Ո՞րն է Քրիստոսի Եկեղեցու նախագիծը
Երեց Թեդ. Ռ. Քալլիսթեր
Յոթանասունի Նախագահություն
ԵԿՀ հոգևոր հավաք երիտասարդ չափահասների համար • 12 հունվարի, 2014 • Բրիգամ Յանգի Համալսարան - Պրովո
Ուրախ եմ, որ այս երեկոն անց եմ կացնելու այս Եկեղեցու ապագա ղեկավարների և ծնողների հետ: Այդ իսկ պատճառով ես հավատում եմ, որ այս Եկեղեցու ապագան պայծառ է և ապահով: Հետևաբար, ես կցանկանայի խոսել այն Եկեղեցու վերաբերյալ, որտեղ դուք մի օր կնախագահեք:
Վարդապետություն և Ուխտերի առաջին բաժնում Տերը անում է այս համարձակ և նշանակալից արտահայտությունը. «[Սա է] միակ ճշմարիտ և կենդանի եկեղեցին ողջ երկրի երեսի վրա» (ՎևՈւ 1․30)։ Ի՞նչ է դա նշանակում։ Դա չի նշանակում, որ այլ եկեղեցիներ չեն պարունակում որոշ ճշմարտություններ, քանի որ դա այդպես չէ։ Դա չի նշանակում, որ այլ եկեղեցիներ բարի գործեր չեն անում, քանի որ նրանք շատ բարիք են գործում։ Դա նշանակում է, որ սա միակ ճշմարիտ եկեղեցին է, որը պարունակում է բոլոր ճշմարտությունները, որոնք այս տնտեսության մեջ մինչ օրս հայտնի են դարձվել, միակ եկեղեցին, որն ունի անհրաժեշտ արարողությունները վեհացման համար, և միակ եկեղեցին, որն ունի Աստծո քահանայությունը այդ արարողությունները աստվածային վավերությամբ ի կատար ածելու համար։ Ի՞նչ ապացույց ունենք այս հաստատման համար։
Մի քանի տարի առաջ կինս և ես մեր մեծացող ընտանիքի համար ավելի ընդարձակ տան կարիք ունեինք, այսպիսով մենք գտանք տեղանքը, որի վրա կարող էինք կառուցել։ Մենք որոշ ժամանակ տրամադրեցինք նախագծի վրա, որը առավելագույնս կհամապատասխաներ մեր ընտանիքի պահանջներին։ Կինս նախագծեց սահող դռներ մեր հյուրասենյակի և ճաշասենյակի միջև, որը կարող էր բացվել ընդարձակ ընտանեկան կամ երիտասարդական միջոցառումների ժամանակ։ Մեր ավտոտնակի մի անկյունում մենք նախագծեցինք մի սենյակ, որտեղ մեր երեխաները կարող էին զբաղվել օգտակար գործունեությամբ։ Ավտոտնակի ետնամասում մի փոքրիկ սենյակ նախագծվեց սննդի և այլ իրերի պահպանման համար։ Այս և այլ դիզայնի տարրեր ներառվեցին տան նախագծի մեջ։ Այնուհետև տունը կառուցվեց ըստ այդ նախագծի։
Տան շինարարության ժամանակ մենք երբեմն շինարարին ներկայացնում էինք պատվեր, որպեսզի նախագիծը վերանայվեր։ Երբ տան շինարարությունը վերջապես ավարտվեց այն ճշտությամբ համապատասխանում էր մեր նախագծին, ինչպես որ վերանայվել էր ժամանակ առ ժամանակ։ Եթե մեր նախագիծը համեմատեք աշխարհի մյուս տների հետ, որքա՞ն նմանատիպ տներ դուք կգտնեք։ Միայն մեկ՝ մեր տունը։ Կարող են հանդիպել որոշակի նմանություններ այստեղ և այնտեղ, նույն չափի սենյակ, նմանատիպ պատուհաններ, սակայն իր ուրույն հիմքով, սենյակներով, առաստաղով կարող է լինել միայն մեկ տուն, որը կատարյալ ձևով համապատասխանում է մեր տան նախագծին։
Նմանատիպ կերպով Քրիստոսը կառուցել է մեկ տուն, որը լավագույն ձևով է համապատասխանում Իր զավակների հոգևոր կարիքներին։ Այն կոչվել է Իր Եկեղեցին։ Այս Եկեղեցու հոգևոր նախագիծը գտնվում է Նոր Կտակարանում։ Հաճախ էր Փրկիչը նախագծում կատարում «պատվերի փոփոխություն»։ Այդպիսի պատվերի փոփոխություն եկավ հայտնության ձևով։ Օրինակ, Փրկիչը պատվիրել էր իր առաքյալներին քարոզել ավետարանը Իսրայելի տանը, բայց ոչ Հեթանոսներին (տես Մատթեոս 10․5–6)։ Այնուամենայնիվ, Փրկչի համբարձումից հետո, Նա Պետրոսին տվեց հոգևոր պատվերի փոփոխություն՝ հայտնություն տեսիլքի ձևով, որ ավետարանը այժմ նաև ուսուցանվի հեթանոսներին (տես Գործք 10)։ Պետրոսի այս փորձառությունը ուսուցանում է առնվազն երկու կարևոր սկզբունք Քրիստոսի Եկեղեցում․ մեկը, որ նախագիծը կարող է փոփոխվել, սակայն միայն Քրիստոսի կողմից հայտնության միջոցով, և երկրորդը, որ այդպիսի հայտնություն կգա այն մարգարեին, ով Աստծո խոսնակն էր Երկրի վրա։ Այլ խոսքերով, Աստծո Եկեղեցին կառաջնորդվի աստվածային հայտնության և կարգի միջոցով։
Եթե մեկն այսօր ցանկանում է բացահայտել Քրիստոսի Եկեղեցին, նա կարող է համեմատել Նոր կտակարանի հոգևոր նախագիծը աշխարհի ցանկացած Քրիստոնյա եկեղեցու հետ, քանի դեռ նա չի գտել այն եկեղեցին, որը համապատասխանում է նախագծին՝ իր կազմակերպություններով, ուսմունքներով, արարողություններով, պտուղներով և հատնություններով ։ Կարող ենք գտնել եկեղեցիներ, որոնք ունեն որոշակի նմանություններ՝ համընկնող մեկ կամ երկու ուսմունքներ, նման արարողություն, ընդհանուր անուն ունեցող պաշտոններ, սակայն նա կգտնի միայն մեկ եկեղեցի՝ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցին, որը համընկնում է այդ նախագծին իր ամեն մի նյութական առումով։ Այժմ ես այդ պնդումը կցանկանայի փորձակել:
Եկեք վերադառնանք նախագծի առաջին էջին և բացահայտենք, թե որն էր հայտնություն ստացված Քրիսոտսի կազմակերպությունը։
Առաջինը, Քրիստոսի եկեղեցին հիմնված է առաքյալների և մարգարեների վրա։ Երբ Պողոս առաքյալը գրում էր Եկեղեցու մի քանի նոր անդամներին, նա ասաց, որ նրանք այժմ «կառուցված են Առաքեալների եւ մարգարէների հիմքի վերայ շինուած. որի անկիւնի գլուխը Յիսուս Քրիստոսն է» (Եփեսացիս 2․20; շեղագրումն ավելացված է):
Առաքյալները հասկացան Տասներկու Առաքյալների Քվորումը անձեռնմխելի պահելու պարտադիր անհրաժեշտությունը։ Երբ առաքյալներից մեկը՝ Հուդան, մահացավ և քվորումը «կտրտվեց», մյուս 11 առաքյալները միասին հավաքվեցին և ընտրեցին մեկ հետևորդի, որպեսզի քվորումը կրկին ամբողջական լինի (տես Գործք 1․22–25)։
Այս օրինակն ապացուցում է Տասներկու առաքյալների քվորումի պահպանման կարևորությունը։ Այդ առաքյալները այնքան կարևոր էին Եկեղեցու բարեկեցության համար, որ Պողոս առաքյալը հայտարարեց, թե մինչև երբ մենք նրանց անհրաժեշտությունը կունենանք․ «Մինչեւ որ ամենքս հասնենք հաւատքի միութեանը» (Եփեսացիս 4․13)։ Իսկ հետո նա բացատրում է, թե ինչու․ Որպեսզի մենք չլինենք․ «երերուած ու տատանուած վարդապետութեան ամեն քամուցը» (Եփեսացիս 4․14)։ Հետևաբար, Առաքյալները շատ կարևոր էին վարդապետությունը մաքուր պահելու համար։
Մի րոպե պատկերացնենք, որ ես պատմում եմ մի մարդու մասին, ով իմ առջև կանգնած է և նա իր տեղը զիջում է իրենից հետո եկողին, իսկ նա իրեն հաջորդողին մինչև որ վերջին կանգնածը հայտնվում է առջևում։ Ի՞նչ կպատահի այդ պատմության հետ։ Այն կփոխվի։ Այն միշտ փոխվում է։ Դա է մարդկային բնույթը։ Դա նաև այդպես էր Առաքյալների ուսուցանած վարդապետությունների դեպքում, երբ նրանք ուսուցանում էին տարբեր քաղաքներում ու գյուղերում։ Վարդապետությունը մի մարդուց մյուսին փոխանցվելով սկսվել է փոփոխվել։ Քանի դեռ առաքյալները կենդանի էին, նրանք կարողանում էին ուղղել վարդապետությունը նամակ-ուղերձների կամ անհատական քարոզների միջոցով։ Սակայն երբ առաքյալները մահացան, այլևս չկար ստուգման և հավասարակշռության համակարգը, չկար այևս շտկող ձեռքեր և շուտով վարդապետությունը խեղաթյուրվեց կամ կորսվեց։
Այս և այլ պատճառներով նախագիծը ցույց է տալիս, որ առաքյալներն ու մարգարեները կազմում են Քրիստոսի Եկեղեցու հիմքը։ Գիտե՞ք արդյոք Նոր կտակարանում որևէ պատվերի փոփոխություն, որևէ հայտնություն, որը վերանայում է նախագիծը և հայտարարում, որ առաքյալների կարիքը այլևս չկա։ Ես չգիտեմ։ Այդպիսով, Քրիստոսի իսկական Եկեղեցին այսօր պետք է ունենա առաքյալներ և մարգարեներ, ինչպես հիմնադրման ժամանակ։
Փրկչին և Նրա Առաքյալներին ավետարանը աշխարհով մեկ քարոզելու գործում աջակցելու համար, Փրկիչը ընտրել էր այլ մարդկանց, Յոթանասունականներին, պատրաստելու ուղին։ Յոթանասունի մասին մենք կարդում ենք Ղուկասի 10-րդ գլխում։ Այսօր ճանաչո՞ւմ եք մի եկեղեցի, որտեղ այդ նախագիծը համապատասխանում է և ունի Յոթանասունի կոչում։
Նոր կտակարանի նախագիծը բացահայտում է այլ կոչումներ, որոնք Քրիստոսի Եկեղեցու կազմակերպության մասն են կազմում` եպիսկոպոսներ (տես 1 Տիմոթեոս 3; Տիտոս 1․7); երեցներ (տես Գործք 14․23; Տիտոս 1․5); սարկավագներ (տես Փիլիպպեցիս 1․1); ավետարանիչներ (տես Եփեսացիս 4․11), նկատի ունենալով հայրապետներին1; և հովիվներ (տես Եփեսացիս 4․11), նկատի ունենալով եպիսկոպոսներին և ցցի նախագահներին, ովքեր նախագահում են հոտի վրա։2
Եկեղեցու վեցերորդ հանգանակը այս նախագծի վրա հղում է անում․ «Մենք հավատում ենք նույն կազմակերպությանը, որը գոյություն ուներ նախնական եկեղեցում՝ իր առաքյալներով, մարգարեներով, հովիվներով, ուսուցիչներով, ավետարանիչներով և այլն» (Հավատո Հանգանակ 1․6)։ Այլ խոսքերով մենք հավատում ենք, որ Քրիստոսի ներկայիս Եկեղեցին պետք է ունենա այն նույն կազմակերպությունը, որը գոյություն է ունեցել Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցում, որը ենթակա է միայն հատնությամբ հաստատված փոփոխությունների։ Այդուհանդերձ, այդ կոչումներից յուրաքանչյուրն այսօր առկա է մեր Եկեղեցում։
Ինչպե՞ս էին Քրիստոսի առաքյալներն ու այլ կոչումներն ընտրվում։ Արդյո՞ք Փրկիչը հաճախում էր այդ ժամանակվա լավագույն հոգևոր դպրոցը և ընտրում լավագույն առաջադիմությունը ցուցաբերած ուսանողին։ Ոչ։ Հակառակը, նախագիծը ցույց է տալիս, որ Նա ընտրեց Պետրոսին՝ մի ձկնորսի, և Մատթեոսին՝ մի հարկահավաքի, իսկ հետո Պողոսին՝ վրան պատրաստողի։ Նրանցից յուրաքանչյուրն ընտրվել է այն պաշտոնից և դիրքից, հիմնականում ծառայողի դիրքից։ Այսօր Եկեղեցին ունի Տասներկու Առաքյալների Քվորում, ովքեր նույնպես ընտրված են Եկեղեցու շարքերից։ Մեկը կարող է լինել ուսուցիչ, մյուսը` ինժեներ, մեկ ուրիշը` իրավաբան և այլն։
Արդյո՞ք Քրիստոսի առաքյալները և այլ կոչում ունեցողները հայտ են լրացրել ծառայության համար։ Ոչ։ Նախագիծը մեզ պատմում է, թե ինչպես է Քրիստոսը ընտրել Իր կոչումները․ «ոչ թէ դուք ինձ ընտրեցիք. Այլ ես ընտրեցի ձեզ, եւ ձեզ դրի» (Հովհաննես 15․16)։ Երբ Քրիստոսը կարգեց իր առաքյալներին, ի՞նչ տվեց Նա նրանց։ Մատթեոսն ու Ղուկասը տալիս են պատասխանը․ «նորանց իշխանութիւն տուաւ» (Մատթեոս 10․1տես նաև Ղուկաս 9․1), քահանայության իշխանություն գործելու Իր անվամբ և անելու Իր գործը։ Այդ պատճառով է նախագիծը մեզ պատմում «մի մարդ, . . . իր ծառաներին իշխանութիւն կը տայ» (Մարկոս 13․34)։ Ինչո՞ւ։ Որպեսզի նրանք կարողանան գործել Նրա անվամբ և նրա հովանավորությամբ։ Յուրաքանչյուր տղամարդ, ով կրում է Աստծո քահանայությունը այս Եկեղեցում, կարող է իր քահանայության գիծը գտնել մինչև Հիսուս Քրիստոսը, բոլոր իշխանությունների և զորությունների աղբյուրը, որպեսզի նա նույնպես արժանանա Քրիստոսի կողմից հաստատման՝ Նրա հաստատման կնիքին, ինչպես պահանջվում է նախագծի կողմից։
Ի՞նչ էր Քրիստոսի կողմից կազմավորված եկեղեցու անունը։ Եթե մենք մկրտվել ենք Քրիստոսի անունով, եթե մենք աղոթում ենք Քրիստոսի անունով, եթե մենք փրկվել ենք Քրիստոսի անվամբ, և Նա հիմնադիրն ու անկյունաքարն է Իր Եկեղեցու, ապա ինչ կլինի Նրա Եկեղեցու անունը։ Հիսուս Քրիստոսի Եկեղեցի։ Փրկիչը, երբ խոսում էր Մորոմոնի Գրքի ժամանակների ժողովրդի հետ, ուսուցանեց այն խորը հիմնավորումը, թե ինչու Եկեղեցին պետք է կրի Իր անունը․ «Եվ ինչպե՞ս կլինի այն իմ եկեղեցին, եթե այն կոչված չլինի իմ անունով։ Քանզի, եթե մի եկեղեցի կոչվի Մովսեսի անունով, ուրեմն դա կլինի Մովսեսի եկեղեցին. կամ եթե այն կոչված լինի մարդու անունով, ուրեմն դա կլինի մարդու եկեղեցի. բայց եթե այն կոչված լինի իմ անունով, ուրեմն դա իմ եկեղեցին է, եթե այնպես լինի, որ նրանք կառուցված լինեն իմ ավետարանի վրա» (3 Նեփի 27.8)։
Այդ իսկ պատճառով Պողոս առաքյալը նկատողություն արեց Եկեղեցու որոշ հին անդամների, քանի որ նրանք իրենց կոչեցին որոշ աշակերտների անունով, փոխանակ կոչելու Քրիստոսի անունով։ Պողոս առաքյալը գրել է․
«Եւ արդ, ասում եմ. ձեզնից իւրաքանչիւրն ասում է՝ ես Պօղոսեան եմ, եւ միւսը, թէ՝ ես Ապողոսեան, եւ միւսը, թէ՝ ես՝ Կեփասեան, եւ միւսը թէ՝ ես՝ Քրիստոսեան.
Իսկ արդ, միթէ բաժանուա՞ծ է Քրիստոս. մի՞թէ Պօղոսը խաչուեց ձեզ համար. կամ՝ Պօղոսի՞ անունով մկրտուեցիք» (Ա Կորնթացիս 1.12–13):
Այլ խոսքերով ասած մենք մեզ վրա չենք վերցնում այլ անուն, քան Հիսուս Քրիստոսի անունը։
Ըստ այդմ, նախագիծը ուսուցանում է մեզ, որ Քրիստոսի Եկեղեցին պետք է կրի Նրա անունը։ Ինձ համար միշտ զարմանալի է եղել այն փաստը, որ բարեփոխումները գոյություն են ունեցել Ջոզեֆ Սմիթից առաջ շուրջ 300 տարի և ոչ ոք չմտածեց իր եկեղեցին կոչել Հիսուս Քրիստոսի անվամբ։ Անշուշտ Ջոզեֆ Սմիթի ժամանակներից սկսած մյուսները հետևեցին նրա օրինակին, սակայն ինչ-որ հրաշալի ձևով Տերը պահպանեց Իր անվան կիրառումը մինչև Ջոզեֆ Սմիթի ժամանակները և Քրիստոսի Եկեղեցու վերականգնումը։
Այժմ եկեք գանք նախագծի երկրորդ էջին։ Որո՞նք են Քրիստոսի Եկեղեցու «Ուսմունքները»։ Եկեք մի քանիսը կիրառենք․
Արդյոք Աստված միայն ոգի է, թե Նա նույնպես ունի մսից և ոսկորից մարմին։ Ի՞նչ է նախագիծը ուսուցանում։
Քրիստոսի Հարությունից հետո, Նա իր աշակերտներին հայտնվեց, ովքեր սխալմամբ մտածեցին, որ նա ոգի է (տես Ղուկաս 24․37): Նրանց շփոթմունքը փարատելու համար, Նա ասաց․ «տեսէ՛ք իմ ձեռքերն ու ոտքերը, որովհետեւ նոյն ինքն ես եմ. շօշափեցէ՛ք ինձ եւ տեսէ՛ք, որովհետեւ ոգին մարմին եւ ոսկորներ չունի. ինչպէս տեսնում էք» (Ղուկաս 24․39)։
Իր հարություն առած մարմնի մարմնական բնույթի մասին բոլոր կասկածները փարատելու համար, Նա հարցրեց իր աշակերտներին․ «Այստեղ ուտելու բան ունէ՞ք» (Ղուկաս 24․41)։ Այնուհետև սուրբ գրություններում գրված է․
«Եւ նրանք տուին նրան խորոված ձկան մի կտոր եւ մեղրախորիսխ.
Եւ նա առաւ կերաւ նրանց առաջ» (Ղուկաս 24․42–43)։
Փառավորված, մսից և ոսկորից հարություն առած մարմնով Քրիստոսը համբարձվեց երկինք (տես Գործք 1․9), 3), որտեղ Նա նստեց Հայր Աստծո աջ կողմում և, ինչպես սուրբ գրություններ են հայտնում, «բուն պատկերը նրա էութեան» (Եբրայեցիս 1․3)։ Սա իսկական ճշմարտություն է ուսուցանված Ջոզեֆ Սմիթին, որպես Քրիստոսի Եկեղեցու վերականգնման մի մաս․ «Հայրն ունի մսից ու ոսկորից մարմին, այնպես շոշափելի, ինչպես մարդունը. Որդին՝ նույնպես» (ՎևՈւ 130․22)։
Արդյո՞ք Աստված և Հիսուսը միևնույն Էակներն են, ինչպես ուսուցանվում է Քրիստոնեական աշխարհի մեծամասնության կողմից, թե երկու առանձին էակներ։ Ի՞նչ է ասում նախագիծը այդ մասին։
Աստվածաշնչում Հոր և Որդու առանձին ինքնության և դերերի բազմաթիվ հղումները ուղղակի ապշեցնում են։ Գեթսեմանի այգում կրելով տառապալից ցավ Փրկիչը ասաց․ «Ոչ թէ իմ կամքը` բայց քո կամքը լինի» (Ղուկաս 22․42)։ Սա հնազանդության ամենամեծ արարքն է, որ աշխարհը երբևէ տեսել է։ Սակայն ինչ հնզանդության մասին կարող էր խոսք գնալ, եթե չլիներ մեկ այլ անձնավորություն, որին ինքը կարող էր հնազանդվել, եթե Նա և Հայրը մեկ լինեին և միևնույն անձնավորությունները լինեին։ Ինչո՞ւ է Փրկիչը աղոթում կամ աղերսում Հորը․ «Իմ Աստուած, իմ Աստուած, ինչո՞ւ թողեցիր ինձ» (Մարկոս 15․34)։ Ինչպե՞ս նա կարող էր թողնված լինել, եթե չլիներ մեկ այլ առանձին անձնավորություն, ով կարող էր թողել Նրան։ Ինչպե՞ս Ստեփանոսը տեսավ Հիսուսին կանգնած Աստծո աջ կողմում, եթե նրանք երկու առանձին անձնավորություններ չեն (տես Գործք 7․55–56)։
Երբ Ջոզեֆ Սմիթը դուրս եկավ ծառերի պուրակից, նա ինքն իր համար բացահայտեց ճշմարտությունը։ Նա տեսավ Հայր Աստծուն և Նրա Որդի Հիսուս Քրիստոսին իրար կողքի կանգնած։ Նա լսեց, թե ինչպես է Հայրը մյուսին կոչում Իր «Սիրելի որդին» (Ջոզեֆ Սմիթ—պատմություն 1․17)։ Այդ փառահեղ օրը երկինքները փշրեցին անցյալում մարդու կողմից հորինված առասպելները Աստծո բնույթի մասին և հաստատեցին այն պարզ ճշմարտությունը, որը ի սկզբանե ուսուցանվել էր նախագծի մեջ, այն որ Հայր Աստված և Նրա Որդին՝ Հիսուս Քրիստոսը ունեն միևնույն նպատակները և կամքը, սակայն առանձին անձնավորություներ են։
Ի՞նչ է նախագիծը ասում նրանց մասին, ովքեր երբեք հնարավորություն չեն ունեցել լսելու Հիսուս Քրիստոսի ավետարանի մասին իրենց կենդանության օրոք։ Արդյո՞ք նրանք նզովված են։ Արդյո՞ք մենք չունենք հայտնություն նրանց հոգևոր վիճակի մասին։
Սա կարևոր հարց է, որը ազդում է միլիոնավոր կյանքերի վրա։ Անշուշտ Աստված այդ մասին խոսել է։ Նախագիծը ունի պատասխանը։
Պետրոսը գրել է «Քանի որ սրա համար իսկ քարոզուեց Աւետարանը նաե՛ւ մեռելներին, որպէսզի մարդկանց նման դատուեն մարմնով եւ կենդանի լինեն հոգով Աստծու նման» (1 Պետրոս 4․6)։ Այդ վարդապետությունը կորսվել է ուխտադրժության ժամանակ, որը եղել է Քրիստոսի առաքյալների մահից հետո, սակայն այն վերականգնվել է Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթի շնորհիվ։
Կա՞ն արդյոք երեք երկինքներ, թե միայն մեկ երկինք։ տարիներ շարունակ քրիստոնյա աշխարհը ուսուցանել է, որ կա միայն մեկ երկինք և մեկ դժողք, սակայն ի՞նչ է ուսուցանում սկզբնական նախագիծը։
Պողոսն ուսուցանել է․ «Այլ է փառքը արեգակի, այլ է փառքը լուսնի եւ այլ է փառքը աստղերի. եւ մի աստղ փառքով առաւել է, քան մի ուրիշ աստղ» (Ա Կորնթացիս 15․41)։ Պողոսը հետագայում հաստատել է ճշմարտությունը այս երեք աստիճանի երկնքի մասին, երբ նա պատմեց մի մարդու տեսիլքի մասին, ով «յափշտակուեց մինչեւ երրորդ երկինք» (Բ Կորնթացիս 12․2)։ Կլինե՞ր արդյոք երրորդ երկինք, եթե չլիներ երկրորդ կամ առաջին երկինք։ Կրկին անգամ այս վարդապետությունը վերականգնվել է Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթի միջոցով, որը ճշտությամբ համապատասխանում է սկզբնական նախագծի հետ։
Արդյո՞ք ամուսնությունը շարունակվում է հավերժ, թե վերջանում է մահով։ Ի՞նչ է պատասխանում նախագիծը։
Առաքյալների կողմից տրված իշխանության համաձայն` այն ինչ կապվի երկրի վրա պետք է կապվի նաև երկնքում (տես Մատթեոս 18․18), Պողոս առաքյալը հայտարարել է․ «Բայց կինն առանց մարդու եւ մարդն առանց կնոջ չկան ի Տէր» (տես Ա Կորնթացիս 18․18)։ Նշանակում է, որ կատարյալ կլինի, եթե մարդ ու կին կապվեն հավերժ Աստծո ներկայության մեջ։ Պետրոսը հաստատել է այդ ճշմարտությունը։ Անդրադառնալով ամուսիններին և կանանց նա ասել է, որ նրանք պետք է լինեն «կեանքի շնորհքի ժառանգակիցներ» (1 Պետրոս 3․7), ոչ առանձին, ոչ անհատապես, այլ միասին քայլելով որպես հավերժական կյանքի ժառանգակիցներ։ Դա է նախագծում ուսուցանված վարդապետությունը և դա է վարդապետությունը, որը այսօր ուսուցանվում է Քրիստոսի Եկեղեցում։
Նախագծի երրորդ էջում կարդում ենք «Քրիստոսի եկեղեցու արարողությունները»։ Նախագիծը այդ հարցում շատ առանձնահատուկ է։ Օրինակ, արդյո՞ք մենք օրհնում կամ մկրտում ենք մանուկներին և փոքր երեխաներին։ Ի՞նչ է ուսուցանում նախագիծը։
Փրկիչը մեզ պարզ օրինակ է ցույց տալիս։ Փոքր երեխաների համար սուրբ գրություններում կարդում ենք. «Եւ նա [Հիսուս] վերցնելով նրանց իր գիրկը՝ նրանց վրայ ձեռքը դրեց եւ օրհնեց նրանց» (Մարկոս 10․16)։ Մատթեոսը հաստատեց դա, Փրկիչը «դրեց ձեռքերը նրանց գլխին» (Մատթեոս 19․15)։ Նախագիծը ուսուցանում է, որ մանուկներն ու փոքր երեխաները օրհնված են, ոչ թե` մկրտված։ Ի դեպ, ողջ Նոր կտակարանում ոչ մի տեղ չկա գրված մանկան մկրտության մասին։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեև դա Քրիստոսի Եկեղեցու արարողություն չէր։ Այսօր Քրիստոսի եկեղեցին փնտրող որևէ մեկը պետք է փնտրի եկեղեցի, ով օրհնում է մանուկներին, այլ ոչ թե մկրտում նրանց։
Արդյո՞ք մկրտությունը կարևոր է փրկության համար։ Ի՞նչ է ուսուցանում նախագիծը։
Այն բանից հետո, երբ Քրիստոսը օրինակ ծառայելով մկրտվեց, Նա միանշանակ ձևով հայտարարեց. «Եթէ մէկը ջրից ու Հոգուց չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը մտնել» (Հովհաննես 3․5)։ Պետրոսը նմանապես ուսուցանեց․ «Ապաշխարեցէ՛ք, եւ ձեզանից իւրաքանչիւրը թող մկրտուի Տէր Յիսուս Քրիստոսի անունով՝ մեղքերի թողութեան համար, եւ պիտի ընդունէք Սուրբ Հոգու պարգեւը» (Գործք 2․38)։ Այն ինչ ուսուցանված է նախագծում, ճիշտ նույն կերպ այսօր ուսուցանվում է Քրիստոսի Եկեղեցում։
Արդյո՞ք մկրտությունը կատարվում է ջուր ցանելով, լցնելով թե ընկղմելով։ Նախագիծը առնվազն չորս ապացույց է բերում, որ մկրտությունը կատարվում է ընկղմամբ․
Առաջինը, Փրկիչը՝ մեր մեծ Oրինակը, «իսկոյն ջրից դուրս ելաւ» (Մատթեոս 3․16), ցույց տալով, որ Նա սկզբում պետք է որ ջրի մեջ ընկղմված լիներ։
Երկրորդը, Հովհաննես Մկրտիչը «Յովհաննէսն էլ մկրտում էր Այենոնում, Երուսաղէմի մօտ, որովհետեւ այնտեղ շատ ջրեր կային» (Հովհաննես 3․23)։ Ինչո՞ւ նա պետք է գնար մի տեղ, որտեղ «շատ ջրեր» կային, եթե ջրով ցանելը կամ լցնելը մկրտության ընդունված եղանակներն էին։
Երրորդ, Պողոս առաքյալը ուսուցանում է, որ մկրտությունը խորհրդանշում է Հիսուս Քրիստոսի մահվանը, թաղմանը և հարությանը (տես Հռովմայեցիս 6․3–5)։ Երբ նորադարձը կանգնում է մկրտության ջրերի մոտ նա ներկայացնում է հին մարդուն, ով պատրաստվում է մահանալ։ Երբ նա ընկմվում է ջրերի մեջ, նրա մեղքերը «թաղվում են» և ներվում ջրի խորհրդանշական մաքրող զորությամբ։ Այնուհետև ջրից բարձրանալիս, նա կանգնում է որպես Հիսուս Քրիստոսի նոր կամ հարություն առած ներկայացուցիչ։ Այդ ամբողջ խորհրդանիշերը, որոնք ընկած են մկրտության հիմքում, համապատասխանում են ընկմամբ մկրտությանը, սակայն դրանք ամբողջովին կորում են ջուր ցանելով կամ լցնելով։
Եվ չորրորդ, մկրտության հունարեն անվանումը, որից այն թարգմանվել է, նշանակում է իջնել կամ սուզվել ջրի մեջ։
Ուիլլ Դյուրանտը, հայտնի պատմաբան, գիտեր, թե նախագիծը ինչ է հայտնի դարձրել և ապա ասել է․ «Մինչև իններորդ դարը մկրտության վաղ Քրիստոնեական տարբերակը՝ ամբողջությամբ ընկղմելով ջուրը, աստիճանաբար փոխարինվել է. . . ջուր ցանելով որպես առողջությանը նվազ վտանգ ներկայացնող տարբերակ ավելի հյուսիսային եղանակների երկրներում»։ 4
Ապա չպետք է զարմանալի լինի, թե ինչու Ջոզեֆ Սմիթը ստացավ հայտնություն, որ մկրտությունը պետք է կատարվի այնպես, որը կատարելապես համապատասխանում է Քրիստոսի նախագծին (տես ՎևՈւ 20․73–74)։
Մահացածների համար մկրտությունը արդյո՞ք արարողությունն էր Քրիստոսի սկզբնական Եկեղեցում։ Այո։
Կորնթոսի Եկեղեցու անդամները մասնակցում էին մի արարողության, որը հայտնի էր մկրտություն մահացածների համար։ Այնուամենայնիվ, այդ մարդիկ կասկածում էին հարության իսկությանը։ Զգալով իրենց արածի անհետևողականությունը համեմատած նրա ինչին հավատում էին, Պողոս առաքյալը օգտվեց մահացածների համար մկրտության ճշգրիտ արարողության նրանց մասնակցությունից ապացուցելու համար հարության ճշգրիտ վարդապետությունը․ «Ապա թէ ոչ, ի՞նչ պիտի անեն նրանք, որ մկրտուեցին մեռելների համար, եթէ, արդարեւ, մեռելները յարութիւն չեն առնում. ինչո՞ւ ուրեմն մկրտւում են նրանց համար» (Ա Կորնթացիս 15․29)։
Այն պահից, երբ ինչ-որ մեկը անցնում է վարդապետության կամուրջը և հասկանում, որ մկրտությունը կարևոր է փրկության համար (որն այդպես է), ապա տրամաբանորեն նա սկսում է հավատալ մահացածների համար մկրտությանը՝ չկա դրանից խուսափում։ Հակառակ դեպքում, ինչպես կարող է մարդը պատասխանել այդ դժվարին հարցին` «Իսկ ի՞նչ է պատահում նրանց հետ, ովքեր մահացել են առանց մկրտվելու հնարավորություն ունենալու»։ Նրանք, ովքեր բախվել են այդպիսի հարցի, ունեն չորս հնարավոր պատասխանի տարբերակներ․
Առաջինը, տղամարդիկ և կանայք, ովքեր հնարավորություն չեն ունեցել մկրտվել կնզովվեն և կգնան դժոխք։ Այնուամենայնիվ, այդպիսի պատասխանը համահունչ չէ սուրբ գրությունների այնպիսի ճշմարտությաններին, ինչպիսիք են` «Աստծու կողմից աչառութիւն չկայ» (Գործք 10․34) և Աստված ցանկանում է, «որ բոլոր մարդիկ փրկվեն» (Ա Տիմոթեոս 2․4)։
Երկրորդ, հավանաբար Աստված այն նկատի չուներ ինչ ասաց, հավանաբար մկրտությունը այնքան էլ կարևոր չէ փրկության համար։ Սակայն դա իրական չէ, քանի որ Աստված միշտ նկատի է ունենում այն, ինչ ասում է․ «Ինչ որ ես՝ Տերս, ասել եմ, ես եմ ասել, և չեմ արդարանում» (ՎևՈւ 1․38; տես նաև Մոսիա 2․24)։
Երրորդ, ոմանք հավատում են, որ նոր կարգավիճակը, որը կոչվում է «մկրտություն ըստ ցանկության» կարող է փոխարինել ջրով մկրտությանը։ Այլ խոսքերով ասած, եթե ինչ-որ մեկը ցանկանում է հետևել Հիսուս Քրիստոսին, սակայն չունի հնարավորություն մկրտվելու մահկանացու կյանքում, ապա նրա արդարամիտ ցանկությունները դառնում են ընդունելի փոխարինող ջրով մկրտության համար։ Այս տարբերակի դեպքում խնդիրն այն է, որ այն չի հիմնվում սուրբ գրությունների վրա։ Սուրբ գրությունները չեն ասում․ «Եթե մարդը ցանկությունից չծնվի», այլ հակառակը ասում են․ «Եթէ մէկը ջրից ու Հոգուց չծնուի, չի կարող Աստծու արքայութիւնը մտնել» (Հովհաննես 3․5)։
Չորրորդ տարբերակն այն է, որ Աստված իրոք նկատի ուներ այն, ինչ ասեց, երբ Նա բոլոր մարդկությանը պատվիրեց մկրտվել, և այդ պատճառով Նա ողորմածաբար ցույց տվեց եղանակ բոլոր մարդկանց մկրտվելու, նույնիսկ եթե ոչ մի հնարավորություն չի ծագել մահկանացու կյանքում։ Դա մահացածների համար մկրտությունն է։ Դա մի տարբերակ է, որը համապատասխանում է նախագծին։
Ի՞նչ է նախագիծը ասում այն կարգի մասին, թե պարգևը, ոչ թե ժամանակավոր ներկայությունը, այլ մշտական պարգևը Սուրբ Հոգու տրվում է մկրտվողին։ Արդյո՞ք դա ինքնաբերաբար իջնում է մարդու վրա նրա մկրտությունից հետո։ Արդյո՞ք դա գալիս է քամու նման, թե կա ինչ-որ աստվածային արարողություն, ինչ-որ աստվածային ընթացակարգ, որը պետք է նախորդի պարգևը ստանալիս։ Նախագիծը տալիս է պատասխանը։
Երբ Փիլիպոսը մկրտեց մի քանի նորադարձների Սամարիայում, Պետրոսը և Հովհաննեսը ժամանեցին։ Սուրբ գրություններում այնուհետև նկարագրվում է այն կարգը, որով այդ արարողությունը կատարվեց։ «Այն ժամանակ [Պետրոսը և Հովհաննեսը] ձեռքները դրեցին նրանց վրայ, եւ նրանք Սուրբ Հոգին ստացան» (Գործք 8․17)։
Այդ նույն ընթացակարգը տեղի ունեցավ, երբ Պողոս առաքյալը Եփեսոսում մկրտեց նորադարձների․
«Եւ երբ այս լսեցին, մկրտուեցին Տէր Յիսուսի անունով։
Եւ երբ Պօղոսը նրանց վրայ ձեռք դրեց, Սուրբ Հոգին իջաւ նրանց վրայ» (Գործք 19․5–6)։
Կրկին անգամ ևս նախագիծը և Քրիստոսի վերականգնված Եկեղեցին կատարյալ ներդաշնակության մեջ են։
Նախագծի հաջորդ էջում միգուցե կարդանք․ «Քրիստոսի Եկեղեցու պտուղները»։ Փրկիչը ճշմարտության համար ասեց․ «Ուրեմն՝ իրենց գործերի՛ց կը ճանաչէք նրանց» (Մատթեոս 7․20)։ Ինչպես վկայում է նախագիծը, որո՞նք էին Քրիստոսի Եկեղեցու պտուղները։
Առաջինը, վաղ Սրբերը ձգտում էին լինել առողջ ժողովուրդ։ Պողոս առաքյալը ուսուցանել է, որ մեր ֆիզիկական մարմինները «տաճար» են, որտեղ բնակվում են մեր հոգիները և հետևաբար պետք է նրանց սրբորեն վերաբերվել․ «Չգիտէ՞ք, որ Աստծու տաճար էք դուք, եւ Աստծու Հոգին է բնակւում ձեր մէջ» (Ա Կորնթացիս 3․16; տես նաև Ա Կորնթացիս 6․19)։ Այդ իսկ պատճառով Քրիստոսի Եկեղեցու անդամները ունեին հատուկ առողջական օրենքներ, որոնց ենթարկվում էին, ինչպես օրինակ որոշ սահմանափակումներ գինին խմելու մեջ, որի մասին կարելի է կարդալ Եփեսացիս 5 և Ա Տիմոթեոս 3-ում։ Համաձայն այդ աստվածային օրենքի՝ վերաբերվելու մեր մարմիններին, որպես տաճարի, Ջոզեֆ Սմիթը Քրիստոսի վերականգնված Եկեղեցու անդամների համար ստացավ առողջական օրենք Տիրոջից, որը հայտնի է Իմաստության խոսք անվամբ։ Այս առողջ օրենքով ապրելու արդյունքում շարունակական ուսումնասիրությունները ցույց են տվել, որ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու անդամները աշխարհի ամենաառողջ ժողովուրդների շարքին են պատկանում։ Սա Քրիստոսի առողջ օրենքով ապրելու պտուղներից մեկն է։
Քրիստոսի Եկեղեցու երկրորդ պտուղը եղել է նրա հոգու հրաշքները և պարգևները։ Դրանք էջ առ էջ գրված են Նոր կտակարանում։ Դրանք եղել են ապացույցն այն բանի, որ Աստծո զորությունը եղել է Քրիստոսի Եկեղեցու վրա (տես Եբրայեցիս 2․4)։ Բայց ցավոք ուրացություն սկսվելուն պես հրաշքները խամրեցին։ Պատմաբանները պատրաստականորեն հասկացան դա և բարեփոխողները ընդունեցին դա։ Պոլ Ջոնսոնը, հայտնի պատմաբան, ասել է․ «Հասկացվել է գոնե կայսերական ժամանակներից [Կոնստանտինի ժամանակները նկատի ունենալով], որ «հրաշքների դարաշրջանը» ավարտվել է, այն առումով, որ քրիստոնյա ղեկավարները այլևս չեն կարողանում տարածել ավետարանը, ինչպես առաքյալները իրենց գերբնական ուժի օգնությամբ»։ 5
Ինչո՞ւ եկավ ժամանակը, երբ այլևս չկային հրաշքներ և հոգու պարգևներ։ Քանի որ այն ծառը, որը պտուղներ էր կրում՝ ինքը Քրիստոսի Եկեղեցին, այլևս երկրի վրա չէր և մարդկանց հավատքը նվազել էր։ Ջոն Վեստլին նկատեց հոգու պարգևների այդ բացակայությունը իր ժամանակվա եկեղեցուց։ «Չի երևում, որ այդ Սուրբ Հոգու արտասովոր պարգևները տարածված լինեն Եկեղեցում երկու կամ երեք հարյուրամյակ»։6
Բավական է ասել, ես կարող եմ վկայել ձեզանից շատերի նման, որ այսօր հրաշքների և Հոգու պարգևների օր է Քրիստոսի վերականգնված Եկեղեցում, այնպես ինչպես կար Նրա սկզբնական Եկեղեցում։
Կա նաև երրորդ պտուղը։ Քրիստոսի Եկեղեցու նախագիծը պատմում է հրեշտակների և տեսիլքների բազմաթիվ դեպքեր։ Այսօր որոշ մարդիկ թերահավատորեն են նայում եկեղեցուն, որը պնդում է հրեշտակների և տեսիլքների գոյությունը, սակայն այդ անելով մոռանում են, որ հրեշտակներն ու տեսիլքները կազմում էին Քրիստոսի սկզբնական Եկեղեցու բաղկացուցիչ մասը․ Հրեշտակը, ով Մարիամին հայտարարում է Քրիստոսի ծնունդը, հրեշտակը, ով երևում է Պետրոսին, Հակոբոսին և Հովհաննեսին կերպարանափոխման սարի վրա, հրեշտակը, ով բանտից ազատում է Պետրոսին և Հակոբոսին, հրեշտակը, ով խոսում է Կորնելիուսի հետ, հրեշտակը, ով նախազգուշացնում է Պողոսին վերահաս խորտակման մասին, հրեշտակը ով երևում է Հովհաննես Հայտնիչին, Հոր և Որդու Ստեփանոսի տեսիլքը, Հովհաննեսի վերջին օրերի տեսիլքը և շատ ավելին։ Հարցը չպետք է հնչի, թե` «Ինչպե՞ս կարող է Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցին լինել ճշմարիտ եկեղեցին իր ենթադրյալ հրեշտակներով և տեսիլքներով», այլ հարցը պետք է հնչի` «Ինչպե՞ս կարող է այսօր որևէ եկեղեցի պնդել, թե ինքը Քրիստոսի ճշմարիտ եկեղեցին է, եթե նա չունի հրեշտակներ և տեսիլքներ, այնպես ինչպես կար Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցում, այնպես ինչպես հայտնի է դարձվել Իր նախագծում»։
Կան շատ այլ պտուղներ, որոնք համահունչ են Քրիստոսի սկզբնական Եկեղեցուն․
Այն միսիոներական եկեղեցի էր, առաքյալներին պատվիրված էր` «Գնացէ՛ք ուրեմն աշակերտ դարձրէ՛ք բոլոր ազգերին» (Մատթեոս 28․19)։ Այսօր մենք ունենք շուրջ 80000 միսիոներներ, ովքեր կատարում են այդ պատվիրանը և այդ անելով կրում են պտուղը։
Այն բարոյական եկեղեցի էր։ Նախագիծը մեզ ուսուցանում է, որ Քրիստոսի Եկեղեցու առաջվա սրբերին պատվիրված էր համեստ հագնվել և հեռու մնալ արտամուսնական կապերից։ Որքա՞ն եկեղեցիներ են ոչ միայն ուսուցանում այդ չափանիշը, այլև ապրում դրանով։
Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցին ընտանիքի շուրջ կենտրոնացած եկեղեցի էր։ Ամուսիններին պատվիրված էր սիրել և լինել հավատարիմ իրենց կանանց (տես Եփեսացիս 5․23–25), երեխաներին պատվիրված էր հնազանդվել իրենց ծնողներին (տես Եփեսացիս 3․4–5) և եպիսկոպոսներին հանձնարարված էր լավ ղեկավարել իրենց անձնական տները(տես Ա Տիմոթեոս 3․4–5)։ Այսօր մեր եկեղեցին, ինչպես Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցին ճանաչված է, որպես ընտանիքակենտրոն եկեղեցի։ Քրիստոսի Եկեղեցու պտուղները զգուշությամբ գրված են Աստվածաշնչում և համընկնում են Քրիստոսի վերկանգնված Եկեղեցու հետ այսօր։
Քրիստոսը իր եկեղեցին հաստատեց երկրի վրա, սակայն նախագծի վերջին էջը հայտնում է, որ այն կապ ունի երկնքի հետ, մասնավորապես ՝ Աստվածային հայտնության։ Առանց այդ կապի Եկեղեցին կլինի ոչ ավել քան մարդու վրա հիմնված կազմակերպություն, որը ղեկավարվում է բանականության զորությամբ։ Ամովս մարգարեն հայտարարել է․ «Դրա համար Տէրը ոչինչ չի անի, եթէ իր գաղտնի խորհուրդը չյայտնի իր ծառայ մարգարէներին» (Ամովս 3․7)։ Պողոսը հաստատել է, որ հայտնությունը եղել է Եկեղեցու անբաժանելի մասը և պետք է շարունակական լիներ, և նա ասել է․ «Սակայն պիտի պատմեմ ձեզ Տիրոջ տեսիլքների եւ յայտնութիւնների մասին» (Բ Կորնթացիս 12․1; տես նաև Գործք 1․2)։
Համապատասխանելով հիմնական վարդապետությանը Քրիստոսի Եկեղեցին երկնքի հետ կապված է շարունակական հայտնություններով։ Եկեղեցու հայտարարությունը այս առիթով հայտնի է որպես հավատո հանգանակի իներորդ հոդվածով, որտեղ գրված է․ «Մենք հավատում ենք այն ամենին, ինչ Աստված հայտնել է, այն ամենին, ինչ Նա այժմ հայտնում է, և հավատում ենք, որ Նա դեռ շատ մեծ ու կարևոր բաներ է հայտնելու Աստծո Արքայության վերաբերյալ»։
Եթե մեկը ցանկանա համեմատել Քրիստոսի սկզբնական Եկեղեցու նախագիծը աշխարհում այսօր գոյություն ունեցող եկեղեցիների հետ, նա կգտնի կետ առ կետ, կազմակերպություն առ կազմակերպություն, ուսմունք առ ուսմունք, արարողություն առ արարողություն, պտուղ առ պտուղ և հայտնություն առ հայտնություն, այն միայն կհամընկնի մեկի՝ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու հետ։
Եթե նախագիծն ուսումնասիրելուց հետո որևէ մեկը մերժում է այս Եկեղեցին, ապա հավանաբար այն նրան պիտանի չէ դարձնում որևէ այլ եկեղեցու համար, քանի որ նա գիտե ավելի շատ։ Նա կնմանվի Պետրոսին, ում Փրկիչը հարցրեց․ «Միթէ դո՞ւք էլ ուզում էք գնալ» (Հովհաննես 6․68)։ Պետրոսը պատասխանեց այնպիսի բառերով, որոնք պետք է փորագրվեն ամեն մի սրտում և քանդակվեն ամեն մի տանը․ «Տէ՛ր, ո՞ւմ մօտ պիտի գնանք։ Դու յաւիտենական կեանքի խօսքեր ունես» (Հովհաննես 6․69)։
Եթե որևէ մեկը հեռանա եկեղեցուց, ո՞ւր պետք է նա գնա, որպեսզի սովորի վերականգնված ճշմարտությունները, որոնք վերաբերվում էն՝ Աստծո բնույթին, այնպես ինչպես հայտնի է դարձվել սրբազան պուրակում, մահացածներին ավետարանը քարոզելուն, փառքի երեք աստիճաններին և հավերժական ընտանիքներին։ Որտե՞ղ նա պետք է գնա որպեսզի ստանա այն արարողությունները, որոնք կարող են նրանք փրկել և վեհացնել։ Որտե՞ղ նա պետք է գնա, որպեսզի իր կնոջ և երեխաների հետ կնքվի որպես հավերժական ընտանիք։ Որտե՞ղ նա պետք է գնա, երբ նա քահանայության օրհնության կարիքն ունենա իր ընտանիքի անդամի մխիթարության կամ բուժման համար։ Որտե՞ղ նա պետք է գնա, որպեսզի գտնի Աստծո մարգարեին։ Նա զուր կփնտրի այդ վարդապետությունները և այդ արարողությունները և այդ իշխանությունը և այդ մարգարեներին, քանի որ դրանք հատուկ են միայն Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցուն։
Անձը չի կարող ստանալ վարդապետություններն ու արարողությունները վերականգնված Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթի կողմից, առանց ընդունելու Ջոզեֆ Սմիթին և նրա հիմքում ընկած պատմությունը։ Դրանք անբաժանելի են։ Դրանք ձեռք ձեռքի տված են։ Դուք չեք կարող պտուղը բարի կոչել, իսկ ծառը չար»։ Փրկիչը շատ վաղուց ուսուցանել է ճշմարտությունը․ «Լաւ ծառը չի կարող վատ պտուղ տալ, ոչ էլ վատ ծառը՝ լաւ պտուղ տալ» (Մատթեոս 7․18)։ Ըստ այդմ, եթե վարդապետական պտուղը, որի մասին մենք այսօր խոսեցինք բարի է, ապա ծառը. որի վրա այն աճել է՝ Ջոզեֆ Սմիթը և նրան զուգորդող պատմությունը նույնպես բարի են։ Դուք չեք կարող ունենալ մեկը առանց մյուսի։
Մի քանի տարի առաջ գերագույն համաժողովի ժամանակ Բ․ Հ․ Ռոբերթսը ելույթ է ունեցել Ջոզեֆ Սմիթի ձեռքբերումների մասին, իսկ հետո Ջոզեֆին քննադատողների մասին նա ասել է․ «Համեմատե՛ք, համեմատե՛ք ես ասում եմ, կամ ձեռքներդ շրթունքներիդ լուռ մնացեք, երբ նրա անունը խոսվում է»: 7
Պատմական կամ սոցիալական մտահոգությունները, որոնք ոմանք կարող են ունենալ, ենթադրյալ գիտական հակամարտությունները՝ սրանք միայն աչք շեղելու բաներ են։ Բեմի կենտրոնում վարդապետություներն են, արարողությունները, քահանայության զորությունը և մեր եկեղեցու այլ պտուղները, որոնցից մեծ մասը այսօր քննարկման առարկա եղան։ Բայց ոմանք կասեն․ «Ես հավատում եմ դրանց, սակայն ինչպե՞ս պատասխանեմ քննադատներին և նրանց յուրահատուկ հարցերին»։
Փաստաբանը գիտի, որ երբ դատախազը ներկայացնում է իր հատուկ վկային, իր պաշտպանյալի հարցը դիտվում է ամենավատ լույսի ներքո։ Ինչ-որ մեկը արագ դատաստան է կայացնում և այդ պահին կարող է պաշտպանյալին մեղավոր ճանաչեն, սակայն մի ինչ-որ հետաքրքիր երևույթ է այդ պահին դահլիճում կատարվում։ Պաշտպանող փաստաբանը սկսում է հարցեր տալ այդ նույն վկային և հետևյալն է հաճախ պատահում․ Վկայի վստահ պատասխանները սկսում են թուլանալ հարցման ճնշման առերեսումից։ Վկան, ով անառարկելի էր թվում, այժմ որոշ անհապատասխանություններ ունի, միգուցե նույնիսկ կոպիտ բացակներ իրադարձությունները հիշելիս։ Վկայի անառիկ թվացող պատմությունը սկսում է ճաքեր տալ ամեն մի նոր հնչեցրած հարցից։ Վկան կարողանում էր տանել իր մեղադրողի կողմից իրեն հնչեցրած մեղմ հարցերը, սակայն երբ հակառակորդի դժվարին հարցերը հնչեցին, նա չկարողացավ դիմակայել դրանց լարվածությանը կամ մտածելու տեղիք տվող հարցերին։ Երբ հարցադրումն ավարտվեց վկան մեծապես վարկաբեկվեց։ Դիտորդը, ով նախկինում պատրաստ էր «կախել» ամբաստանյալին, այժմ նայում է այլ աչքերով մարդու ամբողջական անմեղությանը։
Նմանապես, որոշ քննադատներ շպրտում են միկողմանի հարցեր Եկեղեցու հասցեին, որով ձգտում են Եկեղեցուն ներկայացնել իր ամենավատ լույսի ներքո։ Սակայն հարցերը երկուստեք են։8Դատախազի հատուկ վկան իմունիտետ չունի առերեսման համար և նաև Եկեղեցու ամենաջերմեռանդ քննադատները։ Ես երբեք չեմ տեսել որևէ քննադատի, որ «առերեսման» ժամանակ պատասխանի հետևյալ հարցերին․
Առաջինը, ինչպե՞ս Ջոզեֆ Սմիթը վերականգնեց Աստվածաշնչի վարդապետությունները և արարողությունները, ինչպես օրինակ նախաերկրային կյանքի գոյությունը, Աստծո իրական բնույթը, ավետարանի քարոզումը մահացածներին, մահացածների համար մկրտությունը և այլ շատերը, որոնք քննարկվեցին այսօր, երբ այդ վարդապետություններն ու արարողությունները չէին ուսուցանվել իր ժամանակվա այլ ժամանակակից եկեղեցիների կողմից։ Ինչո՞ւ էր Ջոզեֆ Սմիթը միակը, ով հայտնաբերեց և վերականգնեց դրանք։ Նույնիսկ, եթե նա համարվում էր աստվածաբանական հանճար, չկայի՞ն արդյոք այդպիսի այլ հանճարներ 1800-ականներին Փրկչի ծառայությունից հետո, ովքեր կարող էին նմանատիպ վարվել։
Երկրորդը, եթե այս եկեղեցին Քրիստոսի Եկեղեցին չէ, ապա ինչո՞ւ այս եկեղեցին ունի այն նույն պտուղները, ինչ-որ Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցին, մասնավորապես՝ հրաշքներ և հոգու պարգևներ, առաքյալների և մարգարեների ներկայիս հայտնություններ, հրեշտակներ և տեսիլքներ, առողջ ժողովուրդ, բարոյական ժողովուրդ, միսիոներական մտածելակերպով ժողովուրդ և ժողովուրդ, ովքեր ինտենսիվ կերպով կենտրոնացած են ընտանիքի շուրջ։ Արդյո՞ք Փրկիչը չի տվել ճշմարտությունը փորձելու եղանակը։ «Իրենց պտուղներիցը ճանաչէք նրանց»։ (Մատթեոս 7․20)։
Անշուշտ շատ ավելի «առերեսման» հարցեր կարող են լինել։ Կան հատուկ հարցեր, որոնք հաղթաթուղթ են և գերազանցում են մյուսներին, ըստ էության նրանք կազմում են խնդրի կարևոր մասը։ Բավական է ասել, որ որոշ հարցեր պարզապես ավելի կարևոր են, քան մյուսները ճշմարտությունը բացահայտելու ժամանակ։ Եթե դուք իմանաք, որ Ջոզեֆ Սմիթը վերականգնել է աստվածաշնչյան այն ուսմունքները և արարողությունները, որոնք քննարկվել են այսօր, եթե դուք իմանաք, որ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցին ունի այն նույն պտուղները, ինչ-որ Քրիստոսի սկզբնական եկեղեցին, կամ եթե դուք իմանաք, որ Մորմոնի Գիրքը ունի աստվածային ծագում, ապա դուք կիմանաք, որ Ջոզեֆ Սմիթը մարգարե է։ Եվ եթե Ջոզեֆ Սմիթը մարգարե է, ապա սա միակ ճշմարիտ և կենդանի Եկեղեցին է ամբողջ երկրի երեսին։ Այդ դեպքում բոլոր մնացած հարցերը համեմատաբար խամրում են։ Դա նման է մի հարցի, որի մասին գերագույն դատարանը որոշում է կայացնում։ Ստորադաս դատարանների բոլոր որոշումները դառնում են ոչ կարևոր։ Նմանապես, քննադատների բոլոր հարցերը, ինչքան էլ որոնողական կամ դժվար կամ հետաքրքիր լինեն, դառնում են ոչ կարևոր ճշմարտության հավասարության մեջ։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ դուք արդեն պատասխանել եք կարևոր հարցերին՝ վճռական հարցերին, հաղթահարիչ հարցերին, որոնք ճշմարտությունը իմանալու հիմնական սյուներն են։
Բավական է ասել, որ ես կարող եմ ապրել մարդկային որոշ թերություններով, նույնիսկ Աստծո մարգարեների մեջ, որն էլ սպասվում է մահկանացու էակներից։Ես կարող եմ ապրել որոշ ենթադրյալ գիտական արդյունքներով, որոնք հակասում են Մորոմոնի Գրքին, ժամանակը կուղի դրանք։ Եվ ես կարող եմ ապրել որոշ թվացող պատմական անոմալիաներով, նրանք շատ փոքր են ճշմարտության մեծ ֆոնի վրա։ Սակայն ես չեմ կարող ապրել առանց վարդապետական ճշմարտությունների և արարողությունների վերականգնված Ջոզեֆ Սմիթի կողմից, ես չեմ կարող ապրել առանց Աստծո քահանայության, որը օրհնում է իմ ընտանիքը։ Եվ ես չեմ կարող ապրել առանց իմանալու, որ իմ կինն ու երեխաները կնքված են ինձ հետ հավերժորեն։ Դա է այն ընտրությունը, որին մենք բախվում ենք, մի քանի անպատասխան հարցեր մի ձեռքին, իսկ մյուսին վարդապետական փաստեր և Աստծո իշխանություն։ Եվ ինձ համար, հույսով եմ նաև ձեզ համար, ընտրությունը հեշտի ու ռացիոնալի կողմն է։
Ես վկայում եմ, որ Եկեղեցին, որի վրա դուք մի օր կնախագահեք, կրում է Քրիստոսի անունը, քանի որ այն ունի Նրա կողմից հաստատված կազմակերպություն, Նրա ուսմունքները, Նրա արարողությունները, Նրա իշխանությունը, Նրա պտուղները և Նրա մշտական հայտնությունը, որոնք բոլորն էլ նշված են Նրա աստվածային նախագծում։ Թող որ մենք ունենանք հոգևոր աչքեր, որպեսզի տեսնենք եզրակացությունը այդ նախագծի և մեր օրերի Քրիստոսի վերականգնված Եկեղեցու միջև, քանի որ դա Աստծո ազդեցիկ վկայություններից մեկն է մեզ համար։ Այդ մասին ես վկայում եմ և աղոթում, Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն։
© 2014 by Intellectual Reserve, Inc. Բոլոր իրավունքները վերապահված են։ Անգլերեն հաստատումը․ 9/13. Թարգմանության հաստատումը․ 9/13. Թարգմանությունը՝ Ո՞րն է Քրիստոսի Եկեղեցու նախագիծը։ Language. PD50051805 201