Ο καλός και ευγνώμων αποδέκτης
Πρόεδρος Ντίτερ Ούχτντορφ
Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία
Τι υπέροχη εποχή τού έτους! Όταν ακούω την όμορφη μουσική, όταν βλέπω τα φώτα και όταν αισθάνομαι την ψύχρα στην ατμόσφαιρα, μεταφέρομαι πίσω στις πολλές περιστάσεις σε όλη μου τη ζωή, όπου το πνεύμα των Χριστουγέννων ζέστανε την καρδιά μου και ανύψωσε την ψυχή μου.
Όπως πολλοί από εσάς, ανεκάλυψα ότι ορισμένες από τις πιο θερμές και ζωηρές αναμνήσεις των Χριστουγέννων προέρχονται από την παιδική μου ηλικία. Αν και μεγάλωσα σε συνθήκες που ήταν κάπως φτωχές, οι γονείς μου ήθελαν να είναι τα Χριστούγεννα μια εποχή χαράς και θαυμασμού για τα παιδιά τους. Κατέβαλλαν μεγάλες προσπάθειες για να κάνουν τα Χριστούγεννα μια ξεχωριστή εποχή για την οικογένειά μας.
Εμείς τα παιδιά κάναμε δώρα ο ένας για τον άλλον. Μια χρονιά, θυμάμαι που έκανα μια ζωγραφιά ως χριστουγεννιάτικο δώρο για την αδελφή μου. Δεν θα μπορούσε να είναι έργο τέχνης, αλλά το μεταχειρίσθηκε σαν θησαυρό. Πόσο την αγαπώ γι’ αυτό! Μια άλλη χρονιά, ο αδελφός μου, ο οποίος είναι 12 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα, μού έδωσε ένα πολύτιμο δώρο. Είχε βρει μια ξύλινη βέργα στο πάρκο κοντά στο σπίτι μας και σκάλισε από αυτό ένα μικρό μαχαίρι-παιγνίδι. Ήταν απλό, καθόλου φανταχτερό, αλλά ω πόσο αγαπούσα αυτό το δώρο, επειδή προερχόταν από εκείνον!
Δεν είναι μια από τις μεγαλύτερες χαρές των Χριστουγέννων να βλέπεις τις εκφράσεις ενθουσιασμού των μικρών παιδιών καθώς παίρνουν στα χέρια τους ένα τυλιγμένο δώρο που είναι μόνο γι’ αυτά;
Ωστόσο, καθώς μεγαλώνουμε η ικανότητά μας να λαμβάνουμε δώρα με τον ίδιο ενθουσιασμό και χάρη φαίνεται ότι μειώνεται. Ενίοτε, οι άνθρωποι μέχρι που αρχίζουν να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να λάβουν ένα δώρο ή ακόμη και μία φιλοφρόνηση χωρίς αμηχανία ή αισθήματα υποχρέωσης. Νομίζουν εσφαλμένως ότι ο μόνος αποδεκτός τρόπος να ανταποκριθούν στη λήψη ενός δώρου είναι με το να δώσουν πίσω κάτι ακόμη μεγαλύτερης αξίας. Άλλοι απλώς αδυνατούν να δουν τη σπουδαιότητα ενός δώρου -- εστιάζονται μόνον στην εξωτερική εμφάνισή ή στην αξία του και αγνοούν το βαθύ νόημα που έχει για τον ειλικρινή δότη.
Αυτό μού υπενθυμίζει ένα γεγονός που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια τής τελευταίας νύκτας τής ζωής τού Σωτήρος. Συγκέντρωσε τους αγαπημένους μαθητές Του γύρω Του, έκοψε το ψωμί σε αυτούς και τους έδωσε πολύτιμες τελικές οδηγίες. Θυμάστε ότι καθώς εξελισσόταν το γεύμα, ο Ιησούς σηκώθηκε από το τραπέζι, έβαλε νερό σε μία λεκάνη και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών Του;
Όταν πήγε στον Σίμωνα Πέτρο, ο αλιέας ηρνήθη, λέγοντας: «Δεν θα πλύνεις τα πόδια μου στον αιώνα». Ο Σωτήρας ευγενώς τον διόρθωσε: «Αν δεν σε πλύνω, δεν έχεις μέρος μαζί μου»1.
Είμαι βέβαιος ότι ο Πέτρος νόμιζε ότι είχε ευγενείς λόγους που ηρνείτο αυτό το δώρο τής υπηρέτησης και αισθανόταν ότι έκανε το σωστό. Όμως, εκείνη τη στιγμή, δεν κατάλαβε ευκρινώς την πνευματική σημασία αυτού που τού προσέφερε ο Ιησούς.
Την εποχή των Χριστουγέννων κάνουμε πολύ λόγο για να δίδουμε και όλοι γνωρίζουμε ότι «μακάριο είναι το να δίνει κάποιος, μάλλον, παρά να παίρνει»2, αλλά αναρωτιέμαι αν μερικές φορές αψηφούμε ή ακόμη και υποτιμούμε τη σημασία να είμαστε ένας καλός αποδέκτης.
Ανήμερα τα Χριστούγεννα πριν από πολλά χρόνια, ένα νέο κορίτσι έλαβε ένα όμορφο σετ για να κάνει απλά κοσμήματα. Ο πατέρας τού κοριτσιού πρότεινε να κάνει κάτι για έναν από τους συγγενείς της που είχαν συναθροισθεί για ένα οικογενειακό πάρτι.
Το πρόσωπο τού κοριτσιού έλαμψε και πήγε να δουλέψει, δημιουργώντας αυτό που νόμιζε ότι θα ήταν τέλειο δώρο. Διάλεξε το άτομο για το οποίο ήθελε να το φτειάξει -- μία ηλικιωμένη θεία με θλιμμένο πρόσωπο και σκληρή προσωπικότητα.
«Ίσως αν τής φτειάξω ένα βραχιόλι», σκέφθηκε το μικρό κορίτσι, «θα την κάνει ευτυχισμένη».
Και έτσι επέλεξε με προσοχή κάθε χάνδρα και έβαλε τα δυνατά της, για να το κάνει αυτό ξεχωριστό δώρο για τη θεία της.
Όταν τελικώς τελείωσε, πλησίασε τη θεία της, τής έδωσε το βραχιόλι και τής είπε ότι το είχε σχεδιάσει και το είχε φτειάξει μόνον για εκείνη.
Όλοι στο δωμάτιο σώπασαν καθώς η θεία έπαιρνε το βραχιόλι με το δάκτυλο και τον αντίχειρά της σαν να κρατούσε έναν σπάγκο με γλοιώδη σαλιγκάρια. Κοίταξε το δώρο, λοξοκοίταξε, ζάρωσε τη μύτη της και έριξε το βραχιόλι πίσω στα χέρια τού μικρού κοριτσιού. Κατόπιν γύρισε αλλού το πρόσωπο χωρίς να πει λέξη και άρχισε να μιλά σε κάποιον άλλον.
Το μικρό κορίτσι κοκκίνισε από αμηχανία. Με βαθιά απογοήτευση, έφυγε ήσυχα από το δωμάτιο.
Οι γονείς της επεχείρησαν να την παρηγορήσουν. Προσπάθησαν να την βοηθήσουν να καταλάβει ότι το βραχιόλι ήταν όμορφο -- ασχέτως τής αναίσθητης αντιδράσεως τής θείας της. Όμως το μικρό κορίτσι δεν μπορούσε παρά να αισθάνεται δυστυχής κάθε φορά που σκεπτόταν αυτήν την εμπειρία.
Έχουν περάσει δεκαετίες και το μικρό κορίτσι --τώρα θεία η ίδια-- ακόμη θυμάται, με λίγο λύπη, εκείνη την ημέρα, όταν δεν έγινε αποδεκτό το παιδικό δώρο της.
Κάθε δώρο που μάς προσφέρεται --ειδικώς ένα δώρο που προέρχεται από την καρδιά-- αποτελεί μια ευκαιρία να οικοδομήσουμε ή να ενδυναμώσουμε έναν δεσμό αγάπης. Όταν είμαστε καλοί και ευγνώμονες αποδέκτες, ανοίγουμε μία θύρα για την εμβάθυνση τής σχέσεώς μας με τον δότη τού δώρου. Όμως, όταν αδυνατούμε να εκτιμήσουμε ή ακόμη και όταν απορρίπτουμε ένα δώρο, δεν πληγώνουμε μόνον αυτούς που μας προσεγγίζουν, αλλά κατά κάποιον τρόπο, βλάπτουμε τον εαυτό μας επίσης.
Ο Σωτήρας δίδαξε ότι αν δεν «γίν[ουμε] σαν τα παιδάκια, δεν θα μπ[ούμε] μέσα στη βασιλεία των ουρανών»3.
Καθώς παρατηρούμε τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό των παιδιών αυτήν την εποχή τού έτους, ίσως μπορούμε να θυμίσουμε στον εαυτό μας να ανακαλύψει εκ νέου και να διεκδικήσει εκ νέου ένα πολύτιμο και ένδοξο χαρακτηριστικό των παιδιών -- την ικανότητα να λαμβάνουμε με προσήνεια και με ευγνωμοσύνη.
Όχι εκπληκτικά, ο Σωτήρας είναι το τέλειο παράδειγμά μας όχι μόνον τής γενναιόδωρης προσφοράς αλλά επίσης τής προσηνούς λήψεως. Όταν ήταν στη Βηθανία, κοντά στο τέλος τής θνητής Του διακονίας, μία γυναίκα Τον πλησίασε με ένα αλαβάστρινο κουτί σπανίου και ακριβού ελαίου. Τής επετράπη να χρίσει το κεφάλι Του με αυτό το πολύτιμο δώρο.
Ορισμένοι που υπήρξαν μάρτυρες αυτού τού γεγονότος θύμωσαν. «Τι σπατάλη χρημάτων», είπαν. Το έλαιο ήταν υπερβολικώς ακριβό. Θα μπορούσε να είχε πωληθεί και τα χρήματα να είχαν δοθεί στους φτωχούς. Είδαν μόνον την εγκόσμια αξία τού δώρου και παρέλειψαν εντελώς την πολύ μεγαλύτερη πνευματική του σημασία.
Όμως, ο Σωτήρας κατάλαβε τον συμβολισμό και την έκφραση αγάπης σε εκείνο το δώρο και το έλαβε με προσήνεια.
«Αφήστε την», είπε σε όσους μουρμούριζαν. «Γιατί την ενοχλείτε; …Αυτή ό,τι μπορούσε, το έκανε· πρόλαβε να αλείψει το σώμα μου με μύρο για τον ενταφιασμό»4.
Αδελφοί και αδελφές μου, αγαπητοί φίλοι μου, τι είδους αποδέκτες είμαστε; Αναγνωρίζουμε, σαν τον Σωτήρα, δώρα ως εκφράσεις αγάπης;
Στην εποχή μας, ο Σωτήρας έχει πει ότι όσοι «[δέχονται] τα πάντα με ευγνωμοσύνη, θα γίν[ουν] ένδοξ[οι]»5 και «η πληρότητα τής γης είναι δική [τους]»6.
Ελπίζω ότι αυτά τα Χριστούγεννα και κάθε ημέρα τού έτους θα συλλογισθούμε συγκεκριμένα τα πολλά δώρα που μάς έχουν δοθεί από τον στοργικό μας Επουράνιο Πατέρα. Ελπίζω ότι θα λάβουμε αυτά τα δώρα με τον θαυμασμό, την ευγνωμοσύνη και τον ενθουσιασμό ενός παιδιού.
Τα συναισθήματά μου γίνονται ευαίσθητα και ευγενικά καθώς σκέπτομαι τα δώρα που μας έχει δώσει ο στοργικός, ευσπλαχνικός και γενναιόδωρος Πατέρας μας στους Ουρανούς: το ανείπωτο δώρο τού Αγίου Πνεύματος, το θαύμα τής συγχωρήσεως, προσωπική αποκάλυψη και καθοδήγηση, τη γαλήνη τού Σωτήρος, τη βεβαιότητα και την παρηγοριά ότι ο θάνατος κατανικείται -- και πολλά, πολλά περισσότερα.
Πάνω απ’ όλα, ο Θεός μάς έχει δώσει το δώρο τού Μονογενούς Υιού Του, ο οποίος θυσίασε τη ζωή Του «για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ’ αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή»7.
Έχουμε λάβει αυτά τα δώρα με ταπεινή ευγνωμοσύνη, με χαρά; Ή τα απορρίπτουμε από υπερηφάνεια ή ψευδή αίσθηση ανεξαρτησίας [από τον Θεό]; Αισθανόμαστε την αγάπη τού Πατέρα μας να εκφράζεται σε αυτά τα δώρα; Τα λαμβάνουμε με έναν τρόπο που εμβαθύνει τη σχέση μας με αυτόν τον υπέροχο, θείο Δότη; Ή είμαστε πάρα πολύ σαστισμένοι να παρατηρήσουμε καν αυτά που μας δίδει ο Θεός κάθε ημέρα;
Γνωρίζουμε ότι «τον πρόσχαρο δότη αγαπάει ο Θεός»8, αλλά δεν αγαπά επίσης έναν καλό, ευγνώμονα και πρόσχαρο αποδέκτη;
«Γιατί τι όφελος είναι σ’ έναν άνθρωπο αν του απονεμηθεί ένα δώρο, και αυτός δε δέχεται το δώρο; Ιδέστε, δε χαίρεται με εκείνο που τού προσφέρεται, ούτε χαίρεται με εκείνον που είναι ο δωρητής τού δώρου»9.
Είτε έχουμε βιώσει 9 Χριστούγεννα είτε 90, είμαστε ακόμη όλοι παιδιά -- είμαστε όλοι παιδιά τού Επουράνιου Πατέρα.
Ως εκ τούτου, το έχουμε μέσα μας να βιώσουμε αυτήν την περίοδο Χριστουγέννων με τον θαυμασμό και το δέος ενός παιδιού. Το έχουμε μέσα μας να πούμε: «Η καρδιά μου ξεχειλίζει από χαρά, και θα αγαλλιάσω με τον Θεό μου»10 -- τον Δότη όλων των καλών δώρων.
Με εσάς και με όλους όσους επιθυμούν να ακολουθούν τον ευγενή Χριστό, μιλώ δυνατά για να αινήσω τον ισχυρό Θεό μας για το πολύτιμο δώρο τού Υιού Του.
Αυτήν την εποχή Χριστουγέννων και πάντοτε, προσεύχομαι ώστε να δούμε το θαυμαστό δώρο τής γεννήσεως τού Υιού τού Θεού μέσω των ευλογημένων ματιών ενός παιδιού. Προσεύχομαι ώστε εκτός από το να δίδουμε καλά δώρα, θα προσπαθήσουμε να γίνουμε καλοί και ευγνώμονες αποδέκτες. Καθώς το κάνουμε, το πνεύμα αυτής τής εποχής θα επεκταθεί στην καρδιά μας και θα διευρύνει την αγαλλίασή μας απεριορίστως. Στο ιερό όνομα τού Ιησού Χριστού, αμήν.