, bolejąc nad niegodziwością swego ludu, zaiste, nad ich wojnami i rozlewem krwi, i sporami, które były pośród nich; i głosiwszy słowo, to jest posławszy innych, aby głosili słowo pośród wszystkich ludzi w każdym mieście; i widząc, że serca ludzi stawały się coraz twardsze, i że zaczynali oni oburzać się na surowość słowa, jego serce przepełniał niezmierny smutek.

16. Dlatego nakazał swoim synom, żeby się zgromadzili razem, aby mógł dać każdemu z nich swoje zalecenia w sprawach dotyczących prawości. I mamy zapis jego przykazań, które im dał, według jego własnego zapisu.