ຜູ້ຮັບທີ່ດີ ແລະ ກະຕັນຍູ
ປະທານດີເດີ ແອັຟ ອຸກດອບ
ທີ່ປຶກສາທີສອງໃນຝ່າຍປະທານສູງສຸດ
ຊ່າງເປັນຊ່ວງເວລາຂອງປີທີ່ປະທັບໃຈແທ້ໆ! ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນສຽງເພງທີ່ມ່ວນອອນຊອນ, ເຫັນໄຟແສງສີ, ແລະ ຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຍືອກເຢັນຂອງອາກາດ, ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະຫວນຄິດເຖິງຫລາຍໆໂອກາດໃນຕະຫລອດຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເມື່ອວິນຍານຂອງບຸນຄຣິດສະມັດໄດ້ໃຫ້ຄວາມອົບອຸ່ນແກ່ໃຈ ແລະ ເຊີດຊູຈິດວິນຍານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ເຊັ່ນດຽວກັບຫລາຍຄົນໃນພວກທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນວ່າ ຄວາມຊົງຈຳທີ່ລະອຽດອ່ອນ ແລະ ເດັ່ນທີ່ສຸດແມ່ນມາຈາກຊີວິດຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕີບໂຕຂຶ້ນຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຍາກຈົນກໍຕາມ, ແຕ່ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຢາກໃຫ້ບຸນຄຣິດສະມັດເປັນຊ່ວງເວລາທີ່ຊື່ນຊົມ ແລະ ແປກປະຫລາດໃຈຫລາຍສຳລັບລູກໆຂອງພວກເພິ່ນ. ພວກເພິ່ນໄດ້ພະຍາຍາມຫລາຍທີ່ສຸດເພື່ອເຮັດໃຫ້ບຸນຄຣິດສະມັດເປັນຊ່ວງເວລາພິເສດສຳລັບຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາ.
ພວກເຮົາຜູ້ເປັນລູກກໍໄດ້ເຮັດຂອງຂວັນໃຫ້ກັນ. ປີໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າ ໄດ້ແຕ້ມຮູບເຮັດເປັນຂອງຂວັນໃຫ້ເອື້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນຮູບພາບທີ່ສວຍງາມ, ແຕ່ນາງໄດ້ນັບຖືມັນວ່າເປັນຊັບສົມບັດຢ່າງໜຶ່ງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັກນາງຫລາຍເພາະສິ່ງນັ້ນ! ປີໜຶ່ງອີກ ອ້າຍຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ມີອາຍຸສູງກວ່າຂ້າພະເຈົ້າ 12 ປີ, ໄດ້ມອບຂອງຂວັນທີ່ມີຄ່າຢ່າງໜຶ່ງໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ລາວໄດ້ເກັບເອົາງ່າໄມ້ອັນໜຶ່ງຈາກເດີ່ນຫລິ້ນໃກ້ບ້ານຂອງພວກເຮົາ ແລະ ໄດ້ເຮັດມີດຂອງຫລິ້ນເດັກນ້ອຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ. ມັນເປັນມີດແບບທຳມະດາ, ບໍ່ສວຍງາມ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖະໜອມມັນໄວ້ເປັນຢ່າງດີເພາະມັນມາຈາກລາວ!
ຄວາມສຸກອັນໃຫຍ່ຫລວງຢ່າງໜຶ່ງຂອງບຸນຄຣິດສະມັດແມ່ນການເຫັນໃບໜ້າອັນຕື່ນເຕັ້ນຂອງເດັກນ້ອຍບໍ່ແມ່ນບໍ ຕອນເຂົາຈັບຫໍ່ຂອງຂວັນທີ່ເປັນຂອງເຂົາໂດຍສະເພາະຂຶ້ນມາ?
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອເຮົາມີອາຍຸຫລາຍຂຶ້ນ, ຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ຄວາມຂອບຄຸນຂອງເຮົາໃນຕອນທີ່ໄດ້ຮັບຂອງຂວັນນັ້ນ ຈະຫລຸດໜ້ອຍຖອຍລົງ. ບາງເທື່ອຜູ້ຄົນຈະຮູ້ສຶກອັບອາຍແມ່ນແຕ່ໄດ້ຮັບຄຳຍ້ອງຍໍ ຫລື ເປັນໜີ້ສິນຕອນເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບຂອງຂວັນ. ເຂົາເຈົ້າຄິດຜິດໄປວ່າ ວິທີທີ່ຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດສຳລັບ ການຮັບເອົາຂອງຂວັນນັ້ນແມ່ນການຕອບແທນດ້ວຍບາງສິ່ງທີ່ມີຄ່າຫລາຍກວ່ານັ້ນ. ບາງຄົນກໍໄດ້ມອງຂ້າມຄວາມໝາຍຂອງຂອງຂວັນນັ້ນ—ພຽງແຕ່ເອົາໃຈໃສ່ກັບການປະກົດພາຍນອກ ຫລື ລາຄາຂອງມັນ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈກັບຄວາມໝາຍອັນເລິກຊຶ້ງຊຶ່ງມັນມີຕໍ່ຜູ້ມອບໃຫ້ຢ່າງຈິງໃຈ.
ສິ່ງນີ້ໄດ້ເຕືອນໃຈຂ້າພະເຈົ້າເຖິງເຫດການທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄ່ຳຄືນສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ພຣະອົງໄດ້ເຕົ້າໂຮມອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງໃຫ້ຢູ່ໃກ້ພຣະອົງ, ໄດ້ຫັກເຂົ້າຈີ່ນຳເຂົາເຈົ້າ, ແລະ ໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ມີຄ່າແກ່ເຂົາເຈົ້າ. ທ່ານຈື່ຈຳໄດ້ບໍ່ວ່າ ໃນລະຫວ່າງການຮັບປະທານອາຫານນັ້ນ, ພຣະເຢຊູໄດ້ລຸກຈາກໂຕະ, ໄດ້ເທນ້ຳໃສ່ໃນອ່າງ, ແລະ ໄດ້ລ້າງຕີນໃຫ້ອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງ?
ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ມາຫາຊີໂມນ ເປໂຕ, ຜູ້ຫາປາໄດ້ປະຕິເສດ, ໂດຍກ່າວວ່າ, “ທ່ານຈະລ້າງຕີນຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້.” ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ຕອບຢ່າງອ່ອນຫວານວ່າ: “ຖ້າເຮົາບໍ່ລ້າງຕີນເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນໃນເຮົາອີກຕໍ່ໄປ.”1
ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າເປໂຕໄດ້ຄິດວ່າ ລາວມີເຫດຜົນທີ່ດີໃນການປະຕິເສດຂອງປະທານນັ້ນ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າລາວໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ແຕ່ໃນຕອນນັ້ນ, ລາວບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃຈຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງເຖິງຄວາມສຳຄັນທາງວິນຍານກັບສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ສະເໜີມອບໃຫ້ແກ່ລາວ.
ໃນຍາມຄຣິດສະມັດເຮົາຈະເວົ້າເລື້ອຍໆກ່ຽວກັບການໃຫ້, ແລະ ເຮົາທຸກຄົນຮູ້ວ່າ “ການໃຫ້ເປັນເຫດໃຫ້ມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່າການຮັບ,”2 ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າສົງໃສວ່າ ບາງເທື່ອເຮົາອາດບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ ຫລື ດູຖູກ ຄວາມສຳຄັນຂອງການເປັນຜູ້ຮັບທີ່ດີ.
ໃນວັນຄຣິດສະມັດຫລາຍປີກ່ອນ, ນາງນ້ອຍຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮັບເຄື່ອງເຮັດສາຍສ້ອຍໝາກຕຸ້ມທີ່ສວຍງາມ. ພໍ່ຂອງນາງໄດ້ແນະນຳນາງໃຫ້ເຮັດບາງສິ່ງໃຫ້ພີ່ນ້ອງຄົນໜຶ່ງຂອງນາງ ທີ່ຈະມາຮ່ວມງານລ້ຽງກັບເຂົາເຈົ້າ.
ນາງມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນລົງມືເຮັດສິ່ງທີ່ນາງຄິດວ່າ ຈະເປັນຂອງຂວັນທີ່ດີທີ່ສຸດ. ນາງໄດ້ເລືອກເອົາບາງຄົນທີ່ນາງຈະເຮັດໃຫ້—ຄືປ້າຜູ້ອາວຸໂສຜູ້ມີໜ້າຕາບູດບຶ້ງ ແລະ ເຄັ່ງຂຶມ.
“ບາງທີ ຖ້າເຮົາເຮັດສ້ອຍແຂນໃຫ້ລາວ,” ນາງນ້ອຍຄິດ, “ແລ້ວມັນຈະເຮັດໃຫ້ລາວດີໃຈຫລາຍ.”
ສະນັ້ນ ນາງຈຶ່ງໄດ້ເລືອກເອົາໝາກຕຸ້ມໜ່ວຍທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດ ແລະ ໄດ້ເຮັດສ້ອຍແຂນໃຫ້ດີທີ່ສຸດເພື່ອເປັນຂອງຂວັນພິເສດໃຫ້ແກ່ປ້າຂອງນາງ.
ເມື່ອນາງໄດ້ເຮັດມັນສຳເລັດແລ້ວ, ນາງໄດ້ຍ່າງໄປຫາປ້າຂອງນາງ, ໄດ້ຍື່ນສ້ອຍແຂນໃຫ້ລາວ, ແລະ ໄດ້ບອກລາວວ່າ ນາງໄດ້ອອກແບບເຮັດສ້ອຍແຂນນັ້ນໃຫ້ປ້າຂອງນາງໂດຍສະເພາະ.
ຫ້ອງນັ້ນໄດ້ມິດງຽບລົງ ໃນຂະນະທີ່ປ້າຈັບເອົາສ້ອຍແຂນ ດ້ວຍນິ້ວຊີ້ ແລະ ນິ້ວໂປ້ຂອງລາວ ຄືກັບວ່າ ລາວພວມຢິບພວງຫອຍໄຕ່ທີ່ເປັນຕາຂີ້ດຽດຂຶ້ນມາ. ລາວໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຂອງຂວັນ, ເຮັດຄິ້ວຫຍຸ້ງ ແລະ ຍິກດັງ, ແລະ ໄດ້ວາງສ້ອຍແຂນອັນນັ້ນຄືນໃສ່ມືຂອງນາງນ້ອຍ. ແລ້ວລາວໄດ້ຫັນໜ້າໜີໂດຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເວົ້າກັບຄົນອື່ນ.
ໜ້າຂອງນາງນ້ອຍໄດ້ແດງຂຶ້ນເພາະຄວາມອັບອາຍ. ດ້ວຍຄວາມຜິດຫວັງຫລາຍທີ່ສຸດ, ນາງໄດ້ຍ່າງອອກຈາກຫ້ອງໄປຢ່າງງຽບໆ.
ພໍ່ແມ່ຂອງນາງໄດ້ພະຍາຍາມປອບໃຈນາງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ນາງເຂົ້າໃຈວ່າ ສ້ອຍແຂນນັ້ນງາມຫລາຍ—ເຖິງແມ່ນວ່າປ້າຂອງນາງບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກແນວນັ້ນກໍຕາມ. ແຕ່ນາງນ້ອຍນັ້ນອົດທີ່ຈະຄິດນ້ອຍໃຈບໍ່ໄດ້ ທຸກເທື່ອທີ່ນາງໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບປະສົບການນັ້ນ.
ຫລາຍສິບປີໄດ້ຜ່ານໄປ, ແລະ ບັດນີ້ນາງນ້ອຍນັ້ນ—ກໍໄດ້ເປັນປ້າຄົນໜຶ່ງ—ຍັງຈື່ຈຳໄດ້ຢູ່, ດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າເລັກນ້ອຍ, ເຖິງມື້ນັ້ນ ຕອນທີ່ຂອງຂວັນນ້ອຍໆຂອງນາງໄດ້ຖືກປະຕິເສດ.
ຂອງຂວັນທຸກຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບ—ໂດຍສະເພາະຂອງຂວັນທີ່ມາຈາກໃຈ—ເປັນໂອກາດທີ່ຈະສ້າງ ຫລື ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັກເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ. ເມື່ອເຮົາເປັນຜູ້ຮັບທີ່ດີ ແລະ ກະຕັນຍູ, ເຮົາໄດ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ຄວາມສຳພັນຂອງເຮົາເລິກຊຶ້ງກວ່າເກົ່າກັບຜູ້ມອບຂອງຂວັນໃຫ້ແກ່ເຮົາ. ແຕ່ເມື່ອເຮົາບໍ່ເພິ່ງພໍໃຈ ຫລື ປະຕິເສດຂອງຂວັນນັ້ນ, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ເອື້ອມອອກມາຫາເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ໃນບາງວິທີ, ເຮົາໄດ້ທຳຮ້າຍຕົວເອງນຳອີກ.
ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ສອນວ່າ ຍົກເວັ້ນແຕ່ເຮົາຈະ “ກາຍເປັນເດັກນ້ອຍ, [ເຮົາ] ຈະເຂົ້າໄປໃນລາຊາອານາຈັກສະຫວັນບໍ່ໄດ້ຈັກເທື່ອ.”3
ເມື່ອເຮົາເບິ່ງຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ຄວາມປະຫລາດໃຈຂອງເດັກນ້ອຍໃນຊ່ວງລະຍະນີ້ຂອງປີ, ບາງທີເຮົາຈະເຕືອນເຮົາເອງໃຫ້ຄົ້ນຫາ ແລະ ທວງເອົາທັດສະນະທີ່ລ້ຳຄ່າ ແລະ ຮຸ່ງເຮືອງຂອງເດັກນ້ອຍຄືນໃໝ່—ຄວາມສາມາດທີ່ຈະຮັບໄວ້ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ກະຕັນຍູ.
ບໍ່ເປັນໜ້າແປກໃຈແນວໃດ, ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີພ້ອມທຸກຢ່າງຂອງເຮົາ ຊຶ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນຜູ້ໃຫ້ທີ່ເພື່ອແຜ່ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ເປັນຜູ້ຮັບດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈນຳອີກ. ຕອນພຣະອົງຢູ່ທີ່ເມືອງເບັດທານີ, ໃກ້ບັ້ນທ້າຍການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢູ່ໃນໂລກຂອງພຣະອົງ, ຍິງຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຂົ້າມາຫາພຣະອົງພ້ອມດ້ວຍເຕົ້າຫີນຂາວຊຶ່ງບັນຈຸນ້ຳມັນຫອມຊະນິດໜຶ່ງທີ່ມີລາຄາແພງຫລາຍເຂົ້າມາຫາພຣະອົງ. ນາງໄດ້ຖອກນ້ຳມັນຫອມຫົດສົງພຣະອົງ.
ບາງຄົນໃນທີ່ນັ້ນໄດ້ໃຈຮ້າຍຂຶ້ນ. “ເຫດໃດຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ນ້ຳຫອມນີ້ເສຍໄປລ້າໆ,” ເຂົາເຈົ້າກ່າວ. ນ້ຳມັນນັ້ນມີລາຄາແພງຫລາຍ. ຖ້າຂາຍຄົງໄດ້ເງິນຫລວງຫລາຍເພື່ອເອົາໄປແຈກໃຫ້ຄົນຍາກຈົນ. ເຂົາເຈົ້າເຫັນແຕ່ຄ່າທາງໂລກຂອງມັນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບຄວາມສຳຄັນກວ່າທາງວິນຍານເລີຍ.
ແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ເຂົ້າໃຈເຖິງເຄື່ອງໝາຍ ແລະ ການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຮັກໃນຂອງຂວັນນັ້ນ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຮັບເອົາດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ.
“ຊ່າງນາງເທາະ,” ພຣະອົງໄດ້ກ່າວກັບຄົນທີ່ຈົ່ມ. “ພວກເຈົ້າກວນໃຈນາງເຮັດຫຍັງ? … ນາງໄດ້ເຮັດເທົ່າທີ່ນາງເຮັດໄດ້: ນາງຖອກນ້ຳມັນຫອມໃສ່ຮ່າງກາຍຂອງເຮົາເພື່ອຕຽມການປົງສົບຂອງເຮົາລ່ວງໜ້າ.”4
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ເພື່ອນມິດສະຫາຍທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເຮົາເປັນຜູ້ຮັບແບບໃດ? ເຮົາ, ເໝືອນດັ່ງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ໄດ້ຮັບຮູ້ຂອງຂວັນວ່າເປັນການສະແດງອອກເຖິງຄວາມຮັກບໍ່?
ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ ຄົນທີ່ຮັບເອົາທຸກສິ່ງທັງປວງດ້ວຍຄວາມຂອບຄຸນຈະຖືກເຮັດໃຫ້ຮຸ່ງເຮືອງ,”5 ແລະ ຄວາມສົມບູນຂອງແຜ່ນດິນໂລກຈະເປັນຂອງເຂົາ.”6
ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ບຸນຄຣິດສະມັດນີ້ ແລະ ທຸກໆມື້ພາຍໃນປີ ເຮົາຈະໄຕ່ຕອງ, ໂດຍສະເພາະກັບຂອງປະທານຫລາຍຢ່າງທີ່ເຮົາໄດ້ຮັບຈາກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຮັກຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ເຮົາຈະຮັບເອົາຂອງປະທານເຫລົ່ານັ້ນດ້ວຍຄວາມປະຫລາດໃຈ, ດ້ວຍຄວາມຂອບພຣະໄທ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນດັ່ງເດັກນ້ອຍ.
ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າອ່ອມນ້ອມ ແລະ ອົບອຸ່ນເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງຂອງປະທານຂອງພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ, ຊົງກະລຸນາ, ແລະ ຊົງເພື່ອແຜ່ ຊຶ່ງໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຮົາ: ເປັນຂອງປະທານທີ່ບໍ່ອາດກ່າວໄດ້ຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ຄວາມອັດສະຈັນຂອງການໃຫ້ອະໄພ, ການເປີດເຜີຍສ່ວນຕົວ ແລະ ການນຳພາ, ຄວາມສະຫງົບຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ຄວາມແນ່ນອນ ແລະ ການປອບໂຍນທີ່ເອົາຊະນະຄວາມຕາຍ—ແລະ ຫລາຍສິ່ງຫລາຍຢ່າງຕື່ມອີກ.
ເໜືອທຸກສິ່ງອື່ນໝົດ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວທີ່ຖືກຳເນີດຂອງພຣະອົງ, ຜູ້ໄດ້ເສຍສະລະຊີວິດຂອງພຣະອົງ “ວ່າທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະອົງຈະມີຊີວິດນິລັນດອນ.”7
ເຮົາໄດ້ຮັບເອົາຂອງປະທານນີ້ດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູທີ່ຖ່ອມຕົນ, ດ້ວຍຄວາມສຸກບໍ? ຫລື ເຮົາປະຕິເສດມັນ ເພາະຄວາມຈອງຫອງ ຫລື ຄິດວ່າຕົນເອງບໍ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ. ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາບໍ່ ຢູ່ໃນຂອງປະທານເຫລົ່ານັ້ນ? ເຮົາໄດ້ຮັບເອົາມັນໃນທາງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມສຳພັນຂອງເຮົາກັບຜູ້ໃຫ້ທີ່ປະເສີດ ແລະ ສູງສົ່ງນີ້ຢ່າງເລິກຊຶ້ງຫລາຍຂຶ້ນບໍ່? ຫລື ເຮົາຫຍຸ້ງຫລາຍຈົນບໍ່ໄດ້ສັງເກດເຫັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ເຮົາໃນແຕ່ລະມື້?
ເຮົາຮູ້ວ່າ “ພຣະເຈົ້າຮັກຄົນທີ່ໃຫ້ດ້ວຍຄວາມຍິນດີ,”8 ແຕ່ພຣະອົງກໍຮັກຜູ້ຮັບທີ່ດີ, ກະຕັນຍູ, ແລະ ຍິນດີນຳອີກ, ບໍ່ແມ່ນບໍ?
ເພາະມັນຈະເປັນປະໂຫຍດຫຍັງແກ່ມະນຸດ ຖ້າຫາກຂອງປະທານນັ້ນຖືກມອບໃຫ້ເຂົາ, ແລະ ເຂົາບໍ່ຍອມຮັບເອົາຂອງປະທານນັ້ນ? ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຂົາບໍ່ຊື່ນຊົມກັບສິ່ງທີ່ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ເຂົາ, ທັງບໍ່ຊື່ນຊົມກັບຜູ້ທີ່ໄດ້ປະທານຂອງປະທານນັ້ນໃຫ້ເຂົາ.”9
ບໍ່ວ່າເຮົາຈະມີປະສົບການນຳບຸນຄຣິດສະມັດ 9 ເທື່ອ ຫລື 90 ເທື່ອກໍຕາມ, ແຕ່ເຮົາທຸກຄົນກໍເປັນເໝືອນດັ່ງເດັກນ້ອຍ—ເຮົາທຸກຄົນເປັນລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ.
ດັ່ງນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງສາມາດມີປະສົບການກັບບຸນຄຣິດສະມັດຄືກັບວ່າເຮົາເປັນເດັກນ້ອຍທີ່ປະຫລາດໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບ. ເຮົາສາມາດກ່າວໄດ້ວ່າ, “ໃຈຂອງຂ້ອຍເຕັມປ່ຽມດ້ວຍຄວາມສຸກ, ແລະ ຂ້ອຍຈະປິຕິຍິນດີໃນພຣະເຈົ້າຂອງຂ້ອຍ”10—ຜູ້ໃຫ້ຂອງປະທານທັງປວງ.
ພ້ອມດ້ວຍທ່ານ, ແລະ ພ້ອມດ້ວຍທຸກຄົນທີ່ປາດຖະໜາທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຄຣິດທີ່ອ່ອນນ້ອມ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຄຳສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າຜູ້ຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ສຳລັບພຣະບຸດຂອງພຣະອົງທີ່ເປັນຂອງປະທານອັນລ້ຳຄ່າ.
ໃນບຸນຄຣິດສະມັດນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍອະທິຖານວ່າ ເຮົາຈະເຫັນຂອງປະທານແຫ່ງການກຳເນີດຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານດວງຕາອັນເປັນພອນຂອງເດັກນ້ອຍ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ນອກເໜືອໄປຈາກການມອບຂອງຂວັນທີ່ດີແລ້ວ, ເຮົາຈະພະຍາຍາມກາຍເປັນຜູ້ຮັບທີ່ດີ ແລະ ກະຕັນຍູນຳອີກ. ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ວິນຍານຂອງເທດສະການນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງເຮົາພອງໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມສຸກຂອງເຮົາຂະຫຍາຍອອກກວ້າງເກີນກວ່າຈະວັດແທກໄດ້. ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.