បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស. ម៉នសុន
បងប្អូនប្រុសស្រី អ្នកមានទិដ្ឋភាពល្អណាស់ ។ វាគឺជាឯកសិទ្ធិមួយរាល់ឆ្នាំដើម្បីចាប់ផ្ដើមរដូវគ្រីស្ទម៉ាសរបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នកនៅក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសរបស់គណៈប្រធានទីមួយនេះ ។ ខ្ញុំសូមបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ខ្ញុំដល់អ្នកទាំងអស់គ្នា មិនថាអ្នកមានវត្តមាននៅអគារនេះ ឬ ស្ដាប់តាមរបៀបផ្សេងទៀតឡើយ ។
រដូវគ្រីស្ទម៉ាស ដ៏មានអត្ថន័យ និង សម្រស់ផ្ទាល់ខ្លួន ដែលជាញឹកញាប់ធ្វើឲ្យយើងយំដោយអំណរ បានបំផុសការតាំងចិត្តថ្មីដល់ព្រះ ហើយផ្ដល់ – ដោយប្រើពាក្យពីចម្រៀងគួរឲ្យស្រឡាញ់ « កាលវ៉ារី » – « សម្រាកនឹងភាពនឿយហត់ និង ក្ដីសុខសាន្ដដល់ព្រលឹង » ។
ទោះយ៉ាងណាក្ដី វាងាយស្រួលនឹងរងសម្ពាធពីរដូវកាលនេះ ហើយប្រហែលជាបាត់វិញ្ញាណនៅក្នុងជីវិតយើងដែលយើងព្យាយាមទទួលបាននោះ ។ ការព្យាយាមធ្វើខ្លាំងពេក គឺជាការចួនគ្នាពិសេសក្នុងពេលនេះក្នុងឆ្នាំសម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នា ។ មូលហេតុនៃការណ៍នេះ អាចមកពីសកម្មភាពគ្រីស្ទម៉ាសច្រើនពេកដែលត្រូវចូលរួម របស់ច្រើនត្រូវញ៉ាំ លុយត្រូវចំណាយច្រើន ការសង្ឃឹមច្រើន ព្រមទាំងភាពតានតឹងខ្លាំងពេក ។ ជារឿយៗ ការខំប្រឹងរបស់យើងនៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស នាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍អួរអាប់ មានសម្ពាធ និង នឿយហត់ អំឡុងពេលដែលយើងគួរមានអារម្មណ៍អំណរធម្មតានៃការរំឭកចាំពីការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ។
ការស្វែងរកក្ដីអំណរពិតនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសមិនមកដោយការប្រញាប់ប្រញាល់ដើម្បីធ្វើឲ្យហើយបានច្រើន ហើយវាក៏មិនមែនជាពេលសម្រាប់ការទិញអំណោយដែរ ។ យើងរកឃើញក្ដីអំណរពិតប្រាកដនៅពេលយើងផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះនារដូវនេះ ។ យើងអាចរក្សាទ្រង់ក្នុងគំនិតយើង និង នៅក្នុងជីវិតយើងនៅពេលយើងធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់បានឲ្យយើងធ្វើនៅលើផែនដីនេះ ។ ក្នុងពេលគ្រីស្ទម៉ាសនេះ ជាពិសេស សូមឲ្យយើងធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ ដោយសារយើងស្រឡាញ់ និង បម្រើប្រជាជនយើង ។
ក្រុមមួយក្នុងសង្គមរបស់យើង ដែលចង់បានការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងគឺជាអ្នកដែលកើនវ័យចំណាស់ទៅ ហើយជាពិសេសនៅពេលពួកគេរងទុក្ខពីភាពឯកោខាងផ្លូវអារម្មណ៍ ។ អារម្មណ៍នៃការអស់សង្ឃឹម មានទូទៅក្នុងចំណោមអ្នកដែលចាស់ ហើយជិតផុតជីវិតគេទៅ ។
អែលឌើរ រីឆាត អេល. អ៊ីវ៉ានស៍ បានសរសេរច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅថា ៖ « អ្វីដែលពួកគេត្រូវការនៅក្នុងភាពឯកោនៃភាពចំណាស់គេ យ៉ាងហោចណាស់ គឺជាអ្វីដែលយើងត្រូវការក្នុងមជ្ឈិមវ័យមិនពិតប្រាកដរបស់យើង ៖ អារម្មណ៍នៃកម្មសិទ្ធិ ការធានាថាមានគេចង់បាន និង ការជួយផ្ដល់ចិត្ត និង ដៃនៃក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស ； មិនគ្រាន់តែជាការយកចិត្តទុកដាក់ដែលកើតពីកាតព្វកិច្ចនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាបន្ទប់មួយក្នុងអគារ ប៉ុន្ដែជាបន្ទប់នៅក្នុងចិត្ត និង ជីវិតរបស់នរណាម្នាក់ ។ …
« យើងមិនអាចធ្វើឲ្យពួកគេក្មេងម្ដងទៀតបានទេ ។ ប៉ុន្ដែយើងអាចជួយគេឲ្យរស់នៅក្នុងពន្លឺដ៏កក់ក្ដៅនៃសុរិយាអស្ដង្គត ដែលស្អាតជាងនោះដោយគំនិតរបស់យើង ដោយការជួយ និង ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា និង សកម្មរបស់យើង ។1
បងប្អូនប្រុសស្រី សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតគឺជាការបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ នៅក្នុងខែធ្នូរាល់ឆ្នាំ យើងហៅវាថាវិញ្ញាណនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស ។ អ្នកអាចឮវា ។ អ្នកអាចឃើញវា ។អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ពីវា ។
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំចាំពីបទពិសោធន៍មួយមកពីកុមារភាពខ្ញុំ ជាបទពិសោធន៍មួយដែលខ្ញុំបានប្រាប់កាលពីលើកមុនម្ដង ឬ ពីរដងហើយ ។ ខ្ញុំទើបតែអាយុ 11 ឆ្នាំ ។ ប្រធានថ្នាក់បឋមសិក្សារបស់យើង មីលីសា គឺជាស្ដ្រីចាស់ជាង និង មានសក់ស្កូវគួរឲ្យស្រឡាញ់ម្នាក់ ។ ថ្ងៃមួយ នៅថ្នាក់បឋមសិក្សា មីលីសាបានសុំខ្ញុំឲ្យនៅ ហើយសួរសុខទុក្ខជាមួយគាត់ ។ មានតែយើងពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់សាក្រាម៉ង់ ។ គាត់បានដាក់ដៃគាត់លើស្មាខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្ដើមយំ ។ ដោយភ្ញាក់ផ្អើល ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា ហេតុអ្វីគាត់យំ ។
គាត់បានឆ្លើយថា « ខ្ញុំហាក់មិនអាចឲ្យក្មេងប្រុស សង់ប្រដាប់អូសនោះ មានគារវភាពនៅក្នុងពេលបើកថ្នាក់បឋមសិក្សាបានទេ ។ តើឯងអាចជួយខ្ញុំបានទេ ថមមី ? »
ខ្ញុំបានសន្យានឹង មីលីសាថាខ្ញុំនឹងជួយ ។ វាចម្លែកសម្រាប់ខ្ញុំ ប៉ុន្ដែមិនមែនចំពោះ មីលីសាទេដែលវាបានបញ្ចប់បញ្ហាគារវភាពនៅក្នុងថ្នាក់បឋមសិក្សា ។ គាត់បានទៅដល់ប្រភពបញ្ហា នោះគឺខ្ញុំ ។ ដំណោះស្រាយគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។
ច្រើនឆ្នាំបានកន្លងទៅ ។ មីលីសាដ៏អស្ចារ្យ ឥឡូវអាយុ 90 ឆ្នាំហើយ រស់នៅក្នុងមណ្ឌលថែទាំមនុស្សចាស់នៅភាគពាយ័ព្យនៃទីក្រុងសលត៍ លេក ។ មុនពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសបន្ដិច ខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅសួរសុខទុក្ខប្រធានថ្នាក់បឋមសិក្សាជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំនេះ ។ តាមវិទ្យុក្នុងឡាន ខ្ញុំឮចម្រៀង « Hark! The herald angels sing glory to the newborn King! »2 ខ្ញុំបានគិតពីការមកដល់របស់ពួកអ្នកប្រាជ្ញជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនោះ ។ ពួកគេបាននាំអំណោយមាស ជ័រកំញ៉ាន និង គ្រឿងក្រអូបជាច្រើន ។ ខ្ញុំនាំតែអំណោយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង បំណងប្រាថ្នាមួយដើម្បីនិយាយអរគុណ ។
ខ្ញុំឃើញ មីលីសានៅក្នុងបន្ទប់អាហារ ។ គាត់សម្លឹងទៅចានអាហារ ប៉ះចាននឹងសមដែលគាត់កាន់ក្នុងដៃចំណាស់គាត់ ។ គាត់មិនបានញ៉ាំបន្ដិចសោះ ។ នៅពេលខ្ញុំនិយាយទៅកាន់គាត់ សម្ដីរបស់ខ្ញុំជួបនឹងការសម្លឹងដ៏ទន់ភ្លន់ ប៉ុន្ដែទទេស្អាត ។ ខ្ញុំបានយកសមដាក់ក្នុងដៃ ហើយបានចាប់ផ្ដើមបញ្ចុក មីលីសាដោយនិយាយច្រើនពេលខ្ញុំបញ្ចុកគាត់នោះ ដូចគាត់បានបម្រើដល់កុមារា កុមារីជាគ្រូថ្នាក់បឋមសិក្សា ។ គ្មានអ្វីច្រើនជាតម្រុយនៃការទទួលស្គាល់ សូម្បីតែសម្ដីនិយាយទៅ ។ អ្នកនៅក្នុងផ្ទះថែទាំពីរនាក់ផ្សេងទៀត បានសម្លឹងមកខ្ញុំ ដោយអាការៈឆ្ងល់ ។ ពួកគាត់ម្នាក់ចុងក្រោយបាននិយាយថា « កុំនិយាយរកគាត់ ។ គាត់មិនស្គាល់នរណាមួយទេ សូម្បីតែគ្រួសារគាត់ ។ គាត់មិននិយាយមួយម៉ាត់ ទោះពេលណា កន្លែងណាដែលគាត់ទៅក្ដី » ។
ការជួបញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់បានបញ្ចប់ ។ ការសន្ទនាតែម្ខាងរបស់ខ្ញុំបានចប់ ។ ខ្ញុំក្រោកឈររៀបចាកចេញ ។ ខ្ញុំចាប់ដៃទន់ខ្សោយគាត់ដាក់ក្នុងដៃខ្ញុំ សម្លឹងមើលមុខជ្រីវជ្រួញ តែស្អាតរបស់គាត់ ហើយនិយាយថា « សូមព្រះប្រទានពរអ្នក មីលីសា។ រីករាយបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស » ។ ដោយគ្មានការព្រមាន គាត់បាននិយាយមកខ្ញុំថា « ខ្ញុំស្គាល់ឯង ។ ឯងគឺ ថមមី ម៉នសុន ជាក្មេងប្រុសថ្នាក់បឋមសិក្សាខ្ញុំ ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ឯងណាស់ » ។ គាត់បានចាប់ដៃខ្ញុំ ហើយថើប ហើយចាត់ថាជាការថើបដ៏ផ្អែមពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ។ ទឹកភ្នែកបានហូរចុះកាត់ថ្ពាល់គាត់ ហើយជោគដល់ដៃយើងទាំងពីរ ។ ដៃទាំងពីរ នៅថ្ងៃនោះ ត្រូវបានចោះដោយស្ថានសួគ៌ និង ត្រូវបានប្រទានពរដោយព្រះ ។ ទេវតាសារទូតពិតជាបានច្រៀង ។ ពាក្យរបស់លោកចៅហ្វាយហាក់មានអត្ថន័យផ្ទាល់ ដែលមិនធ្លាប់មានអារម្មណ៍ពីមុនមកថា ៖ « មាតាអើយ នុះន៎ កូនរបស់មាតា ! » ហើយទៅកាន់សាវករបស់ទ្រង់ថា « នុះន៎ ម្ដាយអ្នក ! »3
ពីបេថ្លេហិម វាហាក់ដូចជារំពងពាក្យថា ៖
តើស្ងាត់ម្ល៉េះទេ
អំណោយដ៏អស្ចារ្យត្រូវបានប្រទាន !
ដូច្នេះ ព្រះព្រមចែកដល់ដួងចិត្តមនុស្ស
នូវពរជ័យនៃស្ថានសួគ៌ទ្រង់ ។
គ្មានត្រចៀកណា អាចឮពីការយាងមករបស់ទ្រង់ទេ
ប៉ុន្ដែ នៅក្នុងពិភពមានបាបនេះ
ជាកន្លែងព្រលឹងរាបទាប នឹងទទួលទ្រង់ជានិច្ច
ព្រះគ្រីស្ទជាទីស្រឡាញ់ចូលមក ។4
ប្រធានដេវីឌ អូ. ម៉ាក់ឃេ បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ « សុភមង្គលពិតប្រាកដ មកតែដោយការធ្វើឲ្យអ្នកដទៃសប្បាយចិត្តប៉ុណ្ណោះ ។ … [ វិញ្ញាណនៃ ] បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស … ធ្វើឲ្យចិត្តយើងបញ្ចេញពន្លឺដោយក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូន និង មិត្តភាព ហើយបំផុសយើងឲ្យមានការបម្រើដោយស្មោះស ។ វាជាវិញ្ញាណនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។5
វាគ្មានពេលណាប្រសើរជាងពេលឥឡូវនេះទេ ជារដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសនេះ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នារំឭកខ្លួនឯងចងចាំជាថ្មីនូវគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀនដោយព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះគ្រីស្ទ ។ វាជាពេលដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់យើង ដោយអស់ពីចិត្តយើង ហើយស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងយើងដូចខ្លួនយើងដែរ ។ វាល្អដើម្បីចាំថា មនុស្សដែលឲ្យលុយច្រើន មនុស្សដែលឲ្យពេលច្រើន ប៉ុន្ដែមនុស្សដែលឲ្យខ្លួនគាត់ គឺឲ្យទាំងអស់ ។
ចូរយើងធ្វើឲ្យបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសមានអត្ថន័យពិត ។ វាមិនមែនត្រឹមតែជាគ្រឿងលម្អ និង ខ្សែបូរទេ ដរាបណាយើងបានធ្វើដូច្នោះនៅក្នុងជីវិតយើង ។ បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសគឺជាវិញ្ញាណនៃការផ្ដល់ឲ្យ ដោយគ្មានគំនិតចង់បានមកវិញ ។ វាជាសុភមង្គល ដោយសារយើងឃើញមនុស្សមានក្ដីអំណរ ។ វាត្រូវបំភ្លេចខ្លួនឯង ហើយរកពេលសម្រាប់អ្នកដទៃ ។ វាបោះបង់ចោលការឥតប្រយោជន៍ ហើយបញ្ជាក់បន្ថែមគុណតម្លៃពិត ។ វាជាក្ដីសុខសាន្ដ ដោយសារយើងបានរកឃើ់ញក្ដីសុខសាន្ដក្នុងការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ វាជាពេលដែលយើងដឹងយ៉ាងច្បាស់បំផុតថា កាលណាយើងផ្ដល់ក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើន នោះអ្នកដទៃនឹងមានវាកាន់តែច្រើនដែរ ។
មានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសនៅក្នុងផ្ទះ និង ព្រះវិហារ
មានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសនៅក្នុងផ្សារ
ប៉ុន្ដែអ្នកនឹងមិនដឹងថាអ្វីទៅជាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសទេ
រហូតដល់វានៅក្នុងចិត្តអ្នក ។
កណ្ដឹងអាចរោទិ៍កាត់ព្រិល
ហើយការច្រៀងសរសើរនឹងបន្លឺឡើង
ប៉ុន្ដែ អូ៎ ចិត្តនេះនឹងបាត់ការរំភើប
រហូតដល់មានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសនៅទីនោះ ។6
នៅពេលរដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសមកដល់ជុំវិញយើងដោយភាពរុងរឿងរបស់វា សូមឲ្យយើងរកផ្កាយដ៏ភ្លឺពិសេសមួយ ដើម្បីនាំយើងទៅកាន់ឱកាសគ្រីស្ទម៉ាសដោយការបម្រើដល់បងប្អូនយើង ដូចជាពួកអ្នកប្រាជ្ញបានធ្វើដែរ ។ សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នាធ្វើដំណើរទៅបេថ្លេហិមខាងវិញ្ញាណ ដោយមានចិត្តស្រទន់ យកចិត្តទុកដាក់ ជាអំណោយយើងដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ហើយសូមឲ្យម្នាក់ៗ និង ទាំងអស់គ្នាមានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាសមួយដែលពេញដោយអំណរ ។ នៅក្នុងព្រះនាមដ៏ពិសិដ្ឋ និង ប្រទានពរនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។