Bekering: een deel van mijn weg naar volmaking
‘Bekering is geen schande; wij kunnen daardoor meer op Christus gaan lijken.’
Ik voelde me totaal waardeloos toen ik het kantoor van de bisschop binnenging.
De bisschop glimlachte en vroeg me te gaan zitten. Ik legde aan hem uit wat er gebeurd was en schaamde me met elk woord dat ik zei dieper. Ik vroeg met betraande ogen: ‘Wat moet ik doen? Hoe kan ik opnieuw rein worden?’
De bisschop bleef even stil en zei toen: ‘U kunt zeker weer rein worden. Maar ik denk dat u een belangrijk deel van bekering niet begrijpt.’
‘Hoezo?’, vroeg ik enigszins verrast.
‘U beschouwt bekering als een schakelaar waarmee u van duisternis naar licht schakelt’, zei hij. ‘Alsof u een volmaakte tien was en doordat u hebt gezondigd u nu een acht of een zeven bent.’
Ik knikte langzaam.
‘Maar in het echt’, zei de bisschop vervolgens, ‘zijn we geen van allen tienen. We zijn eigenlijk meer enen en tweeën. We beginnen al onvolmaakt. Bekering kan ons van zonde reinigen, maar we kunnen er ook door van tweeën en drieën naar drieën en vieren groeien, en zo voortgaan tot we op een dag die volmaakte tien bereiken. Door bekering gaan we meer op Christus lijken.
De bisschop bad samen met mij en raadde me aan de gave van bekering te bestuderen.
Toen ik zijn kantoor verliet, zat ik een hele poos in mijn auto en dacht ik na over wat hij gezegd had.
Ik besefte dat hij gelijk had. Ik had bekering alleen als een manier beschouwd om terug te keren naar hoe ik was en opnieuw een ‘tien’ te worden. Omdat ik dacht dat ik toen volledig onbesmet was geweest, had de druk van die ‘volmaaktheid’ ertoe geleid dat ik me waardeloos en reddeloos had beschouwd. Dat had ik altijd zo ervaren als ik me moest bekeren.
Maar de noodzaak van bekering was geen negatieve of beschamende ervaring - het was de manier om meer zoals Christus te worden. Daardoor kon ik mijn zonden achter me laten en beter worden dan ik voorheen was. De Heiland is geen klusjesman die de scheuren in mijn ziel opvult, maar een architect die me tot hoogten opbouwt die ik anders nooit zou kunnen bereiken.
Door deze kennis verdween mijn perfectionistische schuldgevoel. Ik was niet volmaakt en hoefde dat ook niet te zijn – nog niet. Bekering maakte deel uit van mijn weg naar volmaking. Ik ging mijn huis binnen met een veranderd perspectief en een verootmoedigd hart.
Ik heb me sindsdien van de zonde die me naar het kantoor van de bisschop dreef, bekeerd en ze verzaakt, en nu voel ik me echt rein. Ik ben nog lang niet volmaakt, maar gelukkig is de genade van Christus voldoende om me te redden. Dankzij Hem kan ik vergeven en genezen worden, en de kracht ontvangen om mijn zwakheden te overwinnen. En door zijn gave van bekering kan ik tot de persoon worden gevormd die Hij in me ziet.