ការបង្រៀនអំពីសាសនាដល់យុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យ - សុន្ទរកថាបើក

ការពិភាក្សាផ្នែកទី II – ប្រធានអូក, ឆាត វិប, អ័ដាម ស្ម៊ីធ

ប្រធាន ដាល្លិន អេក អូក ៖ប្អូនប្រុសវិប រីករាយណាស់ដែលបាននៅជាមួយប្អូន ។ ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ ។ តោះយើងចាប់ផ្ដើម ។

បងប្រុស ឆាត វិប ៖មែនហើយ សូមអរគុណ ។ យើងរំភើបចិត្តដែលបាននៅជាមួយប្រធាននៅថ្ងៃនេះ ។ ហើយសូមអរគុណចំពោះសារលិខិតដ៏អស្ចារ្យនោះ ។ តាមពិតទៅ ការស្ដាប់នូវការប្រឹក្សារបស់ប្រធានធ្វើឲ្យយើងមានសំណួរខ្លះៗ ដែលយើងចង់លើកយកមកជជែកគ្នា ។ ហើយយើងចាប់ផ្ដើមជាមួយសំណួរនេះ ដោយសារប្រធាននិយាយអំពីក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះសិស្សរបស់យើង ហើយផ្នែកមួយនៃការស្រឡាញ់សិស្សរបស់យើងគឺជាការបង្រៀនពួកគេអំពីដំណឹងល្អ និងការជួយពួកគេឲ្យយល់ពីការណ៍ទាំងនោះ ដែលមានតម្លៃបំផុត ។ តើយើងអាចប្រាកដដោយរបៀបណាទៅ ថាក្នុងចំណោមការណ៍ជាច្រើនខុសៗគ្នាដែលយើងអាចបង្រៀន ថាយើងដាក់អាទិភាពលើអ្វីដែលនឹងមានគុណតម្លៃបំផុតចំពោះសិស្សរបស់យើងនោះ ?

ប្រធាន អូក ៖អ្វីដែលធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្ររបស់យើងពិសេសនោះគឺ ការទទួលខុសត្រូវខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ដើម្បីស្វែងរកការរៀនសូត្រមិនមែនតែដោយការសិក្សាប៉ុណ្ណោះនោះទេ ប៉ុន្ដែដោយសេចក្ដីជំនឿផងដែរ ។

បងប្រុស អ័ដាម ស្ម៊ីធ ៖ពេលខ្ញុំគិតពីការណ៍ទាំងឡាយដែលយើងអាចបង្រៀនសិស្សរបស់យើង ដែលមានគុណតម្លៃខ្លាំងបំផុតនោះ ខ្ញុំចង់ចែកចាយការបង្រៀនមួយមកពីប្រធានអាវរិង ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយ ។ ប្រធាន អាវរិង បានថ្លែងថា « គ្រប់សេចក្តីពិតទាំងអស់ដែលអាចបានបញ្ជាក់នៅក្នុងបណ្តុំបទគម្ពីរនេះ តើបណ្តុំបទគម្ពីរមួយណា ដែលនឹងជួយសិស្សរបស់ខ្ញុំឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយនាំទៅរកសេចក្តីសង្គ្រោះបាន ? » រួចហើយប្រធាន អាវរិង បានពោលថា « នៅពេលអ្នករៀបចំមេរៀនមួយ សូមរកមើលគោលការណ៍ទាំងឡាយស្តីពីការផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿដែលមាននៅក្នុងនោះ ។ … គោលការណ៍ផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿគឺជាគោលការណ៍មួយ ដែលនាំទៅរកការគោរពប្រតិបត្តិតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះ » ។ ^១ អ្វីដែលខ្ញុំទាញចេញពីការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យរបស់ប្រធានអាវរិងនេះគឺថា អ្វីៗទាំងឡាយដែលមានគុណតម្លៃខ្លាំងបំផុតចំពោះសិស្សរបស់យើង នឹងភ្ជាប់ពួកគេតាមរបៀបផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ជ្រាលជ្រៅទៅនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងត្រូវបង្រៀនអ្វីៗទាំងនោះ ដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យមានអារម្មណ៍ និងយល់ពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ជាពិសេសសេចក្ដីពិតដែលទាក់ទងទៅនឹងភាពពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួន និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់—ហើយជួយពួកគេឲ្យមានអារម្មណ៍តាមវិធីជាក់ស្ដែងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានព្រះចេស្ដាដើម្បីព្យាបាល ជួយ លួងលោម និងសម្អាតពួកគេ ។ ខ្ញុំគិតថា ទាំងនោះជារឿងដ៏សំខាន់បំផុត ដែលយើងអាចផ្ដោតលើបាន ។

ប្រធាន អូក ៖វាមានអានុភាពខ្លាំង និងពិត ។

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។ ហើយវាភ្ជាប់យ៉ាងល្អទៅនឹងគំនិតនៃការធ្វើឲ្យប្រាកដថា ពួកគេរៀនសូត្រដោយសេចក្ដីជំនឿ—ថាពួកគេធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ រួចហើយមានការបញ្ជាក់នោះមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា ការណ៍ទាំងឡាយដែលពួកគេកំពុងរៀន និងរស់នៅតាមគឺពិតជាមកពីព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មែន ។ សូមអរគុណ ។ ប្រធាន លោកក៏បានលើកឡើងពីតួនាទីនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងការបង្រៀនរបស់យើងផងដែរ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមសួរថា តើសេចក្ដីពិតបន្ថែមអ្វីខ្លះ ដែលទាក់ទងទៅនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងឥទ្ធិពល ព្រមទាំងតួនាទីរបស់ទ្រង់នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង ដែលលោកចង់ចែកចាយជាមួយយើង ។

ប្រធាន អូក ៖ខ្ញុំគិតថា គន្លឹះនៃចំណាប់អារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺ ការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ។ ដោយសារយើងមានការសន្យាមួយក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាដែលយើងធ្វើ នៅពេលយើងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ថា យើងនឹង « បានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹង [ យើង ] ជាដរាប » ។ នោះគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ ។

បងប្រុស វិប ៖ប្រធានដឹងទេ ខ្ញុំពេញចិត្តដែលប្រធានថ្លែងពីការណ៍នេះ ។ ខ្ញុំនឹកចាំដល់កាលខ្ញុំនៅជាគ្រូបង្រៀនវ័យក្មេង ខ្ញុំបានចំណាយពេលរាប់ខែ ដើម្បីសិក្សាគោលការណ៍នានាដែលគ្រប់គ្រងការយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា នោះពិតជាឱកាសដ៏ល្អមួយ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាមានដើម្បីបន្ដសិក្សាការណ៍នោះ ។ តែការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតមួយដែលខ្ញុំរកឃើញគឺ អ្វីដែលប្រធានទើបមានប្រសាសន៍ ៖ ថាការអធិស្ឋានសាក្រាម៉ង់ចែងថា បើយើងចងចាំទ្រង់ជានិច្ច នោះយើងនឹងមានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងយើង ។ ហើយវាមិនគ្រាន់តែនៅអំឡុងម៉ោងសាក្រាម៉ង់ ឬថ្ងៃអាទិត្យនោះទេ ប៉ុន្ដែជានិច្ចកាល—រួមទាំងនៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើងផងដែរ ។ បើយើងផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ—កាលយើងចងចាំទ្រង់ ទុកទ្រង់ជាគំរូនៃរបៀបរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ហើយទាញយកព្រះចេស្ដា និងការបង្រៀនរបស់ទ្រង់—នៅពេលយើងចងចាំទ្រង់ នោះយើងយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យគង់នៅក្នុងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រនោះហើយ ។ ខ្ញុំគិតថា ការទទួលខុសត្រូវ ឬតួនាទីចម្បងរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ គឺដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់នៃយើង និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាអង្គដ៏សំខាន់នៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ដូច្នេះ បើយើងចង់យាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់យើង នោះយើងផ្ដោតលើការណ៍ទាំងឡាយដែលទ្រង់នឹងថ្លែងទីបន្ទាល់ ។ ហើយខ្ញុំស្រឡាញ់កិច្ចការនោះ ។ សូមអរគុណ ។

ប្រធាន អូក ៖ហើយប្រធានណិលសុនបានបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការណ៍នោះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះតាមពាក្យពេចន៍ទាំងនេះ ។ លោកបានថ្លែងថា « នៅពេលខាងមុខ វានឹងមិនអាចរស់រានខាងវិញ្ញាណបានឡើយ បើគ្មានព្រះចេស្ដាណែនាំ ដឹកនាំ និងលួងលោមចិត្តជាប់ជានិច្ចមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេនោះ » ។^២

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។ មែនហើយ ខ្ញុំពិតជាមានអំណរគុណចំពោះអ្វីដែលបានថ្លែង ហើយវានាំឲ្យខ្ញុំសួរសំណួរនេះ ៖ យើងបានជជែកគ្នាបន្ដិចហើយអំពីអ្វីដែលគ្រូបង្រៀនត្រូវដាក់អាទិភាព តាមរបៀបមួយដែលនឹងយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ តើយើងជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យដាក់អាទិភាពលើអ្វីដែលសំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេដោយរបៀបណា ?

ប្រធាន អូក ៖កាលខ្ញុំគិតអំពីរឿងនោះនៅជំនាន់នេះ គ្រាដែលមានឥទ្ធិពលខាងលោកិយយ៉ាងខ្លាំងនៅជុំវិញខ្លួនយើង និងសិស្សរបស់យើង នោះខ្ញុំគិតថា យើងត្រូវចងចាំថា អ្វីៗក្នុងពិភពលោកនេះ—របស់របរដែលពិភពលោកនេះឲ្យតម្លៃ មិនថាអ្វីនោះទេ—វាមានតម្លៃបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលវេលាកន្លងទៅ វាមានសារៈសំខាន់តិចទៅៗ តិចជាងគោលការណ៍ដែលចាំបាច់ ដើម្បីរៀនពីគោលបំណងនៃជីវិតនេះ និងជោគវាសនារបស់យើងនៅក្នុងភាពអស់កល្ប ។ តើប្អូននឹងបន្ថែមអ្វីខ្លះត្រង់ចំណុចនេះ ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ ?

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖ប្រធាន អូក កាលដែលប្រធានបង្រៀនពីការណ៍នេះ ស្រាប់តែមានខគម្ពីរមួយដែលលេចឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ នៅពេលដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើការអធិស្ឋានដ៏ពិសិដ្ឋ មុនពេលទ្រង់យាងចូលសួនច្បារគែតសេម៉ានី ហើយទ្រង់មានបន្ទូលថា « នេះជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង » ។^៣ ខ្ញុំគិតថា បើយើងជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យយល់ថា ពួកគេត្រូវកំណត់ថា តើពួកគេនឹងចំណាយពេលវេលារបស់ខ្លួននៅកន្លែងណា ហើយតើពួកគេគួរយកចិត្តទុកដាក់ត្រង់ណា តើការណ៍នេះនឹងជួយពួកគេឲ្យដឹង និងស្រឡាញ់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរឬទេ ? ហើយខ្ញុំសូមបញ្ចូលគំនិតមួយទៀតទៅក្នុងការណ៍នេះ គឺជាអ្វីមួយដែលប្រធានបានបង្រៀនយើងនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅនាពេលថ្មីៗនេះ ប្រធានអូក ហើយការណ៍នោះគឺត្រូវសួរសំណួរថា « តើការណ៍នេះនឹងដឹកនាំទៅឯណា ? » ហើយសូមគិតដល់សំណួរនោះនៅក្នុងបរិបទនេះ « តើការណ៍នេះដឹកនាំខ្ញុំទៅកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរឬទេ ? តើការណ៍នេះដឹកនាំខ្ញុំឲ្យបំពេញតាមអត្តសញ្ញាណ ឬគោលបំណងដ៏ទេវភាពរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ ? » ហើយខ្ញុំគិតថា វានឹងផ្ដល់តម្រងមួយដ៏មានអានុភាពសម្រាប់ពួកយើងម្នាក់ៗ ។ ហើយយើងអាចជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យយល់ផងដែរពីតម្រងនេះនៅក្នុងជម្រើសរបស់ពួកគេ ដើម្បីចំណាយពេលរបស់ពួកគេនៅកន្លែងណាមួយ និងអ្វីដែលពួកគេមើល ឬស្ដាប់ ឬសម្លឹងមើល ។ ពួកគេត្រូវតែធ្វើការជ្រើសរើសដោយខ្លួនឯង ។ ប៉ុន្ដែ បើយើងអាចជួយពួកគេឲ្យសួរថា « តើការណ៍នេះនឹងដឹកនាំទៅឯណា ហើយតើវានឹងដឹកនាំខ្ញុំឲ្យទៅកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែរឬទេ ? »

ប្រធាន អូក ៖អូ ចំណុចនេះសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ហើយវារឹតតែសំខាន់ទៅទៀតដើម្បីដឹងថា តើសិស្សរបស់យើងទាំងអស់បានយល់ពីគោលការណ៍នោះដែរឬអត់ ។

បងប្រុស វិប ៖ហើយដើម្បីឲ្យគ្រូបង្រៀនគូសបញ្ជាក់ពីការណ៍នោះ និងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីការណ៍ទាំងនោះ ដើម្បីយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យមកបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នេះ—មិនមែនគ្រាន់តែសេចក្ដីពិតពេញលេញនោះទេ ប៉ុន្ដែជាសារៈសំខាន់នៃគោលការណ៍ទាំងនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ បើខ្ញុំអាច ខ្ញុំចង់បន្ថែមផងដែរ វាជាគំនិតនៃភាពទាក់ទងគ្នា ។ ខ្ញុំគិតពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកឃើញភាពទាក់ទងគ្នានៃគោលការណ៍ទាំងនោះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំគិតថា យើងនិយាយអំពីរឿងទាំងនេះដើម្បីតែប្រជែងនឹងពេលវេលា ឬការយកចិត្តទុកដាក់របស់ពួកគេ ។ ហើយពេលខ្លះ យើងពិតជាត្រូវដាក់អាទិភាពលើអ្វីដែលមានតម្លៃបំផុត ។ តែខ្ញុំគិតថា យើងក៏អាចជួយពួកគេឲ្យយល់ពីរបៀបដែលដំណឹងល្អដើរតួនាទីនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេផងដែរ ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំបានរៀន កាលខ្ញុំនៅជាសិស្សថា បើខ្ញុំរក្សាថ្ងៃឈប់សម្រាកទុកជាបរិសុទ្ធ ហើយបើខ្ញុំសិក្សាព្រះគម្ពីរពីមុនខ្ញុំសិក្សាអ្វីផ្សេង នោះខ្ញុំពិតជាសិស្សដ៏ប្រសើរម្នាក់ ជាជាងព្យាយាមបំបែកការណ៍ទាំងនោះ ហើយនិយាយថា « ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលលើរឿងខាងវិញ្ញាណ រួចហើយខ្ញុំនឹងចំណាយពេលលើរឿងខាងលោកិយ » ។ ប៉ុន្ដែនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតខ្ញុំ ពេលខ្ញុំដាក់បញ្ចូលព្រះវរបិតាសួគ៌—ពេលខ្ញុំយាងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ឲ្យជួយខ្ញុំ—ពេលនោះ ទោះជារឿងដែលសិស្សរបស់យើងអាចមើលទៅថាជារឿងខាងសាច់ឈាមជាងក្ដី ក៏ពួកគេមើលឃើញពីភាពទាក់ទងគ្នានៃដំណឹងល្អនៅក្នុងអ្វីៗ ដែលពួកគេព្យាយាមដើម្បីសម្រេចបាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេផងដែរ ។ ជាជាងការប្រជែងនឹងពេលវេលារបស់ពួកគេ នោះពួកគេដាក់វាចូលគ្នា ។

ប្រធាន អូក ៖ហើយយើងចងចាំថា ព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយើងថា ទ្រង់មិនដែលប្រទានព្រះបញ្ញត្តិខាងសាច់ឈាមឡើយ ។ រាល់ព្រះបញ្ញាត្តិ និងការណែនាំទាំងអស់របស់ទ្រង់គឺជារឿងខាងវិញ្ញាណ ។

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖គំនិតមួយទៀតដែលខ្ញុំមាន នៅពេលលោកកំពុងតែលើកឡើងពីរឿងនេះគឺថា—យ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់សិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់យើង—ក៏មានកម្មវិធីកុមារ និងយុវវ័យរបស់សាសនាចក្រដែរ ។ នោះជារបៀបដ៏មានអានុភាពមួយដើម្បីធ្វើឲ្យដំណឹងល្អទាក់ទងនឹងយើង ហើយដាក់គោលដៅជាក់ស្ដែងដើម្បីអនុវត្តតាមដំណឹងល្អ ដើម្បីជួយយើងក្នុងទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃជីវិតរបស់យើង ដើម្បីព្យាយាមក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។

ប្រធាន អូក ៖ ពិតណាស់ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំចង់សួរសំណួរមួយទៅបុរសពីរនាក់ ដែលជាគ្រូបង្រៀនសាសនាដែលមានវិជ្ជាជីវៈ ៖ តើលោក និងសហការីរបស់លោកបានរៀនអ្វីខ្លះ អំពីការបង្រៀនដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអំឡុងពេលជំងឺរាតត្បាត ដែលយើងទាំងអស់គ្នាកំពុងតែដកពិសោធន៍នេះ ?

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖ដំបូង ខ្ញុំសូមនិយាយថា យើងបានរៀន—ខ្ញុំគិតថា យើងត្រូវបានរំឭក ហើយវាត្រូវបានគូសបញ្ជាក់—ថាយើងមានគ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យ ថាពួកគេពិតជាស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់សិស្ស ហើយពួកគេបានធ្វើអ្វីៗលើសពីការរំពឹងទុក ហើយយើងពិតជាមានអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ។ ខ្ញុំគិតផងដែរថា ជំងឺរាតត្បាតនេះបានសង្កត់ធ្ងន់លើធាតុនៃការងារបម្រើ ដែលមាននៅក្នុងការបង្រៀនដំណឹងល្អ ។ ខ្ញុំគិតថា យើងបានមានការប្រសើរឡើងខាងការស្ដាប់សិស្ស ខាងការកំណត់ពីតម្រូវការ និងសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ ហើយបំពេញតាមតម្រូវការនោះ ហើយស្រឡាញ់ពួកគេជាពួកគេ ហើយស្វែងរកវិធីច្នៃប្រឌិតផ្សេងៗដើម្បីជួយពួកគេឲ្យមកកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ខ្ញុំក៏គិតដែរថា នៅក្នុងពេលមានជំងឺរាតត្បាតនេះ ជាពេលដែលមានការលំបាកជាច្រើន យើងឃើញថា ជំនួយដ៏ទេវភាពបានជួយដល់គ្រូបង្រៀន ដែលពិតជាព្យាយាមស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់សិស្សរបស់ពួកគេ ហើយធ្វើអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ ។

បងប្រុស វិប ៖ខ្ញុំគិតថា លោកនិយាយបានល្អខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ថ្លែងអំណរគុណ និងបន្ថែមនូវការកោតសរសើររបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ។ លោកដឹងទេ យើងមានគ្រូបង្រៀនដែលកំពុងព្យាយាមបង្រៀនដោយផ្ទាល់ និងកំពុងរៀនដើម្បីបង្រៀនតាមអនឡាញ ។ ពួកគេពាក់ម៉ាស ដែលពេលខ្លះវាមិនស្រួលនោះទេ ។ ពួកគេប្រថុយប្រថាននៅពេលខ្លះ ហើយធ្វើវាប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងសម្រាប់សិស្សរបស់ពួកគេ និងសម្រាប់ព្រះវរបិតាសួគ៌ជាមួយនឹងការតាំងចិត្តដ៏មុតមាំបែបនោះ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ថ្លែងអំណរគុណដល់បងប្អូន សម្រាប់ការលះបង់ និងកិច្ចខិតខំទាំងអស់ ដើម្បីធ្វើវាអំឡុងគ្រាដ៏លំបាកខ្លាំងនេះ ។

ប្រធាន អូក ៖ខ្ញុំសូមចូលរួមផងដែរ ជំនួសមុខឲ្យគណៈប្រធានទីមួយ ខ្ញុំសូមអរគុណដល់អ្វីដែលលោកទើបបានមានប្រសាសន៍នេះ ។ យើងស្រឡាញ់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់គ្នា ដែលបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានរបស់យើង នៅក្នុងការបង្រៀនខាងសាសនា នៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យ និងមហាវិទ្យាល័យ ។

បងប្រុស វិប ៖សូមអរគុណ វាមានអត្ថន័យខ្លាំងណាស់ ។ សំណួរមួយទៀតដែលខ្ញុំរំភើបចង់សួរប្រធាន ដោយសារតែអ្វីមួយដែលប្រធានបានបង្រៀននៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានផ្សេងទៀត ៖ ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ ដែលយើងត្រូវបង្រៀនគោលការណ៍ ហើយមិនមែនច្បាប់វិន័យ ?

ប្រធាន អូក ៖ខ្ញុំរីករាយដែលលោកបានសួរសំណួរនេះ ។ វាជាសំណួរមួយដែលខ្ញុំពេញចិត្ត ។ នៅក្នុងកូឡោនដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងសារព័ត៌មាន Church Newsបងប្រុស ថាត អរ ខាលីស្ទើរ អតីតប្រធានសាលាថ្ងៃអាទិត្យរបស់យើង បានថ្លែងអំពីប្រធានបទនេះដូច្នេះ ៖ « ទីមួយ ជារឿយៗ ច្បាប់វិន័យមានកម្រិតត្រឹមស្ថានភាពជាក់លាក់មួយ ឬប្រហែលពីរបី ខណៈដែលជាទូទៅគោលការណ៍មានការអនុវត្តទូលំទូលាយខ្លាំងជាង ។ ទីពីរ គោលការណ៍បង្កើតឲ្យមានបរិយាកាសមួយ ដែលធ្វើឲ្យសិទ្ធិជ្រើសរើសមានដល់កម្រិតអតិបរមា ខណៈច្បាប់វិន័យទំនងជាធ្វើឲ្យសិទ្ធិជ្រើសរើសធ្លាក់ដល់កម្រិតអប្បបរមា តាមរយៈការដាក់កំហិត ពេលខ្លះថែមទាំងដឹកមុខជម្រើសរបស់យើងទៀតផង » ។ ខ្ញុំសូមបន្ថែមត្រង់នេះថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះដាក់ជំនួសក្រឹត្យវិន័យម៉ូសេ ដែលដឹកនាំតាមច្បាប់វិន័យ ដោយច្បាប់ជាន់ខ្ពស់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលដឹកនាំតាមគោលការណ៍ ។ បងប្រុសខាលីស្ទើរបានបរិយាយអំពីគោលការណ៍នោះដូចតទៅនេះ ។ លោកពោលថា « គោលការណ៍ត្រូវគ្នានឹងច្បាប់ជាន់ខ្ពស់ រីឯច្បាប់វិន័យត្រូវនឹងច្បាប់ជាន់ទាប ។ ការផ្ដោតដ៏ឥតឈប់ឈររបស់យើងគួរតែជា ការបង្រៀនគោលការណ៍ខាងគោលលទ្ធិ ។ ហេតុអ្វីទៅ ? ពីព្រោះគោលការណ៍មានសមត្ថភាពយ៉ាងមហិមាដើម្បីលើកស្ទួយយើងទៅកម្រិតសេឡេស្ទាល ហើយនៅទីបញ្ចប់ គោលការណ៍—មិនមែនច្បាប់វិន័យទេ—ដែលនឹងគ្រប់គ្រងនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល » ។^៤ នោះជាចុងបញ្ចប់នៃសម្ដីដកស្រង់នេះ ។

បងប្រុស វិប ៖ខ្ញុំក៏ស្ញប់ស្ញែងចំណុចនេះខ្លាំងផងដែរ ។ មានអត្ថប្រយោជន៍មួយទៀតទៅលើចំណុចនេះ ។ ខ្ញុំទើបបានជួបនឹងគ្រូបង្រៀនមួយក្រុមថ្មីៗនេះ ដែលប្រាប់ខ្ញុំថា នៅក្នុងថ្នាក់រៀនរបស់ពួកគេ វាហាក់ដូចជាមានការកើនឡើង—ពួកគេប្រើពាក្យ « ការទាស់ទែងគ្នា » ពេលសិស្សសួរសំណួរច្រើន ហើយមានទស្សនៈ និងការយល់ដឹងខុសៗគ្នា ។ ហើយខ្ញុំស្រឡាញ់អ្វីដែលប្រធានទើបបានបង្រៀនយើងនេះ ដោយសារវានាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅការសន្ទនានោះ ហើយជួយខ្ញុំឲ្យដឹងថា របៀបមួយដែលយើងដោះស្រាយការណ៍នោះ គឺមិនមែនតាមរយៈការបង្រៀនការអនុវត្តនោះទេ ព្រោះពួកគេនឹងជជែកវែកញែកពីការអនុវត្តរបស់ពួកគេតាមកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេ ប៉ុន្ដែតាមរយៈការបង្រៀនគោលការណ៍ដំណឹងល្អវិញ ។ ការទៅប្រធានបទពីដំបូង—ការបង្រៀនផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ បង្រៀនគោលលទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ បង្រៀនគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ហើយអនុញ្ញាតឲ្យមានការអនុវត្តផ្ទាល់ខ្លួន ដោយមានជំនួយពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។

ប្រធាន អូក ៖ និយាយបានល្អណាស់ ។

បងប្រុស វិប ៖ខ្ញុំគិតថា នោះជារឿងជាក់ស្តែង និងមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់ចំពោះអ្វីដែលយើងព្យាយាមធ្វើ ប្រធាន ។ សូមអរគុណ ។ ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ តើប្អូនចង់បន្ថែមអ្វីខ្លះត្រង់ចំណុចនេះ ?

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖មែនហើយ ខ្ញុំគិតថា វាស្រដៀងគ្នានឹងអ្វីដែលលោកបានសង្កត់ធ្ងន់ដែរ បងប្រុសវិប ។ ដូចគ្នាដែរ តាមរយៈការបង្រៀនគោលការណ៍ជំនួសឲ្យការអនុវត្ត នោះយើងអញ្ជើញសិស្សឲ្យធ្វើសកម្មភាពក្នុងនាមជាភ្នាក់ងារម្នាក់ក្នុងដំណើរការរៀនសូត្រ នៅក្នុងការរីកចម្រើនរបស់ពួកគេផ្ទាល់—ដើម្បីឲ្យពួកគេទទួលយកគោលការណ៍មួយ អាចស្វែងរកវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន អាចសិក្សាពីវាបន្ថែមទៀតសម្រាប់ខ្លួនពួកគេ ហើយកំណត់ពីជំហានដ៏ល្អបំផុតដើម្បីឲ្យពួកគេបោះទៅមុខ កាលដែលពួកគេអនុវត្តតាមគោលការណ៍នោះចំពោះកាលៈទេសៈផ្ទាល់ខ្លួន ។

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។ បន្ទាប់មក សំណួរតាមដានសាមញ្ញមួយគឺថា « ដោយមានឥទ្ធិពលទាំងអស់នេះ—ដោយមានសំឡេងទាំងឡាយក្នុងពិភពលោកនេះ—តើយើងជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យស្វែងរកផ្លូវឆ្លងកាត់ឥទ្ធិពលដ៏ច្រើននេះនៅក្នុងសង្គមតាមរបៀបណាទៅ ? »

ប្រធាន អូក ៖យើងត្រូវយល់ថា អារក្សគឺជាបិតានៃសេចក្ដីកុហក—ព្រះគម្ពីរចែងថាវាជា « អ្នកកុហកចាប់តាំងពីដើមដំបូងមកម្ល៉េះ »^៥ គម្ពីរបានសរសេរថា ។ ការថ្លែងពាក្យកុហកដ៏ឆ្លាតវៃរបស់វា គឺការលាយឡំពាក្យកុហកនោះជាមួយនឹងការពិត ។ ដូច្នេះហើយ វាទាក់ទាញ និងចម្លងឲ្យមនុស្សល្អៗធ្វើការស្រាវជ្រាវតាមរយៈការលាយឡំការពិត និងការកុហករបស់វានេះ ។ ជាលទ្ធផល នៅក្នុងចំណោមរឿងដ៏មានតម្លៃបំផុត ដែលយើងអាចព្យាយាមរៀនសូត្រនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ គឺការបង្រៀនពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យយើងដឹងថាអ្វីគឺពិត—និងអ្វីដែលមិន—ពិត ។

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖តាមរបៀបស្រដៀងគ្នានេះដែរ នៅក្នុងការលាយឡំការពិត និងការកុហកនេះ អារក្សក៏ដកចេញសេចក្ដីពិតពីបរិបទដ៏អស់កល្ប និងពីទីតាំងដើមរបស់វានៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះផងដែរ ។ វាបង្កើនលទ្ធភាពឲ្យសេចក្ដីពិតអាចអនុវត្តខុស ឬយល់ខុស ។ ឧទាហរណ៍ ទើបតែពីរបីនាទីមុននេះ ប្រធានអូក ប្រធានបានបង្រៀនយើងយ៉ាងល្អអំពីគោលការណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងទីតាំងនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ក្នុងផែនការរបស់ព្រះ—សារៈសំខាន់ដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះ និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើង—ក្ដីស្រឡាញ់នោះពិតជាកម្លាំងជំរុញដល់ព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដើម្បីរៀបចំយើងសម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្ប ដែលយើងដឹងថា វាជាអំណោយទានដ៏មហិមាបំផុតរបស់ព្រះ ។ ហើយវាជាក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះ ដែលជំរុញឲ្យយើងស្រឡាញ់ និងបម្រើដល់អ្នកដទៃដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង ។ មែនហើយ ពេលអារក្សបំបែកគោលការណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីបរិបទរបស់វាបានដោយជោគជ័យ នោះវាងាយនឹងយល់ខុសណាស់ ។ ហើយនរណាម្នាក់ដែលយល់ខុសអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ អាចនឹងពួតដៃគ្នាក្នុងបុព្វហេតុខុសឆ្គងនេះ ។ ពួកគេថែមទាំងអាចឃើញថា ខ្លួនគេកំពុងប្រឆាំងនឹងច្បាប់របស់ព្រះ និងព្យាការីរបស់ទ្រង់ទៀតផង ដោយសារការបំបែកសេចក្ដីពិតនោះចេញពីបរិបទដ៏អស់កល្បរបស់វា ដែលអាចដឹកនាំទៅរកការក្លែងបន្លំ ឬការយល់ខុសបរិបទ ។ ហើយអារក្សធ្វើការណ៍នោះជាមួយនឹងគោលការណ៍ជាច្រើនទៀត ។

ប្រធាន អូក ៖យើងឃើញភស្ដុតាងជាច្រើនអំពីការណ៍នោះក្នុងពិភពលោកជុំវិញយើងនេះ មែនទេ ? ប្អូនប្រុស វិប ក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន តើប្អូនឆ្លើយតបនឹងសំណួរទាក់ទងនឹងកង្វល់របស់សិស្សនាពេលថ្មីៗនេះឲ្យបានល្អយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ដូចជាសំណួរទាក់ទងនឹងប្រធានបទប្រវត្តិសាសនាចក្រ បញ្ហាសហគមន៍ភេទខ្ទើយ សំណួរអំពីរបៀបដើម្បីរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋាភិបាលពាក់ព័ន្ធនឹងជំងឺរាតត្បាតនេះ ជាដើម ? មានសំណួរច្រើនរាប់មិនអស់ ។ តើប្អូនឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនោះ នៅក្នុងបរិបទថ្នាក់រៀនខាងសាសនារបស់យើងនេះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ?

បងប្រុស វិប ៖នោះពិតជាសំណួរដ៏ល្អ និងជាអ្វីមួយដែលគ្រូបង្រៀនជួបជាញឹកញាប់ ។ ខ្ញុំចង់ចាប់ផ្ដើមដោយនិយាយថា ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្វីដែលសាវកប៉ុលបានណែនាំយើងឲ្យបង្រៀន ឬនិយាយសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។ ពិតណាស់ យើងត្រូវបង្រៀនដំណឹងល្អ ។ យើងត្រូវបង្រៀនពីព្រះគម្ពីរ និងការបង្រៀនរបស់ព្យាការីសម័យទំនើប ។ យើងត្រូវបង្រៀនសេចក្ដីពិត ។ វាមិនមានប្រយោជន៍សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលត្រូវបង្រៀនអ្វីដែលមិនពិតនោះទេ ហើយការណ៍នោះក៏មិនដឹកនាំទៅរកសុភមង្គលនោះដែរ ។ ប៉ុន្ដែផ្នែកម្ខាងទៀតនៃការណ៍នោះ—ខ្ញុំគិតថា វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ៖ នៅពេលលោកនិយាយថា ឲ្យធ្វើការណ៍នោះដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដូចប្រធានបានលើកឡើងម្ដងទៀតនារាត្រីនេះ ។ ខ្ញុំគិតថា វាសំខាន់ដើម្បីចាប់ផ្ដើមដោយមានទំនាក់ទំនង ។ មានការស្រាវជ្រាវជាច្រើនដែលបានធ្វើឡើង ដែលបង្ហាញយើងយ៉ាងច្បាស់ថា ដើម្បីឲ្យសិស្សរៀនសូត្រ វាពឹងផ្អែកខ្លាំងទៅលើទំនាក់ទំនង ។ ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ ទំនាក់ទំនងទាំងនោះចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងគ្រូបង្រៀន ដែលស្ម័គ្រចិត្តស្ដាប់—ដើម្បីយល់ច្បាស់ពីសិស្ស និងស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ហើយមានចិត្តមេត្តាដើម្បីព្យាយាមយល់ពីតម្រូវការរបស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំគិតថា វាក៏សំខាន់ផងដែរដើម្បីទទួលស្គាល់ថា មនុស្សគ្រប់គ្នាមានអ្វីមួយដែលអាចចូលរួមចំណែកបាន ដែលយើងឲ្យតម្លៃ—ថាយើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយត្រូវការបទពិសោធន៍របស់គ្នាដើម្បីរៀនសូត្រពីគ្នា ។ ដូច្នេះ មានចម្លើយជាច្រើនដែលត្រូវថ្លែងអំពីសំណួរនេះ ហើយខ្ញុំពេញចិត្តសំណួរនេះ ។ ប៉ុន្ដែសម្រាប់ខ្ញុំ វាគឺអំពីការថ្លែងពីសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយការណ៍នោះមានន័យថា ទំនាក់ទំនងដែលជួយមនុស្សឲ្យទុកចិត្តគ្នា និងរៀនពីគ្នា ហើយយាងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យមករួមគ្នាក្នុងបទពិសោធន៍នោះ ។

ប្រធាន អូក ៖អ្វីដែលប្អូនបាននិយាយអំពីទំនាក់ទំនងរំឭកខ្ញុំអំពីការអានសុន្ទរកថាដ៏អស្ចារ្យមួយនាពេលថ្មីៗនេះ ដោយប្រធានក្រុមយុវជនទូទៅរបស់យើង ស្ទេវីន ជេ ឡាន់ នៅសន្និសីទស្ដ្រី ប៊ី.វ៉ាយ.យូ. នាពេលថ្មីៗនេះ ។ គាត់បានរៀបរាប់—សំដៅទៅលើទំនាក់ទំនង ថាជាឥទ្ធិពលដែលជំរុញឲ្យយើងអាចជួយបាន នៅក្នុងជីវិតរបស់អស់អ្នកដែលស្វែងរកគំរូល្អ និងអ្នកបង្ហាត់ ។ គាត់បានថ្លែងថា អ្នកស្រាវជ្រាវរបស់យើងបានរកឃើញថា ការអភិវឌ្ឍខាងវិញ្ញាណរបស់យុវវ័យ អិល.ឌី.អេស. អាស្រ័យយ៉ាងខ្លាំងលើគុណភាពនៃទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ រួមមានទំនាក់ទំនងជាមួយឪពុកម្ដាយ មិត្តវ័យស្រករគ្នា និងគ្រូបង្រៀន ។ ហើយទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងថ្នាក់ដឹកនាំទាំងនោះអភិវឌ្ឍបានល្អបំផុតនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យ និងថ្នាក់កូរ៉ុម ជាកន្លែងដែលពួកគេនឹងមកគោរព និងស្រឡាញ់ដល់ថ្នាក់ដឹកនាំ និងមិត្តពួកបរិសុទ្ធរបស់ពួកគេ ។ ⁶ នោះជាចុងបញ្ចប់នៃសម្ដីដកស្រង់នេះ ។ ខ្ញុំសន្និដ្ឋានថា អ្វីៗទាំងអស់គឺដោយសារការលើកស្ទួយយ៉ាងខ្លាំងអំពីសារៈសំខាន់នៃការស្រឡាញ់របស់គ្រូបង្រៀន និងការធ្វើការជាមួយនឹងសិស្សរបស់ពួកគេ ។ ទំនុកចិត្តដែលកើតឡើងតាមរបៀបនេះ នឹងជាឥទ្ធិពលបង្ហាត់បង្រៀនមួយ ដែលនឹងពង្រឹងពួកគេឲ្យឆ្លើយនឹងសំណួរដែលធ្វើឲ្យពួកគេអំពល់ចិត្តបាន ។

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។ មែនហើយ ខ្ញុំគិតថា វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ចំពោះអ្វីដែលយើងព្យាយាមសម្រេចឲ្យបាន ៖ គឺការកសាងទំនាក់ទំនង ។ ហើយចេញពីអ្វីដែលប្រធានទើបបានចែកចាយជាមួយយើង យើងអាចធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យពង្រឹងទំនាក់ទំនងផ្សេងទៀត ។ ប្រធានបានលើកឡើងពីកម្មវិធីអភិវឌ្ឍយុវវ័យ ។ យើងអាចប្រាប់ពួកគេឲ្យទៅរកថ្នាក់ដឹកនាំយុវវ័យរបស់ពួកគេ ទៅរកប៊ីស្សពរបស់ពួកគេ ទៅរកថ្នាក់ដឹកនាំក្រុមយុវនារីរបស់ពួកគេ ។ យើងអាចជួយពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយពួកគេបាន តាមរយៈការនិយាយអំពីក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ហើយបង្វែរពួកគេទៅរកឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំគិតថា អ្វីទាំងអស់នោះពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់—មិនមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងការបង្កើតទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែថែមទាំងនៅក្នុងការពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយមនុស្ស ដែលនឹងដឹកនាំពួកគេទៅកាន់ទិសដៅត្រឹមត្រូវផងដែរ ។ សូមអរគុណ ដែលប្រធានបាននិយាយពីចំណុចនោះ ។ ដូច្នេះចេញពីត្រង់នេះ តើយើងអាចនិយាយបន្ដិចទៀតអំពីរបៀប ដែលយើងបង្រៀនគោលការណ៍គ្រឹះទាំងនេះតាមរបៀបមួយ ដែលមិនប្រមាថ ឬបណ្ដេញមនុស្សវ័យក្មេងចេញពីដំណឹងល្អបានដែរឬទេ ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំសូមចែកចាយឧទាហរណ៍ខ្លីមួយដើម្បីព្រាងសំណួរ ដែលមានក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ ជាថ្មីម្តងទៀត ទើបតែសប្ដាហ៍មុននេះ គ្រូបង្រៀនម្នាក់បានទូរសព្ទមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា ឪពុក ឬម្ដាយម្នាក់បានដកកូនស្រីគាត់ចេញពីថ្នាក់សិក្ខាសាលា ដោយសារគាត់បានបង្រៀនពីគោលការណ៍មួយចំនួនអំពីគ្រួសារ និងសារៈសំខាន់នៃគ្រួសារ ។ ហើយឪពុក ឬម្ដាយនេះបានឈឺចាប់ ដោយសារតែភាពច្របូកច្របល់របស់ពួកគេ និងគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយមិនចង់ឲ្យកូនគាត់រៀនពីតួនាទីដ៏សំខាន់នៃគ្រួសារទេ—ទោះជាក្នុងបរិបទនៃផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះក្ដី ។ គ្រូបង្រៀនរូបនេះពិតជាសោកស្ដាយខ្លាំងណាស់ ដែលបាត់បង់សិស្សរបស់គាត់ ហើយបានសួរថា « តើខ្ញុំបង្រៀនសេចក្ដីពិតតាមរបៀបណាទៅ ? តើខ្ញុំដោះស្រាយរឿងនេះដោយរបៀបណាទៅ ដើម្បីកុំឲ្យយើងបណ្ដេញមនុស្សចេញ ប៉ុន្ដែយើងត្រូវបង្រៀនដំណឹងល្អដ៏បរិសុទ្ធនេះដល់សិស្សរបស់យើង ? »

ប្រធាន អូក ៖ពិតជាឧទាហរណ៍ដ៏អស្ចារ្យមួយ ។ ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ តើប្អូនចង់និយាយអ្វីខ្លះទាក់ទងនឹងប្រធានបទនោះ ?

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖មែនហើយ ខ្ញុំបានគិតម្ដងទៀត—ខ្ញុំដឹងថា យើងទើបតែបាននិយាយអំពីទំនាក់ទំនង ។ តែខ្ញុំគិតដល់សិស្សដែលទុកចិត្តលើគ្រូបង្រៀន—ហើយទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេ—ពួកគេនឹងបើកចិត្តរបស់គេ ។ ជញ្ជាំងការពារអាចកើតឡើងនៅពេលខ្លះ បើយើងបង្រៀនគោលគំនិតមួយ ដែលមិនមែនជាស្ថានភាពពិតរបស់សិស្សនោះ ។ ហើយអ្វីមួយដែលបំបែកជញ្ជាំងការពារនោះបាន គឺបើសិស្សនោះស្រឡាញ់ និងទុកចិត្តលើគ្រូបង្រៀនរបស់ពួកគេ ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត វាពិតជាសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំចង់សង្កត់ធ្ងន់លើមតិយោបល់នេះទៅកាន់សំណួរមុននេះ—ការកសាងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងសិស្ស ។

ប្រធាន អូក ៖ ពិតណាស់ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា វាសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីឲ្យយើងយល់ថា យើងមិនមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីយល់ព្រមនឹងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមាននៅចំពោះមុខយើងនោះទេ—មិនថាជាសិស្ស ឬឪពុកម្ដាយសិស្ស ឬអ្នកដទៃនៅក្នុងសង្គមនេះនោះទេ ។ យើងមិនចាំបាច់បញ្ជាក់ពីជំនឿទាំងអស់នៅក្នុងទីផ្សារគំនិតនោះទេ ។ យើងមានការទទួលខុសត្រូវក្នុងការបង្រៀនសេចក្ដីពិត ។ ប៉ុន្ដែក្នុងការធ្វើដូច្នោះ យើងត្រូវតែប្រយ័ត្នឲ្យមែនទែនថា យើងមិនដកថយពីទំនួលខុសត្រូវរបស់យើង ដែលបានប្រទានដល់យើងដោយព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដើម្បីស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងនោះទេ ។ មិនថាយើងធ្វើអ្វីនោះទេ វាត្រូវតែនៅក្នុងបរិបទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដើម្បីកុំឲ្យយើងប្រឈមមុខនឹងបុគ្គលម្នាក់ ប៉ុន្ដែយើងផ្ដល់ការបង្រៀនរបស់យើង ដើម្បីឲ្យការបង្រៀននោះប្រឈមមុខនឹងជំនឿដែលខុសឆ្គងវិញ ។ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលជាបុគ្គលប្រឈមមុខដ៏ខ្លាំងម្នាក់ បានធ្វើការបែងចែកយ៉ាងច្បាស់លាស់ដែលខ្ញុំបានអានថ្មីៗនេះនៅក្នុងការបង្រៀនរបស់—ឬសេចក្ដីថ្លែងរបស់ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ នៅក្នុងសុន្ទរកថាមួយរបស់លោក លោកបានថ្លែងដូច្នេះ—ហើយខ្ញុំដកស្រង់ ៖ « វាមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះបុគ្គលម្នាក់ៗទេ ទោះជាបុរស ឬស្ដ្រីក្ដី មិនថាពួកគេជឿដូចខ្ញុំជឿឬអត់នោះទេ ។ តើអ្នកអាចរស់នៅក្នុងនាមជាអ្នកជិតខាងជាមួយខ្ញុំបានទេ ? ខ្ញុំអាចរស់នៅជាមួយអ្នកបាន ហើយខ្ញុំមិនមានកង្វល់អ្វីជាក់លាក់ថាតើអ្នកជឿដូចខ្ញុំឬអត់នោះទេ » ។^៧ នោះជាចុងបញ្ចប់នៃសម្ដីដកស្រង់នេះមកពី ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ ខ្ញុំគិតថា នោះជាប្រភពដែលមិនបានរំពឹងទុកមួយ ដើម្បីមានការប្រកាសដ៏បើកសម្ដែងបែបនេះស្ដីពីការពិតដែលថា យើងអាចរស់នៅជាមួយអ្នកដែលយើងមិនយល់ស្របជាមួយប្រកបដោយក្ដីស្រឡាញ់បាន ។

បងប្រុស វិប ៖មែនហើយ ការបង្រៀននេះគឺទាន់ពេលសម្រាប់គ្រូបង្រៀនរបស់យើងនាពេលនេះណាស់ ។ ខ្ញុំគិតថា វាគឺជាគុណលក្ខណៈដ៏សំខាន់បំផុតមួយរបស់សិស្សព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅសព្វថ្ងៃនេះ ៖ ការអាចមិនយល់ស្រប ហើយបន្ដស្រឡាញ់មនុស្សទូទៅ ហើយស្មោះត្រង់នៅក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សទាំងនោះ ទោះបីជាមានការមិនយល់ស្របខាងជំនឿក្ដី ។

ប្រធាន អូក ៖ផ្នែកមួយទៀតមួយនៃការណ៍នេះគឺថា យើងត្រូវខិតខំដើម្បីឲ្យការស្រឡាញ់ និងការទទួលយករបស់យើង—ទោះជាយើងបណ្ដោយតាមអ្នកដែលយើងប្រាស្រ័យទាក់ទងក្ដី—មិនត្រូវបានគេយល់ថាជាការអនុម័តនោះទេ ។ វាជារឿងដ៏ពិបាកមួយដើម្បីធ្វើនៅពេលខ្លះ ។ ហើយយើងមើលឃើញវានៅក្នុងពិភពនយោបាយ និងទំនាក់ទំនងសាធារណៈ ចេញពីប្រភពខុសៗគ្នាជាច្រើន ដែលបានខកខានមិនបានទទួលស្គាល់ការណ៍នេះ ។ ជារឿយៗ មនុស្សទំនងជាសន្មតថា យើងបានអនុមតិតាមអ្វីមួយ ដោយសារយើងស្រឡាញ់មនុស្សដែលពាក់ព័ន្ធនឹងវា ។

បងប្រុស វិប ៖ការណ៍ទាំងអស់នេះពិតជាត្របាញ់ចូលគ្នា មែនទេ ? វាត្រឡប់ទៅទំនាក់ទំនង ហើយវាត្រឡប់ទៅការស្ដាប់ និងចិត្តមេត្តា ។ ប៉ុន្ដែ វាក៏ត្រឡប់ទៅការបង្រៀនគោលការណ៍ផងដែរ ។ វាត្រឡប់ទៅប្រធានបទពីដំបូង មូលហេតុដែលយើងជឿអ្វីដែលយើងជឿ ដោយផ្អែកលើផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងគោលលទ្ធិនៃព្រះគ្រីស្ទ ហើយចងការណ៍ទាំងនោះចូលគ្នា ហើយដើរលើផ្លូវដ៏ពិបាកដែលប្រធានបានរៀបរាប់នោះ ។

ប្រធាន អូក ៖ហើយខ្ញុំគិតថា វាក៏ចងគ្នាត្រឡប់ទៅព្រះបញ្ញតិ្តទីមួយដ៏ធំ ឲ្យស្រឡាញ់ព្រះផងដែរ រួចហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថា « បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ចូរកាន់តាមបញ្ញត្តិរបស់ខ្ញុំចុះ » ។^៨ ហើយបន្ទាប់មកព្រះបញ្ញត្តិទីពីរ ឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើង ។ ការពិតដែលថា យើងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើង មិនមានន័យថា យើងមិនស្រឡាញ់ព្រះមុន និងមិនកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់មុននោះទេ ។

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖ខ្ញុំដក់ជាប់ចិត្តនូវស្ថានភាពមួយ ដែលគ្រូបង្រៀនម្នាក់ថ្លែងពីសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយការពារគោលលទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទដោយចិត្តក្លៀវក្លា—ប៉ុន្ដែក៏ស្រឡាញ់សិស្សរបស់គាត់ផងដែរ ដើម្បីឲ្យសិស្សរបស់គាត់មានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព ហើយសិស្សទុកចិត្ត និងស្រឡាញ់គ្រូបង្រៀនវិញ ។ ដូច្នេះ ប្រហែលមានសិស្សម្នាក់ដែលមិនយល់ស្របនឹងធាតុមួយនៃគោលលទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ—ឬនិយាយថាគោលការណ៍មួយនៃដំណឹងល្អ ប្រហែលវាល្អជាង—ប៉ុន្ដែពួកគេនៅតែមករៀនដដែល ។ ហើយពួកគេនៅតែមកថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ឬថ្នាក់សិក្ខាសាលា ដោយសារពួកគេមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព ហើយពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេអាចសាងសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងបរិយាកាសនោះបាន ។ ដូច្នេះខ្ញុំគិតថា តុល្យភាពដែលយើងកំពុងជជែកគ្នានេះ គឺសំខាន់ណាស់ដើម្បីគូសបញ្ជាក់ថា ការការពារសេចក្ដីពិតដោយក្លៀវក្លា ហើយស្រឡាញ់អ្នកដែលអាចមិនយល់ស្របនឹងសេចក្ដីពិតនោះ ដើម្បីឲ្យថ្នាក់រៀន ឬថ្នាក់សិក្ខាសាលា ឬថ្នាក់វិទ្យាស្ថានអាចជាទីដ៏មានសុវត្ថិភាពមួយសម្រាប់សិស្ស ។

ប្រធាន អូក ៖ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់និយាយថា ទស្សនិកជនរបស់យើងដែលពាក់ព័ន្ធក្នុងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន និងការបង្រៀនខាងសាសនានៅសាកលវិទ្យាល័យ និងមហាវិទ្យាល័យមានឧបសគ្គខ្លាំងជាង ទាក់ទងនឹងប្រធានបទពិសេសនេះ ។ ដោយសារសិស្សដែលធំពេញវ័យនៅក្នុងថ្នាក់ សិស្សទាំងនោះបម្រុងតែគិតពីខ្លួនគេជាង ហើយប្រឈមមុខខ្លាំងជាងសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ឧទាហរណ៍ ។ ប៉ុន្ដែគោលការណ៍គឺដូចគ្នា ។ ការអនុវត្តគឺខុសគ្នាទៅតាមមជ្ឈដ្ឋាននានា និងភាពធំពេញវ័យរបស់បុគ្គលនោះ ប៉ុន្ដែគោលការណ៍គឺវាដូចជាអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាគ្នានេះ ។

បងប្រុស វិប៖ សូមអរគុណ ។

ប្រធាន អូក ៖នេះជាសំណួរមួយដែលផ្លាស់ប្ដូរប្រធានបទបន្ដិច ប៉ុន្ដែវាទាក់ទងទៅនឹងជំនាន់របស់យើង ៖ តើយើងអាចបញ្ចុះបញ្ចូលសិស្សរបស់យើងឲ្យដាក់ទូរសព្ទរបស់ពួកគេឲ្យឆ្ងាយ អំឡុងពេលយើងកំពុងតែព្យាយាមបង្រៀនពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ?

បងប្រុស វិប ៖តាមពិតទៅ នេះជាសំណួរដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលពិតជាភ្ជាប់នឹងការប្រឈមមុខក្នុងថ្នាក់ ឬការខ្វែងគំនិតគ្នានៅក្នុងថ្នាក់រៀន ដោយសារពេលខ្លះ នោះជាអ្វីដែលវាត្រូវបានបង្កើតមក ត្រូវទេ ? អញ្ចឹង–ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ ?

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖មែនហើយ ខ្ញុំគិតថា ប្រាកដជាមានពេលខ្លះនៅក្នុងបរិយាកាសរៀនសូត្រ ដែលសិស្សត្រូវបិទទូរសព្ទ ហើយទុកវាឲ្យឆ្ងាយពីខ្លួនគេ ។ ខ្ញុំគិតថា រឿងដ៏ល្អបំផុតដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យធ្វើការណ៍នេះបាន គឺការឲ្យសិស្សចូលរួម និងការបង្រៀនដ៏ទាក់ទាញ ។ អែលឌើរ បាឡឺដ—ឬប្រធានបាឡឺដ—ធ្លាប់ប្រាប់យើងឲ្យប្រាកដថា ការបង្រៀនរបស់យើងមានភាពទាក់ទាញ ។ តែខ្ញុំក៏គិតដែរថា មានពេលខ្លះដែលយើងអាចអញ្ជើញអ្នករៀនឲ្យប្រើទូរសព្ទរបស់ពួកគេនៅក្នុងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រ ។ ជាមួយនឹងធនធាននៅលើគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org និងនៅលើកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អ នោះយើងប្រាកដជាអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យចូលរួមក្នុងបទពិសោធន៍រៀនសូត្រនៅពេលខ្លះ តាមរយៈការប្រើប្រាស់មាតិកានៅលើទូរសព្ទ ដែលវាជួយសាងសេចក្ដីជំនឿ ។ ហើយខ្ញុំគិតថា វាអាចមានពរជ័យផងដែរ—ឥទ្ធិពលវិជ្ជមានចំពោះពួកគេនៅក្រៅថ្នាក់រៀន—ថាពួកគេអាចចាប់ផ្ដើមមើលទៅឧបករណ៍នេះថាជាអ្វីមួយល្អ ជាជាងគ្រាន់តែជាឧបករណ៍លេងហ្គេម ឬមើលប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម—ឬសម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន ជាប្រភពនៃការល្បួង ។ ហើយពួកគេអាចរៀនថា នៅពេលខ្លះ ឧបករណ៍ដដែលនោះអាចប្រើដើម្បីសាងសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាន ។ ខ្ញុំគិតថា វាតម្រូវឲ្យមានការបំផុសគំនិតពីគ្រូបង្រៀន—និងតុល្យភាព ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំគិតថា ព្រះអម្ចាស់នឹងជួយយើងឲ្យស្វែងរកឱកាសដើម្បីស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿតាមរយៈការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍នេះ និងយល់ច្បាស់ពីពេលវេលាដែលវាចាំបាច់ត្រូវបិទ និងដាក់មួយអន្លើរផងដែរ ។

ប្រធាន អូក ៖យោបល់របស់ប្អូនថា កុំឲ្យយើងធ្វើជាសត្រូវនឹងទូរសព្ទដៃ រំឭកខ្ញុំពីបទពិសោធន៍ពីមុនមួយ—ត្រឡប់ទៅ ១០ ឬ ១៥ ឆ្នាំមុន—ពេលខ្ញុំចូលថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យមួយ ដែលមានយុវជន និងយុវនារីអាយុថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ ហើយខ្ញុំបានទៅដោយមានឥរិយាបថជាសត្រូវនឹងទូរសព្ទដៃ ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំក្រឡេកមើលជុំវិញថ្នាក់ ដែលមានសិស្សប្រហែលបួនដប់នាក់ ខ្ញុំដឹងខ្លួនថា មានព្រះគម្ពីរតែមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងថ្នាក់រៀនទាំងមូល ។ គ្រប់គ្នាបានអានព្រះគម្ពីរនោះ ហើយតាមដានមេរៀននៅលើទូរសព្ទដៃ ។ នោះជាពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឃើញថា វាមិនទាក់ទងនឹងការហាមឃាត់នោះទេ ប៉ុន្ដែជាតុល្យភាពទៅវិញទេ ។

បងប្រុស វិប ៖ប្រធាននិយាយបានល្អណាស់ សូមអរគុណ ។ មែនហើយ ប្រធាន យើងរីករាយណាស់ដែលបាននៅជាមួយនឹងលោក សូមអរគុណសម្រាប់ការទូន្មានរបស់ប្រធាននៅថ្ងៃនេះ ហើយយើងស្នើថា យើងគួរតែចំណាយពេលមួយនាទីដើម្បីចែកចាយចំណាប់អារម្មណ៍នៃទីបន្ទាល់ដែលយើងចង់ចែកចាយ ប្អូនប្រុស ស្ម៊ីធ សូមប្អូនចាប់ផ្ដើមមុន បន្ទាប់មក ខ្ញុំរីករាយថ្លែងបន្ដ ហើយទុកពេលសល់ទាំងប៉ុន្មានដល់ប្រធាន ។

បងប្រុស ស្ម៊ីធ ៖សូមអរគុណ ។ កាលខ្ញុំគិតអំពីឱកាសដ៏ពិសិដ្ឋរបស់យើងដើម្បីបង្រៀនយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៃសាសនាចក្រ និងអ្នកនៅក្នុងស្ថាប័ន ស៊ី.អ៊ី.អេស. របស់យើង នោះខ្ញុំគិតដល់ការបង្រៀនដោយព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន ។ លោកបានពោលថា « វិញ្ញាណដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតមួយចំនួន [ របស់ព្រះ ]—ប្រហែលជា … ក្រុមដ៏ល្អបំផុតរបស់ទ្រង់ … ត្រូវបានបញ្ជូនមកកាន់ផែនដីនេះក្នុងពេលដ៏មានតម្លៃនេះ ។ … [ ពួកគេ ] គឺជាមនុស្សល្អបំផុតដែលព្រះអម្ចាស់ ធ្លាប់បានបញ្ជូនមកកាន់ពិភពលោកនេះ » ។^៩ ហើយខ្ញុំចង់ចែកចាយជំនឿស៊ប់របស់ខ្ញុំថា មនុស្សវ័យក្មេងដែលយើងមានឱកាសប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយ គឺពិតជាអ្នកដែលព្យាការីរបស់ព្រះបង្រៀនយើងថាជាមនុស្សល្អបំផុត ។ ហើយយើងមានឯកសិទ្ធិដ៏ពិសិដ្ឋមួយ ដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់ចំពោះពួកគេអំពីភាពពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ និងការរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។ ហើយខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់នៅថ្ងៃនេះអំពីភាពពិតនៃដង្វាយធួន និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថានេះគឺជាសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ថាយើងត្រូវបានដឹកនាំដោយព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង អ្នកទទួលវិវរណៈដែលនៅរស់របស់ទ្រង់ ហើយថាយើងចូលរួមនៅក្នុងបុព្វហេតុរបស់ទ្រង់ កាលយើងបង្រៀនយុវវ័យនៅក្នុងជំនាន់ចុងក្រោយនេះ ។ ហើយខ្ញុំសូមចែកចាយទីបន្ទាល់នេះជាមួយនឹងបងប្អូន នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។

បងប្រុស វិប ៖អាម៉ែន ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បន្ថែមទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំផងដែរ អំពីភាពពិតនៃព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង និងនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះនៃពិភពលោកនេះ—ថានេះគឺជាសាសនាចក្រ និងជានគររបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ។ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណយ៉ាងខ្លាំង ដែលអាចចំណាយពេលវេលារាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិតខ្ញុំដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ និងបង្រៀនមនុស្សដទៃអំពីដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដល់អ្នកដែលបានបង្រៀនខ្ញុំ និងផ្ដល់ពរជ័យដល់ខ្ញុំតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ និងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណណាស់ដែលបានរួមចំណែកមួយក្នុងកិច្ចការនេះ ជាមួយនឹងបងប្អូននៅក្នុងការបង្រៀនដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែចង់និយាយយ៉ាងខ្លីថា កាលខ្ញុំគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នោះជារឿយៗ យើងតែងតែនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ខ្លាំងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ចំពោះសិស្សរបស់យើង ។ តែខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បន្ថែមថា ខ្ញុំដឹងថា ព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់បងប្អូន ថាទ្រង់អរព្រះទ័យដែលបងប្អូនចង់ចំណាយពេលក្នុងជីវិតបងប្អូនដើម្បីបង្រៀនបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់ក្រុមគ្រួសាររបស់បងប្អូន ហើយថាកាលបងប្អូនបន្ដបម្រើដោយស្មោះត្រង់នៅក្នុងការបង្រៀនបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់បងប្អូន និងគ្រួសារបងប្អូន កាលបងប្អូនផ្ដល់ពរជ័យដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការបង្រៀន និងទីបន្ទាល់ និងគំរូរបស់បងប្អូន ។ ហើយខ្ញុំសូមអរគុណដល់បងប្អូន និងអ្វីដែលបងប្អូនធ្វើ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។

ប្រធានអូ ៖ អាម៉ែន ។ ខ្ញុំសូមបន្ថែមទីបន្ទាល់ខ្ញុំទៅនឹងទីបន្ទាល់ ដែលបានថ្លែងដោយអ្នកបម្រើដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា តាមរយៈព្រះចេសា្ដនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ថានេះគឺជាកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយថាបងប្អូនគឺជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ ជាគ្រូបង្រៀននៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ហើយខ្ញុំសូមផ្ដល់ពរជ័យនៃស្ថានសួគ៌ដល់បងប្អូនរាល់គ្នា កាលដែលបងប្អូនបម្រើព្រះអម្ចាស់ និងកាលដែលបងប្អូនបន្ដទៅមុខជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសាររបស់បងប្អូន ទៅកាន់ជោគវាសនាដែលព្រះបានរៀបចំទុកសម្រាប់បុត្រាបុត្រីដ៏ស័ក្ដិសមរបស់ទ្រង់ ៖ ជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ ហើយខ្ញុំសូមធ្វើកិច្ចការនេះក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕

ទាំងអស់គ្នា ៖អាម៉ែន ។