ຄຣິດສະມັດຄືຄວາມຮັກ
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ພວກທ່ານເປັນພາບທີ່ສວຍງາມແທ້ໆ. ມັນເປັນສິດທິພິເສດໃນແຕ່ລະປີທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນເທດສະການຄຣິດສະມັດກັບທ່ານໃນລາຍການໃຫ້ຄຳດົນໃຈຈາກຝ່າຍປະທານສູງສຸດເນື່ອງໃນໂອກາດເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສົ່ງຄວາມຮັກໄປຍັງທ່ານທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າທ່ານຈະຢູ່ໃນອາຄານນີ້ ຫລື ຊົມການຖ່າຍທອດດ້ວຍວິທີໃດກໍຕາມ.
ເທດສະການຄຣິດສະມັດ, ພ້ອມກັບຄວາມໝາຍທີ່ພິເສດ ແລະ ຄວາມສວຍງາມຂອງເທດສະການ ມັກຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາຕື້ນຕັນໃຈ, ເປັນແຮງດົນໃຈໃຫ້ເຮົາເຮັດຄຳໝັ້ນສັນຍາຄືນອີກກັບພຣະເຈົ້າ, ແລະ ຈັດຕຽມ—ໂດຍທີ່ໃຊ້ຄຳຮ້ອງຈາກບົດເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນຊື່ວ່າ “ຄາວາຣີ” —“ໃຫ້ຜູ້ອ່ອນເພຍພັກຜ່ອນ ແລະ ຈິດວິນຍານມີສັນຕິສຸກ.”
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເປັນສິ່ງງ່າຍທີ່ຈະຖືກຄວບງຳຢູ່ກັບຄວາມກົດດັນຂອງເທດສະການ ແລະ ອາດສູນເສຍວິນຍານນັ້ນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ທີ່ເຮົາພະຍາຍາມຈະມີ. ສຳລັບເຮົາຫລາຍຄົນ ການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຫລາຍເກີນໄປ ເປັນເລື່ອງປົກກະຕິໃນຊ່ວງເວລານີ້ຂອງປີ. ສາເຫດດັ່ງກ່າວອາດເປັນເພາະມີກິດກະກຳຄຣິດສະມັດທີ່ຕ້ອງເຂົ້າຮ່ວມຫລາຍເກີນໄປ, ມີອາຫານໃຫ້ຮັບປະທານຫລາຍເກີນໄປ, ຕ້ອງໃຊ້ຈ່າຍເງິນຫລາຍເກີນໄປ, ມີຄວາມຄາດຫວັງຫລາຍເກີນໄປ, ແລະ ມີຄວາມຕຶງຄຽດຫລາຍເກີນໄປ. ຫລາຍເທື່ອທີ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາໃນຊ່ວງຄຣິດສະມັດເຮັດໃຫ້ເຮົາຮູ້ສຶກເຄັ່ງຂຶມ, ເຮັດຫລາຍເກີນໄປ, ແລະ ອ່ອນເພຍ ຊຶ່ງໃນຊ່ວງເວລານີ້ເຮົາຄວນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມສຸກອັນລຽບງ່າຍ ຈາກການສະເຫລີມສະຫລອງການກຳເນີດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ.
ການຄົ້ນຫາຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງຂອງຄຣິດສະມັດບໍ່ໄດ້ມາເຖິງໃນຮູບແບບທີ່ຮີບຮ້ອນ ແລະ ຟ້າວຟັ່ງ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ທຸກຢ່າງສຳເລັດຫລາຍຂຶ້ນ, ທັງບໍ່ໄດ້ມີຢູ່ໃນການຊື້ຂອງຂວັນ. ເຮົາຄົ້ນພົບຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງເມື່ອເຮົາເຮັດໃຫ້ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເປັນຜູ້ສຳຄັນໃນເທດສະການນີ້. ເຮົາສາມາດຮັກສາພຣະອົງໄວ້ຢູ່ໃນຄວາມຄິດ ແລະ ຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ເມື່ອເຮົາໄປທຳງານ ຕາມທີ່ພຣະອົງມີໃຫ້ເຮົາເຮັດຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ໂດຍສະເພາະໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດ.
ສ່ວນໜຶ່ງໃນສັງຄົມຂອງເຮົາທີ່ຢາກໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຫລາຍທີ່ສຸດແມ່ນຢູ່ໃນໝູ່ຜູ້ສູງອາຍຸ, ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕ້ອງທຸກທໍລະມານຈາກຄວາມເຈັບປວດເນື່ອງຈາກຄວາມເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ. ລົມໜາວແຫ່ງຄວາມຫວັງທີ່ສູນສິ້ນ ແລະ ຄວາມຝັນທີ່ສະຫລາຍໄດ້ພັດຜ່ານກາຍຜູ້ສູງອາຍຸ ແລະ ຜູ້ທີ່ເຂົ້າສູ່ໄວແກ່ຊະລາຂອງຊີວິດ.
ແອວເດີ ຣິເຈີດ ແອວ ອີແວນສ໌ ໄດ້ຂຽນໄວ້ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນວ່າ: “ສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການໃນຍາມເປົ່າປ່ຽວດຽວດາຍ ໃນໄວສູງອາຍຸ ຢ່າງໜ້ອຍສ່ວນໜຶ່ງກໍຄື ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃນຊ່ວງເວລາອັນບໍ່ແນ່ນອນໃນໄວເຍົາຂອງເຮົາ: ຄວາມຮູ້ສຶກໃນການເປັນສ່ວນຮ່ວມ, ຄວາມໝັ້ນໃຈທີ່ຮູ້ສຶກວ່າເປັນທີ່ຕ້ອງການ, ແລະ ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຕໍ່ດ້ວຍຄວາມເມດຕາຈາກໃຈ ແລະ ມືທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ—ບໍ່ແມ່ນເຮັດໄປເພາະເປັນໜ້າທີ່ ຫລື ເປັນພຽງແຕ່ຫ້ອງທີ່ຢູ່ໃນອາຄານເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນຫ້ອງທີ່ຢູ່ໃນໃຈ ແລະ ຊີວິດຂອງບາງຄົນນຳອີກ. …
“ເຮົາບໍ່ສາມາດນຳ ເຂົາເຈົ້າກັບໄປຫາຮຸ່ງອາລຸນໃນໄວເຍົາຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້, ແຕ່ເຮົາສາມາດຊ່ອຍເຫລືອເຂົາເຈົ້າໃຫ້ດຳເນີນຊີວິດໃນຄວາມອົບອຸ່ນຂອງດວງອາທິດທີ່ຄ້ອຍຄ່ຳໄດ້ດ້ວຍຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ການຈັດຫາ, ແລະ ຄວາມຮັກຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ຈິງໃຈ.”1
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຄວາມຮັກອັນແທ້ຈິງສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມຮັກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ໃນເດືອນທັນວ່າ ຂອງແຕ່ລະປີ ເຮົາເອີ້ນມັນວ່າ ວິນຍານຂອງຄຣິດສະມັດ. ທ່ານສາມາດໄດ້ຍິນ. ທ່ານສາມາດເຫັນ. ທ່ານສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງສິ່ງນີ້.
ບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງປະສົບການໜຶ່ງໃນໄວເຍົາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ—ປະສົບການທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ເລົ່າມາແລ້ວ ເທື່ອໜຶ່ງຫລືສອງເທື່ອນີ້ແຫລະ. ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸພຽງແຕ່ 11 ປີ. ປະທານຊັ້ນປະຖົມໄວຂອງພວກເຮົາ, ເມລິສາ, ເປັນຄົນອາວຸໂສ ແລະ ມີຜົມສີເທົາແລ້ວ. ມື້ໜຶ່ງຢູ່ໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ ປ້າເມລິສາໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຕໍ່ເພື່ອພົບກັບເພິ່ນ. ພວກເຮົາທັງສອງໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງນະມັດສະການທີ່ວ່າງເປົ່າ. ເພິ່ນໄດ້ວາງແຂນໃສ່ບ່າໄຫລ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້. ດ້ວຍຄວາມແປກໃຈ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມເພິ່ນວ່າເປັນຫຍັງເພິ່ນຈຶ່ງຮ້ອງໄຫ້.
ເພິ່ນໄດ້ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກຜູ້ຊາຍຢູ່ໃນຫ້ອງເຈົ້າມີຄວາມຄາລະວະ ໃນຊ່ວງເປີດຊັ້ນຮຽນປະຖົມໄວ. ເຈົ້າຈະເຕັມໃຈຊ່ອຍຂ້ອຍໄດ້ບໍ່, ທອມມີ?”
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາປ້າເມລິສາ ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດ. ເປັນທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນສຳລັບປ້າເມລິສາ, ທີ່ເຮັດໃຫ້ບັນຫາເລື່ອງຄວາມຄາລະວະໃນຊັ້ນປະຖົມໄວຈົບລົງ. ເພິ່ນໄດ້ໄປຫາຕົ້ນເຫດຂອງບັນຫາ—ນັ້ນຄື ຂ້າພະເຈົ້າ. ວິທີແກ້ໄຂບັນຫາຄືຄວາມຮັກ.
ເວລາຜ່ານໄປຢ່າງໄວ. ປ້າເມລິສາທີ່ຍອດຍ້ຽມ, ຕອນນີ້ຢູ່ໃນໄວ 90 ປາຍປີແລ້ວ, ອາໄສຢູ່ໃນບ້ານພັກຂອງຄົນຊະລາຢູ່ທາງເບື້ອງຕາເວັນຕົກສຽງເໜືອຂອງເມືອງເຊົາເລັກ. ກ່ອນໜ້າວັນຄຣິດສະມັດ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງໃຈໄປຢ້ຽມປະທານຊັ້ນປະຖົມໄວທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຢູ່ໃນລົດຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເພງໃນວິທະຍຸກ່າວວ່າ “ຈົ່ງຟັງເພງຂອງເຫລົ່າທູດສະຫວັນ ສັນລະເສີນກະສັດອົງໃໝ່!”2 ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງການມາຢ້ຽມຢາມຂອງພວກໂຫລາຈານດົນນານມາແລ້ວ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ນຳ ຄຳ, ກຳຍານ, ແລະ ຢາງໄມ້ຫອມມາເປັນຂອງຂວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຳພຽງແຕ່ຂອງຂວັນແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະກ່າວຂອບຄຸນມາໃຫ້ເທົ່ານັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນປ້າເມລິສາຢູ່ໃນຫ້ອງອາຫານ. ເພິ່ນຫລຽວເບິ່ງຈານອາຫານ, ຈັບສ້ອມເຂ່ຍອາຫານໄປມາດ້ວຍມືທີ່ຫ່ຽວຍານຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ກິນແມ່ນແຕ່ຄຳດຽວ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວກັບເພິ່ນ, ຄຳເວົ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບການຕອບຮັບດ້ວຍການຈ້ອງມອງແບບບໍ່ຮູ້ຈັກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢິບເອົາສ້ອມຈາກມືຂອງປ້າເມລິສາ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນປ້ອນອາຫານ ໂດຍທີ່ເວົ້າກັບເພິ່ນຕະຫລອດເວລາທີ່ປ້ອນອາຫານເຖິງການຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນທີ່ມີຕໍ່ເດັກຊາຍຍິງໃນຖານະເປັນຜູ້ທຳງານໃນຊັ້ນປະຖົມໄວ. ບໍ່ມີປິຕິກິລິຍາຕອບຮັບແນວໃດ ຫລື ຄຳເວົ້າຈັກຄຳ. ຄົນໃນບ້ານພັກສອງຄົນໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມງົງງັນ. ໃນທີ່ສຸດຄົນໜຶ່ງໄດ້ກ່າວຂຶ້ນວ່າ, “ຢ່າເວົ້າກັບລາວ. ລາວບໍ່ຮູ້ຈັກໃຜ—ແມ່ນແຕ່ຄົນໃນຄອບຄົວຂອງລາວເອງ. ລາວບໍ່ເຄີຍເວົ້າກັບໃຜ ຕະຫລອດເວລາທີ່ລາວຢູ່ທີ່ນີ້.”
ເຂົ້າສວຍໄດ້ໝົດໄປ. ການສົນທະນາຝ່າຍດຽວຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລຸກຢືນຂຶ້ນເພື່ອຈະກັບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຈັບມືອັນບອບບາງຂອງເພິ່ນ, ຫລຽວເບິ່ງໃບໜ້າອັນ ຫ່ຽວຍານແຕ່ສວຍງາມຂອງເພິ່ນ, ແລະ ກ່າວວ່າ “ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈົ່ງອວຍພອນເຈົ້າເດີ້ ປ້າເມລິສາ. ສຸກສັນວັນຄຣິດສະມັດ.” ໂດຍບໍ່ມີການເຕືອນ, ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າອອກມາວ່າ, “ຂ້ອຍຮູ້ຈັກເຈົ້າ. ເຈົ້າຄື ທອມມີ ມອນສັນ, ເດັກຊາຍຊັ້ນປະຖົມໄວຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າຫລາຍ.” ເພິ່ນໄດ້ເອົາມືຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄປແຕະໃສ່ປາກຂອງເພິ່ນ ແລະ ໄດ້ຈູບດ້ວຍຄວາມຮັກ. ນ້ຳຕາໄດ້ໄຫລອາບແກ້ມຂອງເພິ່ນ ແລະ ຕົກໃສ່ມືຂອງພວກເຮົາ. ມືຂອງພວກເຮົາ, ໃນມື້ນັ້ນ, ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ສັກສິດຈາກສະຫວັນ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນຈາກພຣະເຈົ້າ. ເຫລົ່າທູດໄດ້ຮ້ອງເພງ. ຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະອາຈານເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມໝາຍສ່ວນຕົວ ດັ່ງທີ່ບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກມາກ່ອນ ທີ່ວ່າ: “ນາງເອີຍ ນີ້ແຫລະຄືລູກຂອງເຈົ້າ!” ແລະ ກັບສານຸສິດຂອງພຣະອົງ, “ນາງຄືແມ່ຂອງເຈົ້າ!”3
ຈາກເບດເລເຮັມມີສຽງສະທ້ອນເຫລົ່ານີ້:
ໂອ້ ແສນສະຫງົບ
ຂອງຂວັນແສນອັດສະຈັນ!
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫ່ງສະຫວັນ
ໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ປະຊາຊາດ.
ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະອົງສະເດັດມາ;
ຍົກເວັ້ນແຕ່ໃນໂລກບາບນີ້,
ວິນຍານທີ່ອ່ອນໂຍນຈະຮັບພຣະອົງ
ພຣະຄຣິດໄດ້ເຂົ້າມາ.4
ປະທານເດວິດ ໂອ ມິກເຄ ໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງເກີດມາຈາກການເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນມີຄວາມສຸກ. … [ວິນຍານຂອງ] ບຸນຄຣິດສະມັດ … ເຮັດໃຫ້ໃຈຂອງເຮົາອີ່ມເອີບໃນຄວາມຮັກສັນພີ່ນ້ອງ ແລະ ມິດຕະພາບ ແລະ ກະຕຸ້ນເຮົາໃຫ້ຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ. ນັ້ນຄືວິນຍານແຫ່ງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”5
ບໍ່ມີເວລາໃດຈະດີໄປກວ່າເວລານີ້ ຊຶ່ງເປັນເທດສະການຄຣິດສະມັດ, ສຳລັບເຮົາທຸກຄົນທີ່ຈະອຸທິດຕົນອີກໃຫ້ແກ່ຫລັກທຳທີ່ໄດ້ສອນໂດຍພຣະເຢຊູຄຣິດ. ມັນເປັນເວລາທີ່ຈະຮັກພຣະຜູ້ເປນເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າຂອງເຮົາ, ດ້ວຍສຸດຫົວໃຈຂອງເຮົາ—ແລະ ເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາເໝືອນດັ່ງຕົວເຮົາເອງ. ມີຄຳກ່າວໄວ້ວ່າ ຄົນທີ່ໃຫ້ເງິນຄຳ ແມ່ນໃຫ້ຫລາຍ; ຄົນທີ່ໃຫ້ເວລາ, ແມ່ນໃຫ້ຫລາຍກວ່າ; ແຕ່ຄົນທີ່ໃຫ້ຕົວເອງ ແມ່ນໃຫ້ທັງໝົດ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດໃຫ້ບຸນຄຣິດສະມັດມີຄວາມໝາຍແທ້. ມັນບໍ່ແມ່ນເຄື່ອງປະດັບ ແລະ ໂບ, ຍົກເວັ້ນແຕ່ເຮົາຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາເປັນເຊັ່ນນັ້ນ. ຄຣິດສະມັດຄືວິນຍານແຫ່ງການໃຫ້ ໂດຍບໍ່ຫວັງຜົນຕອບແທນ. ມັນເປັນຄວາມສຸກເພາະເຮົາເຫັນຄວາມສຸກໃນຄົນອື່ນ. ມັນເປັນການບໍ່ນຶກເຖິງຕົນເອງ ແລະ ຫາເວລາໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ. ມັນເປັນການປະຖິ້ມສິ່ງທີ່ໄຮ້ຄ່າ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ສິ່ງທີ່ມີຄ່າ. ມັນເປັນຄວາມສະຫງົບສຸກເພາະເຮົາພົບຄວາມສະຫງົບສຸກໃນຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ມັນເປັນເວລາທີ່ເຮົາຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກຊຶ້ງທີ່ສຸດວ່າ ຍິ່ງໃຫ້ຄວາມຮັກຂະຫຍາຍກວ້າງອອກຫລາຍເທົ່າໃດ, ກໍຈະມີຄວາມຮັກທີ່ຈະມອບໃຫ້ຄົນອື່ນຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ.
ມີຄຣິດສະມັດຢູ່ໃນບ້ານ ແລະ ໃນໂບດ,
ມີຄຣິດສະມັດຢູ່ໃນຮ້ານຄ້າ;
ແຕ່ທ່ານຈະບໍ່ຮູ້ວ່າຄຣິດສະມັດຄືຫຍັງ
ຈົນກວ່າຄຣິດສະມັດຢູ່ໃນໃຈທ່ານ.
ລະຄັງອາດດັງຜ່ານຫິມະ,
ແລະ ເພງລ່ອງລອຍມາຕາມລົມ,
ແຕ່ ໂອ້, ໃຈເຮົາຈະພາດກັບການຕື່ນເຕັ້ນ
ເວັ້ນແຕ່ຄຣິດສະມັດຈະຢູ່ທີ່ນີ້.6
ໃນຂະນະທີ່ເທດສະການຄຣິດສະມັດອ້ອມຮອບເຮົາດ້ວຍຄວາມຮຸ່ງເຫລື້ອມ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດເຊັ່ນດຽວກັບພວກໂຫລາຈານທີ່ໄດ້ສະແຫວງຫາດາວດວງທີ່ສະຫວ່າງດວງນັ້ນ ທີ່ຈະນຳເຮົາໄປສູ່ໂອກາດແຫ່ງການຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຮົາໃນຊ່ວງຄຣິດສະມັດ. ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນຈົ່ງເດີນທາງໄປສູ່ເບດເລເຮັມທາງວິນຍານ, ພາໃຈອັນອ່ອນໂຍນ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫ່ວງໃຍໄປເປັນຂອງຖະຫວາຍແດ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ແລະ ຂໍໃຫ້ເຮົາທຸກຄົນຈົ່ງມີຄຣິດສະມັດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກດ້ວຍເທີ້ນ. ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດ ແລະ ເປັນພອນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.