Τα Χριστούγεννα είναι αγάπη
Πρόεδρος Τόμας Μόνσον
Αδελφοί και αδελφές, τι όμορφο θέαμα είσθε. Είναι προνόμιο κάθε χρόνο να αρχίζω την εποχή των Χριστουγέννων με εσάς σε αυτήν την Πνευματική Συγκέντρωση Χριστουγέννων τής Πρώτης Προεδρίας. Εκφράζω την αγάπη μου για όλους εσάς, είτε είσθε παρόντες εδώ σε τούτο το κτήριο είτε ακούτε αυτές τις συγκεντρώσεις μέσω άλλων μέσων.
Η εποχή των Χριστουγέννων, η οποία έχει το δικό της ξεχωριστό νόημα και ομορφιά, συχνά μας κάνει να κλαίμε, εμπνέει μία ανανεωμένη δέσμευση στον Θεό και παρέχει --δανειζόμενος τα λόγια από το όμορφο τραγούδι «Γολγοθάς»-- «ανάπαυση στον αποκαμωμένο και γαλήνη στην ψυχή».
Ωστόσο, είναι εύκολο να εμπλακούμε στην πίεση τής εποχής και ίσως να χάσουμε το ίδιο το πνεύμα στη ζωή μας που προσπαθούμε να κερδίσουμε. Το να προσπαθούμε να κάνουμε πάρα πολλά είθισται ιδιαιτέρως αυτήν την εποχή τού έτους για πολλούς από εμάς. Τα αίτια γι’ αυτό θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν πάρα πολλές χριστουγεννιάτικες δραστηριότητες να παρευρεθούμε, πάρα πολύ να φάμε, πάρα πολλά χρήματα να δαπανήσουμε, πάρα πολλές προσδοκίες και πάρα πολύ ένταση. Συχνά οι προσπάθειές μας κατά την εποχή των Χριστουγέννων έχουν ως αποτέλεσμα να αισθανόμαστε αγχωμένοι, με λίγη ενέργεια και αποκαμωμένοι και δη κατά τη διάρκεια μίας περιόδου όπου θα πρέπει να αισθανόμαστε τις απλές χαρές από την τίμηση τής γεννήσεως τού Σωτήρος μας.
Η εύρεση τής αληθινής χαράς των Χριστουγέννων δεν έρχεται με τη βιασύνη να κάνουμε περισσότερα ούτε βρίσκεται στην αγορά δώρων. Βρίσκουμε αληθινή χαρά, όταν κάνουμε τον Σωτήρα επίκεντρο τής εποχής. Μπορούμε να Τον διατηρούμε στις σκέψεις μας και στη ζωή μας καθώς κάνουμε το έργο που Εκείνος θα ήθελε να επιτελέσουμε εδώ επί τής γης. Αυτήν την εποχή, ιδιαιτέρως, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά Του καθώς αγαπούμε και υπηρετούμε τον συνάνθρωπό μας.
Ένα τμήμα τής κοινωνίας μας που λαχταρά απεγνωσμένα μία έκφραση αγάπης βρίσκεται ανάμεσα σε όσους μεγαλώνουν και ιδιαιτέρως όταν υποφέρουν από πόνους μοναξιάς. Ο ψυχρός άνεμος των ελπίδων που πεθαίνουν και των χαμένων ονείρων σφυρίζει ανάμεσα στις ομάδες των ηλικιωμένων και όσων πλησιάζουν την κατηφόρα τού απόγειου τής ζωής.
Ο Πρεσβύτερος Ρίτσαρντ Έβανς έγραψε πριν από μερικά χρόνια: «Αυτά που χρειάζονται στη μοναξιά των χρόνων τής τρίτης ηλικίας τους είναι, εν μέρει τουλάχιστον, αυτά που χρειαζόμασταν κατά τα αβέβαια χρόνια τής νεότητός μας: μία αίσθηση ότι ανήκουμε κάπου, μία διαβεβαίωση ότι μας θέλουν και τις καλοσυνάτες παροχές στοργικών καρδιών και χεριών· όχι απλώς προσοχή που δίδεται από την αίσθηση τού καθήκοντος ούτε απλώς ένας χώρος σε ένα κτήριο, αλλά χώρος στην καρδιά και τη ζωή κάποιου…
»Δεν μπορούμε να τους ξανακάνουμε νέους. Όμως, μπορούμε να τους βοηθήσουμε να ζήσουν στη θερμή ζέση ενός ηλιοβασιλέματος που το κάνει πιο όμορφο η αβρότητά μας, η μέριμνά μας και η ενεργός και γνήσια αγάπη μας»1.
Αδελφοί και αδελφές μου, η αληθινή αγάπη είναι μία αντανάκλαση τής αγάπης τού Σωτήρος. Τον Δεκέμβριο κάθε χρόνο το αποκαλούμε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Μπορείτε να το ακούσετε. Μπορείτε να το δείτε. Μπορείτε να το αισθανθείτε.
Προσφάτως, αναπόλησα μία εμπειρία από την παιδική ηλικία μου -- μία εμπειρία την οποίαν έχω αφηγηθεί σε μια-δυο άλλες περιστάσεις. Ήμουν μόνο 11 ετών. Η πρόεδρος τής Προκαταρκτικής μας, Μελίσα, ήταν μία ηλικιωμένη και στοργική κυρία με γκρίζα μαλλιά. Μία ημέρα στην Προκαταρκτική, η Μελίσα μού ζήτησε να παραμείνω και να μιλήσω με εκείνη. Εκεί οι δυο μας καθίσαμε μόνοι στην κυρίως εκκλησία. Έβαλε τον βραχίονά της γύρω από τον ώμο μου και άρχισε να κλαίει. Έκπληκτος, την ρώτησα γιατί έκλαιγε.
Απήντησε: «Φαίνεται ότι δεν μπορώ να κάνω τα αγόρια Τρέιλ Μπίλντερ να είναι ευλαβή κατά τις εναρκτήριες ασκήσεις τής Προκαταρκτικής. Θα ήσουν πρόθυμος να με βοηθήσεις, Τόμι;»
Υποσχέθηκα στη Μελίσα ότι θα την βοηθούσα. Περιέργως για εμένα αλλά όχι για τη Μελίσα, αυτό τερμάτισε όποιο πρόβλημα ευλάβειας στην Προκαταρκτική. Είχε πάει στην πηγή τού προβλήματος -- εμένα. Η λύση ήταν αγάπη.
Τα χρόνια πέρασαν. Η θαυμαστή Μελίσα, τώρα στα 90 της, ζούσε σε έναν οίκο ευγηρίας στο βορειοδυτικό τμήμα τής Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Πριν από τα Χριστούγεννα απεφάσισα να επισκεφθώ την αγαπημένη μου πρόεδρο τής Προκαταρκτικής. Στο ραδιόφωνο, άκουσα το τραγούδι: «Άκου! Οι κήρυκες-άγγελοι ψάλλουν δόξα στον νεογέννητο Βασιλέα!»2Συλλογίσθηκα την επίσκεψη που έκαναν οι μάγοι πριν από πολλά χρόνια. Πήγαν δώρα από χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Εγώ έφερα μόνον το δώρο τής αγάπης και την επιθυμία να σου πω, ευχαριστώ.
Βρήκα τη Μελίσα στο εστιατόριο. Κοιτούσε το πιάτο με το φαγητό της, πειράζοντάς το με το πιρούνι που κρατούσε στο γηρασμένο χέρι της. Δεν έφαγε μπουκιά. Καθώς τής μιλούσα, τα λόγια μου συνάντησαν ένα καλοσυνάτο αλλά απλανές βλέμμα. Πήρα το πιρούνι στο χέρι και άρχισα να ταΐζω τη Μελίσα, μιλώντας όλη την ώρα που το έκανα για την υπηρέτησή της στα αγόρια και τα κορίτσια ως λειτουργός τής Προκαταρκτικής. Δεν υπήρξε τόσο πολύ νύξη ότι με ανεγνώρισε, πολύ περισσότερο δεν ειπώθηκαν λόγια. Δύο άλλοι εσωτερικοί τού οίκου ευγηρίας με κοιτούσαν με σαστισμένη έκφραση. Επιτέλους ένας από αυτούς μίλησε, λέγοντας: «Μην τής μιλάς. Δεν γνωρίζει κανέναν -- ούτε καν τη δική της οικογένεια. Δεν έχει πει λέξη όλον τον καιρό που είναι εδώ».
Το γεύμα τελείωσε. Η μονομερής συζήτησή μου τελείωσε. Σηκώθηκα για να φύγω. Κρατούσα το ασθενικό χέρι της μέσα στο δικό μου, κοίταζα τη ρυτιδιασμένη αλλά όμορφη όψη της και είπα: «Ο Θεός να σε ευλογεί, Μελίσα. Καλά Χριστούγεννα». Χωρίς προειδοποίηση, είπε τα λόγια: «Σε γνωρίζω. Είσαι ο Τόμι Μόνσον, το αγόρι μου τής Προκαταρκτικής. Πόσο σε αγαπώ». Έσφιξε το χέρι μου στα χείλη της και τού έδωσε ένα γλυκό φιλί γεμάτο αγάπη. Δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της και κάλυψαν τα σφιγμένα χέρια μας. Αυτά τα χέρια, εκείνη την ημέρα, καθαγιάσθηκαν από τους ουρανούς και ευλογήθηκαν από τον Θεό. Οι κήρυκες-άγγελοι πράγματι έψαλλαν. Τα λόγια τού Διδασκάλου φαινόταν να έχουν ένα προσωπικό νόημα που ποτέ πριν δεν έγινε πλήρως αισθητό: «Γυναίκα, να! ο γιος σου» Και προς τον μαθητή Του: «Να! η μητέρα σου!»3
Από τη Βηθλεέμ φαινόταν να αντηχούν τα λόγια:
Πόσο σιγανά, πόσο σιγανά
το υπέροχο δώρο δίνεται!
Έτσι ο Θεός δίνει στις ανθρώπινες καρδιές
τις ευλογίες των ουρανών του.
Ίσως κανένα αφτί να μην ακούσει τον ερχομό του·
όμως σε τούτο τον κόσμο τον αμαρτωλό,
όπου πράες ψυχές θα τον δεχθούν, πάντα
ο αγαπημένος μας Χριστός θα έλθει4.
Ο Πρόεδρος Ντέιβιντ ΜακΚέι είπε: «Η αληθινή ευτυχία προέρχεται μόνον από το να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους. …Το [πνεύμα] των Χριστουγέννων… κάνει την καρδιά μας να φεγγοβολά σε αδελφική αγάπη και φιλία και μας παρακινεί να κάνουμε καλοσυνάτες πράξεις υπηρετήσεως. Είναι το πνεύμα τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού»5.
Δεν υπάρχει καλύτερη εποχή από αυτή εδώ, ετούτη την εποχή των Χριστουγέννων, για να αφιερώνουμε εκ νέου τον εαυτό μας στις αρχές που διδάχθηκαν από τον Ιησού Χριστό. Είναι μια εποχή για να αγαπάμε τον Κύριο, τον Θεό μας, με όλη την καρδιά μας -- και τον πλησίον μας σαν τον εαυτό μας. Είναι καλό να θυμόμαστε ότι εκείνος ο οποίος δίδει χρήματα, δίδει πολλά· εκείνος ο οποίος δίδει από τον χρόνο του, δίδει περισσότερα· όμως εκείνος ο οποίος δίδει από τον εαυτό του, τα δίδει όλα.
Ας κάνουμε τα Χριστούγεννα αληθινά. Δεν είναι απλώς χρυσόχαρτο και κορδέλα, εκτός και αν το έχουμε κάνει στη ζωή μας. Τα Χριστούγεννα είναι το πνεύμα τού να δίδουμε χωρίς τη σκέψη να πάρουμε. Είναι ευτυχία, επειδή βλέπουμε τη χαρά στους ανθρώπους. Είναι μια εποχή όπου ξεχνάμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε χρόνο για τους άλλους. Είναι η απόρριψη των ασήμαντων και η έμφαση στις αληθινές αξίες. Είναι γαλήνη, επειδή έχουμε βρει γαλήνη στις διδασκαλίες τού Σωτήρος. Είναι ο καιρός που συνειδητοποιούμε βαθύτατα ότι όσο περισσότερη αγάπη δίδεται τόση περισσότερη υπάρχει για άλλους.
Υπάρχουν Χριστούγεννα στο σπίτι και την εκκλησία.
Υπάρχουν Χριστούγεννα στην αγορά.
Όμως δεν θα ξέρετε τι είναι τα Χριστούγεννα
αν δεν είναι στην καρδιά σας.
Οι καμπάνες μπορεί να χτυπούν πέρα στο χιόνι
και κάλαντα γεμίζουν τον αέρα με τον ήχο τους.
Όμως, αχ, η καρδιά θα χάσει την έντονη συγκίνηση
αν δεν είναι Χριστούγεννα εκεί6.
Καθώς η εποχή των Χριστουγέννων μάς περιβάλλει με όλη της τη δόξα, είθε να αναζητήσουμε ένα λαμπρό, ιδιαίτερο αστέρι, όπως έκαναν οι μάγοι, για να μας καθοδηγήσει στη χριστουγεννιάτικη ευκαιρία μας σε υπηρέτηση τού συνανθρώπου μας. Είθε όλοι να κάνουμε το ταξίδι στη Βηθλεέμ με πνεύμα, παίρνοντας μαζί μας μια τρυφερή, στοργική καρδιά ως δώρο μας στον Σωτήρα. Και είθε καθένας και όλοι να έχουμε Χριστούγεννα γεμάτα χαρά. Στο ιερό και ευλογημένο όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.