Jongvolwassenen
Is een verslaving hetzelfde als opstandigheid?
De auteur woont in Texas (VS).
Als we verslaving beter begrijpen, krijgen we wellicht het vertrouwen dat de Heer ons eens uit knechtschap zal bevrijden.
Een verslaving is in onze gevallen wereld voor sommigen een frustrerend en ingrijpend feit. Als we iets overmatig gebruiken om aan het leven te ontsnappen, zoals eten, medicijnen, sociale media, roddel, pornografie, liegen, gokken of zelfs trainen, dan ligt de vicieuze cirkel van verslaving zomaar op de loer.Toen ik geweldige, liefdevolle mensen om me heen tegen verslaving zag vechten – wat nogal verschilt van gewoon toegeven aan verkeerde keuzes – ben ik
in de Schriften en een recent verslavingsonderzoek gedoken om meer over die neurologische impulsen en dwangmatige gedragingen te weten te komen.
Het onkruid van een verslaving
Weerstand bieden aan een verslaving zou je met tuinieren kunnen vergelijken. We wieden niet één keer en denken dan klaar te zijn. We weten dat er meer onkruid de kop opsteekt, dus trekken we het onkruid regelmatig uit om de planten te beschermen.
Als we met een verslaving worstelen, zijn we vaak teleurgesteld door een terugval, zelfs nadat we ons bekeerd en hulp gezocht hebben. We zijn misschien verbaasd en gefrustreerd dat die verleidingen juist na heel gelukkige of heel verdrietige perioden in ons leven erg sterk zijn. (Net zoals er na een verfrissende regenbui of een zware storm ook vaak meer onkruid opkomt.)
Verslaving versus moedwillige opstandigheid
Ik heb gemerkt dat Satan verslaving als ‘bewijs’ gebruikt dat we van nature naar het slechte verlangen, dat we geen schijn van kans hebben of dat de Heer ons heeft afgeschreven. De duivel maakt van schaamte gebruik om ons te ontmoedigen. Hij blijft ons onder de neus wrijven dat we niet aan verleidingen kunnen ontsnappen, hoe vaak we ons ook bekeren.
Mensen zijn om allerlei redenen vatbaar voor een verslaving, maar die verslaving begint vaak met een poging om ‘diepe en onvervulde behoeften’ te vervullen.1 Opstandigheid kan wel tot een verslaving leiden en verslavingen kunnen wel zonde veroorzaken, maar toch ligt hun wortel vaak in zwakheid en niet in moedwillige opstandigheid.2
Gelukkig weten we dat zwakheid ons de gelegenheid biedt om over genade te leren en groot geloof in de genezende macht van Jezus Christus te ontwikkelen.3
Tot onze verlossing uit slavernij
We leren van twee groepen mensen in het Boek van Mormon iets over het weerstand bieden en ontsnappen aan de valstrik van verslaving: het volk van Limhi en het volk van Alma.
Beide groepen waren een lange tijd in knechtschap. Beide beseften dat ‘er geen enkele wijze [was] waarop zij zich uit hun [knechtschap] konden bevrijden’ (Mosiah 21:5). Beide wendden zich uiteindelijk tot de Heer voor hulp.
Het volk van Limhi verkeerde wegens overtredingen in knechtschap. Ze zochten de hulp van de Heer niet, maar trokken drie keer toornig tegen hun onderdrukkers ten strijde. Ze verloren telkens de strijd. Toen ze zich begonnen te verootmoedigen, ‘was de Heer traag om hun geroep te horen […]; niettemin hoorde de Heer hun geroep en begon het hart van de Lamanieten te verzachten, zodat die hun lasten begonnen te verlichten’ (Mosiah 21:15; cursivering toegevoegd). Ze werden voor hun toenemende ootmoed gezegend, ‘nochtans achtte de Heer het niet goed hen uit hun knechtschap te bevrijden’. Dat gebeurde pas veel later.
Het volk van Alma verkeerde ondanks hun rechtschapenheid in knechtschap, maar zij ‘stortten hun hart voor [God] uit’. God kende hun rechtschapen verlangens wel, maar liet ze toch enige tijd in knechtschap voordat ze bevrijd werden. Ze bleven op Hem vertrouwen, waarna Hij beloofde ‘de lasten [te zullen] verlichten die op uw schouders zijn gelegd, zodat u ze zelfs niet op uw rug kunt voelen, ja, zolang u [nog] in knechtschap leeft.’ Op hun beurt ‘onderwierpen [zij] zich welgemoed en met geduld aan de gehele wil van de Heer’ (Mosiah 24:12, 14, 15).
Beide groepen werden uiteindelijk bevrijd. Ook wij kunnen ons in onze knechtschap tot de Heer wenden. Dan geldt ook voor ons zijn belofte: ‘U [zult] voortaan als getuige voor Mij staan, en […] zeker […] weten dat Ik, de Here God, omzie naar mijn volk in hun ellende’ (Mosiah 24:14) – en hun verslaving!
Wees welgemoed
Als je met een verslaving worstelt, bedenk dan dat die tijd een goede voedingsbodem voor het aankweken van christelijke eigenschappen kan zijn. Naarmate je in ootmoed toeneemt, zul je ook geduldiger, barmhartiger, lankmoediger en zachtmoediger worden.
Praat met je priesterschapsleiders en mensen die je kunnen helpen, en gebruik de vele hulpmiddelen waarmee je hemelse Vader jouw vrijheid wil bewerkstelligen. Vertrouw op de Heer en volg Hem ijverig. Hij kan jouw ontmoedigende en frustrerende beproeving veranderen in een uitgelezen mogelijkheid om tot geestelijke verfijning te komen.4
Een van de eerste heiligen der laatste dagen in Australië keek als volgt terug op haar verleden: ‘Mijn vroegere leven [was] een wildernis vol onkruid, met nauwelijks een bloem hier en daar. [Maar] nu is het onkruid weg en zijn er bloemen voor in de plaats gekomen.’5
Als jij en ik onze tuin blijven wieden en ons in onze beproevingen tot de Heer wenden, ontvangen wij net zoals het volk van Alma de belofte: ‘Wees welgemoed, want morgen zal Ik u uit uw knechtschap bevrijden’ (Mosiah 24:16).
Blijf wieden – de oogst is de moeite waard!