1 Şimdi biz kendi kayıtlarımıza, Amalikiya ve onunla birlikte çöle kaçanlara dönelim; çünkü işte o, ardından gidenleri alıp Nefi ülkesine çıktı ve Lamanlılar’ın arasına gitti ve Lamanlılar’ı Nefi halkına karşı öyle kışkırtıp öfkelendirdi ki Lamanlılar’ın kralı ülkesinin her tarafına, bütün halkının arasına ferman göndererek Nefililer’e karşı savaşa gitmek üzere yeniden toplanmaları gerektiğini bildirdi.

2 Ve öyle oldu ki bu ferman onların arasına ulaştığı zaman halk büyük bir korkuya kapıldı; evet, kralı gücendirmekten korkuyorlardı ve ayrıca Nefililer’e karşı savaşa gidip hayatlarını yitirmekten korkuyorlardı. Ve öyle oldu ki onlar, daha doğrusu içlerinden çoğu kralın emirlerine itaat etmek istemedi.

3 Ve şimdi öyle oldu ki kral halkın itaatsizliği yüzünden çok kızgındı; bu yüzden ordusunun emirlerine itaat eden bölümünün idaresini Amalikiya’ya verdi ve onun gidip itaat etmeyenleri zorla silah altına almasını emretti.

4 Şimdi işte, Amalikiya’nın istediği de zaten buydu; çünkü kendisi kötülük etmekte çok kurnaz olan bir adamdı; bu yüzden Lamanlılar’ın kralını tahttan indirmek için yüreğinde bir plan kurdu.

5 Ve şimdi Amalikiya, kraldan yana olan Lamanlılar’ın bu bölümünün komutanlığını eline geçirmişti; ve itaat etmeyenlerin de desteğini kazanmaya çalıştı; bu nedenle Onida denilen yere gitti, çünkü bütün Lamanlılar oraya kaçmışlardı; çünkü ordunun geldiğini fark etmişler ve kendilerini öldürmek üzere geldiklerini sanarak silah deposunun olduğu Onida’ya kaçmışlardı.

6 Ve başlarına birini kral ve lider olarak atamışlar ve hiçbir gücün kendilerini Nefililer’e karşı savaşmaya zorlayamayacağını kararlı bir şekilde kafalarına koymuşlardı.

7 Ve öyle oldu ki onlar Antipas denilen dağın tepesinde toplanıp savaş hazırlıklarına başlamışlardı.

8 Şimdi Amalikiya’nın kralın emrine göre hareket edip onlarla çarpışmaya niyeti yoktu; ama işte, onun amacı Lamanlılar’ın ordusunun desteğini elde etmekti; böylece onların başına geçecek ve kralı tahtından indirip krallığı eline geçirebilecekti.

9 Ve işte, öyle oldu ki Antipas dağının yanındaki vadide ordusuna çadır kurdurdu.

10 Ve öyle oldu ki gece olunca Antipas dağına gizliden bir elçi gönderdi; adı Lehonti olan dağdakilerin başkanından dağın eteğine inmesini istedi; çünkü onunla konuşmak istiyordu.

11 Ve öyle oldu ki bu mesajı alan Lehonti dağın eteğine inmeye cesaret edemedi. Ve öyle oldu ki Amalikiya kendisine ikinci kez haber göndererek aşağı inmesini istedi. Ve öyle oldu ki Lehonti yine inmek istemedi; ve üçüncü kez haber gönderdi.

12 Ve öyle oldu ki Amalikiya, Lehonti’yi dağdan indirmeye ikna edemeyeceğini anlayınca, bu kez dağa çıkıp Lehonti’nin ordugâhına kadar yaklaştı; ve tekrar dördüncü kez Lehonti’ye haber gönderip ondan aşağıya gelmesini ve yanında muhafızlarını da getirmesini arzu etti.

13 Ve öyle oldu ki Lehonti kendi muhafızlarıyla Amalikiya’nın yanına geldiğinde, Amalikiya onun geceleyin ordusu ile dağdan inmesini ve kral tarafından kendi idaresine verilen askerleri ordugâhlarında kuşatmasını istedi ve eğer kendisini (Amalikiya’yı) bütün ordunun başına ikinci başkomutan yaparsa, onları Lehonti’nin eline teslim edeceğini söyledi.

14 Ve öyle oldu ki Lehonti askerleriyle dağdan inerek Amalikiya’nın adamlarının etrafını kuşattı; öyle ki Amalikiya’nın adamları şafak vakti uyanmadan önce, Lehonti’nin orduları onların etrafını kuşattı.

15 Ve öyle oldu ki onlar etraflarının sarıldığını görünce Amalikiya’ya yalvarıp öldürülmemek için kardeşleriyle birleşmelerine izin vermesini istediler. Şimdi Amalikiya’nın tam istediği de buydu.

16 Ve öyle oldu ki kralın emirlerinin aksine adamlarını teslim etti. Şimdi kralı tahtından indirme amacına ulaşabilmek için Amalikiya’nın istediği de buydu;

17 Şimdi Lamanlılar’ın arasındaki adete göre başkomutanları öldüğü zaman ikinci komutan başkomutan olarak atanırdı.

18 Ve öyle oldu ki Amalikiya hizmetçilerinden birine Lehonti’ye azar azar zehir vermesini emretti; öyle ki Lehonti öldü.

19 Şimdi Lehonti öldükten sonra, Lamanlılar Amalikiya’yı önderleri ve başkomutanları olarak atadılar.

20 Ve öyle oldu ki Amalikiya ordularıyla birlikte Nefi ülkesine, başkent olan Nefi şehrine doğru yürüyüşe geçti (çünkü arzusuna ulaşmıştı).

21 Ve kral, muhafızları eşliğinde onu karşılamaya geldi; çünkü Amalikiya’nın emirlerini yerine getirdiğini ve Amalikiya’nın bu kadar büyük bir orduyu Nefililer’e karşı savaşmak üzere topladığını sanıyordu.

22 Fakat işte, kral onu karşılamaya geldiğinde, Amalikiya kralı karşılamak üzere hizmetkârlarını gönderdi. Ve hizmetkârlar gidip büyüklüğüne saygı duyuyormuşçasına kralın önünde eğildiler.

23 Ve öyle oldu ki kral, Lamanlılar’ın adetine göre barış işareti olarak elini uzatıp onları yerden kaldırdı; bu, Nefililer’den aldıkları bir adetti.

24 Ve öyle oldu ki kral birinci hizmetkârı yerden kaldırmıştı ki işte hizmetkâr kralın kalbine hançeri sapladı; ve kral yere yığıldı.

25 Şimdi kralın hizmetkârları aceleyle oradan kaçtılar; ve Amalikiya’nın hizmetkârları arkalarından şöyle diyerek bağırdılar:

26 İşte, kralın hizmetkârları kralı kalbinden bıçakladılar ve kral öldü ve onu öldürenler kaçıyorlar; İşte, gelin görün!

27 Ve öyle oldu ki Amalikiya, ordularına ilerleyip kralın başına ne geldiğini öğrenmelerini emretti; ve onlar olay yerine gelip kralı kendi kanı içinde yerde yatarken bulduklarında, Amalikiya öfkelenmiş gibi gözükerek: “Kralı seven herkes onun hizmetkârlarının peşinden gitsin ki onlar öldürülsün” dedi.

28 Ve öyle oldu ki kralı seven herkes bu sözleri duyunca fırlayıp kralın hizmetkârlarının peşine düştüler.

29 Şimdi kralın hizmetkârları bir ordunun peşlerinden geldiğini görünce daha çok korkup çöle kaçtılar; ve çölü geçerek Zarahemla ülkesine geldiler ve Ammon halkıyla birleştiler.

30 Ve onların peşlerine düşen ordu onların peşinden boşu boşuna gittiklerini görünce geri döndüler ve böylece Amalikiya sahtekârlığıyla halkın gönlünü kazanmış oldu.

31 Ve öyle oldu ki ertesi gün ordularıyla Nefi şehrine girerek şehri ele geçirdi.

32 Ve şimdi öyle oldu ki kraliçe kralın öldürüldüğünü duyunca—çünkü Amalikiya kraliçeye elçiler gönderip ona kralın hizmetkârları tarafından öldürüldüğünü, ordusu ile onları takip ettiğini fakat bunun sonuç vermediğini ve hizmetkârların kaçtığını bildirmişti—

33 Bu nedenle, kraliçe bu haberi aldığında Amalikiya’ya haberciler göndererek, şehir halkının canını bağışlamasını istedi ve ayrıca onun yanına gelmesi istedi ve ayrıca kralın öldüğüne tanıklık etmek için yanında şahitler getirmesini de istedi.

34 Ve öyle oldu ki Amalikiya, kralı öldüren aynı hizmetkârı ve onunla beraber olanların hepsini yanına alıp kraliçeye, onun oturduğu yere gitti; ve onların hepsi kraliçeye kralın kendi hizmetkârları tarafından öldürüldüğüne dair tanıklık ettiler; ve ayrıca: “Kralın hizmetkârları kaçtı; bu onların aleyhine tanıklık etmez mi?” dediler. Ve böylece kralın ölümü hakkında kraliçeyi ikna ettiler.

35 Ve öyle oldu ki Amalikiya kraliçenin sevgisini kazanmaya çalıştı ve onunla evlendi; ve böylece sahtekârlığı ve kurnaz hizmetkârlarının yardımları sayesinde krallığı ele geçirdi; evet, ülkenin her yanında, Lamanlılar’dan ve Lemuelliler’den ve İsmailliler’den ve Nefi yönetiminden bugüne kadar Nefililer’den ayrılmış olanlardan oluşan bütün Lamanlı halkın arasında kral olarak kabul edildi.

36 Şimdi bu ayrılanlar Nefililer gibi aynı eğitimden geçmiş ve aynı bilgileri öğrenmişlerdi; evet, Rab’bin aynı bilgisinde eğitilmişlerdi; yine de ne gariptir ki ayrılmalarından az bir zaman sonra Lamanlılar’dan daha katı ve tövbesiz ve daha vahşî, kötü ve zalim oldular—Lamanlılar’ın geleneklerini içlerine zevkle sindirerek kendilerini tembelliğe ve her türlü şehvete kaptırdılar; evet, Tanrıları Rab’bi tamamen unuttular.