Antwoorden vinden: van zuster tot zuster
Hoe kunnen we hoop en vreugde hebben terwijl de wereld steeds duisterder wordt?
Een vraag die vele zusters, ikzelf inbegrepen, hebben gesteld.
Ik heb een slechte gewoonte. Ik vertel mijn hemelse Vader namelijk wat ik denk wel of niet aan te kunnen. Zo heb ik als kind eens tegen Hem gezegd dat ik niet in de laatste dagen wilde leven, omdat ik gewoon wist dat het mij niet zou lukken om in zo’n duivels slechte tijd te leven.
Nu, jaren later, merk ik dat ik nog steeds zeg dat ik de toenemende duisternis in de wereld niet aankan.
Vreemd genoeg staat er in mijn patriarchale zegen dat ik vreugde zal vinden in dit leven. Ik begreep gewoon niet hoe God van mij kon vragen vreugde te vinden in een wereld waar mensen openlijk kiezen om het slechte te steunen en te prijzen.
Hoe kan er van wie dan ook verwacht worden dat ze hoop of blijvende vreugde vinden in zo’n wereld?
Dit ogenschijnlijke verschil tussen wat er in mijn patriarchale zegen staat en hoe de wereld er vandaag de dag uitziet, heeft me ertoe gebracht dat ik de rol van hoop en vreugde in het evangelie van Jezus Christus ben gaan bestuderen.
Hoop
Toen ik hoop begon te bestuderen kwam ik een uitspraak van ouderling Steven E. Snow, een emeritus algemeen zeventiger, tegen: ‘Onze hoop in de verzoening geeft ons een eeuwig perspectief. Vanuit dat perspectief zien wij voorbij het hier en nu de beloften van de eeuwigheid. We hoeven ons niet te laten meesleuren door de grillige verwachtingen van de samenleving.’1
Ik realiseerde me dat ik de kracht van deze waarheid een paar jaar eerder had ondervonden. Vlak voor het eind van mijn zending in het zuiden van Frankrijk, was er in Parijs een terroristische aanslag die iedereen in het land schokte. Toen we in de week daarna met mensen spraken, vroegen ze ons vaak hoe we nog konden geloven in een God die zulke verschrikkelijke dingen toeliet. We haalden dan verhalen uit de Schriften aan en vertelden hen over Gods liefde en plan van geluk. De mensen die weer hoop wisten te vinden, waren zij die naar onze boodschap luisterden en ernaar streefden om een eeuwig perspectief te houden.
President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Als er geen hoop in Christus is, is er geen erkenning van een hemels plan voor de verlossing van de mensheid. Zonder die kennis geloven mensen ten onrechte dat het bestaan van vandaag gevolgd wordt door het uitsterven van morgen, dat geluk en gezinsbanden slechts kortstondig bestaan.’2
Als een gebrek aan hoop in Christus de wanhoop veroorzaakt die we zo vaak in de wereld zien, dan zal het ons zeker helpen als we ons geloof en onze hoop in Christus versterken om meer hoop op het leven te hebben. Ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft dit bevestigd: ‘De herstelling heeft de fundamentele waarheid herbevestigd dat God in deze wereld werkzaam is. Daarom kunnen we hoop hebben, moeten we hoop hebben, zelfs als de problemen onoverkomelijk lijken.’3
Zelfs als we weten dat we onze hoop op Christus kunnen vestigen, is het soms niet makkelijk om dat ook te doen, in het bijzonder nu het duister in de wereld om ons heen enorm toeneemt. Als ik ontmoedigd begin te raken, denk ik graag aan deze wijze raad van Kevin J. Worthen, president van de Brigham Young University:
Als we onze hoop willen versterken, moeten we ons meer op de Heiland richten, in het bijzonder wanneer we ons hopeloos voelen. Eén van de eenvoudigste, maar krachtigste manieren om dit te doen, is door zijn voorbeeld na te leven door anderen te dienen. Dan zal onze focus verschuiven van onszelf naar anderen en zal hun welzijn ons ter harte gaan. Die hoop kan dan verbonden worden met de zekerheid dat Christus ze kan helpen en dat Hij dat door middel van ons kan doen. Dit aan onze rechtvaardige verlangens toegevoegde geloof kan onze minieme, ontluikende hoop tot een blijvende, krachtige, betere vorm van hoop doen uitgroeien, die ons en anderen kan veranderen.4
Simpelweg door datgene te doen wat ons dichter tot Christus brengt, kunnen we hoop op de toekomst krijgen, ongeacht wat er in de wereld om ons heen gebeurt. Terwijl we onze relatie met Hem versterken, zullen we leren om vanuit een eeuwig perspectief naar het leven te kijken. Dan zien we in dat de moeilijkheden en beproevingen die we in dit leven krijgen, maar ‘slechts van korte duur zijn’ (Leer en Verbonden 121:7).
Vreugde
Hoe zit dat met vreugde? Zijn we niet hier op aarde zodat we vreugde zullen hebben? (Zie 2 Nephi 2:25.) Hoe kunnen we vreugde hebben als dingen er somber uitzien, maar we toch ons best doen om hoop op een betere toekomst te hebben?
Ouderling David A. Bednar van het Quorum der Twaalf Apostelen definieerde eens vreugde: ‘Vanuit het evangelie begrijpen [we] dat vreugde meer dan een voorbijgaand gevoel is. Het is een gave van de Geest, een staat van zijn en worden.’5
Toen ik hem dat hoorde zeggen, veranderde de manier waarop ik naar vreugde zocht. Tot op dat moment had ik gezocht naar een gevoel van pure blijdschap, iets dat nooit zou weggaan en dat alle gevoelens van verdriet of pijn zou uitsluiten. Maar door ouderling Bednars definitie van vreugde zag ik in dat ik misschien niet de vreugde vond die mij beloofd was, omdat ik naar de verkeerde soort vreugde zocht.
In plaats van me vreugdevol te willen voelen had ik moeten zoeken naar vreugdevol willen worden.
Hoe wordt iemand vreugdevol? Ik had geen idee.
Ouderling Bednar voegde eraan toe: ‘We krijgen vreugde wanneer we geloof in de Heer Jezus Christus oefenen, waardig heilige verordeningen en verbonden ontvangen en naleven, en ernaar streven om ons volledig tot de Heiland te bekeren en zijn doeleinden te verwezenlijken.’6
President Nelson heeft verklaard:
‘De vreugde die we voelen heeft weinig te maken met onze omstandigheden in het leven en alles met waar we ons in het leven op richten. […]
‘Vreugde is een geschenk voor de getrouwen. Zij is, zoals Jezus Christus onderwees, het geschenk voor wie bewust proberen rechtschapen te leven.’7
Dit ontbrandde een besef in mij terwijl ik meer waarheden vond over de bron van vreugde.
Geloof in Jezus Christus? Waarlijk bekeerd tot Hem en zijn doelen? Dit waren dingen die ik al mijn hele leven hoorde. Waren ze echt de sleutel tot hoe ik me voelde over het leven in deze wereld gedurende deze tijd van duisternis?
Ja!
Toen ik terugdacht aan de momenten waarop ik de meeste vreugde en hoop had gevoeld, besefte ik dat het bijna altijd momenten waren waarop ik me het meeste richtte op mijn relatie tot Christus sterken en meer worden zoals Hij.
Hoewel ik nog altijd met momenten van somberheid of vertwijfeling worstel, heb ik de hoop en het geloof dat Christus, als ik naar Hem toe blijf groeien, er zal zijn om me met mijn zwakheden te helpen. Ik heb de hoop dat ik op een dag een volheid van vreugde zal hebben. Dat ik het soort vreugde zal vinden dat mij in mijn patriarchale zegen beloofd is, doordat ik het licht van de Heiland zoek dat mij, ondanks mijn uitdagende omstandigheden, de vreugde brengt die aan ons allen is beloofd, opdat onze ‘vreugde […] voor eeuwig overvloedig [zal] zijn’ (zie 2 Nephi 9:18).