1. Zaprawdę, tak rzecze Pan do was, słudzy moi, na temat przypowieści o pszenicy i kąkolu;

2. Oto, zaprawdę, powiadam, że pole było światem, a apostołowie siewcami ziarna;

3. A kiedy posnęli, wielki prześladowca Kościoła, odszczepieniec, rozpustnik, sam Babilon, który sprawia, że wszystkie narody piją z jego kielicha, w sercach których wróg — sam Szatan — zasiada, by królować — oto on sieje kąkol; przeto kąkol dławi pszenicę i wygania Kościół na pustkowie.

4. Lecz oto, w ostatnich dniach, nawet teraz, gdy Pan zaczyna ujawniać słowo, a źdźbło wyrasta i jest jeszcze delikatne —

5. Oto, zaprawdę, powiadam wam, że aniołowie wzywają Pana dniem i nocą, i są gotowi, i czekają, aż ich wyśle, aby zebrać plony z pola;

6. Ale Pan im mówi, nie wyrywajcie kąkolu, gdy źdźbło jest jeszcze delikatne (bo, zaprawdę, wasza wiara jest słaba), abyście nie zniszczyli także pszenicy.

7. Przeto niechaj pszenica i kąkol rosną razem, dopóki żniwo w pełni nie dojrzeje; wtedy zbierzcie wpierw pszenicę spośród kąkolu, a po zebraniu pszenicy, oto kąkol będzie powiązany w snopy, a pole pozostanie do spalenia.

8. Przeto tak rzecze Pan do was, z którymi kapłaństwo pozostało przez linię pochodzenia ojców waszych —

9. Boście prawowitymi dziedzicami według ciała, i byliście ukryci przed światem z Chrystusem w Bogu —

10. Przeto żywot wasz i kapłaństwo pozostały i muszą pozostać ze względu na was i na waszą linię pochodzenia, aż do przywrócenia wszystkich rzeczy, o których mówiły usta wszystkich świętych proroków od początku świata.

11. Przeto błogosławieni jesteście, jeżeli będziecie trwać w dobroci mojej — jako światło dla Innych narodów, a przez to kapłaństwo, jako zbawiciel ludu mego, Izraela. Pan to rzekł. Amen.