ជំពូកទី ២០
ពួកកូនស្រីខ្លះរបស់ពួកលេមិនត្រូវពួកសង្ឃរបស់ស្ដេចណូអេចាប់យក — ពួកសាសន៍លេមិនធ្វើសង្គ្រាមមកលើលិមហៃ និងប្រជាជនរបស់ទ្រង់ — ពួកពលទ័ពលេមិនត្រូវបានវាយច្រានទៅវិញ ហើយត្រូវបានធ្វើឲ្យបាត់ខឹង។ ប្រមាណជាឆ្នាំ ១៤៥–១២៣ ម.គ.ស.។
១ឥឡូវនេះ មានកន្លែងមួយនៅដែនដីសេមឡុន ដែលពួកកូនស្រីរបស់ពួកលេមិនបានទៅជួបជុំគ្នាដើម្បីច្រៀងរាំ ហើយលេងសប្បាយ។
២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា មានថ្ងៃមួយ ពួកគេមួយចំនួនតូចបានមកជួបជុំគ្នា ដើម្បីច្រៀងរាំលេង។
៣ហើយឥឡូវនេះ ពួកសង្ឃរបស់ស្ដេចណូអេ ដោយមកពីអៀនខ្មាស ទើបពុំត្រឡប់ទៅឯទីក្រុងនីហ្វៃវិញទេ មែនហើយ ហើយក៏ខ្លាចប្រជាជនសម្លាប់ពួកគេចោលផង ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេពុំហ៊ានត្រឡប់ទៅជួបប្រពន្ធគេ និងកូនចៅគេវិញឡើយ។
៤ហើយនៅពេលដែលពួននៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយកាលបានប្រទះឃើញពួកកូនក្រមុំរបស់ពួកលេមិន នោះពួកគេបានលបមើលពួកកូនក្រមុំទាំងនោះ
៥ហើយកាលមានពួកកូនក្រមុំមួយចំនួនតូចមកជួបជុំគ្នារាំ នោះពួកគេក៏ចេញមកពីទីសម្ងាត់របស់គេ ហើយចាប់យកពួកកូនក្រមុំទាំងនោះ ហើយនាំគេទៅក្នុងទីរហោស្ថាន មែនហើយ ពួកគេបាននាំយកកូនក្រមុំនៃពួកលេមិនចំនួនម្ភៃបួននាក់ចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថាន។
៦ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពេលដែលពួកលេមិនដឹងថា កូនក្រមុំរបស់គេបាត់ខ្លួនទៅ ពួកគេក៏ខឹងនឹងប្រជាជនរបស់លិមហៃ ព្រោះគេគិតស្មានថា ប្រជាជនរបស់លិមហៃបានធ្វើការនេះ។
៧ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេបានចាត់ឲ្យពលទ័ពរបស់គេចេញទៅ មែនហើយ សូម្បីតែស្ដេចផ្ទាល់ក៏បានចេញនាំមុខប្រជាជនទ្រង់ដែរ ហើយពួកគេឡើងទៅដែនដីនីហ្វៃ ដើម្បីទៅបំផ្លាញប្រជាជនរបស់លិមហៃចោល។
៨ហើយឥឡូវនេះ លិមហៃបានទតឃើញពួកគេពីលើប៉ម ទ្រង់ថែមទាំងទតឃើញពីការរៀបចំធ្វើសង្គ្រាមរបស់គេផង ហេតុដូច្នេះហើយ ទ្រង់បានប្រជុំប្រជាជនទ្រង់ ហើយបានបង្កប់ចាំពួកគេនៅតាមទីវាល និងនៅក្នុងព្រៃ។
៩ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលពួកលេមិនបានឡើងមកដល់ ស្រាប់តែពួកកងរបស់លិមហៃចាប់ផ្ដើមសម្រុកមកលើពួកគេចេញពីកន្លែងបង្កប់ខ្លួន ហើយចាប់ផ្ដើមសម្លាប់ពួកគេចោល។
១០ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ការប្រយុទ្ធបានក្លាយទៅជាសាហាវអស្ចារ្យ ព្រោះពួកគេប្រយុទ្ធដូចជាសត្វសិង្ហប្រយុទ្ធដណ្ដើមចំណី។
១១ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ទ័ពរបស់លិមហៃបានចាប់ផ្ដើមរុញច្រានពួកលេមិនឲ្យថយពីគេ ទោះជាគេមានចំនួនតិចជាងពាក់កណ្ដាលនៃចំនួនពួកលេមិនក្ដី។ ប៉ុន្តែពួកគេបានប្រយុទ្ធដើម្បីជីវិតគេ និងដើម្បីប្រពន្ធគេ និងដើម្បីកូនចៅគេ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេខំប្រឹងយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព ហើយគេបានប្រយុទ្ធដូចជាសត្វនាគច្បាំងគ្នា។
១២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពួកគេបានឃើញស្ដេចនៃពួកលេមិននៅក្នុងចំណោមពួកមនុស្សស្លាប់ តែទ្រង់មិនបានស្លាប់ទេ គឺដោយត្រូវរបួស ហើយត្រូវទុកចោលនៅលើដី ព្រោះទ័ពរបស់ទ្រង់បានរត់គេចចេញទៅដោយរហ័សពេក។
១៣ហើយពួកគេបានយកទ្រង់ ហើយរុំរបួសឲ្យទ្រង់ ហើយនាំយកទ្រង់ទៅគាល់លិមហៃ ហើយទូលថា ៖ ក្រាបទូល នេះគឺស្ដេចរបស់ពួកលេមិន ទ្រង់បានត្រូវរបួស ដួលចុះក្នុងចំណោមពួកដែលស្លាប់ ហើយពួកគេបានទុកទ្រង់ចោល ហើយមើលចុះ យើងខ្ញុំបាននាំទ្រង់មកគាល់ទ្រង់ ហើយឥឡូវនេះ ចូរយើងសម្លាប់ទ្រង់ទៅ។
១៤តែលិមហៃមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា ៖ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវសម្លាប់ទ្រង់ទេ តែនាំទ្រង់មកទីនេះវិញដើម្បីឲ្យយើងឃើញទ្រង់។ ហើយពួកគេក៏នាំទ្រង់មក ហើយលិមហៃមានបន្ទូលទៅកាន់ទ្រង់ថា ៖ ចុះតើហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ឡើងមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងប្រជាជនយើង? មើលចុះ ប្រជាជនរបស់យើងពុំបានបំពានលើពាក្យសច្ចា ដែលយើងបានធ្វើជាមួយទ្រង់នោះឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយ តើហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បំពានលើពាក្យសច្ចា ដែលទ្រង់បានធ្វើជាមួយនឹងប្រជាជនយើងវិញ?
១៥ហើយឥឡូវនេះ ស្ដេចមានបន្ទូលថា ៖ យើងបានបំពានលើពាក្យសច្ចា ពីព្រោះប្រជាជនរបស់ទ្រង់បានចាប់យកកូនក្រមុំរបស់ប្រជាជនយើងទៅ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅក្នុងកំហឹងរបស់យើង នោះយើងបាននាំប្រជាជនយើងឡើងមកធ្វើសង្គ្រាមនឹងប្រជាជនទ្រង់។
១៦ហើយឥឡូវនេះ លិមហៃពុំដែលបានឮពីការណ៍នេះសោះ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបទ្រង់មានបន្ទូលថា យើងនឹងស៊ើបរកក្នុងចំណោមប្រជាជនយើង ហើយអ្នកណាបានធ្វើការណ៍នេះនឹងត្រូវវិនាស។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទ្រង់បានចាត់ឲ្យធ្វើការស៊ើបរកក្នុងចំណោមប្រជាជនទ្រង់។
១៧ឥឡូវនេះ កាលគេឌានបានឮរឿងទាំងនេះ គឺលោកជាមេទ័ពម្នាក់របស់ស្ដេច នោះលោកបានចេញមក ហើយទូលស្ដេចថា ៖ សូមទ្រង់មេត្តា ហើយសូមកុំស៊ើបរកក្នុងប្រជាជននេះ ហើយកុំយករឿងនេះមកចោទប្រកាន់ដល់ពួកគេឡើយ។
១៨ត្បិតតើទ្រង់មិនចាំទេឬថា ពួកសង្ឃរបស់បិតាទ្រង់ ដែលប្រជាជននេះរកបំផ្លាញចោលនោះ? ហើយតើមិនមែនពួកគេនោះនៅក្នុងទីរហោស្ថានទេឬ? ហើយតើមិនមែនពួកគេនោះ ជាអ្នកលួចយកកូនក្រមុំទាំងឡាយនៃពួកលេមិនទេឬអី?
១៩ហើយឥឡូវនេះ មើលចុះ សូមទ្រង់ទូលដល់ស្ដេចនូវការណ៍ទាំងនេះ ដើម្បីទ្រង់អាចប្រាប់ប្រជាជនទ្រង់ដើម្បីឲ្យពួកគេបាត់ខឹងនឹងយើង ត្បិតមើលចុះ ពួកគេបានរៀបចំជាស្រេច ដើម្បីមកតតាំងនឹងយើងទៀត ហើយមើលចុះ យើងក៏មានចំនួនតិចផង។
២០ហើយមើលចុះ គេមកដោយមានពួកពលដ៏ច្រើន ហើយលើកលែងស្ដេចនោះធ្វើឲ្យគេបាត់ខឹងនឹងយើង នោះយើងច្បាស់ជាត្រូវវិនាសជាមិនខានឡើយ។
២១ត្បិតតើមិនមែនពាក្យសម្ដីរបស់អ័ប៊ីណាដៃ ត្រូវបានបំពេញទេឬអី ដែលលោកបានព្យាករទាស់នឹងយើងនោះ — ហើយការណ៍អស់ទាំងនេះ ក៏ពីព្រោះយើងមិនព្រមស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ ហើយបែរចេញពីអំពើទុច្ចរិតទាំងឡាយរបស់យើងឬ?
២២ហើយឥឡូវនេះ ចូរយើងសម្រុះសម្រួលជាមួយនឹងស្ដេច ហើយយើងបំពេញនូវពាក្យសច្ចា ដែលយើងបានធ្វើជាមួយនឹងទ្រង់ ត្បិតបើយើងត្រូវធ្លាក់ទៅក្នុងសេវកភាព នោះគ្រាន់បើជាងយើងត្រូវបាត់បង់ជីវិត ហេតុដូច្នេះហើយ ចូរយើងបញ្ចប់ការខ្ចាយឈាមដ៏ច្រើននេះទៅ។
២៣ហើយឥឡូវនេះ លិមហៃបានទូលស្ដេចនូវការណ៍ទាំងអស់អំពីបិតាទ្រង់ និងពួកសង្ឃដែលបានរត់ភៀសខ្លួនចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយទម្លាក់ទោសអំពីការពង្រត់កូនក្រមុំទាំងឡាយនោះទៅលើពួកគេ។
២៤ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ស្ដេចក៏បាត់ខឹងនឹងប្រជាជនរបស់លិមហៃ ហើយទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់គេថា ៖ ចូរពួកយើងចេញទៅជួបនឹងប្រជាជនយើងដោយមិនបាច់យកគ្រឿងអាវុធទៅជាមួយទេ ហើយយើងសច្ចានឹងទ្រង់ថា ប្រជាជនយើងនឹងពុំសម្លាប់ប្រជាជនរបស់ទ្រង់ឡើយ។
២៥ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពួកគេបានចេញទៅតាមស្ដេច ហើយបានចេញទៅជួបពួកលេមិនដោយគ្មានអាវុធជាប់ទៅជាមួយឡើយ។ ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពួកគេបានជួបនឹងពួកលេមិន ហើយស្ដេចរបស់ពួកលេមិនបានក្រាបចំពោះពួកគេ ហើយបានដោះសារឲ្យប្រជាជនលិមហៃ។
២៦ហើយកាលពួកលេមិនបានឃើញប្រជាជនលិមហៃថា ពួកគេគ្មានប្រដាប់អាវុធឡើយ នោះពួកគេក៏មានចិត្តមេត្តាដល់ប្រជាជនលិមហៃ ហើយបាត់ខឹងនឹងពួកគេដែរ ហើយក៏បានត្រឡប់ទៅដែនដីខ្លួនជាមួយនឹងស្ដេចរបស់គេវិញដោយក្ដីសុខសាន្ត៕