2:3

Niewypowiedziany dar Ducha Świętego

Starszy Jay E. Jensen

Prezydium Siedemdziesiątych

Ognisko KSE dla Młodych Dorosłych • 8 stycznia 2012 r. • Uniwersytet Brighama Younga

Wraz z Siostrą Jensen jesteśmy zadowoleni z tego, że jesteśmy z wami. Szczerze dziękuję członkom chóru nie tylko za to, jak śpiewali, ale także za to, o czym śpiewali. Hymny naprawdę zapraszają Ducha Pana. Tworzą atmosferę czci oraz uczą nas o doktrynach królestwa. Zadanie, które otrzymałem, wymaga wiele pokory, więc modliłem się i w dalszym ciągu modlę się, aby Duch Święty był naszym prawdziwym nauczycielem.

Moje przesłanie jest zatytułowane: „Niewypowiedziany dar Ducha Świętego”; jest to zdanie z Nauk i Przymierzy: „Bóg udzieli wam wiedzy przez swego Ducha Świętego, przez niewypowiedziany dar Ducha Świętego, który nie został ujawniony od początku świata aż do teraz” (NiP 121:26). Możecie rozpoznać kilka przemyśleń z przemówienia konferencyjnego, które wygłosiłem w październiku 2010 roku W czasie, jaki dzisiaj udzielono mi na wygłoszenie przesłania, omówię je nieco głębiej.

Ważność Ducha Świętego

Ważność Ducha Świętego i niewypowiedziany dar, jakim On jest, może być wyrażona za pomocą dwóch sytuacji, a każda z nich stanowi oddzielne przesłanie. Pierwsza sytuacja opisana jest w Księdze Mormona, a druga jest wydarzeniem zaczerpniętym z historii Kościoła.

Kiedy Jezus Chrystus przyszedł do ludzi opisanych w Księdze Mormona, nauczał ich, błogosławił ich dzieci, ustanowił sakrament, a następnie odszedł. Ludzie ci powrócili do swych domów i pracowali przez całą noc nad tym, aby zgromadzić pozostałych ludzi w miejscu, gdzie ma On ukazać się nazajutrz.

Z powodu wielkiej rzeszy, dwunastu apostołów podzieliło tych ludzi na dwanaście grup, by nauczać ich tego, o czym nauczał ich Zbawiciel poprzedniego dnia, a następnie modlili się. Ze wszystkiego, o co mogli poprosić, „modlili się o to czego pragnęli najbardziej; i pragnęli, aby otrzymali Ducha Świętego” (3 Nefi 19:9) — owo zwrócenie uwagi na Ducha Świętego i Jego ważność jest wyjątkowe dla wszystkich pism świętych.

Po modlitwie, w odpowiedzi na ich błagania, Nefi ochrzcił uczniów, po czym „zstąpił na nich Duch Święty i zostali napełnieni ogniem Ducha Świętego” (3 Nefi 19:13). Otrzymali o Nim przekonujące poświadczenie, czyli świadectwo.

Następnie ukazał im się Zbawiciel:

„I stało się, że Jezus odszedł od nich na niewielką odległość, uklęknął i powiedział:

„Ojcze, dziękuję Ci, że dałeś Ducha Świętego tym, których wybrałem […]

Ojcze, proszę Cię, abyś nadał Ducha Świętego wszystkim, którzy uwierzą w ich słowa” (3 Nefi 19:19–21).

Nie znam innego fragmentu z pism świętych, który lepiej by wyrażał, jak ważny dla Zbawiciela jest Duch Święty.

Druga sytuacja jest opisana w naukach Prezydenta Brighama Younga. Święci przebywali w Kwaterze Zimowej, przygotowując się na wiosenną migrację na Zachód. Józef Smith nie żył od ponad dwóch i pół roku. Prezydent Young miał wizję, sen, w którym spotkał się w Prorokiem Józefem Smithem. Gdy będziecie słuchać, zwróćcie uwagę na to, ile razy podkreśla ważność Ducha Pana:

„’Bracie Józefie […], bracia wielce niepokoją się, by zrozumieć […] zasady zapieczętowania; i jeżeli masz dla mnie radę, z radością ją przyjmę. ’

Józef zrobił krok w moim kierunku i patrząc bardzo poważnie, uprzejmie powiedział: ‘Powiedz ludziom, aby ukorzyli się i byli wierni; upewnij się, że zachowują Ducha Pana, a to prowadzi ich w prawości. Bądź ostrożny i nie odwracaj się od spokojnego, cichego głosu; on cię nauczy, co robić i gdzie pójść; przyniesie owoce królestwa. Powiedz Braciom, aby ich serca były otwarte na przekonanie, tak by byli gotowi na przyjęcie Ducha Świętego, kiedy ten przyjdzie do ich serc. Odróżnią Ducha Pana od wszystkich innych duchów; będzie On szeptał ich duszom o pokoju i radości; usunie z ich serc złośliwość, nienawiść, spór i całe wszelkie zło, a ich całe pragnienie będzie skierowane ku temu, by czynić dobro, nieść prawość i budować królestwo Boże. Powiedz Braciom, że jeśli będą postępowali zgodnie z Duchem Pana, pójdą dobrą drogą. Upewnij się, że powiesz ludziom, aby zachowywali Ducha Pana; a jeżeli tak się stanie, będą zorganizowani dokładnie w taki sposób, jak miało to miejsce u naszego Ojca w Niebie, zanim przyszli na ten świat. Nasz Ojciec w Niebie zorganizował ludzką rodzinę. […]’

Następnie Józef pokazał wzór, jak byli zorganizowani na początku. Nie mogę tego opisać, ale widziałem to i widziałem, jak Kapłaństwo zostało zabrane z ziemi i jak wszystko musi zostać połączone razem, tak aby powstał doskonały łańcuch od Ojca Adama do ostatniego z jego potomków. Józef ponownie powiedział: ‘Powiedz ludziom, aby zachowywali Ducha Pana i postępowali zgodnie z nim, a on poprowadzi ich ku prawości’”¹.

Ten zapis nie tylko podkreśla ważność Ducha Świętego oraz poszukiwania Jego wpływu, ale także przywiódł do mego umysłu następujące zasady i prawdy:

Duch Pana stara się zaprowadzić porządek, szczególnie, by zorganizować wieczną rodzinę poprzez obrzęd zapieczętowania świątynnego.
Przeciwnik dąży do dezorganizacji i zniszczenia (zob. NiP 10:6–7, 22–27) w szczególności rodzin — jak widzimy to w dzisiejszych czasach — poprzez aborcję, rozwód i małżeństwa osób tej samej płci. Zadaję sobie pytanie, czy coraz bardziej rozpowszechniona praktyka wśród waszej grupy wiekowej, by opóźniać wejście w związek małżeński, przyczynia się do dezorganizacji rodzin.
Objawienie i wiedza przychodzące przez niewypowiedziany dar Ducha Świętego dały odpowiedź na to pytanie — jak często ma to miejsce w przypadku objawienia.

Z przedstawionych dwóch sytuacji można wywnioskować, że Duch Święty jest ważny i powinniśmy gorliwie szukać Jego towarzystwa, przewodnictwa i darów, które zaprawdę są niewypowiedzianym darem.

Teraz skoncentruję się na trzech tematach: (1) misji Ducha Świętego, (2) warunkach otrzymania Ducha Świętego i (3) jak rozpoznać wskazówki od Ducha Świętego.

Misje Ducha Świętego

Duch Święty czasami zwany jest po prostu Duchem; stosownie zwany jest: Świętym Duchem, Duchem Boga, Duchem Pana i Pocieszycielem.

Duch Święty ma pewne misje bądź obowiązki. Wymienię cztery z nich.

Misja numer jeden: objawia lub świadczy o Ojcu i Synu. Duch Święty naprawdę objawia lub świadczy o Ojcu i Synu. Doświadczyłem tego w dzieciństwie, choć nie mogłem tego wtedy wyrazić.

Dorastałem, wierząc w Boga, we wspaniałym domu Świętych w Dniach Ostatnich. W wieku ośmiu lat zostałem ochrzczony oraz otrzymałem Ducha Świętego. Nigdy nie wątpiłem w istnienie Ojca i Syna; w naszej rodzinie panowała całkowita i zupełna akceptacja, czczenie i wiara w Nich, co było wyrażone w regularnie prowadzonej rodzinnej modlitwie, błogosławieniem jedzenia przy każdym posiłku, wieczorach rodzinnych, czytaniem z pism świętych (w szczególności z Księgi Mormona), uczęszczaniem do kościoła, posłuszeństwem przykazaniom oraz we wszelkich innych czynnościach wykonywanych przez Świętych w Dniach Ostatnich. Osobiście nie mogłem zwrócić się do pism, by nauczać o doktrynie, że zasadniczą rolą Ducha Świętego jest objawianie Boga Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, ale na podstawie wiary na pewno rozumiałem tę zasadę.

Podczas misji rozpocząłem codzienne studiowanie pism świętych. Moja wiedza o pismach świętych, świadectwo i wiara w Boga i w Jego Syna, Jezusa Chrystusa, zostały wzmocnione poprzez boskie doktryny, duchowe doświadczenia oraz osobiste objawienia. Sam z siebie wiem, że te słowa wypowiedziane przez Zbawiciela są prawdziwe: „Ze względu na Mnie Ojciec daje ludziom Ducha Świętego, który świadczy o Mnie i o Ojcu” (3 Nefi 28:11; zob. także streszczenie do ksiąg 3 Nefi 27 i 3 Nefi 27:13–20).

Misja numer dwa: świadczy o wszelkiej prawdzie. Duch Święty świadczy o prawdzie wszystkiego. Szczerze poszukującym ludziom, którzy czytają Księgę Mormona, modlą się i rozważają z prawdziwym zamiarem jej prawdziwość, zostało obiecane, że to poznają, „i przez Ducha Świętego [przekonają] się o prawdzie wszystkiego” (Moroni 10:5).

Alma zachęcił biednych ludzi, wygnanych przez Zoramitów, by wypróbowali słowo. Szczególnie podkreślił ważność, że prawdziwe słowa zasiane w otwartych sercach „[zaczynają] wzbierać w waszym sercu; I gdy poczujecie [ich] rozwój, zaczniecie sobie mówić: Musi to być dobre [słowo] inaczej mówiąc, słowo to jest dobre” (Alma 32:28), czego wynikiem są trzy sposoby poznania prawdy:

„Zaczyna powiększać moją duszę”, czego dowodem u osób szczerze poszukujących prawdy są łzy, westchnienie, przytaknięcie lub inne gesty świadczące o tym, że Duch Święty zasadził prawdziwe słowa w ich sercu.
„[Rozjaśnia] moje zrozumienie”, czego dowodem są takie oświadczenia, jak: „to ma sens” lub „zawsze w to wierzyłem”, bądź pytania typu: „czy w takim razie mówisz, że…?”
„Staje mi się drogie” — czego dowodem na przykład jest to, gdy zainteresowani mówią coś takiego: „proszę powiedz mi więcej” lub „gdzie znajduje się twój kościół?” bądź „czy zostaniesz jeszcze chwilę, by nauczać nas?”, co oznacza, że są spragnieni i chcą dowiedzieć się więcej.

Świadectwo Brighama Younga przedstawia te prawdy: „Jeśliby wszelki talent, osąd, mądrość i doskonałość świata zostały umieszczone w jednym człowieku i ten człowiek został zesłany mi wraz z Księgą Mormona i oświadczył z największą ziemską elokwencją, że jest prawdziwa, dowodząc tego w oparciu o wiedzę i doczesną mądrość, byłyby dla mnie jak dym, który pojawił się tylko po to, by za chwilę się rozwiać. Jednakże, kiedy zobaczyłem mężczyznę, który nie będąc elokwentny, ani nie posiadając talentu do publicznego przemawiania, mógł jedynie powiedzieć: ‘Dzięki mocy Ducha Świętego wiem, że Księga Mormona jest prawdziwa, że Józef Smith jest Prorokiem Pana’ — Duch Święty płynący od tego człowieka oświecił moje zrozumienie i przede mną pojawiło się światło, chwała i nieśmiertelność. Byłem nimi otoczony, napełniony i wiedziałem sam dla siebie, że świadectwo tego człowieka jest prawdziwe”².

Misja numer trzy: On uświęca. Słowo uświęca [czyli „sanctify” w języku angielskim — przyp. tłum.] pochodzi z języka łacińskiego i ma dwa rdzenie: rdzeń sanct, oznacza „święty”, a facere, oznacza „robić coś lub uczynić”, czyli dosłowne znaczenie to „uczynić świętym”. W naszym religijnym użyciu tego słowa, uświęcenie po prostu oznacza oczyszczenie lub uwolnienie od grzechu, co jest głównym przesłaniem przywróconej ewangelii.

Ewangelia jest „boskim planem zbawienia, który jest możliwy poprzez zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa; [i] zawiera wieczne prawdy lub prawa, przymierza i obrzędy niezbędne dla ludzkości, by powrócić do obecności Boga”³.

Uświęcająca rola Ducha Świętego jest istotna w kontekście definicji przedstawionej przez Zbawiciela i określającej, czym jest Jego ewangelia. Definicja ta jest zawarta w 3 Nefim 27:13–20 i kończy się tym znamiennym wersetem: „Nawróćcie się, ludzie z wszystkich krańców ziemi, pójdźcie do Mnie i zostańcie ochrzczeni w imię Moje, abyście zostali uświęceni przez przyjęcie Ducha Świętego, abyście ostatecznego dnia mogli stanąć przede Mną bez skazy” (3 Nefi 27:20). Duch Święty uświęca i dzięki Niemu oraz poprzez nieskończone Zadośćuczynienie możemy stanąć bez skazy, czyści i nieskalani.

Gdy pełniłem różne powołania, dzierżąc klucze kapłańskie jako sędzia w Izraelu — w szczególności jako biskup — byłem świadkiem oczyszczającej i uświęcającej mocy Ducha Świętego. Wyróżnia się jedno doświadczenie, a jego elementy obrazują pozostałe.

Pewnego niedzielnego poranka młody mężczyzna liczący nieco ponad dwadzieścia lat, przyszedł na spotkanie ze mną — ze swoim biskupem. W ciągu tygodnia wraz ze swoją dziewczyną pozwolili na to, aby ich emocje i pasje wykroczyły poza granice ustanowione przez Pana. Słuchałem go, mając modlitwę w sercu. Razem przeczytaliśmy fragmenty pism świętych oraz słowa proroków w dniach ostatnich. Wyznaczyłem mu fragmenty do przeczytania oraz wprowadziłem ograniczenia jego przywilejów w Kościele, wyznaczyłem także kolejne spotkania, a następnie uklęknęliśmy do modlitwy.

Podczas każdego kolejnego wywiadu zdawał sprawozdanie z przeczytanych fragmentów, szczególnie tych z Księgi Mormona, a cierpienie na jego twarzy oraz jego nastawienie zostały zastąpione wiarą w Boga i w Jego Syna, nadzieją i optymizmem, mocnym postanowieniem i przemianą w sercu. Stopniowo wzrastał duchowo. Po wyznaczonym okresie oraz pod przewodnictwem Ducha, zniosłem obostrzenia, jakie na niego nałożyłem, oraz dałem upoważnienie do spożycia sakramentu. Gdy siedziałem na podium podczas spotkania sakramentalnego, spojrzałem na niego, kiedy w rzędzie, w którym siedział, podawano chleb, a następnie wodę. Byłem świadkiem uświęcającego światła, spokoju i przebaczenia.

Przyszły mi do głowy słowa Zbawiciela skierowane do Józefa Smitha i Olivera Cowdery, wypowiedziane po tym, jak przyjęli sakrament: „Oto przebaczone są wam grzechy wasze; jesteście czyści wobec mnie; przeto wznieście głowy i radujcie się” (NiP 110:5). Podobnie jak Józef Smith i Oliver Cowdery, ten młody mężczyzna otrzymał odpuszczenie grzechów poprzez ogień i Ducha Świętego (zob. 2 Nefi 31:17; NiP 19:31).

Ten młody mężczyzna nie tylko doświadczył uświęcającej mocy Ducha Świętego, ale również wy i ja możemy doświadczyć tego samego rodzaju wolności od grzechu każdego dnia Sabatu.

Misja numer cztery: nauczyciel. Wszystko to, co można powiedzieć na temat uczenia się i nauczania, mogę podsumować, mówiąc, że Duch Święty jest prawdziwym nauczycielem. W dziesięciu wersetach Nauk i Przymierzy 50:13–22, wersety o nieparzystych numerach są pytaniami, a wersety parzyste są odpowiedziami Pana. Kiedy będę czytać wersety 13. i 14., zwróćcie uwagę na dwie role i na to, jakie one są:

„Przeto ja, Pan, zadaję wam pytanie — do czego was wyświęcono?

Abyście głosili moją ewangelię przez Ducha, samego Pocieszyciela, który został wysłany, by uczył prawdy”.

Rolą Ducha Świętego jest nauczanie. On jest prawdziwym nauczycielem! Moją rolą nie jest omówienie całego materiału lub przejście przez lekcję, a raczej jako posiadacz kapłaństwa głoszę, nauczam, zgłębiam, namawiam, ostrzegam i zapraszam poprzez Ducha (zob. NiP 20:59).

Moją rolą jest być narzędziem w stworzeniu takiej atmosfery, by Duch mógł zadziałać w boski sposób opisany w wersecie 22. rozdziału 50.: „Przeto ten, co naucza, i ten, co przyjmuje, rozumieją się nawzajem, i obydwaj są wzmocnieni i radują się razem”.

Nefi kończąc swoje zapisy, powiedział o swoich niedociągnięciach, jak i również wyraził właściwe zrozumienie roli Ducha Świętego: „I ja, Nefi, nie mogę zapisać wszystkiego, czego nauczaliśmy moich, ani też nie jestem tak mocny w piśmie jak w mowie, bowiem gdy człowiek przemawia pod wpływem Ducha Świętego, jego słowa pod wpływem Ducha Świętego przenikają do serc ludzi” (2 Nefi 33:1).

Zwróćcie uwagę, że jest tam przyimek do, a nie w. Z powodu naszej woli On wnosi je do naszych serc. Jeżeli zaprosimy Go, przeniesie je do naszych serc, tak jak nauczano w Księdze Objawienia: „Oto stoję u drzwi i kołaczę; jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze mną” (Objawienie 3:20).

Świadczę wam, że ma On inne ważne obowiązki i misje do spełnienia. Jest On Pocieszycielem. On powstrzymuje lub ogranicza, przewodzi, ostrzega i gani. Zachęcam was do samodzielnego ich studiowania. Teraz będę mówił o warunkach otrzymania Ducha Świętego.

Warunki otrzymania Ducha Świętego

Warunki lub wymagania otrzymania Ducha Świętego są proste. Wymienię tylko trzy: (1) pragnienie, co dla mnie oznacza proszenie, poszukiwanie i pukanie, (2) bycie godnym oraz (3) gotowość — zarówno duchowa, jak i fizyczna.

Słowa takie jak: pragnienie, proszenie, poszukiwanie i pukanie można często znaleźć w bliskim sąsiedztwie w pismach świętych. Są one podstawą otrzymania Ducha Świętego oraz Jego niewypowiedzianych darów. Alma nauczał, że Bóg „przyznaje ludziom zależnie od tego, czego pragną” (Alma 29:4).

Chciałbym zwrócić waszą uwagę na słowa zawarte w Naukach i Przymierzach w rozdziale 11., w objawieniu od Pana danym Hyrumowi Smithowi. Słowo pragnienie i jemu pokrewne znajdują się tam osiem razy. Być może jednym z najbardziej znanych i najczęściej cytowanych wersetów jest werset 21. Łączy razem słowa: dążenie i staranie, pragnienie, słowo oraz Duch — czego wynikiem jest moc Boga: „Nie dąż do głoszenia mego słowa, lecz wpierw staraj się uzyskać słowo moje, a wówczas rozwiąże się język twój; wtedy, jeśli zapragniesz, będziesz miał Ducha mojego i słowo moje, moc Boga do przekonywania ludzi” (kursywa dodana).

Następnie, bycie godnym. Aby mieć niewypowiedziany dar Ducha Świętego, musimy przestrzegać przykazań. Wierzę, że wiecie, jakie zło może obrazić Ducha, więc nie będę o tym mówił. Prowadzi mnie zdanie z mojego błogosławieństwa patriarchalnego: „Jay, spraw, aby twoje ciało było wolne od pokus i zła, jakie będą się pojawiać. Żyj dobrze i w czystości, ponieważ Duch Ojca Niebieskiego przebywa w czystych przybytkach. Nie przebywa [On] w nieczystych przybytkach”. Znalazłem fragment w Księdze Mormona potwierdzający te słowa: „Duch Pana więcej ich nie chroni, lecz opuścił ich, gdyż nie pozostaje On w zbezczeszczonych świątyniach” (Helaman 4:24).

Gotowość — fizyczna i duchowa. Żyjemy w bardzo zabieganym świecie, w którym wiele rzeczy zajmuje nasz czas i uwagę. Celowo zachęcamy do punktualnego przybywania na spotkania, w szczególności na spotkanie sakramentalne, by móc posłuchać muzyki, przygotować się na wpływ Ducha oraz otrzymać objawienie. Pościmy, modlimy się, rozważamy, uczęszczamy do świątyni, uczymy się być dobrymi obserwatorami i słuchaczami.

Prezydent Joseph F. Smith przedstawił, jak będąc fizycznie i duchowo gotowym, otrzymał objawienie zwane wizją odkupienia zmarłych, które znajduje się w Naukach i Przymierzach w rozdziale 138:

„Trzeciego października roku tysiąc dziewięćset osiemnastego siedziałem w swoim pokoju rozważając Pisma Święte;

I rozmyślając nad wielką ofiarą zadośćuczynienia uczynioną przez Syna Bożego” (NiP 138:1–2).

Wyobrażam sobie, jak Prezydent Smith siedzi na krześle — pewnie było to drewniane krzesło — na stole przed nim leżą pisma święte, a tuż obok długopis i notatnik. Nie leżał na kanapie ani nie siedział niedbale w fotelu.

Prezydent David O. McKay podkreślił wagę fizycznej i duchowej gotowości, dzieląc się historią o synu Biskupa Johna Wellsa, byłego członka Przewodniczącej Rady Biskupiej. Ów syn zginął w wypadku kolejowym. Kilka tygodni po pogrzebie matka odpoczywając w domu i opłakując jego śmierć, była w stanie fizycznej i duchowej gotowości. Ukazał się jej syn i powiedział, że gdy zdał sobie sprawę, że jest w świecie duchów, najpierw próbował skontaktować się z ojcem, lecz nie mógł. Powiedział jej, że ojciec był zbyt zajęty pracą w biurze⁴.

Na wielu spotkaniach szkoleniowych Władz Naczelnych Prezydenci Kościoła i Apostołowie przypominają nam, abyśmy nie byli zbyt zajęci dziełem Pana, sprawiając, że nie mogą do nas dotrzeć duchowe odczucia.

Jak rozpoznać wskazówki od Ducha Świętego

Dosyć trudno jest mi nauczać o tym, jak rozpoznawać wskazówki, przewodnictwo i duchowe podszepty. Tego rodzaju doświadczenia są osobiste, często są powiązane z daną osobą i opisanymi przed chwilą uwarunkowaniami. Istnieje jednak kilka wzorców, których doświadczyłem i których nauczyłem się od innych ludzi.

Jednym z nich jest spokój w umyśle. Pan nauczył zmagającego się Olivera Cowdery pełnej mocy lekcji, kiedy przypomniał mu: „Czyż nie zesłałem spokoju na twój umysł w tej sprawie?” (NiP 6:23). Wierzę, że otrzymanie spokoju w umyśle jest jednym z najbardziej znanych sposobów rozpoznania przewodnictwa Ducha Świętego. Synonimami słowa spokój są: łagodność, opanowanie, harmonia i wyciszenie, a ich przeciwieństwem są: dezorientacja, lęk, zakłócenie spokoju, wzburzenie i dysharmonia. Często używamy następujących słów: „To nie wywołuje we mnie dobrych odczuć” lub „Czuję się niezręcznie”. Tego rodzaju odczucia pochodzą z następnej zasady o umyśle i sercu.

„Oto przemówię do ciebie w twym umyśle i sercu przez Ducha Świętego, który zstąpi na ciebie i zamieszka w twoim sercu.

Oto jest to duch objawienia” (NiP 8:2–3).

Nauczyłem się od Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów, jak również z moich osobistych doświadczeń, że na objawienie w umyśle składają się często konkretne słowa, pomysły, a nawet zdania, podczas gdy na objawienia w sercu składają się ogólne odczucia związane ze spokojem. Pouczające są wydarzenia z życia Enosa — w wersetach 3. i 9. opisane są ogólne odczucia za pośrednictwem następujących wyrażeń: „[radość] […] głęboko [zapadła] w moje serce” i „poczułem pragnienie”. W wersetach 5. i 10. napisane są całe zdania, a każde z nich zawiera wprowadzenie: „doszedł mnie głos” i „usłyszałem w myślach głos Pana”.

O odczuwaniu w sercu i w umyśle uczą w skrócie słowa skierowane do Hyruma Smitha:

„Udzielę ci mojego Ducha, co oświeci twój umysł i napełni radością duszę twoją;

I wtedy poznasz, czyli przez to poznasz, wszystko to, o co mnie prosiłeś” (NiP 11:13–14).

Kolejnym wzorcem jest rozpatrzenie tego w waszych umysłach. Często cytowany fragment o rozpoznawaniu objawienia i podszeptów Ducha Świętego znajduje się w Naukach i Przymierzach 9:7–9:

„Musisz to rozpatrzyć w umyśle; potem pytać mnie, czy jest to właściwe, a jeżeli tak, wówczas sprawię, że doznasz palącego uczucia w piersi i uczujesz, że jest to słuszne.

A jeżeli będzie to niewłaściwe, niczego nie doznasz poza drętwotą myśli” (NiP 9:8–9).

Starszy Dallin H. Oaks mądrze nauczał: „[Ktoś może mieć] silne pragnienie, by być prowadzonym przez Ducha Pana, ale […] niemądrym jest rozciągnięcie tego pragnienia do takiego punktu, w którym chce być prowadzonym w każdym aspekcie. Pragnienie, aby być prowadzonym przez Pana, jest swoistą mocą, ale musi temu towarzyszyć zrozumienie, że nasz Ojciec Niebieski zostawia wiele decyzji naszemu osobistemu wyborowi. […]

Powinniśmy przestudiować wszystko naszym umysłem, korzystając ze zdolności rozumowania, jakie dał nam nasz Stwórca. Wówczas powinniśmy modlić się o kierownictwo i postępować zgodnie z tym, co otrzymaliśmy. Jeśli nie otrzymaliśmy wskazówek, powinniśmy działać zgodnie z naszym najlepszym osądem. Osoby, które obstają przy szukaniu objawionego kierownictwa w sprawach, w których Pan nie chce nami kierować, mogą wywołać odpowiedzi oparte na swoich fantazjach czy uprzedzeniach, albo mogą nawet otrzymać odpowiedź przez medium fałszywego objawienia”⁵.

Prezydent Boyd K. Packer mądrze nauczał: „Nie możecie wymusić spraw duchowych. Słowa takie jak: zmusić, przymusić, naciskać, wymagać, nie opisują przywileju, jaki mamy w czasie obcowania z Duchem. Nie możecie zmusić Ducha, aby zareagował, tak jak nie możecie zmusić fasolki do kiełkowania czy pisklęcia do wyklucia przed czasem. Możecie stworzyć atmosferę, w której możliwe jest wzrastanie, odżywianie Słowem i ochrona, ale nie możecie wymuszać: musicie czekać na wzrost”⁶.

„Palące uczucie w piersi” — wyrażenie z Nauk i Przymierzy, rozdział 9. Pomówmy o tym „palącym uczuciu w piersi”: jako były prezydent misji zostałem powołany do służby w komitecie wraz z innymi byłymi prezydentami misji, w celu znalezienia sposobów na udoskonalenie głoszenia ewangelii. Zaproponowano pewną sugestię, by pomóc misjonarzom doświadczać i rozpoznawać palącego uczucia w piersi, jak uczy tego fragment z Nauk i Przymierzy 9:7–9. Przewodniczący komitetu, członek Pierwszego Kworum Siedemdziesiątych oraz były prezydent misji, podzielił się pewnym doświadczeniem, w którym uczestniczył członek Kworum Dwunastu Apostołów, a którego zadaniem było odwiedzenie różnych miejsc w tej misji. Podczas tej podróży ów wspaniały prezydent misji nauczał o ważności tych trzech wersetów.

Po spotkaniu, podczas podróży na następne spotkanie, wizytujący członek Dwunastu powiedział, że w swym wieloletnim doświadczeniu zauważył, że byli tacy członkowie, którzy odczuwali porażkę w kwestii poszukiwania objawienia poprzez palące uczucie w piersi, nawet po wielokrotnym poście i modlitwie. Nie rozumieli, że palące uczucie w piersi nie jest związane z ciepłem fizycznym, a raczej związane jest z intensywnością odczuć, spokojem umysłu i odczuciami w sercu, o których była wcześniej mowa.

Wielu może identyfikować się z nawróconymi w Księdze Mormona, którzy „zostali ochrzczeni ogniem Ducha Świętego, a nie wiedzieli o tym” (3 Nefi 9:20).

W objawieniu, które otrzymał Hyrum Smith, możemy znaleźć cztery sposoby rozpoznania tego, jak Duch może nas prowadzić: „Ufaj temu Duchowi, co wiedzie [po pierwsze] do czynienia dobra: [po drugie] do sprawiedliwego postępowania, [po trzecie] do pokornego życia, [i po czwarte] sprawiedliwego osądu; a to jest mój Duch” (NiP 11:12).

Prezydent Gordon B. Hinckley powiedział: „Jak zdobywamy wiedzę o sprawach Ducha? Skąd wiemy, że pochodzą od Boga? Po ich owocach rozpoznajemy je. Jeżeli prowadzą do wzrostu i rozwoju, jeżeli prowadzą do wiary i świadectwa, jeżeli prowadzą do bardziej poprawnego działania, jeżeli prowadzą do boskości, wtedy pochodzą od Boga. Jeżeli powodują rozdarcie, jeżeli prowadzą nas do ciemności, jeżeli wprowadzają dezorientację i wywołują zmartwienia, jeżeli prowadzą do braku wiary, wtedy pochodzą od diabła”⁷.

I kolejny wzorzec: Pewne sprawy ciągle mogą zaprzątać umysł lub ciągle na was ciążyć. Prawda zawarta w liście Józefa Smitha o chrzcie za zmarłych jest kolejnym przykładem tego, w jaki sposób przemawia Duch: „Temat ten wydaje się zajmować me myśli i narzuca się najsilniej uczuciom moim” (NiP 128:1). Myśli, które narzucają nam się aż do momentu podjęcia działań, są rzeczywiste i święte.

Gdy przewodziłem nad misją Cali w Kolumbii, pewnego wieczoru studiowałem pisma święte po godzinie 22:00. W moim umyśle pojawiła się myśl, aby zadzwonić to pewnego starszego. Niedawno przeprowadziłem z nim wywiad i wiedziałem, że stawiał czoła kilku wyzwaniom. Nie postąpiłem jednak zgodnie z tą myślą. Myśl ta powróciła znowu i ponownie zastosowałem to samo rozumowanie, i nic nie zrobiłem. Ponownie owa myśl powróciła do mnie po raz trzeci i w końcu rozpoznałem jej naturę, i zadzwoniłem do niego. Telefon odebrał jego towarzysz, który już leżał w łóżku. Zapytałem, czy mogę rozmawiać ze starszym, do którego zgodnie z odczuciem miałem zadzwonić. Powiedział, że go nie ma.

Powiedziałem: „Odłóż słuchawkę i poszukaj go”.

Znalazł go po przeciwnej stronie na patio, kiedy rozmawiał z pewną młodą kobietą, która się tam wprowadziła owego dnia. Następnego dnia starsi przeprowadzili się do nowego mieszkania.

Na koniec zacytuję ważne doświadczenie i mądrą radę Prezydenta Wilforda Woodruffa. Podczas podróży mówił, że ukazywali mu się Józef Smith, Brigham Young oraz inni pierwsi przywódcy Kościoła. Pewnego razu ukazał mu się Brigham Young (który nie żył już od trzech lat): „Gdy dotarliśmy do miejsca naszego przeznaczenia, […] zapytałem Prezydenta Younga, czy będzie nas nauczał. Odpowiedział: ‘Nie, skończyłem składać świadectwo w ciele. Już nie będę przemawiał do tego ludu. Lecz — powiedział — przyszedłem, aby spotkać się z tobą; przyszedłem opiekować się tobą i zobaczyć, jak ludzie dają sobie radę’. Następnie powiedział: ‘Chciałbym, abyś nauczał tych ludzi — i chciałbym, żebyś żył zgodnie z tą radą — aby czynili wszystko i żyli w taki sposób, by otrzymać Ducha Świętego, bowiem bez Niego nie można budować królestwa; bez Ducha Boga jesteście w niebezpieczeństwie kroczenia w ciemności i w niebezpieczeństwie odniesienia porażki w wypełnianym powołaniu jako apostołowie i starsi w Jego Kościele i królestwie’”⁸.

Z pokorą modlę się, abyście gorliwiej zapragnęli być godnymi niewypowiedzianego daru Ducha Świętego; abyście mogli rozpoznawać Jego podszepty i wzrastali w tej umiejętności; abyście „byli spokojni i [poznawali]” (NiP 101:16) Ojca i Syna poprzez Ducha Świętego; i abyście wyrażali wdzięczność za Niego oraz Jego przewodnictwo, ponieważ wdzięczność zaprasza Ducha.

Poprzez niewypowiedziany dar Ducha Świętego wiem, że Józef Smith jest prorokiem Przywrócenia, że Księga Mormona jest kamieniem zwornikowym naszej religii. Wiem, że Ojciec i Syn żyją. Są realni. Duch Święty świadczy o wszelkiej prawdzie. On uświęca i naucza. Obecnie jesteśmy prowadzeni przez żyjących proroków, widzących i objawicieli, prawdziwych Apostołów Pana Jezusa Chrystusa. Tych piętnastu mężczyzn jest prowadzonych poprzez niewypowiedziany dar Ducha Świętego. W imię Jezusa Chrystusa, amen.

© 2012 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 12/11. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 12/11. Tłumaczenie z: The Unspeakable Gift of the Holy Ghost.Polish. PD50038517 166