ការសង្គ្រោះជីវិតរបស់អ្នក

អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន

នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

រូបភាព

ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានស៊ីអ៊ីអែស សម្រាប់មជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេង •ថ្ងៃទី14 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 2014 • សាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់

កាលព្រះយេស៊ូវ និងពួកសាវកទ្រង់ មកជួបជុំគ្នានៅសេសារា ភីលីព ទ្រង់បានសួរពួកគេនូវសំណួរនេះថា « តើថាខ្ញុំជានរណា» ? ¹ ពេត្រុសបានតបដោយគោរពយ៉ាងអស្ចារ្យ និងអំណាចថា « ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ »² ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបពេលអានពាក្យទាំងនេះ ខ្ញុំរំភើបនឹងនិយាយពាក្យនេះ ។ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីគ្រាដ៏ពិសិដ្ឋនេះព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលទៅពួកសាវកអំពីសេចក្ដីស្លាប់ និងការរស់ឡើងវិញដែលនឹងមកដល់ ហើយពេត្រុស បានបដិសេធទ្រង់ ។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យពេត្រុសទទួលបាននូវការបន្ទោសដ៏ឈឺចាប់ ដែលគាត់ពុំសក្ដិសម ឬពុំ « គិតតាម » រឿងរបស់ព្រះសោះ « គឺតាមតែគំនិតរបស់មនុស្សលោកវិញ »³ រួច ព្រះយេស៊ូវ « បានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ច្រើនឡើងចំពោះអ្នកនោះដែល [ទ្រង់] បានស្ដីបន្ទោស » ⁴ ដោយបានណែនាំដល់ពេត្រុស និងបងប្អូនគាត់ដោយចិត្តទន់ភ្លន់អំពីការទទួលយកឈើឆ្កាង និងការបាត់បង់ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ដើម្បីស្វែងរកជីវិតពោរពេញ និងអស់កល្បជានិច្ច ដែលទ្រង់ផ្ទាល់ គឺជាគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះ។ ចូរយើងមើល ទិដ្ឋភាពនៃព្រឹត្តិការណ៍នេះ នៅក្នុងរឿងវីដេអូគម្ពីរប៊ីបមួយ ដែលបានផលិតដោយសាសនាចក្រ ។

ព្រះយេស៊ូវ ៖ កូនមនុស្សត្រូវរងទុក្ខជាច្រើននៅដៃនៃពួកចាស់ទុំ ពួកសង្គ្រាជ និងពួកអាចារ្យ ហើយត្រូវគេធ្វើគុតផង តែក្រោយបីថ្ងៃមក ទ្រង់នឹងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។

ពេត្រុស ៖ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់ប្រណីអង្គទ្រង់វិញ ការនោះមិនត្រូវមកដល់ទ្រង់ឡើយ ។

ព្រះយេស៊ូវ ៖ សាតាំងអើយ ចូរថយទៅក្រោយអញទៅ ឯងជាសេចក្ដីបង្អាក់ដល់ចិត្តអញ ព្រោះមិនចេះគិតតាមគំនិតនៃព្រះសោះ គឺគិតតាមតែគំនិតរបស់មនុស្សលោកវិញ ។ អ្នកណាដែលចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោល ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ ។ ដ្បិតអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបានបាត់ជីវិតដោយព្រោះយល់ដល់ខ្ញុំ ហើយនឹងដំណឹងល្អ នោះនឹងបានជីវិតវិញ » ។ ត្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកិយទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ ឬតើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ ? ព្រោះកូនមនុស្សនឹងមកក្នុងសិរីល្អនៃព្រះវរបិតា ជាមួយនឹងពួកទេវតារបស់លោក គ្រានោះលោកនឹងសងដល់គ្រប់គ្នា តាមការដែលបានធ្វើរៀងខ្លួន ។ ⁵

ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់អ្នកអំពីការប្រកាសពីភាពផ្ទុយគ្នារបស់ព្រះអម្ចាស់ថា « អ្នកណាដែលរកបានជីវិតខ្លួន នោះនឹងត្រូវបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយយល់ដល់ខ្ញុំ នោះនឹងបានជីវិតវិញ » ។⁶ ខនេះបង្រៀនអំពីគោលការណ៍ដ៏មានអំណាច ហើយស៊ីជម្រៅ ដែលយើងចាំបាច់ត្រូវយល់ និងអនុវត្ត ។

សាស្ត្រាចារ្យម្នាក់ បានផ្ដល់នូវការយល់ដឹងនេះថា ៖ « ដូចជាផ្ទៃមេឃខ្ពស់ជាងផែនដីដែរ នោះកិច្ចការព្រះនៅក្នុងជីវិតអ្នក គឺធំជាងរឿងដែលអ្នកចង់ឲ្យគេនិទានពីជីវិតអ្នកទៅទៀត ។ ជីវិតទ្រង់ គឺធំជាងផែនការ គោលដៅ ឬភាពភ័យខ្លាចរបស់អ្នក ។ ដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតអ្នក អ្នកត្រូវទុកចោលរឿងជីវិតអ្នក ហើយពីមួយនាទីទៅមួយនាទី ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ចូរថ្វាយជីវិតអ្នកដល់ទ្រង់ » ។ ⁷

កាលខ្ញុំកាន់តែគិតពីរឿងនេះ ខ្ញុំកាន់តែស្ងើចពីភាពខ្ជាប់ខ្ជួនដែលព្រះយេស៊ូវ បានថ្វាយជីវិតទ្រង់ដល់ព្រះបិតា ពីភាពឥតខ្ចោះដែលទ្រង់បានលះបង់ជីវិតទ្រង់តាមព្រះទ័យរបស់ព្រះបិតា--ទោះរស់ ឬស្លាប់ក្ដី ។ រឿងនេះ គឺផ្ទុយគ្នាស្រឡះពីឥរិយាបថ និងមធ្យោបាយរបស់សាតាំង ដែលវាត្រូវបានទទួលយកយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ។ នៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាមុនជីវិតនេះ ក្នុងការស្ម័គ្រចិត្តបំពេញតួនាទីជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងផែនការដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះវរបិតា ព្រះយេស៊ូវ មានបន្ទូលថា « ព្រះវរបិតាអើយ សូមឲ្យព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ បានសម្រេច ហើយសូមឲ្យសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គបានជា របស់ផងព្រះអង្គ រហូត» ។⁸ ផ្ទុយទៅវិញ លូស៊ីហ្វើរ បានប្រកាសថា « មើលចុះ ទូលបង្គំនៅឯណេះហើយ សូមចាត់ទូលបង្គំចុះ ទូលបង្គំ នឹងធ្វើជាព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះអង្គ ហើយ ទូលបង្គំ នឹងប្រោសលោះមនុស្សលោកទាំងអស់ ប្រយោជន៍កុំឲ្យព្រលឹងណាមួយត្រូវបាត់ឡើយ ហើយ ទូលបង្គំ នឹងប្រព្រឹត្តការនោះជាមិនខាន ហេតុដូច្នោះហើយ សូមប្រទានដល់ទូលបង្គំ នូវកិត្តិសរបស់ព្រះអង្គចុះ » ។⁹

បទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីធ្វើតាមទ្រង់ គឺជាបទបញ្ញត្តិមួយ ដើម្បីប្រឆាំងទាស់នឹងគំរូរបស់សាតាំង និងដើម្បីឲ្យបាត់ជីវិតរបស់យើង វាជាជីវិតពិត ជីវិតដែលអាចទទួលនគរសេឡេស្ទាល ដែលព្រះទតមើលឃើញសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ ។ ជីវិតនោះ នឹងប្រទានពរដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលយើងជួប ហើយនឹងធ្វើឲ្យយើងជាពួកបរិសុទ្ធ ។ ដោយទស្សនៈវិស័យ មានដែនកំណត់បច្ចុប្បន្នរបស់យើង វាជាជីវិតមួយដែលមិនអាចយល់បាន ។ ពិតណាស់ « សេចក្ដីដែលភ្នែកមិនដែលឃើញ ត្រចៀកមិនដែលឮ ហើយចិត្តនឹកមិនដែលដល់ គឺសេចក្ដីនោះឯងដែលព្រះបានរៀបចំទុក សម្រាប់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ »។ ¹⁰

ខ្ញុំចង់ឲ្យយើងមានការសន្ទនាច្រើនទៀត រវាងព្រះយេស៊ូវ និងពួកសិស្សទ្រង់ ។ វានឹងជាជំនួយច្រើនដើម្បីមានពន្លឺបន្ថែមខ្លះទៀត អំពីអត្ថន័យ ជាក់ស្ដែងអំពីការបាត់ជីវិតដើម្បីទ្រង់ ហើយដូច្នេះរកមើលវា ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំពិចារណាអំពីវា ខ្ញុំដឹងថា បញ្ជារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺធ្វើឡើងពីមុន និងក្រោយពេលការប្រកាសរបស់ទ្រង់ វាផ្ដល់ជាការដឹកនាំដ៏មានតម្លៃ ។ ចូរគិតអំពីបន្ទូលដែលទាក់ទងគ្នាទាំងបីនេះ ។

ឲ្យលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញ ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងទ្រង់ជាប្រចាំ

ដំបូង គឺបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានថ្លែងមុនពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា « អ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ » ។¹¹ ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុងដំណឹងល្អនីមួយៗដែរ ព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលថា « បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ នោះត្រូវឲ្យលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯងចោលចេញ ហើយផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនមកតាមខ្ញុំចុះ »។¹² លូកា បានបន្ថែមពាក្យ រាល់តែថ្ងៃ—« ផ្ទុក… ឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់តែថ្ងៃ »។¹³ នៅក្នុងម៉ាថាយ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានពន្លាតសេចក្ដីថ្លែងនេះជាមួយនឹងនិយមន័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ អំពីអត្ថន័យ ដើម្បីផ្ទុកឈើឆ្កាងលើខ្លួននោះថា ៖ « ហើយឥឡូវសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ដែលផ្ទុកឈើឆ្កាងលើខ្លួន នោះគឺបានបដិសេធនូវរាល់សេចក្ដីអាក្រក់ និងតណ្ហានៃលោកិយទាំងអស់ ហើយរក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់យើង » ។¹⁴

បទបញ្ញត្តិនេះ ស្របនឹងការប្រកាសរបស់យ៉ាកុបថា ៖ « ឯសាសនាដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា នឹងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា ហើយឲ្យរក្សាខ្លួន មិនឲ្យប្រឡាក់ដោយលោកីយនេះឡើយ » ។¹⁵ វាគឺជាជីវិតប្រចាំថ្ងៃមួយដែលបដិសេធនូវរាល់ការមិនស្អាតទាំងអស់ ខណៈដែលមានការរក្សាបទបញ្ញត្តិធំពីរដោយវិជ្ជមានគឺ--ឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ និងអ្នកជិតខាងខ្លួន--ដែលជាគ្រឹះនៃរាល់បទបញ្ញត្តិដទៃទៀត ។¹⁶ ដូច្នេះ ធាតុមួយនៃការបាត់ជីវិតយើង ដើម្បីបានជីវិតដែលធំជាង ដែលព្រះអម្ចាស់ទតឃើញសម្រាប់យើង គឺមាននៅក្នុងការផ្ទុកឈើឆ្កាងរបស់ទ្រង់រាល់ថ្ងៃ ។

អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះនៅចំពោះព្រះវរបិតា

សេចក្ដីថ្លែងអមទីពីរ ឲ្យយោបល់ថា ការរកបានជីវិតយើងតាមរយៈការបាត់ជីវិតដើម្បីទ្រង់ និងដំណឹងល្អទ្រង់ តម្រូវឲ្យមានឆន្ទៈធ្វើឲ្យភាពជាសិស្សរបស់យើងត្រូវបានគេដឹងជាសាធារណៈ ៖ « ត្បិតអ្នកណាដែលមានសេចក្ដីខ្មាស ដោយព្រោះខ្ញុំ នឹងពាក្យខ្ញុំ នៅក្នុងដំណមនុស្សកំផិត ហើយមានបាបនេះ នោះកូនមនុស្សនឹងមានសេចក្ដីខ្មាស ដោយព្រោះអ្នកនោះដែរ ក្នុងកាលដែលលោកមកក្នុងសិរីល្អរបស់ព្រះវរបិតា ជាមួយនឹងពួកទេវតាបរិសុទ្ធ » ។¹⁷

នៅក្នុងម៉ាថាយ យើងអាចរកឃើញនូវសេចក្ដីថ្លែងដូចគ្នាមួយថា

« អស់អ្នកណាដែលទទួលថ្លែងប្រាប់ពីខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោក នោះខ្ញុំនឹងទទួលថ្លែងប្រាប់ពីអ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ ។

« តែអស់អ្នកណាដែលមិនព្រមទទួលស្គាល់ខ្ញុំ នៅមុខមនុស្សលោកទេ នោះខ្ញុំក៏មិនព្រមទទួលស្គាល់អ្នកនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាខ្ញុំ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែរ» ។¹⁸

អត្ថន័យដ៏ច្បាស់មួយ ហើយខ្សឹកខ្សួលអំពីការបាត់ជីវិតអ្នក ដោយព្រោះតែថ្លែងប្រាប់ពីព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការបាត់ជីវិតខាងរូបកាយពិតមែន ដើម្បីគាំទ្រ និងការពារជំនឿអ្នកលើទ្រង់ ។ យើងធ្លាប់កត់សម្គាល់ច្រើនហើយ ចំពោះការគិតអំពីតម្រូវការដ៏ខ្លាំងនេះ ដូចវាមានក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលយើងបានអានអំពីការធ្វើទុក្ករកម្មកាលពីអតីតកាល រួមទាំងដល់ពួកសាវកពីបុរាណភាគច្រើនដែរ ។ ប៉ុន្តែ ឥឡូវនេះ យើងឃើញថាអ្វីដែលមានកាលពីប្រវត្តិសាស្ត្រ កំពុងកើតមានក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ។ សារព័ត៌មាន បានរាយការណ៍មកពីប្រទេសអ៊ីរ៉ាក់ និងស៊ីរី អំពីពួកគ្រីស្ទានរាប់រយនាក់ និង មួយចំនួនតូចទៀត ត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីផ្ទះសម្បែងពួកគេ ឬត្រូវបានសម្លាប់ ដោយពួកឧទ្ទាមអ៊ីស្លាមក្នុងប៉ុន្មានខែកន្លងទៅនេះ ។ ពួកភេរវករ តម្រូវឲ្យពួកគ្រីស្ទានទាំងនេះ ផ្លាស់ប្រែជាពួកអ៊ីស្លាម ឬត្រូវចាកចោលភូមិស្រុកពួកគេ ឬត្រូវស្លាប់ ។ ពួកគ្រីស្ទាន នឹងមិនព្រមបដិសេធទ្រង់ ដែលពួកគេថ្វាយបង្គំទេ ដូច្នេះមានមនុស្សជាច្រើនបានរត់ភៀសខ្លួន ហើយមួយចំនួនត្រូវគេសម្លាប់ ។¹⁹ ពិតណាស់ ព្រលឹងទាំងនោះ នឹងស្ថិតនៅក្នុងចំណោមជនដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងពុំមានសេចក្ដីខ្មាស ដោយព្រោះជនទាំងនោះ នៅចំពោះព្រះវរបិតាទ្រង់ នៅថ្ងៃនៃការជំនុំជំរះនាពេលអនាគតដែរ ។ យើងពុំដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងនៅអនាគតទេ ប៉ុន្តែបើយើងណាម្នាក់ នឹងជួបនូវការបាត់ជីវិតយើងពិត ដើម្បីលោកចៅហ្វាយ នោះខ្ញុំទុកចិត្តថា យើងនឹងបង្ហាញភាពក្លាហាន និងភក្ដីភាពដូចគ្នានេះដែរ ។

ប៉ុន្តែជាទូទៅ (ហើយពេលខ្លះ កាន់តែពិបាក ) ការអនុវត្តតាមការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ វាទាក់ទងនឹងការរស់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ។ វាទាក់ទងនឹងសម្ដីដែលយើងនិយាយ គំរូដែលយើងធ្វើ ។ ជីវិតយើង គួរតែទទួលប្រាប់ពីព្រះគ្រីស្ទ ហើយរួមនឹងពាក្យសម្ដីយើងថ្លែងពីសេចក្ដីជំនឿ និងការលះបង់របស់យើងចំពោះទ្រង់ ។ ហើយទីបន្ទាល់នេះ ត្រូវតែបានការពារដោយម៉ឺងម៉ាត់ចំពោះការរិះគន់ ការរើសអើង ឬការនិយាយអាក្រក់ពីមនុស្សដែលទាស់នឹងទ្រង់ « ក្នុងដំណមនុស្សកំផិត និងមានបាបនេះ » ។ ²⁰

នៅគ្រាមួយទៀត ព្រះអម្ចាស់ បានបន្ថែមសេចក្ដីថ្លែងដ៏អស្ចារ្យនេះ អំពីភក្ដីភាពរបស់យើងចំពោះទ្រង់ថា ៖

« កុំឲ្យស្មានថា ខ្ញុំមកនឹងតាំងឲ្យមានសេចក្ដីមេត្រីនៅផែនដីឡើយ ៖ ខ្ញុំមិនមែនមក ដើម្បីតាំងឲ្យមានសេចក្ដីមេត្រីទេ គឺឲ្យមានជាដាវវិញ។

« ត្បិតខ្ញុំបានមក ដើម្បីនឹងនាំឲ្យគេទាស់នឹងឪពុកខ្លួន ឲ្យកូនស្រីទាស់នឹងម្ដាយ ហើយកូនប្រសាស្រីទាស់នឹងម្ដាយក្មេក ។

« ឯពួកសត្រូវរបស់អ្នកណា នោះគឺជាពួកអ្នកនៅផ្ទះជាមួយនឹងខ្លួននោះឯង ។

« អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ឪពុក ឬម្ដាយជាជាងខ្ញុំ នោះមិនគួរនឹងខ្ញុំទេ ហើយអ្នកណាដែលស្រឡាញ់កូនប្រុស ឬកូនស្រី ជាជាងខ្ញុំ នោះក៏មិនគួរនឹងខ្ញុំដែរ ។

« អ្នកណាដែលមិនយកឈើឆ្កាងខ្លួន មកតាមខ្ញុំ អ្នកនោះមិនគួរនឹងខ្ញុំឡើយ » ។²¹

ការទ្រង់មានបន្ទូលទ្រង់មិនមែនមក ដើម្បីតាំងឲ្យមានសេចក្ដីមេត្រីទេ គឺឲ្យមានជាដាវវិញ ដំបូង វាហាក់ដូចជាផ្ទុយពីបទគម្ពីរដែលថា ព្រះគ្រីស្ទ គឺជា « ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព » ²²និងការប្រកាសនៅថ្ងៃកំណើតទ្រង់ថា « សួរស្ដីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្ដីសុខសាន្ដនៅផែនដី នៅកណ្ដាលមនុស្ស »។²³ និងសេចក្ដីយោងដែលគេស្គាល់ច្បាស់ ដូចជា « ខ្ញុំទុកសេចក្ដីសុខនឹងអ្នករាល់គ្នា គឺខ្ញុំឲ្យសេចក្ដីសុខសាន្ដរបស់ខ្ញុំដល់អ្នករាល់គ្នា» ²⁴ « វាគឺជាការពិតដែលថា ព្រះគ្រីស្ទ យាងមកដើម្បីនាំភាពសុខសាន្ដ --ភាពសុខសាន្ដរវាងអ្នកអ្នកជឿ និងព្រះ ហើយសេចក្ដីសុខសាន្ដនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ។ ប៉ុន្តែលទ្ធផលដែលចៀសមិនរួចនៃការយាងមករបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជម្លោះ --រវាងអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ និងអ្នកជំទាស់ទ្រង់ រវាងពន្លឺ និងភាពងងឹត រវាងកូនរបស់ព្រះ និងកូនរបស់អារក្ស ។ ជម្លោះនេះក៏អាចកើតឡើងរវាងសមាជិកក្នុងគ្រួសារដែរ » ។²⁵

ខ្ញុំជឿជាក់ថា អ្នកមួយចំនួនក្នុងចំណោមអ្នកស្ដាប់របស់យើងទូទាំងពិភពលោកនាល្ងាចនេះ ធ្លាប់ជួបនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ។ អ្នកបានត្រូវឪពុក និងម្ដាយ បងប្អូនប្រុសស្រី បដិសេធ និងឈប់រាប់រក នៅពេលអ្នកទទួលយកដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយចូលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញារបស់ទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែ ក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំរបស់អ្នកចំពោះព្រះគ្រីស្ទ តម្រូវឲ្យលះបង់ទំនាក់ទំនងដែលអ្នកស្រឡាញ់ជាទីបំផុត ហើយអ្នកបានបង្ហូរទឹកភ្នែកជាច្រើន ។ ប៉ុន្តែដោយក្ដីស្រឡាញ់ពុំស្រាកស្រាន្ដផ្ទាល់របស់អ្នក អ្នកកាន់ដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្រោមឈើឆ្កាងនេះ ដោយបង្ហាញខ្លួនអ្នកថា អ្នកពុំខ្មាសអំពីព្រះរាជបុត្រានៃព្រះឡើយ ។

ប្រហែលជាបីឆ្នាំមុន មានសមាជិកសាសនាចក្រម្នាក់ បានឲ្យព្រះគម្ពីរមរមនមួយក្បាលនឹងមិត្តម្នាក់ជាពួកអាមីស នៅរដ្ឋអូហៃអូ ។ មិត្តនោះបានចាប់ផ្ដើមអាន ព្រះគម្ពីរនោះ ហើយពុំអាចដាក់វាចុះពីដៃឡើយ។ អស់រយៈពេលបីថ្ងៃ គាត់ មិនចង់បានអ្វីទេក្រៅពីអានព្រះគម្ពីរមរមន ។ គាត់ និងភរិយា បានជ្រមុជទឹក ហើយក្នុងរង្វង់ប្រាំពីរខែ នោះមានគូស្វាមីភរិយាពួកអាមីស បីគូរ បានប្រែចិត្តជឿ ហើយបានជ្រមុជទឹកជាសមាជិកសាសនាចក្រ ។ កូនៗពួកគេ បានជ្រមុជទឹកនៅប៉ុន្មានខែបន្ទាប់មក ។ គ្រួសារទាំងបីនេះ បានសម្រេចចិត្តរស់នៅក្នុងសហគមន៍ពួកគេ ហើយបន្ដជីវិតខ្លួនជាពួកអាមីស ទោះជាពួកគេបានចាកចេញពីជំនឿអាមីសក្ដី ។ ប៉ុន្តែ ជាលទ្ធផលនៃការទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះ ពួកគេត្រូវបានស្ថិតនៅក្រោម « ការគេចមុខ » ពីសំណាក់អ្នកជិតខាងខ្លួនដ៏ជិតស្និទ្ធជាពួកអាមីស ។ ការគេចមុខ មានន័យថាគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងសហគមន៍អាមីស នឹងនិយាយរកពួកគេ ធ្វើការជាមួយពួកគេ ធ្វើជំនួញនឹងពួកគេ ឬទាក់ទងនឹងពួកគេឡើយ ។ រឿងនេះ រួមមានទាំងមិត្តភក្ដិ និងសមាជិកគ្រួសារផងដែរ ដូចជា --បងប្អូនប្រុសស្រី ឪពុកម្ដាយ និងជីដូនជីតា ។

ដើមឡើយ ពួកបរិសុទ្ធអាមីស ទាំងនេះមានអារម្មណ៍ឯកោ និងឃ្លាតឆ្ងាយពីគេ សូម្បីតែកូនៗពួកគេ ក៏ជួបនឹងការគេចមុខ ហើយដកខ្លួនចេញពីសាលាអាមីសរបស់ពួកគេដែរ ដោយសារតែពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងសមាជិកភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ពួកគេនោះ ។ កូនៗពួកគេ បានស៊ូទ្រាំនឹងការគេចមុខពីលោកតាលោកយាយ និងបងប្អូនជីដូនមួយ និងអ្នកជិតខាងខ្លួនដ៏ជិតស្និទ្ធ ។ សូម្បីតែកូនធំៗមួយចំនួនក្នុងគ្រួសារអាមីសទាំងនេះ ដែលពុំបានទទួលដំណឹងល្អ ក៏នឹងមិននិយាយ ឬទទួលស្គាល់ឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេដែរ ។ ក្រុមគ្រួសារទាំងនេះ បានពុះពារយកឈ្នះឥទ្ធិពលនៃការគេចមុខក្នុងសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែពួកគេបានជោគជ័យ ។

ជំនឿពួកគេនៅរឹងមាំ ។ សោកនាដកម្ម និងការជំទាស់នៃការគេចមុខ បានបណ្ដាលឲ្យពួកគេឈរខ្ជាប់ខ្ជួន និងរឹងមាំ ។ ក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ បន្ទាប់ពីបានជ្រមុជទឹក ក្រុមគ្រួសារទាំងនេះបានផ្សារភ្ជាប់ក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបន្ដចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធដោយស្មោះត្រង់រាល់សប្ដាហ៍ ។ ពួកគេរកបានកម្លាំង តាមរយៈការទទួលពិធីបរិសុទ្ធនានា និងការចុះ និងការគោរពដល់សេចក្ដីសញ្ញាទាំងឡាយ ។ ពួកគេទាំងអស់សកម្មក្នុងក្រុមសាសនាចក្ររបស់ពួកគេ ហើយបន្ដរកវិធីចែកចាយពន្លឺ និងចំណេះដឹងដំណឹងល្អជាមួយនឹងគ្រួសារសាច់ញាតិ និងសហគមន៍ពួកគេ តាមរយៈទង្វើល្អ និងការបម្រើ ។

មែនហើយ តម្លៃនៃការចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាចនឹងមានតម្លៃខ្ពស់ណាស់ ប៉ុន្តែការដាស់តឿនឲ្យដាក់ព្រះគ្រីស្ទលើសជាងអ្វីៗផ្សេងទៀត ទោះជាគ្រួសារជិតស្និទ្ធបំផុតរបស់យើង ក៏អនុវត្តចំពោះអស់អ្នកដែលអាចនឹងកើតនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញាផងដែរ ។ យើងភាគច្រើន បានក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រ ប្រហែលជាតាំងពីនៅក្មេង ដោយគ្មានការផ្ទុយ ។ ឧបសគ្គដែលយើងអាចជួបគឺការបន្ដនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងសាសនាចក្រទ្រង់ នៅចំពោះឪពុកម្ដាយ ឪពុកម្ដាយក្មេក បងប្អូនប្រុសស្រី ឬកូនៗរបស់យើង ដែលមានទង្វើ ជំនឿ ឬជម្រើសនានា ដែលវាមិនអាចគាំទ្រទាំង ទ្រង់ផង និងពួកគេផងនោះទេ ។ វាពុំមែនជាសំណួរអំពីក្ដីស្រឡាញ់ទេ ។ យើងអាច ហើយត្រូវតែស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់យើង ។ ដូចទ្រង់មានបន្ទូលថា « គេនឹងដឹងថា អ្នករាល់គ្នាជាសិស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយសារសេចក្ដីនេះឯង » ។²⁶ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ រំលឹកយើងថា « អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ឪពុក ឬម្ដាយជាជាងខ្ញុំ នោះមិនគួរនឹងខ្ញុំទេ ហើយអ្នកណាដែលស្រឡាញ់កូនប្រុស ឬកូនស្រីជាជាងខ្ញុំ នោះក៏មិនគួរនឹងខ្ញុំដែរ » ។²⁷ ដូច្នេះទោះជាក្ដីស្រឡាញ់គ្រួសារបន្ដមានក្ដី ក៏ទំនាក់ទំនងអាចត្រូវបានរំខាន យោងតាមស្ថានភាពនានា សូម្បីតែពេលខ្លះការគាំទ្រ ឬការស៊ូទ្រាំត្រូវឈប់បណ្ដោះអាសន្ន ដោយព្រោះក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំរបស់យើង ។

ភាពពិត វិធីដ៏ល្អបំផុតដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលយើងស្រឡាញ់--វិធីល្អបំផុតដើម្បីស្រឡាញ់ពួកគេគឺ--បន្ដដាក់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមុនគេ ។ បើយើងដកខ្លួនយើងចេញពីព្រះអម្ចាស់ ដោយសារអាណិតដល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដែលកំពុងរងទុក្ខ ឬបាក់ទឹកចិត្ត នោះយើងនឹងបាត់បង់មធ្យោបាយ ដែលយើងអាចជួយពួកគេហើយ ។ ប៉ុន្តែ បើយើងបន្ដចាក់ឫសឲ្យរឹងមាំក្នុងជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងនឹងស្ថិតក្នុងទីតាំងមួយ ដែលអាចទទួលបានជំនួយ និងផ្ដល់ជំនួយដ៏ទេវភាព។ បើ ( ឬខ្ញុំគួរនិយាយថាពេល ) គ្រានោះមកដល់ ដែលសមាជិកគ្រួសារជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ចង់ងាកយ៉ាងខ្លាំងទៅរកប្រភពពិត និងយូរអង្វែងឲ្យជួយ នោះពួកគេនឹងដឹងថា នរណាដែលពួកគេទុកចិត្ត ដើម្បីធ្វើជាដៃគូ និងដឹកនាំ ។ ក្នុងពេលនេះ ដោយមានអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំ នោះយើងអាចធ្វើការបម្រើដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយ ដើម្បីសម្រាលការឈឺចាប់នៃការធ្វើជម្រើសមិនល្អ ហើយរុំរបួសឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន ។ បើមិនដូច្នោះទេ យើងពុំបានបម្រើមនុស្សដែលយើងស្រឡាញ់ ឬខ្លួនឯងឡើយ ។

មនុស្សណានឹងបានលោកិយទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ ?

ធាតុទីបីនៃការបាត់ជីវិតយើងដើម្បីព្រះអម្ចាស់ ដែលខ្ញុំចង់និយាយគឺ មាននៅក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា ៖

« ហើយអ្នកដែលបាត់ជីវិតក្នុងលោកិយនេះ ដោយព្រោះខ្ញុំ នឹងរកបានជីវិតវិញនៅក្នុងពិភពខាងមុខ ។

« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរលះបង់លោកិយ ហើយសង្គ្រោះព្រលឹងអ្នក ត្បិតបើមនុស្សណានឹងបានលោកិយទាំងមូល តែបាត់ព្រលឹងទៅ នោះតើមានប្រយោជន៍អ្វីដល់អ្នកនោះ ? ឬ តើមនុស្សនឹងយកអ្វីទៅដូរឲ្យបានព្រលឹងខ្លួនវិញ ? » ²⁸

ដូចបានផ្ដល់ឲ្យនៅក្នុងការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថា « ត្បិតតើមនុស្សនឹងបានប្រយោជន៍អ្វីដល់ខ្លួន បើគាត់ទទួលបានលោកិយទាំងមូល តែគាត់ពុំទទួលបាន អ្នកដែលព្រះបានតែងតាំង ហើយគាត់បាត់ព្រលឹងខ្លួន ហើយខ្លួនគាត់ត្រូវបណ្ដេញចេញនោះ ?» ²⁹

ដើម្បីនិយាយថា ការបោះបង់លោកិយ ដើម្បីទទួលបាន « អ្នក…ដែលព្រះបានតែងតាំង » គឺជាការជំទាស់នឹងពិភពលោកសព្វថ្ងៃ គឺជាក់ស្ដែង ។ អាទិភាព និងចំណាប់អារម្មណ៍ ដែលយើងឃើញបង្ហាញនៅជុំវិញយើងជាញឹកញាប់បំផុត (ហើយពេលខ្លះនៅក្នុងខ្លួនយើង ) គឺជាភាពអត្មានិយមយ៉ាងខ្លាំងដូចជា ៖ ការស្រេកឃ្លានឲ្យគេទទួលស្គាល់ខ្លួន ការទទូចឲ្យមានការគោរពសិទ្ធិមនុស្សម្នាក់ ( រួមទាំង សិទ្ធិពុំមានការអាក់អន់ចិត្ត) ការចង់បានប្រាក់កាស វត្ថុ និងអំណាចដ៏សន្ធឹក អារម្មណ៍ដែលចង់ឲ្យជីវិតទទួលបានភាពសុខស្រួល ហើយរីករាយ គោលដៅកាត់បន្ថយទំនួលខុសត្រូវឲ្យនៅតិចបំផុត ហើយចៀសវាងធ្វើការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួនណាមួយរួមគ្នាសម្រាប់សេចក្ដីល្អនៃមនុស្សម្នាក់ជាដើម នេះជាឧទាហរណ៍មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ។

នេះពុំមែនមានន័យថា យើងនឹងពុំស្វែងរកភាពជោគជ័យ ជាភាពល្អប្រសើរក្នុងកិច្ចប្រឹងប្រែងមានភាពសក្ដិសម រួមទាំង ការអប់រំ និងការងារដែលមានកិត្តិយសនោះទេ។ កាលពីដើមឆ្នាំនេះ ជែត រ៉ូប៊ិនហ្វីល និង អាមី ឆាវ ដែលជាប្ដីប្រពន្ធ សាស្ត្រាចារ្យសាលាច្បាប់ យ៉េល បានបោះពុម្ពសៀវភៅមួយក្បាល ដែលមានចំណងជើងថា The Triple Package: How Three Unlikely Traits Explain the Rise and Fall of Cultural Groups in America. (កញ្ចប់ទាំងបី៖ របៀបដែលលក្ខណៈពុំដូចគ្នាបីយ៉ាង ពន្យល់ពីការឡើងចុះនៃក្រុមវប្បធម៌នៅក្នុងអាមេរិក ។ និក្ខេបបទពួកគេគឺថា ក្រុមមួយចំនួននៅអាមេរិក ធ្វើល្អជាងអ្នកផ្សេងទៀត ផ្អែកលើលក្ខណៈវប្បធម៌បីយ៉ាង ដូចបានពិពណ៌នានៅក្នុងសៀវភៅនោះ ដែលវាធ្វើឲ្យក្រុមទាំងនេះល្អប្រសើរ ។ ឆាវ និង រ៉ូប៊ីនហ្វីល បានសម្គាល់ ពួកមរមន ពួកយូដា ពួកអាស៊ី អន្ដោប្រវេសន៍ជនជាតិអាហ្វ្រិកខាងលិច អាមេរិកកាំងស្បែកក្រហម និងអាមេរិកកាំងស៊ូបាន ជាក្រុមជាច្រើននៅក្នុងប្រទេសអាមេរិកសព្វថ្ងៃ ដែលមានលក្ខណៈទាំងនេះ ។³⁰

បើប្រៀបធៀបក្រុមទាំងនេះជាមួយនឹងសង្គមអាមេរិកទូទៅក្នុងរង្វាស់ដូចជា « ចំណូល, ភាពជោគជ័យក្នុងការសិក្សា, ភាពជាអ្នកដឹកនាំសារជីវកម្ម ភាពជោគជ័យផ្នែកវិជ្ជាជីវៈ និងរង្វាស់សម្មត់ដទៃទៀត » នោះ ឆាវ និងរ៉ូប៊ីនហ្វីល បានថ្លែងថា ៖

« បើមានក្រុមមួយក្នុងប្រទេសអាមេរិក ដែលសព្វថ្ងៃនេះ មានភាពជោគជ័យយ៉ាងខ្លាំងនោះ គឺជាពួកមរមន ។ …

« ហេតុនោះ ប្រូតេស្ដង់ មានប្រមាណជា 51 ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជនអាមេរិក រីឯពួកមរមនមាន 5 ទៅ 6 លាននាក់នៃជនជាតិអាមេរិកកាំងត្រូវជា 1,7 ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ។ « តែតួលេខគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយ បានឡើងទៅដល់កំពូលនៃផ្នែកនយោបាយ និងសាជីវកម្មរបស់អាមេរិកកាំង ។³¹

ជោគជ័យជាក់លាក់ គឺសមនឹងទទួល ប៉ុន្តែបើយើងសង្គ្រោះជីវិតយើង នោះយើងត្រូវតែចងចាំជានិច្ចថា វាពុំមែនជាគោលដៅចុងបញ្ចប់ទេ ប៉ុន្តែវាជាមធ្យោបាយដើម្បីទៅដល់គោលដៅកាន់តែខ្ពស់ ។ ដោយជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ យើងត្រូវតែមើលភាពជោគជ័យខាងនយោបាយ អាជីវកម្ម ការសិក្សា និងទម្រង់ស្រដៀងគ្នានេះ ពុំគ្រាន់តែជាការកំណត់ពីយើងនោះទេ ប៉ុន្តែយើងមើលវាជាការធ្វើឲ្យយើងអាចធ្វើការបម្រើដល់ព្រះ និងបងប្អូនយើង-- ដោយចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងផ្ទះ ហើយលាតសន្ធឹងក្នុងពិភពលោកតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ ការអភិវឌ្ឍខ្លួន មានតម្លៃ ពេលវាជាផ្នែកនៃការអភិវឌ្ឍលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ ។ ក្នុងការវាស់វែងពីភាពជោគជ័យ យើងទទួលស្គាល់នូវសេចក្ដីពិតដ៏អស្ចារ្យ ដែលជាគ្រឹះនៃអ្វីៗទាំងអស់-- ថាជីវិតយើងគឺជារបស់ផងព្រះ ជាព្រះវរបិតាសួគ៌យើង និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះប្រោសលោះយើង ។ ភាពជោគជ័យមានន័យថា ការរស់នៅស្របតាមឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ទាំងពីរអង្គ ។

ជាការផ្ទុយទៅនឹងជីវិតដែលឃើញតែពីការសរសើរ នោះប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បានផ្ដល់នូវការបង្ហាញដ៏សាមញ្ញមួយនៃរបៀបដែលកាន់តែអស្ចារ្យ ៖

« ការបម្រើដល់អ្នកដទៃធ្វើឲ្យជីវិតនេះមានភាពស៊ីជម្រៅ ហើយផ្អែមល្ហែម កាលយើងកំពុងត្រៀមខ្លួនទៅរស់នៅក្នុងពិភពដែលប្រសើរជាង … ។ នៅពេលយើងចូលរួមក្នុងការបម្រើដល់បងប្អូនយើង គឺយើងត្រូវជួយពួកគេឲ្យអស់ពីចិត្ត ដោយដាក់បញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងទស្សនៈវិស័យមួយថ្មីវិញ ។ នៅពេលយើងធ្វើឲ្យខ្លួនឯងខ្វល់ខ្វាយច្រើនពីអ្នកដទៃ នោះយើងមិនសូវខ្វល់ពីខ្លួនឯងទេ ! នៅក្នុងចំណោមអព្ភូតហេតុនៃការបម្រើ នោះមានការសន្យារបស់ព្រះយេស៊ូវថា តាមរយៈការបាត់ជីវិតយើងផ្ទាល់ នោះយើងនឹងបានជីវិតយើងមកវិញ‌! [សូមមើល ម៉ាថាយ 10:39] ។

« យើងពុំគ្រាន់តែ ‘រក’ ឃើញថាខ្លួនឯងទទួលបានការណែនាំដ៏ទេវភាពក្នុងជីវិតយើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែកាលណាយើងបម្រើបងប្អូនយើងតាមរបៀបសមរម្យកាន់តែច្រើន នោះយើងនឹងផ្ដល់អាហារកាន់តែច្រើនដល់ព្រលឹងយើង ។ …យើងកាន់តែឯករាជ្យ នៅពេលយើងបម្រើអ្នកដទៃ--ពិតណាស់ វាងាយស្រួលជាងដើម្បី ‘រក’ ជីវិតយើង ដោយសារមានរឿងជាច្រើនអំពីខ្លួនយើង !» ³²

ឧទាហរណ៍នៃការបាត់ជីវិតខ្លួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់

ខ្ញុំសូមបញ្ចប់ជាមួយនឹងឧទាហរណ៍មួយចំនួនអំពីអត្ថន័យនៃបាត់ជីវិតក្នុងព្រះគ្រីស្ទ និងដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ រួចនឹងរកបានជីវិតពិត (ហើយនៅទីបញ្ចប់គឺជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច) ។

កាលប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ជាប្រធានសាកលវិទ្យាល័យ រីកស៍ ដែលឥឡូវជាសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់--អៃដាហូ នៅក្នុងខែ មិថុនា ឆ្នាំ 1976 ជាពេលដែលទំនប់ទឹក តេតុន ទើបសាងសង់បញ្ចប់ នៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពី រីកប៊ើហ្គ ត្រូវបានរលំ។ « ទឹកប្រាំបីលានគីប បានគម្រាមកំហែងដល់ទីក្រុងរីកប៊ើហ្គ ក្នុងល្បឿន សែសិប ម៉ែលក្នុងមួយម៉ោង ដោយបានបំផ្លាញនូវអ្វីៗជាច្រើន » ។³³ មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងសហគមន៍នោះបានឆ្លើយតបដោយអង់អាច ជួយដល់អ្នកដទៃ ទោះជាផ្ទះ និងទ្រព្យសម្បត្តិពួកគេផ្ទាល់ត្រូវបានទឹកជំនន់បំផ្លាញក្ដី ។ ប៉ុន្តែ មានមួយចំនួនតូច បានបោះបង់ចោលគ្រួសារខ្លួន ហើយបានរត់យករួចតែខ្លួនឯង ។

ប្រធាន អាវរិង ជាអ្នកដែលបានជួយដឹកនាំដោយផ្ទាល់ក្នុងកិច្ចការជួយសង្គ្រោះដ៏ធំមួយ លោកចង់យល់ពីការសន្មត់អំពី « ភាពខុសគ្នារវាងការឆ្លើយតបដោយអង់អាចរបស់មនុស្សមួយចំនួន… និងការលាក់ពុតរបស់មនុស្សដទៃទៀត ។ … លោកបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការសិក្សាតូចមួយ តែជាការសិក្សាដ៏សំខាន់ខាងវិទ្យាសាស្ត្រ ។ ក្រោយមកលោកបានប្រាប់ដល់ថ្នាក់ពួករៀមច្បងដែលបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅវិទ្យាល័យថា ‘ មានតែរឿងមួយគត់ដែលយើងអាចរកឃើញ’ ។

«‘ជនដែលជាវិវរបុរស ជាមនុស្សដែលតែងតែចងចាំ ហើយរក្សាការសន្យាទាំងឡាយក្នុងរឿងតូចតាច ជារឿងប្រចាំថ្ងៃ … ជាការសន្យាមួយដើម្បីបោសសំអាតក្រោយពីការហូបអាហារពេលល្ងាចមួយនៅព្រះវិហារ ឬការចេញទៅធ្វើគម្រោងនៅថ្ងៃសៅរ៍ដើម្បីជួយដល់អ្នកជិតខាង ។

«‘ជនដែលបោះបង់គ្រួសារ ពេលមានការលំបាក ជារឿយៗគេទុកចោលកាតព្វកិច្ចខ្លួន កាលវាមិនសូវលំបាក ។ ពួកគេមានគំរូនៃការបរាជ័យដើម្បីរក្សាសម្ដីខ្លួនក្នុងការធ្វើរឿងតូចៗ កាលការលះបង់នោះមិនសំខាន់ចំពោះពួកគេ ហើយការធ្វើអ្វីដែលពួកគេថានឹងធ្វើមានភាពងាយស្រួលពេក ។ ពេលថ្លៃខ្ពស់ ពួកគេពុំបង់ថ្លៃទេ’» ។³⁴

ស៊ិស្ទើរ គ្រីស្តូហ្វឺសិន និងខ្ញុំ មានមិត្តម្នាក់ ដែលយើងបានស្គាល់កាលរៀននៅសាលាច្បាប់ ជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងវួដយើង នៅឌូហាំ ខូរ៉ូលៃណាខាងជើង ។ គាត់ និងស្វាមី គឺជាគូស្វាមីភរិយាដ៏ល្អ ព្រមទាំងមានកូនតូចៗ ។ គាត់មានពរដោយមាន បញ្ញា មានភាពទាក់ទាញ និងបុគ្គលិកលក្ខណៈដ៏ភ្លឺស្វាង ។ មនុស្សគ្រប់គ្នា សរសើរ និងពេញចិត្តនៅជិតគាត់ ។ លុះ 25 ឆ្នាំក្រោយមក ពេលគាត់នៅមានអាយុ 40 ឆ្នាំ គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយជំងឺមហារីកក្រពះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលវាបានរាលដាលដល់ថ្លើម និងសួតផងដែរ ។ ដោយមិនគិតអំពីការឈឺចាប់ និងភាពតក់ស្លុត កាលជីវិតគាត់ជិតផុតរលត់ទៅ នោះគាត់បានសរសេរពាក្យដ៏ទន់ភ្លន់ដល់គ្រួសារ និងមិត្តគាត់ ជាអ្នកដែលគាត់មានការសោកស្ដាយណាស់ដែលត្រូវលាចាកទៅ ថា ៖ « ផែនការ [ព្រះ] គឺទេវភាព ហើយកំពុងតែដំណើរទៅមុខដូចដែលទ្រង់បានដាក់ផែនការ ។ ចាប់តាំងពីខ្ញុំបានជ្រើសរើសឆ្លងកាត់ការសាកល្បងនេះ ខ្ញុំដឹងថា វាច្បាស់ជាសម្រាប់សេចក្ដីល្អដ៏ និងក្ដីអំណរដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ខ្ញុំ ។ ពរជ័យខាងវិញ្ញាណបានមានមកដល់ខ្ញុំរួចហើយ ហើយខ្ញុំបានដឹងមុនពីទីបញ្ចប់ដែលខ្ញុំនឹងជួប ដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវត្រៀមខ្លួនជួបនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ព្រះចេស្ដាទ្រង់ គឺមាននៅលើផែនដីនេះ ។ មិនខុសទេ ។ … ការសាកល្បងមានច្រើន ហើយធ្ងន់ធ្ងរនៅបច្ចុប្បន្ននេះ ។ មនុស្សគ្រប់រូបហាក់ដូចជាកំពុងរងទុក្ខនឹងការសាកល្បងផ្ទាល់ខ្លួន ។ ចូរមើលទៅព្រះអម្ចាស់ ហើយទទួលជំនួយទ្រង់ ។ ចូរទទួលយករឿងទាំងនោះ ដែលជារបស់អ្នក ហើយការឈឺចាប់នឹងដកចេញពីអ្នក រួចក្ដីសុខសាន្ដនឹងមកដល់ » ។

មានស្ត្រីម្នាក់ជាយុវមជ្ឈិមវ័យបានសម្រេចចិត្តបម្រើបេសកកម្មពេញម៉ោង រួចបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ហើយបានចូលរួមនៅក្នុងការចុះស្ដារការងារដ៏មានកិត្យានុភាព ហើយសិក្សាកម្មវិធីសាលាទាំងនៅផ្ទះ និងនៅបរទេស ។ គាត់បានបង្កើតសមត្ថភាពមួយទាក់ទង និងទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សមកពីស្ទើរតែគ្រប់ប្រព័ន្ធជំនឿ សម្ព័ន្ធនយោបាយ និងជាតិសាសន៍ ហើយគាត់បារម្ភថា ការពាក់ស្លាកឈ្មោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងពេញមួយថ្ងៃ រាល់ថ្ងៃអាចក្លាយទៅជាវត្ថុសំគាល់មួយ ដែលអាចរារាំងដល់លទ្ធភាពពិសេសរបស់គាត់ដើម្បីបង្កើតទំនាក់ទំនង ។ ពេលគាត់នៅក្នុងបេសកកម្មបានប្រហែលជាពីរបីសប្ដាហ៍ គាត់បានសរសេរមកផ្ទះអំពីបទពិសោធន៍សាមញ្ញ តែប្រកបដោយអត្ថន័យមួយថា ៖ « ស៊ិស្ទើរ លី និងខ្ញុំ បានជួយរឹតសន្លាក់ឆ្អឹងដៃឲ្យស្ត្រីជរាម្នាក់--យើងអង្គុយនៅម្ខាងម្នាក់--ខណៈដែលយើងអង្គុយក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវរបស់គាត់ ។ គាត់ពុំចង់ស្ដាប់សារលិខិតអ្វីទេ ប៉ុន្តែគាត់ចូលចិត្តឲ្យយើងច្រៀង ។ អរគុណចំពោះស្លាកឈ្មោះខ្មៅអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានោះ ដែលបានផ្ដល់ជាអជ្ញាបណ្ណដល់ខ្ញុំ ដើម្បីមានបទពិសោធន៍ដ៏ស្និទ្ធស្នាលនឹងមនុស្សដទៃទៀត » ។

តាមអ្វីដែលលោកបានរងទុក្ខ ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានរៀនដើម្បីបាត់ជីវិតលោកក្នុងការបម្រើរបស់លោកចៅហ្វាយ និងមិត្ដរបស់លោក ។ ម្ដងនោះ លោកបានថ្លែងថា « ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្លួនឯងថា ៖ នៅពេលព្រះអម្ចាស់បញ្ជា, ចូរធ្វើតាម »។³⁵ ខ្ញុំគិតថា យើងទាំងអស់គ្នា នឹងរីករាយដើម្បីផ្គូរផ្គងនឹងកម្រិតនៃភាពស្មោះត្រង់របស់លោក។ ទោះជាយ៉ាងណា លោកត្រូវបានបង្ខំឲ្យរងទុក្ខអស់រាប់ខែនៅក្នុងគុកនៅលីប៊ឺធី រដ្ឋមីសសួរី ជាការរងទុក្ខខាងរាងកាយ តែប្រហែលជាវាជាការរងទុក្ខខាងសតិអារម្មណ៍ និងវិញ្ញាណច្រើនជាង ពេលដែលលោកមិនអាចជួយដល់ភរិយា និងកូនៗជាទីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងពួកបរិសុទ្ធ ខណៈដែលពួកគេត្រូវបានគេបំពាន ហើយបៀតបៀននោះ ។ វិវរណៈ និងការដឹកនាំរបស់លោក បាននាំពួកគេទៅកាន់រដ្ឋមីសសួរី ដើម្បីស្ថាបនាទីក្រុងស៊ីយ៉ូន ហើយឥឡូវពួកគេត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីផ្ទះសម្បែងពួកគេនៅក្នុងរដូវរងារឲ្យដើរឆ្លងកាត់រដ្ឋទាំងមូល ។ ក្រៅពីនោះ កាលកំពុងជាប់ឃុំក្នុងគុគនោះ លោកបានសរសេរសំបុត្រមួយដ៏បំផុសគំនិត ទៅកាន់សាសនាចក្រអំពីអត្ថបទដ៏លើកតម្កើង និងថ្លៃថ្នូបំផុតមួយ ដែលឥឡូវត្រូវបានដាក់ចូលក្នុងកណ្ឌ 121,122 និង 123 នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ដោយបញ្ចប់នឹងពាក្យទាំងនេះថា « ចូរយើងប្រព្រឹត្តការណ៍ទាំងនេះ ដែលនៅក្នុងអំណាចយើង ដោយមានចិត្តរីករាយចុះ ហើយលំដាប់នោះ យើងអាចឈរនៅស្ងៀមដោយជឿជាក់ថា នឹងបានឃើញសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះ និងបានព្រះពាហុទ្រង់បើកសម្ដែងមកឲ្យឃើញ » ។³⁶

ប្រាកដណាស់ ការបង្ហាញដ៏ល្អបំផុតអំពីការសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សម្នាក់ ដោយការបាត់ជីវិតគឺដូចនេះ ៖ « ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំអើយ បើសិនជាពែងនេះកន្លងហួសពីទូលបង្គំទៅពុំបាន លើកតែទូលបង្គំទទួល នោះសូមតាមព្រះហឬទ័យទ្រង់ចុះ » ។³⁷ ក្នុងការលះបង់ព្រជន្មទ្រង់ ព្រះគ្រីស្ទពុំគ្រាន់តែសង្គ្រោះព្រះជន្មទ្រង់ផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះទេ តែទ្រង់ក៏បានសង្គ្រោះជីវិតយើងរាល់គ្នាផងដែរ។ ទ្រង់បានធ្វើឲ្យវាអាចកើតឡើងបានសម្រាប់យើង ដើម្បីផ្លាស់ជីវិតរមែងស្លាប់ដែលមានកម្រិត ហើយឥតន័យនៅចុងបញ្ចប់នោះ ឲ្យទៅជាជីវិតដ៏អស់កល្បវិញ ។

ទីបន្ទាល់

បាវចនានៃជីវិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺថា « ខ្ញុំនឹងធ្វើនូវរឿងទាំងឡាយណាដែលសព្វព្រះទ័យ [ព្រះវរបិតា] ជានិច្ច » ។³⁸ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំថា អ្នកនឹងធ្វើឲ្យបាវចនានេះ ជាបាវចនានៃជីវិតរបស់អ្នក ។ បើអ្នកធ្វើដូច្នោះ អ្នកនឹងសង្គ្រោះជីវិតខ្លួនឯងហើយ ។

មិត្តវ័យក្មេងជាទីស្រឡាញ់ សូមរីករាយនៅរាល់ការព្យាយាម និងជ័យជំនះរបស់អ្នក ដើម្បីដាក់ទ្រង់ជាមុន ។ ចូររៀនចង់ធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ។ ចូរសារភាព ហើយទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតអ្នក ។ ចូរកុំខ្មាស់អៀនពីព្រះគ្រីស្ទ ឬដំណឹងល្អទ្រង់ ហើយត្រូវមានឆន្ទៈលះបង់នូវរឿងដែលរីករាយ ទំនាក់ទំនងរីករាយ និងសូម្បីតែជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែកាលអ្នកនៅមានជីវិត ចូរធ្វើឲ្យជីវិតអ្នកជាការថ្វាយ ។ សូមទទួលយកឈើឆ្កាងទ្រង់រាល់ថ្ងៃក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិ និងការបម្រើ ។ ទាំងនេះ គឺជាការអនុវត្ត និងផលផ្លែនៃសេចក្ដីជំនឿយើង នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។