๒๐ และขณะที่พวกเขารับประทานอาหาร, พระเยซูทรงหยิบขนมปังมาและให้พรขนมปังนั้น, และหักเป็นชิ้น ๆ, และประทานแก่พวกเขา, และตรัสว่า, จงรับไว้, และจงกินเถิด.

๒๑ ดูเถิด, สิ่งนี้ให้เจ้าทำเพื่อเป็นการระลึกถึงร่างกายของเรา; เพราะเมื่อเจ้าทำสิ่งนี้บ่อยเท่าใด เจ้าก็จะจดจำโมงนี้ที่เราอยู่กับเจ้า.

๒๒ และพระองค์ทรงหยิบถ้วย, และเมื่อพระองค์น้อมขอบพระทัยแล้ว, พระองค์ประทานถ้วยนั้นแก่พวกเขา; และพวกเขาทุกคนดื่มจากถ้วยนั้น.

๒๓ และพระองค์รับสั่งแก่พวกเขา, นี่เป็นการระลึกถึงโลหิตของเราซึ่งหลั่งเพื่อคนหลายคน, และพันธสัญญาใหม่ที่เรามอบให้เจ้า; เพราะเกี่ยวกับเราเจ้าจะกล่าวคำพยานแก่ทั่วทั้งโลก.

๒๔ และเมื่อเจ้าทำพิธีการนี้บ่อยเท่าใด, เจ้าก็จะจดจำเราในโมงนี้ที่เราอยู่กับเจ้าและดื่มกับเจ้าจากถ้วยนี้, แม้ครั้งสุดท้ายในการปฏิบัติศาสนกิจของเรา.

๒๕ ตามจริงแล้วเรากล่าวแก่เจ้า, เกี่ยวกับเรื่องนี้เจ้าจะกล่าวคำพยาน; เพราะเราจะไม่ดื่มจากผลของเถาองุ่นกับเจ้าอีก, จนกว่าจะถึงวันนั้นที่เราจะดื่มผลใหม่ในอาณาจักรของพระผู้เป็นเจ้า.

๓๖ และพวกเขามาถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีชื่อว่าเกทเสมนี, ซึ่งเป็นสวน; และสานุศิษย์ทั้งหลายเริ่มกังวลใจยิ่งนัก, และหนักใจมาก, และพร่ำบ่นอยู่ในใจ, พลางสงสัยว่านี่คือพระเมสสิยาห์หรือไม่.

๓๗ และพระเยซูโดยที่ทรงทราบความในใจพวกเขา, รับสั่งแก่สานุศิษย์ทั้งหลายของพระองค์ว่า, เจ้าจงนั่งลงที่นี่เถิด, ขณะที่เราจะสวดอ้อนวอน.

๓๘ และพระองค์ทรงพาเปโตร, และยากอบ, และยอห์น, ไปกับพระองค์, และทรงติเตียนพวกเขา, และรับสั่งแก่พวกเขาว่า, จิตวิญญาณเราโทมนัสยิ่งนัก, แม้จนถึงตาย; เจ้าจงอยู่ที่นี่ต่อไปและเฝ้าดูเถิด.