គ្រឹះដ៏មាំមួន
អែលឌើរ ដូណល អិល ហលស្ត្រម
ក្នុងគណៈប្រធាននៃពួកចិតសិបនាក់
ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន ស៊ី.អ៊ី.អែស សម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យ• ថ្ងៃទី 2 ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ •រោងឧបោសថ អ័ហ្គឌិន ទីក្រុងអ័ហ្គឌិន រដ្ឋយូថាហ៍
វាជាការរំភើបមួយសម្រាប់ស៊ីស្ទើរ ហលស្ត្រម និងខ្ញុំដើម្បីមានវត្តមានជាមួយប្អូនទាំងអស់គ្នានាល្ងាចនេះ ។ ពេលយើងសម្លឹងមើលទៅប្អូនដែលមានវត្តមាននាល្ងាចនេះ យើងអាចស្រម៉ៃឃើញយុវមជ្ឈិមវ័យនៅជុំវិញពិភពលោក ទាំងនៅលីវ និងរៀបការហើយ ដែលកំពុងមើលការចាក់ផ្សាយនេះ ។ យើងមានឱកាសធ្វើដំណើរទៅទូទាំងកន្លែងដែលមានសាសនាចក្រ ។ យើងបានជួបប្អូន និង មនុស្សជាច្រើនទៀតដែលដូចប្អូន ។ យើងបានជួបយុវមជ្ឈិមវ័យ ដែលបានប្រែចិត្តជឿ និងប្អូនដែលប្រឹងប្រែង ប្រែចិត្តជឿបន្ថែមទៀត ។ យើងបានជួបយុវមជ្ឈិមវ័យ ដែលបានវង្វេង ហើយត្រូវបានរកឃើញវិញ—ឬបើនិយាយឲ្យត្រូវទៅ ពួកគេបានរកឃើញខ្លួនឯង ។ យើងបានជួបអ្នកដែលមិនមែនជាសមាជិក អ្នកដែលទើបតែជ្រមុជទឹករួច និងអ្នកមកពីគ្រួសារដែលជាសមាជិកសាសនាចក្រជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ។ យើងសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យើងទាំងអស់គ្នាជាកូនចៅរបស់ព្រះ ហើយមានឱកាសពេញលេញដើម្បីទទួលបានពរជ័យនីមួយៗនៃភាពអស់កល្ប ។
តំណាងឲ្យថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ខ្ញុំអាចថ្លែងដោយក្លៀវក្លាថា «យើងស្រឡាញ់ប្អូនទាំងអស់គ្នា!» ដោយការសង្កេតយ៉ាងល្អិតល្អន់ អំពីពួកព្យាការី និង សាវក និងដោយបានស្គាល់ពួកលោកដូចដែលខ្ញុំស្គាល់ ខ្ញុំអាចនិយាយបានដោយទំនុកចិត្តថា ពួកលោកខ្វល់ខ្វាយចំពោះពួកយុវមជ្ឈិមវ័យនៃសាសនាចក្រយ៉ាងខ្លាំង ។ ប្អូនទាំងអស់គ្នាមានតម្លៃសម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន និង អនាគត ។ យើងត្រូវការប្អូនទាំងអស់គ្នា!
ការប្រជុំនេះចាក់ផ្សាយចេញពីរោងឧបោសថ អ័ហ្គឌិន ដែលបានកែលម្អយ៉ាងស្រស់ស្អាត ស្ថិតនៅជាប់គ្នានឹងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដ៏ស្កឹមស្កៃនៃទីក្រុង អ័ហ្គឌិន រដ្ឋ យូថាហ៍ ។ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះ និង រោងឧបោសថនេះ ត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន កាលពីប្រាំមួយសប្ដាហ៍មុន ។ នេះជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយក្នុងចំណោមព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំង 143 ដែលកំពុងដំណើរការនៅក្នុងសាសនាចក្រ ហើយរីករាលដាលនៅទូទាំងផ្ទៃផែនដី ។ នៅពេលដែលខ្ញុំកើត ទើបតែមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធចំនួនប្រាំបីប៉ុណ្ណោះ នេះជាការចង្អុលបង្ហាញឲ្យដឹងពីអាយុរបស់ខ្ញុំ ឬបើនិយាយឲ្យល្អស្ដាប់ទៅ ព្រះអម្ចាស់កំពុងតែពន្លឿនកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ។
ដោយប្រើព្រះវិហារបរិសុទ្ធជារឿងប្រៀបធៀប ល្ងាចនេះខ្ញុំនឹងថ្លែងអំពីគ្រឹះ ។ ជាមួយនឹងការគូរប្លង់ និង ការសាងសង់នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធនីមួយៗ កិច្ចការដ៏សំខាន់ត្រូវបានផ្ដោតទៅលើផ្នែកមួយដែលយើងមិនអាចមើលឃើញដោយងាយនោះទេនៅពេលដែលគម្រោងនេះត្រូវបានបញ្ចប់—ផ្នែកនោះគឺជាគ្រឹះ ។ ឧទាហរណ៍ រូបភាពរបស់វិចិត្រករបង្ហាញពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុង ហ្វីឡាឌែព្យា រដ្ឋ ផែនសីលវេញ៉ា ដែលកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការសាងសង់ ។ ពេលបញ្ចប់ការសាងសង់ អគារដ៏ស្កឹមស្កៃនេះ នឹងមានកម្ពស់ 24.99 ម៉ែត្រនៅត្រឹមដំបូល និង 59.44 ម៉ែត្រនៅត្រឹមកំពូលនៃទេវតាម៉ូរ៉ូណៃ ។ ដូចដែលប្អូនអាចមើលឃើញអញ្ជឹង វានឹងអស្ចារ្យក្រៃលែង! ទោះបីជាធំ និងសម្បើមដូចអាគារនេះនៅពេលសាងសង់រួចរាល់ក្ដី វានៅតែប្រឈមមុខនឹងការបំផ្លាញដោយខ្យល់ និងទឹកជ្រាបក្រោមដី ។ ប្រសិនបើមិនដោះស្រាយទេ ស្ថានភាពដ៏អាក្រក់ទាំងនេះ អាចធ្វើឲ្យអគារដ៏ឧត្តមនេះមានការខូចខាតយ៉ាងដំណំ និងថែមទាំងត្រូវបំផ្លាញទៀតផង ។
ដោយដឹងថាកម្លាំងទាំងនេះនឹងវាយប្រហារព្រះវិហារបរិសុទ្ធឥតឈប់ឈរ ទើបវិស្វករបានគូរប្លង់ ហើយអ្នកម៉ៅការសំណង់ បានជីករណ្ដៅជម្រៅ 9.75 ម៉ែត្រ នៅក្រោមប្លង់មេនៃអាគារទាំងមូល ។ រណ្ដៅនេះត្រូវបានជីកចូលទៅក្នុងសិលាកំណើតក្រានីត នៃរដ្ឋ ផែនសីលវេញ៉ា ដើម្បីផ្ដល់ជាគ្រឹះយ៉ាងរឹងមាំដល់សំណង់ដែលនឹងសាងសង់លើវា ។ គោលជំហរបេតុង និងគ្រឹះត្រូវបានចងភ្ជាប់ទៅនឹងជើងសិលាក្រានីតជាមួយនឹងយុថ្កាថ្ម ដើម្បីទប់ទល់នឹងកម្លាំងខ្យល់បក់ខ្លាំង និងទឹកជ្រាបក្រោមដីដ៏មានឥទ្ធិពល ។ យុថ្កា ត្រូវបានខួង ជំរៅ15.24 ទៅ68.58 ម៉ែត្រ ទៅក្នុងសិលាក្រានីត និងត្រូវបានបន្តឹងនៅទម្ងន់17,580 គីឡូក្រាម ក្នុងមួយសង់ទីម៉ែត្រការ៉េ ។ យុថ្កា ត្រូវបានដាក់ចន្លោះ 4.57 ម៉ែត្រ ពីគ្នា នៅទាំងពីរទិស ។
ខ្ញុំសូមផ្ដល់ពត៌មានលម្អិត ដើម្បីបង្រៀនពីចំនុចនេះថា ៖ វាមិនដូចជាការសាងសង់អាគារ (ដែលសម្រាប់តែប្រើប្រាស់បណ្ដោះអាសន្ន) ក្នុងការកសាងជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ (ហើយសង្ឃឹមថាអស់កល្បជានិច្ច) ដែលពេលខ្លះយើងយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងតិចតួចបំផុតទៅលើវិស្វកម្ម និង ការសាងសង់គ្រឹះរបស់យើងនោះទេ ។ ជាលទ្ធផល យើងត្រូវបានប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំង ហើយងាយនឹងប៉ះទង្គិចដោយកម្លាំងគ្រោះថ្នាក់ ។
យើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលអាចមានភាពច្របូកច្របល់—ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតនោះ វាអាចធ្វើឲ្យយើងភ្លេចថាយើងជានរណាពិតប្រាកដ ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ថ្លែងថា ៖
«ជីវិតរមែងស្លាប់ គឺជារយៈពេលនៃការសាកល្បង ជាពេលមួយដើម្បីបញ្ជាក់ខ្លួនយើងថាមានភាពសក្ដិសមដើម្បីត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌យើងវិញ ។ ដើម្បីឲ្យយើងទទួលបានការសាកល្បង យើងត្រូវប្រឈមនឹងបញ្ហា និងការលំបាកទាំងឡាយ ។ បញ្ហា និងការលំបាកទាំងនេះអាចធ្វើឲ្យយើងធ្លាក់ ហើយព្រលឹងយើងអាចប្រេះស្រាំ និងខ្ទេចខ្ទាំ—វាកើតឡើង ប្រសិនបើគ្រឹះនៃសេចក្ដីជំនឿ និង ទីបន្ទាល់នៃសេចក្ដីពិតរបស់យើងមិនបានបង្កប់យ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងខ្លួនយើងទេនោះ ។
«យើងអាចផ្អែកលើសេចក្ដីជំនឿ និងទីបន្ទាល់របស់អ្នកដទៃ បានតែមួយរយៈប៉ុណ្ណោះ ។ នៅទីបំផុត យើងត្រូវមានភាពរឹងមាំដោយខ្លួនឯង ហើយចាក់គ្រឹះយ៉ាងជ្រៅ បើមិនដូច្នោះទេយើងមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងព្យុះនៃជីវិត ដែលនឹង កើតមាននោះទេ» ។1
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរៀបរាប់តាមវិធីនេះ ដោយមានបន្ទូលពីមនុស្សដែលស្ដាប់ ហើយដើរតាមទ្រង់ ៖
«គឺធៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលសង់ផ្ទះ គាត់បានជីកយ៉ាងជ្រៅ ដាក់ជើងសសរនៅលើថ្ម កាលមានទឹកជន់ឡើង ហូរគំហុកមកប៉ះនឹងផ្ទះនោះ នោះធ្វើឲ្យរញ្ជួយមិនបានឡើយ ពីព្រោះបានសង់នៅលើថ្ម ។
«តែអ្នកដែលឮ ហើយមិនប្រព្រឹត្តតាម នោះប្រៀបដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលសង់ផ្ទះនៅលើដី ឥតដាំជើងសសរសោះ លុះទឹកហូរគំហុកមកប៉ះត្រូវ ផ្ទះនោះក៏រលំទៅភ្លាម ហើយត្រូវខូចខាតជាច្រើនផង» (លូកា 6:48–49) ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាថ្ម ដែលយើងត្រូវតែសង់គ្រឹះរបស់យើងលើ ។ ព្រះអម្ចាស់សំដៅលើអង្គទ្រង់ដូចជា «ថ្មដានៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល» និងថ្លែងដោយអង់អាចថា «អ្នកណា ដែលសង់នៅលើថ្មដានេះ នឹងមិនត្រូវរលំឡើយ» (គ. និង ស. 50:44) ។
ម៉ូសេបានពោលថា «ចូរសរសើរដល់ព្រះនៃយើងខ្ញុំថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ធំឧត្តម» ។ «ទ្រង់ជាថ្មដា ការរបស់ទ្រង់សុទ្ធតែគ្រប់ល័ក្ខណ៍» (ចោទិយកថា 32:3–4) ។ ដាវីឌបានថ្លែងថា «ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាថ្មដា ហើយជាបន្ទាយនៃទូលបង្គំ …ទ្រង់ក៏ជាខែល … ជាប៉មយ៉ាងខ្ពស់» ( សាំយ៉ូអែលទី 2 22:2–3) ។ ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលទៅលោកហេណុកថា «យើងជាព្រះមែស៊ី ជាស្ដេចនៃស៊ីយ៉ូន គឺជាថ្មដានៃស្ថានសួគ៌» (ម៉ូសេ 7:53) ។ នីហ្វៃសរសើរតម្កើងដល់ព្រះអម្ចាស់ថាជា «ថ្មនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទូលបង្គំ» ហើយជា «ថ្មនៃសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទូលបង្គំ» (នីហ្វៃទី 2 4:30, 35) ។ អេសាយបានហៅព្រះអម្ចាស់ថា «ជាថ្មដែលបានល្បងហើយ ជាថ្មជ្រុងទីដ៏មានតម្លៃដែលបាន ដាក់យ៉ាងមាំមួន» (អេសាយ 28:16) ។ សាវកប៉ុល បានពោលថាពួកសាវក និង ពួកព្យាការីប្រៀបដូចជាគ្រឹះនៃសាសនាចក្រ ហើយ «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក» (អេភេសូរ 2:20) ។2
នេះមិនមែនជាគោលលទ្ធិថ្មីទេ ។ យើងទាំងអស់គ្នាយល់ពីវាទោះនៅក្នុងបែបបទមួយ ឬមួយផ្សេងទៀត ។ យើងត្រូវបានបង្រៀនដោយឪពុកម្ដាយ ក្នុងថ្នាក់បឋមសិក្សា ថ្នាក់យុវនារី និងថ្នាក់/កូរ៉ុមបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ថ្នាក់សិក្ខាសាលា ថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ដោយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ដោយមិត្តភក្ដិ ដោយថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រប្រចាំតំបន់ ដោយព្រះគម្ពីរ និងដោយពួកព្យាការី និងពួកសាវកដែលកំពុងរស់នៅ ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាវាមានការលំបាកសម្រាប់យើងក្នុងការរស់នៅតាមវា ?
បើនិយាយឲ្យសាមញ្ញ វាចាំបាច់ត្រូវចេញពីគំនិតទៅដួងចិត្ត និងព្រលឹងរបស់យើង ។ ពេលខ្លះ វាតម្រូវឲ្យធ្វើច្រើនជាងអ្វីដែលយើងគិត ឬសូម្បីតែអ្វីដែលយើងមានអារម្មណ៍—វាត្រូវតែជាយើងផ្ទាល់។ ទំនាក់ទំនងយើងជាមួយព្រះជាព្រះវរបិតា និងផែនការដ៏អស់កល្បរបស់ទ្រង់ ជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ដែលជាថ្មដាយើង ចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើឡើងយ៉ាងរឹងមាំ ដូច្នេះវាអាចក្លាយជាថ្មសីមានៃគ្រឹះរបស់យើង ។ ដូច្នេះ អត្តសញ្ញាណយើង ក្លាយជាតួអង្គដ៏អស់កល្បជាលើកដំបូង—បុត្រាបុត្រីនៃព្រះ—អ្នកទទួលពរជ័យដោយក្ដីអំណរ ពីដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ បន្ទាប់មកអត្តសញ្ញាណសុចរិតដទៃទៀតអាចសង់លើគ្រឹះនោះដោយសុវត្ថិភាព ព្រោះយើងនឹងដឹងថាមួយណាអស់កល្ប ហើយមួយណាបណ្ដោះអាសន្ន និងរបៀបដាក់អាទិភាពអត្តសញ្ញាណទាំងនេះ ។ ហើយអត្តសញ្ញាណដទៃទៀត ដែលមានទាំងការអនុវត្តទាំងឡាយ (អត្តសញ្ញាណខ្លះឲ្យតម្លៃខ្ពស់ដោយលោកិយ) យើងក៏នឹងត្រូវបោះបង់ចោលអត្តសញ្ញាណទាំងនោះដែរ ។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ទំនុកតម្កើង «គ្រឹះដ៏មាំមួន» ជាទីបំផុត ។ ការច្រៀងដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេគឺ (មិនគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើល) ដោយក្រុមចម្រៀងរោងឧបោសថមរមន ។ នៅពេលអង្គុយចំពីមុខក្រុមចម្រៀងអំឡុងពេលសន្និសីទ ហើយឮ និងទទួលអារម្មណ៍ពីអំណាចនៃព្យ៉ាណូខ្យល់ សូរសំនៀង និងទំនុកភ្លេង ព្រមទាំងទំនុកបទ ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់ក្រោកឈរឡើង ហើយច្រៀងជាមួយពួកគេ ។ ដោយដឹងថាខ្ញុំនឹងត្រូវនាំចេញពីមជ្ឈមណ្ឌលសន្និសីទបើខ្ញុំធ្វើដូច្នោះ ខ្ញុំទប់ចិត្តវិញ ។ យើងបានស្ដាប់ទំនុកតម្កើងជាទីស្រឡាញ់នេះច្រៀងកាលពីបួនសប្ដាហ៍មុន ក្នុងសម័យប្រជុំសន្និសីទទូទៅ ព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ។ ទំនុកបទដ៏គួរពេញចិត្ត ជាពិសេសស្ដាប់ពាក្យនៅវគ្គចុងក្រោយ ។ គឺនៅវគ្គទីប្រាំពីរ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានច្រៀងជាវគ្គទីបួន ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានចូលរួមការប្រជុំមួយក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីក្រុង សលឡេក ជាមួយនឹងសមាជិកនៃគណៈប្រធានទីមួយ កូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និងពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅ ដែលបានចាត់ទៅការិយាល័យកណ្ដាលរបស់សាសនាចក្រ ។ យើងបានច្រៀង វគ្គទាំងបីតាមបទដ្ឋាននៃទំនុកតម្កើងដ៏ពិរោះនេះ បញ្ចប់ត្រឹមវគ្គទីបីដូចដែលយើងច្រៀងក្នុងការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ឬការប្រជុំផ្សេងៗទៀតជាញឹកញាប់ ។ ប៉ុន្តែក្នុងឱកាសនេះ ប្រធាន ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ថា «ចូរយើងច្រៀងវគ្គទីប្រាំពីរ» ។ យើងបានច្រៀងជាមួយនឹងពួកអ្នកមានសិទ្ធិអំណាចទូទៅដ៏អស្ចារ្យទាំងនេះ និងព្យាការី និងសាវកដែលកំពុងរស់នៅ ៖
ព្រលឹងណាដែលពឹងពាក់ទៅលើព្រះយេស៊ូវ
ខ្ញុំមិនព្រម,ខ្ញុំមិនអាច, បោះចោលទៅឲ្យសត្រូវ
សូម្បីតែ, ពួកនរកចង់បានព្រលឹងអ្នក
ខ្ញុំនឹងគ្មានថ្ងៃ, បោះបង់, ខ្ញុំនឹងគ្មានថ្ងៃ,បោះបង់
ខ្ញុំនឹងគ្មានថ្ងៃបោះបង់, ចោល, ព្រលឹងអ្នកបានឡើយ!3
តើនេះពណ៌នាអំពីប្អូនជានរណាដែរឬទេ ? តើវាយ៉ាងហោចណាស់ពណ៌នាពីមនុស្សដែលប្អូនខិតខំចង់ក្លាយទៅជាដែរឬទេ ? ការប្រឹងប្រែងដើម្បីសង់ និងការថែទាំគ្រឹះខាងវិញ្ញាណ មិនងាយស្រួលទេ ។ ដំណើរការសាងសង់ គឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ ហើយការថែទាំគឺជាការប្រឹងប្រែងពេញមួយជីវិត ។
សម្រាប់ប្អូនដែលពិតជាព្យាយាម យើងសូមសរសើរប្អូនដោយស្មោះ ហើយយើងចង់ដឹងថាប្អូនកំពុងធ្វើអ្វី ។ សូមប្រើប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ដើម្បីចែកចាយអ្វីដែលប្អូនកំពុងធ្វើ ដោយប្រើ #cesdevo ហើយបំពេញប្រយោគថា «ខ្ញុំកំពុងសង់គ្រឹះខាងវិញ្ញាណដោយ …» ការឆ្លើយតបនឹងខុសគ្នាស្រេចតាមស្ថានភាពបុគ្គលម្នាក់ៗ ហើយនោះពុំមែនជាបញ្ហាទេ ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត ប្រយោគដែលនឹងត្រូវបំពេញគឺ «ខ្ញុំកំពុងសង់គ្រឹះខាងវិញ្ញាណដោយ …» យើងនឹងមានសេចក្ដីអំណរដើម្បីបានដំណឹងពីប្អូន និងត្រូវបានបង្រៀនដោយប្អូនអំពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងក្នុងជីវិតប្អូនទាំងអស់គ្នា ។
ប្រសិនបើប្អូនមិនធ្លាប់មានគ្រឹះដែលយើងនិយាយនេះទេ ឬតាមរយៈការធ្វេសប្រហែស បានធ្វើឲ្យវាប្រេះស្រាំ និងខ្ទេចខ្ទាំ វាមិនយឺតពេលឡើយក្នុងការធ្វើការដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីធ្វើឲ្យវាបានប្រសើរឡើង ។ របៀបទាំងអស់ដែលប្អូនត្រូវការ គឺមានសម្រាប់ប្អូន ។ ទាំងនេះគឺរបៀបដូចគ្នាសម្រាប់ប្រើក្នុងការថែទាំ និងការបង្កើតគ្រឹះ ។ ប្អូនដឹងថារបៀបទាំងនោះជាអ្វីហើយ ។ វារួមបញ្ចូលភាពស្ថិតស្ថេរ ការអធិស្ថានដ៏ស្មោះ ការសិក្សាដំណឹងល្អជារៀងរាល់ថ្ងៃតាមរយៈព្រះគម្ពីរ ចូលរួមយ៉ាងសកម្មក្នុងការប្រជុំទាំងឡាយនៃសាសនាចក្រ ជាពិសេស ការទទួលទានសាក្រាម៉ង់ដោយមានគោលបំណងពិតប្រាកដ បន្តបម្រើដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង ហើយព្យាយាមរក្សាសេចក្ដីសញ្ញា ។
របៀបដ៏សំខាន់មួយទៀតគឺ ដំបូន្មានរបស់ព្យារីដែលកំពុងរស់នៅ ។ មានបុរសដប់ប្រាំរូបលើផែនដី ដែលបានគាំទ្រជាព្យារី អ្នកមើលឆុត និងអ្នកទទួលវិវរណៈ ។ ពួកលោកកាន់កូនសោនៃបព្វជិតភាពពីព្រះ ។ យើងត្រូវបានបង្រៀនដោយពួកលោកជាញឹកញាប់ ។ យើងលើកដៃឡើងដើម្បីគាំទ្រពួកលោកបីបួនដងក្នុងមួយឆ្នាំ ។ យើងអធិស្ថានសម្រាប់ពួកលោកជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ទោះជាយ៉ាងណា ពរជ័យដ៏អស្ចារ្យនៃការទទួលបានសារលិខិតរបស់ពួកលោក អាចនាំឲ្យយើងខ្វះការឲ្យតម្លៃលើសារៈសំខាន់នៃសារលិខិតនោះ ។
ប្រធាន ហិនរីប៊ី អាវរិង បានព្រមានថា ៖ «ការស្វែងរកផ្លូវទៅកាន់សុវត្ថិភាពក្នុងដំបូន្មានរបស់ព្យាការី មានន័យចំពោះអ្នកដែលមានជំនឿរឹងមាំ ។ ពេលព្យាការីមានប្រសាសន៍ ចំពោះអ្នកដែលមានជំនឿមិនរឹងមាំ ប្រហែលពួកគេគិតថានេះគ្រាន់តែជាការទូន្មានរបស់អ្នកមានប្រាជ្ញាតែប៉ុណ្ណោះ ។ បន្ទាប់មក បើការទូន្មានរបស់លោកទំនងជាមានមានភាពងាយស្រួល និងសមហេតុផល ហើយស៊ីគ្នានឹងអ្វីដែលគេចង់ធ្វើនោះ ទើបគេទទួលយកវា ។ បើមិនដូច្នោះទេ គេចាត់ថាជាការទូន្មានខុស ឬអះអាងថាកាលៈទេសៈរបស់គេជាករណីលើកលែងចំពោះការទូន្មាននោះ ។
ប្រធាន អាវរិង បានបន្តថា ៖ «ការយល់ខុសមួយទៀត គឺការជឿថាជម្រើសដើម្បីទទួលយក ឬ មិនទទួលយកការទូន្មាននៃព្យាការីគឺមិនលើសពីការសម្រេចចិត្តដើម្បីទទួលយកដំបូន្មានល្អ ហើយទទួលបាននូវផលប្រយោជន៍របស់វា ឬដើម្បីស្ថិតនៅទីតាំងដដែល ។ ប៉ុន្តែ ជម្រើសនៃការមិនទទួលយកការទូន្មានរបស់ព្យាការី ប្ដូរជំហរដែលយើងឈរ ។ វាបណ្ដាលឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់កាន់តែច្រើន» ។4
ដើម្បីសង់ និងថែទាំគ្រឹះមួយ សូមចាំគោលការណ៍ទាំងបីនេះគឺ ៖ ទស្សនៈ ការតាំងចិត្ត និងការលត់ដំខ្លួន ។ ទស្សនៈ គឺជាសមត្ថភាពដើម្បីមើលឃើញ ។ ក្នុងបរិបទដំណឹងល្អ ពេលខ្លះយើងហៅពាក្យនេះថា «ទស្សនៈវិស័យដ៏អស់កល្ប» ។ ដូចយ៉ាកុបបានពណ៌នាតាមដែលឃើញថា «រឿងទាំងឡាយ តាមដែលមាននៅពេលនេះ ហើយអំពីរឿងទាំងឡាយតាមដែលមាននៅពេលខាងមុខ … » (យ៉ាកុប 4:13) ។
ការតាំងចិត្ត គឺជាឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការសន្យា ។ ជាញឹកញាប់ យើងហៅការសន្យាទាំងនេះថា «សេចក្ដីសញ្ញា» ។ ជាផ្លូវការ យើងធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាព ។ សូមចាំថា «នៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃបព្វជិតភាពដ៏ធំជាងនេះ នោះអំណាចនៃព្រះត្រូវបានសម្ដែងឲ្យឃើញ» (គ និង ស 84:20) ។ ក្រៅពីព្រះអម្ចាស់ យើងគួរមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការតាំងចិត្តចំពោះខ្លួនឯង ស្វាមី/ភរិយា (ឬដើម្បីក្លាយជាស្វាមី/ភរិយា) ចំពោះមិត្តភក្ដិ និងមនុស្សដែលយើងបម្រើ ។
ការលត់ដំខ្លួន អាចកំណត់បានថាជាសមត្ថភាព ដើម្បីរស់នៅស្ថិតស្ថេរជាមួយនឹងទស្សនៈដែលយើងមាន និងជាមួយការតាំងចិត្តដែលយើងបានធ្វើ ។ ការអភិវឌ្ឍការលត់ដំខ្លួនមានសារៈសំខាន់ក្នុងការរីកចម្រើន ដោយសារវាភ្ជាប់ការសិក្សា និងការអនុវត្តយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ។ ទីបំផុត ភាពរឹងមាំនៃគ្រឹះខាងវិញ្ញាណរបស់យើង បានបង្ហាញដោយរបៀបដែលយើងរស់នៅ ជាពិសេសក្នុងគ្រាខកចិត្ត និងទុក្ខលំបាក ។
ជាច្រើនឆ្នាំមុន ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានប្រាប់ពីរឿង ការ៉ូលីន ហេមិនវេ ដែលកើតនៅថ្ងៃទី ២ ខែ មករា ឆ្នាំ 1873 ក្នុងទីក្រុង សលលេក ជាកូនទីពីរនៃកូនទាំង 11 នាក់ ៖
«ការ៉ូលីនបានរៀបការនឹង ចចជ៍ ហាមិន នៅអាយុម្ភៃពីរឆ្នាំ ។ ពួកគេមានកូនប្រាំពីរនាក់ ហើយម្នាក់ក្នុងចំណោមនោះ បានស្លាប់កាលនៅជាទារក ។ បន្ទាប់មក នៅអាយុសាមសិបប្រាំបួនឆ្នាំ ស្វាមីគាត់បានស្លាប់ ហើយគាត់បានក្លាយជាស្ត្រីមេម៉ាយ ។
«បងស្រីរបស់គាត់ ហ្គ្រេស បានរៀបការនឹងបងប្រុសស្វាមីគាត់ឈ្មោះ ដាវីឌ ។ ក្នុងឆ្នាំ 1919 អំឡុងពេលនៃការរីករាលដាលជំងឺគ្រុនផ្ដាសាយដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ដាវីឌបានឆ្លងជំងឺយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបន្ទាប់មក ភរិយាគាត់ ហ្គ្រេសបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ការ៉ូលីនបានថែរក្សាពួកគេ និងកូនៗគេក៏ដូចជាកូនគាត់ផ្ទាល់ ។ នៅកណ្ដាលទុក្ខវេទនាទាំងនេះ ហ្គ្រេសបានផ្ដល់កំណើតឲ្យកូនប្រុសម្នាក់ ហើយគាត់បានស្លាប់ក្នុងរយៈពេលពីរបីម៉ោងបន្ទាប់ ។ ការ៉ូលីនបានយកទារកដ៏តូចនោះ ទៅផ្ទះគាត់ ហើយបានចិញ្ចឹមបីបាច់ និងបានសង្គ្រោះជីវិតទារកនោះ ។ កូនស្រីរបស់គាត់ អានី បានស្លាប់ បីសប្ដាហ៍បន្ទាប់មក ។
«រហូតមកទល់នឹងពេលនោះ ការ៉ូលីនបានបាត់បង់ កូនពីរនាក់ ស្វាមី និងបងស្រីគាត់ ។ ការឈឺចាប់គឺហួសប្រមាណ ។ គាត់បានដួល ។ ជាលទ្ធផលនៃការដួលនោះបានបណ្ដាលឲ្យមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមករណីធ្ងន់ធ្ងរ ។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានបង្អង់ទេ ។ គាត់បានបន្តថែទាំកូនបងស្រីគាត់ និងបងថ្លៃគាត់ជាដែលឪពុករបស់ក្មេងនោះបានមកមើលកូនប្រុសតូចជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ក្រោយមក ដាវីឌ ហាមិន និង ការ៉ូលីន បានរៀបការនឹងគ្នា ហើយមានកូនដប់បីនាក់រួមគ្នាក្នុងផ្ទះពួកគេ ។
«ប្រាំឆ្នាំក្រោយមក ដាវីឌបានទទួលរងមហន្តរាយ ដែលផ្ដល់ទុក្ខលំបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់អ្នកដែលសោកសៅជាមួយគាត់ ។ មានគ្រាមួយ គាត់បានប្រើថ្នាំកំចាត់មេរោគជ្រុល ក្នុងការរៀបចំគ្រាប់ពូជសម្រាប់ដាំ ។ វាបានជ្រាបចូលក្នុងរាងកាយគាត់ ហើយផលប៉ះពាល់ គឺគួរឲ្យភ័យខ្លាច ។ ស្បែក និងសាច់ បានធ្លាក់ចេញពីឆ្អឹងគាត់ ។ អណ្ដាត និងធ្មេញគាត់ បានលានចេញ ។ សារធាតុល្បាយនោះ បានស៊ីគាត់ទាំងរស់ ។
«ការ៉ូលីន បានថែរក្សាគាត់ក្នុងជំងឺដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចនេះ ហើយពេលគាត់ស្លាប់ ការ៉ូលីននៅសល់កូនខ្លួនឯងប្រាំនាក់ និងកូនបងស្រីគាត់ប្រាំបីនាក់ និងដីស្រែ 113.3 ហិចតា ជាកន្លែងដែលគាត់ និងកូនបានភ្ជួរ សាបព្រោះ បញ្ចូលទឹក និងច្រូតកាត់ ដើម្បីនាំយកផលគ្រប់គ្រាន់មកផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការពួកគេ ។ ក្នុងពេលនោះ គាត់ក៏ជាប្រធានសមាគមន៍សង្គ្រោះដែរ ជាតំណែងដែលគាត់បានកាន់រយៈពេលដប់ប្រាំបីឆ្នាំ ។
«ខណៈពេលកំពុងថែទាំក្រុមគ្រួសារដ៏ធំរបស់គាត់ ហើយក្នុងការពង្រីកជំនួយសប្បុរសធម៌ទៅអ្នកដទៃ គាត់ដុតនំបុ័ងប្រាំបីដើមក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយបោកខោអាវសែសិបចានដែកក្នុងមួយសប្ដាហ៍ ។ គាត់ច្រកផ្លែឈើ និងបន្លែចូលកំប៉ុងរាប់តោន និងមើលថែមាន់ក្រាបពងរាប់ពាន់ក្បាល ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ដិចបន្តួច ។ ភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន គឺជាបទដ្ឋានរបស់គាត់ ។ គាត់ចាត់ទុកភាពខ្ជិលច្រអូសជាអំពើបាប ។ គាត់បានថែទាំខ្លួនឯង និងឈោងទៅជួយអ្នកដទៃទៀត ក្នុងស្មារតីនៃសេចក្ដីសប្បុរសដែលនឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យនរណាម្នាក់ដែលគាត់បានដឹងមានការស្រេកឃ្លាន គ្មានសម្លៀកបំពាក់ ឬរងានោះឡើង ។
«ក្រោយមក គាត់បានរៀបការនឹង យ៊ូជីន រ៉ូប៊ីនសុន ដែលមិនយូរប៉ុន្មាន ទទួលរងជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ។ ក្នុងរយៈពេលប្រាំឆ្នាំ រហូតដល់គាត់ស្លាប់ ការ៉ូលីនបានថែរក្សាគាត់រាល់គ្រប់តម្រូវការគាត់ ។
«ទីបំផុត ដោយការនឿយហត់ រាងកាយរបស់គាត់បានរងការឈឺចាប់ពីឥទ្ធិពលនៃជំងឺទឹកនោមផ្អែម ហើយគាត់បានស្លាប់នៅអាយុហុកសិបប្រាំពីរឆ្នាំ ។ ទម្លាប់នៃការរវាសរវៃ និងការខិតខំធ្វើការ ដែលគាត់បានសាបព្រួសក្នុងកូនៗគាត់ បានតបស្នងដល់ការប្រឹងប្រែងរបស់គេក្នុងឆ្នាំទាំងនោះ ។ ទារកដ៏តូចរបស់បងស្រីគាត់ ដែលគាត់បានចិញ្ចឹមបីបាច់ តាំងពីនាទីដែលគេបានចាប់កំណើតមក រួមជាមួយនឹងបងប្អូនប្រុស/ស្រីគេផងនោះ បានសម្ដែងចេញពីអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់ និងអំណរគុណដោយ [ផ្ដល់ឲ្យសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់] នូវបច្ច័យទានដ៏គួរសមមួយដើម្បីអាចសាងសង់អាគារដ៏ស្រស់ស្អាត[មួយ] ដែល [យកតាមឈ្មោះរបស់គាត់]» ។ 5
ការមានគ្រឹះដ៏រឹងមាំមួយ គឺជាការកាពារដ៏ខ្ពស់បំផុត ពីការវាយប្រហាររបស់លោកិយ ។ យើងគួរស្វែងរកដោយស្មោះត្រង់នូវអ្វីដែលពួកសាសន៍លេមិន ដែលបានបង្រៀនដោយអាំម៉ូន និងបងប្អូនលោកទទួលបាន ពេលត្រូវបាននិយាយថាពួកគេ «បានប្រែចិត្តជឿដល់ព្រះអម្ចាស់ [ហើយ]នោះពួកគេពុំបោះបង់ចោលសាសនាឡើយ» (អាលម៉ា 23:6) ។
ម៉ារី អាន ប្រាត្ត បានរៀបការនឹង ប៉ាលី ភី ប្រាត្ត ក្នុងឆ្នាំ 1837 ។ លើការផ្លាស់ប្ដូរទៅមិសសួរី ជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធផ្សេងទៀត ពួកគេបានស៊ូទ្រាំការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញយ៉ាងរន្ធត់ ។ ពេល ប៉ាលី បាននាំទៅជាមួយនឹងព្យាការី យ៉ូសែប ដោយមនុស្សកំណាច នៅទីក្រុងហ្វាវែស រដ្ឋ មិសសួរី ម៉ារី អាន បានឈឺធ្ងន់ដេកនឹងកន្ទេល ខណៈពេលកំពុងថែទាំកូនតូចពីរនាក់ ។
ក្រោយមក ម៉ារី អាន បានទៅសួរសុខទុក្ខស្វាមីគាត់នៅក្នុងគុក លីប៊ើធី ហើយនៅជាមួយគាត់មួយរយៈ ។ គាត់បានសរសេរថា «ខ្ញុំបានចែករំលែកគុកងងឹតគាត់ ដែលសើម ងងឹត ជាកន្លែងកខ្វក់ គ្មានខ្យល់ចេញចូល គ្រាន់តែមានចំរឹងដែកតូចមួយនៅផ្នែកម្ខាង ។ យើងបានតម្រូវឲ្យដេក ក្នុងនេះ» ។
បន្ទាប់ពីផាលីត្រូវបានដោះលែងពីគុក ម៉ារី អាន និងស្វាមីគាត់ បានទៅបម្រើបេសកកម្មនៅទីក្រុង ញូវយ៉ក និង ប្រទេសអង់គ្លេស ហើយក្នុងចំណោមអ្នកដែលបានធ្វើ «ការប្រមូលផ្ដុំនឿយហត់ចុងក្រោយទៅ រដ្ឋយូថាហ៍» ដូចដែលគាត់បានពណ៌នាវា ។ នៅទីបញ្ចប់ ប៉ាលី បានស្លាប់ការស្លាប់របស់ទុក្កបុគ្គល ពេលកំពុងបម្រើបេសកកម្មមួយផ្សេងទៀត ។
ទោះបីជាក្នុងជីវិតច្របូកច្របល់នេះ ម៉ារី អាន ប្រាត នៅតែបន្តស្មោះត្រង់ ។ គាត់បានថ្លែងដោយមានអំណាចថា «ខ្ញុំបានជ្រមុជទឹក នៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ… ត្រូវបានជឿលើភាពពេញលេញនៃសេចក្ដីពិតនៃគោលលទ្ធិ ដោយការបង្រៀនលើកដំបូងដែលខ្ញុំបានឮ ហើយខ្ញុំបាននិយាយក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំថា ប្រសិនបើមានចំនួនតែបីដែលកាន់ខ្ជាប់នឹងសេចក្ដីជំនឿ ខ្ញុំនឹងក្លាយជាមួយក្នុងចំនួននោះ ហើយតាមរយៈការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដែលខ្ញុំបានស៊ូទ្រាំ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ដដែល ដួងចិត្តខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់ងាករេពីការតាំងចិត្តនោះទេ»។ 6
ប្រធានបទដែលយើងកំពុងពិភាក្សានៅយប់នេះ គឺមានភាពផ្ទាល់ខ្លួនណាស់ ។ យើងអាចត្រូវបានបង្រៀនដោយអ្នកដទៃ ។ យើងអាចសង្កេតពីអ្នកដទៃ ។ យើងអាចសិក្សាពីកំហុស និងភាពជោគជ័យនៃអ្នកដទៃ ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើវាសម្រាប់យើងបានទេ ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចសង់ឲ្យយើងនូវគ្រឹះខាងវិញ្ញាណរបស់យើងបាននោះទេ ។ ដោយហេតុនេះ យើងជាអ្នកម៉ៅការសំណង់ដោយខ្លួនយើងផ្ទាល់ ។
ដូចហេលេមិនបានបង្រៀនដោយអនុភាពថា « ចូរចងចាំចុះ ចូរចងចាំចុះថា គឺនៅលើសិលានៃព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃយើង គឺព្រះគ្រីស្ទជា ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ដែលកូនត្រូវសង់គ្រឹះរបស់កូន ដើម្បីកាលណាអារក្សបញ្ចេញខ្យល់ដ៏ខ្លាំងក្លារបស់វាមក មែនហើយ ព្រួញរបស់វានៅក្នុងខ្យល់គួច មែនហើយ កាលណាព្រិល និង ខ្យល់ព្យុះកំណាចទាំងអស់របស់វា បោកបក់មកលើកូន នោះវានឹងគ្មានអំណាចមកលើកូនឡើយ ដើម្បីទាញកូនចុះទៅក្នុងជង្ហុកនៃសេចក្តីវេទនា និងទុក្ខលំបាក ដ៏មិនចេះចប់មិនចេះហើយ ពីព្រោះមកពីសិលាដែលកូនបានសង់នៅលើនោះ ដែលជាគ្រឹះដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយជាគ្រឹះមួយ បើសិនណាមនុស្សសង់នៅលើនោះ នោះពួកគេ មិនអាចរលំបានឡើយ» (ហេលេមិន 5:12)។
បទពិសោធន៍នៃការសង់គ្រឹះដ៏អស្ចារ្យមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ កើតមានជាង 36 ឆ្នាំមកហើយ ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ដានី និងខ្ញុំ បានផ្លាស់ទៅទីក្រុង ហូណូលូលូ (ទីកន្លែងដែលខ្ញុំបានកើត និងធំធាត់ឡើង) ដើម្បីចាប់ផ្ដើមដំណាក់កាលបន្ទាប់នៃជីវិតពួកយើង ។ វាបានក្លាយជាដំណាក់កាលដ៏យូរអង្វែង—27 ឆ្នាំ ។ មានតែការហៅពីព្យាការីមួយគត់ ដែលបណ្ដាលឲ្យយើងចាកចេញពីរដ្ឋ ហាវ៉ៃ ។
ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ ហាវ៉ៃ ដែលសព្វថ្ងៃស្គាល់ថាជា ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ទីក្រុង ឡាអ៊ីអេ រដ្ឋ ហាវ៉ៃ ដោយសារមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធពីរនៅហាវ៉ៃ វាជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីមួយដែលត្រូវបានឧទ្ទិសឆ្លងដោយ ប្រធាន ហ៊ីប៊ើរ ចេ ក្រាន្ត នៅ ថ្ងៃបុណ្យអំណរគុណព្រះ ថ្ងៃទី 27 ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1919 (យ៉ាងត្រឹមត្រូវ) ។ វាជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធទីមួយដែលបានសាងសង់នៅ ក្រៅរដ្ឋ យូថាហ៍ លើកលែងតែព្រះវិហារបរិសុទ្ធខឺតឡង់ និងណៅវូ ។ ជិតប្រាំមួយទសវត្សរ៍ វាបានបម្រើពួកបរិសុទ្ធនៅរដ្ឋ ហាវ៉ៃ និងសម្រាប់ភាគច្រើននៃពេលនោះ វាបានបម្រើដល់អ្នកដែលនៅទូទាំងតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក និងអាស៊ី ។ នៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ 1970 វាមានតម្រូវការឲ្យព្រះវិហារបរិសុទ្ធបិទ ពង្រីក និងកែលម្អ ។ ជាលទ្ធផល ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះតម្រូវឲ្យមានការឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញ ដែលបានប្រព្រឹត្តទៅនៅថ្ងៃទី 13 ខែ មិថុនា ឆ្នាំ 1978 ។
ប្រធាននៃសាសនាចក្រ ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានធ្វើជាអធិបតីនៅការឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញនេះ ។ ដោយមានទីប្រឹក្សាទីមួយ និងទីពីររបស់លោកគឺ អិន អេលឌិន ថែនណឺ និង ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី ។ ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ជាប្រធានកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ និងអ្នកសមាជិកដទៃទៀតនៃពួកដប់ពីរនាក់ និងពួកចិតសិបនាក់ ក៏មានវត្តមានផងដែរ ។ វាមិនដូចជាអ្វីដែលប្អូនអាចឃើញក្នុងសាសនាចក្រដ៏មានទំហំធំនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ ដែលមានពួកបងប្អូនប្រុសជាន់ខ្ពស់ មានវត្កមានរួមគ្នាក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយឆ្ងាយពីការិយាល័យកណ្ដាលរបស់សាសនាចក្រនោះ ។ ប៉ុន្តែ វាជាពរជ័យរបស់យើងក្នុងឆ្នាំ 1978 ។
នៅពេលនោះខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពវ័យក្មេងម្នាក់ ហើយត្រូវបានសូមដោយគណៈកម្មការសម្របសម្រួលការឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញ ឲ្យទទួលខុសត្រូវលើសុវត្ថិភាពមូលដ្ឋាន និងរៀបចំការដឹកជញ្ជូនសម្រាប់ ប្រធាន ឃឹមបឹល និងអ្នកអមដំណើរជាមួយលោក ។ ខ្ញុំមិនចង់និយាយបំផ្លើសការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំទេ វាគ្រាន់តែជាការគាំទ្រខាងក្រោយឆាក ។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្វីដែលកិច្ចការរបស់ខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឲ្យ គឺការនៅជិតប្រធាន ឃឹមបឹល ។ សម្រាប់រយៈពេលពេញមួយសប្ដាហ៍ ដែលរួមបញ្ចូលបីថ្ងៃនៃសម័យការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើងវិញ ការជួបប្រជុំដ៏ឧឡារិក និង សន្និសីទប្រចាំតំបន់ដ៏ធំ ខ្ញុំបានសង្កេតប្រធាន នៃសាសនាចក្រយ៉ាងជិត ។ ខ្ញុំបានមើលលោកបង្រៀន ថ្លែងទីបន្ទាល់ និងព្យាករណ៍ ដោយសិទ្ធិអំណាច និងចេស្ដា ។ ខ្ញុំបានឃើញការខិតខំដែលមិនចេះនឿយហត់របស់លោកដើម្បីបង្រៀនដល់ «អ្នក» ដែលសូមជួបលោកជាឯកជន ជាមួយបុគ្គល ដែលលោកសម្គាល់ក្នុងការប្រជុំ ឬតាមផ្លូវ ។ ខ្ញុំបានធ្វើជាសាក្សីអំពីលោកដោយឥតឈប់ឈរថាលោកត្រូវបានប្រើជា «គ្រឿងឧបករណ៍មួយ នៅក្នុងព្រះហស្តនៃព្រះ» (អាលម៉ា 17:9)។ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរលោកយ៉ាងខ្លាំង!
នៅសប្ដាហ៍បញ្ចប់ យើងទាំងអស់គ្នាបានទៅអាកាសយានដ្ឋាន ជូនដំណើរប្រធាន ឃឹមបឹល និងសហការីរបស់លោក ។ ខ្ញុំសូមលើកឡើងពីតួនាទីមានដែនកំណត់ និងការគាំទ្ររបស់ខ្ញុំម្ដងទៀត ខ្ញុំសូមចែកចាយដូចខាងក្រោម ៖ ប្រធាន ឃឹមបឹលបានមកឯខ្ញុំ ដើម្បីអរគុណសម្រាប់ការខិតខំដ៏តិចតួចរបស់ខ្ញុំ ។ រាងកាយលោកមិនខ្ពស់ប៉ុន្មានទេ ហើយខ្ញុំធំជាងលោក ។ លោកបានចាប់ខ្ញុំដោយកអាវ ហើយកន្ត្រាក់ខ្ញុំចុះយ៉ាងខ្លាំងឲ្យស្មើនឹងកម្ពស់លោក ។ បន្ទាប់មក លោកបានថើបថ្ពាល់ខ្ញុំ ហើយអរគុណខ្ញុំ ។ បន្ទាប់ពីបានដើរចេញពីរបីជំហាន ប្រធាន ឃឹមបឹល បានត្រឡប់មកវិញ ។ លោកបានចាប់ខ្ញុំដូចមុន ហើយទាញខ្ញុំចុះម្ដងទៀត ។ ម្ដងនេះ លោកបានថើបខ្ញុំលើថ្ពាល់ម្ខាងទៀត ហើយប្រាប់ខ្ញុំថា លោកស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ហើយលោកក៏ចាកចេញទៅ ។
មុនឆ្នាំនោះ ប្រវត្តិរបស់ប្រធានស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ដែលសរសេរដោយកូនប្រុស និងចៅប្រុសរបស់លោក ត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយ ។ ក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំបានទទួល ហើយអានវា ឃើញថាវាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ។ ទោះជាយ៉ាងណា បន្ទាប់ពីបទពិសោធន៍ដ៏ផ្ទាល់ខ្លួននេះជាមួយ ស្ពែនស៊ើរ វូលលី ឃឹមបឹល ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះពីអាកាសយានដ្ឋានវិញ ហើយទាញយកសៀវភៅដ៏មានទំហំក្រាស់ពីធ្នើបណ្ណាល័យយើង មានអារម្មណ៍ប្រាថ្នាយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីអានវាម្ដងទៀត ។ ក្នុងពេលជាច្រើនថ្ងៃបន្ទាប់មកទៀត រាល់ពេលដែលខ្ញុំដឹងខ្លួន បើគ្មានអ្វីផ្សេងទេ ខ្ញុំមានកាតព្វកិច្ចអាន និងជញ្ជឹងគិតពីវា ។ អ្នកឃើញថាខ្ញុំកំពុងបានអានអំពី មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ។ ខ្ញុំកំពុងបានអានអំពី មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំដឹងថាបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំកំពុងបានអានអំពីមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងឲ្យពីព្រោះខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលលោកសូម គឺដើម្បីសេចក្ដីប្រសើរបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ។
តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏រំភើបនោះ ខ្ញុំបានមានបទពិសោធន៍មួយផ្សេងទៀត ។ មួយនេះ គឺផ្ទាល់ខ្លួនពេកដែលខ្ញុំមិនអាចចែកចាយបាន តែតាមរយៈវា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀនជាខ្លាំង ។ ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញុំមិនមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីគោរពដូចគ្នានោះ សម្រាប់អ្នកដែលសំខាន់បំផុត ជាសមាជិកនៃក្រុមព្រះ ហើយជាពិសេស សម្រាប់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះដ៏ប្រោសលោះ ។ វាបានជម្រុញខ្ញុំឲ្យសិក្សា «ប្រវត្តិ» របស់ទ្រង់ ហើយតាមរយៈការអធិស្ថាន និងការតមអាហារ និងការពិចារណាដើម្បីដឹងថាខ្ញុំកំពុងបានអានពីមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ។ ខ្ញុំកំពុងបានអានអំពី មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំដឹងថាបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំកំពុងបានអានអំពីមនុស្សម្នាក់ ដែលខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងឲ្យពីព្រោះខ្ញុំដឹងថាអ្វីដែលទ្រង់សូម គឺដើម្បីសេចក្ដីដ៏ប្រសើរបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ។
មិត្តវ័យក្មេងជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ចំណេះដឹងនេះ បានធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាក្នុងជីវិតខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសូមបន្ថែមដោយឥតរុញរាថា វាមិនបានធ្វើឲ្យយើងមានភាពឥតខ្ចោះ ហើយវាមិនចាំបាច់ធ្វើឲ្យជីវិតងាយស្រួលនោះទេ ។ នោះវានឹងមានភាពផ្ទុយគ្នាពីផែនការរបស់ព្រះ ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលវាបានផ្ដល់គឺ គ្រឹះនៃសេចក្ដីសង្ឃឹម—«ការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ ឥតខ្ចោះ» (នីហ្វៃទី 2 31:20) ។ ពុំធ្លាប់មានគំនិតនៃការបោះបង់ ឈប់ ឬដកថយឡើយ ។ សូមឲ្យប្អូនមានបទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ។
ទោះបីជាអស្ចារ្យដូចជាប្អូនទាំងអស់គ្នា ក្នុងក្រុមជំនុំនៃទំហំនេះក្ដី ក៏មានសេចក្ដីអំណរ និងសេចក្ដីឈឺចាប់ច្រើន ។ ប្អូនម្នាក់ៗអាចមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីទម្ងន់បន្ទុកដ៏ធ្ងន់នៃជីវិត ។ ប្រហែលជារឿងរាវក្នុងគ្រួសាររបស់ប្អូនមិនដូចអ្វីដែលប្អូនប្រាថ្នា ។ ប្រហែល ប្អូនកំពុងពុះពារជាមួយក្ដីជំនឿប្អូន ។ ប្រហែលជាប្អូនកំពុងរកផ្លូវដោះស្រាយជាមួយអតីតកាល—អាចជាអ្វីមួយដែលប្អូនបានធ្វើ ឬអ្វីមួយដែលត្រូវបានធ្វើចំពោះប្អូនដោយអយុត្តិធម៌ ។ ប្អូនមួយចំនួន មានឧបសគ្គខាងផ្លូវកាយ ផ្លូវអារម្មណ៍ ឬផ្លូវចិត្ត ដែលហាក់ដូចជាច្រើនពេកដើម្បីស៊ូទ្រាំ ។ ទោះប្អូនស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ការមានគ្រឹះដ៏មាំមួន នឹងសម្រាលបន្ទុករបស់ប្អូន ។ ជាមួយនឹងសារលិខិតនៃទំនុកតម្កើងដែលត្រូវបានច្រៀងជាញឹកញាប់ «ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ» 7 ក្នុងដួងចិត្ត និងព្រលឹងប្អូន ដែលមិននៅត្រឹមតែបបូរមាត់ ហើយបន្តផ្អែកលើដង្វាយធួននៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះអាចមានភាពសុខសាន្ត និងការលួងលោមចិត្ត ទោះជានៅក្នុងពេលវេលាដ៏លំបាកបំផុតក៏ដោយ ។
ថ្ងៃនេះ អាចជាថ្ងៃដ៏សំខាន់ ក៏អាចជាថ្ងៃនៃប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងជីវិតយើងដែរ ។ វាអាចជាថ្ងៃយើងធ្វើការសម្រេចចិត្ត ហើយយកគោលការណ៍នៃការខិតខំ ដើម្បីសង់ ឬពង្រឹងគ្រឹះរបស់យើង ។ សម្រាប់ពួកយើងមួយចំនួន វាប្រហែលជាការលះបង់ទម្លាប់នៃការញៀនខ្លះ ឬទង្វើគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម ដែលល្មើសនឹងព្រះ ។ សម្រាប់ប្អូនដទៃទៀត វាអាចជាការរៀបចំអទិភាពឡើងវិញក្នុងជីវិតយើង ហើយឲ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់យើងចំពោះព្រះដ៏ធំបំផុត ។ វាសក្ដិសមនឹងតម្លៃគ្រប់យ៉ាង ។ ពិតណាស់ វាជាកិច្ចការដ៏សំខាន់នៃជីវិតយើង ។
ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងរៀងៗខ្លួនតាមដែលអាចធ្វើទៅបានដល់អ្នកស្ដាប់ដ៏ច្រើន ខ្ញុំសូមប្រកាសពីសាក្សីរបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះយេស៊ូវ ជាថ្មជ្រុងនៃសាសនាចក្រ និងជាថ្មដានៃជីវិតរបស់យើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ពីព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងនៃបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ហើយជាពិសេស នៃដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ដែលធ្វើឲ្យយើងម្នាក់ៗអាចមកកាន់ទ្រង់ មិនថាស្ថានភាពអតីតកាល ឬបច្ចុប្បន្នរបស់យើងយ៉ាងណានោះទេ(សូមមើល មរ៉ូណៃ 10:32) នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
© 2014 ដោយ Intellectual Reserve, Inc ។ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ 1/14 ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ 1/14 ។ ការបកប្រែនៃ « How Firm a Foundation» ។ Cambodian PD10051036 258