មរតកនៃការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុង ស៊ី.អ៊ី.អេស

ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ ស&វ ប្រចាំឆ្នាំ ២០២១

អែលឌើរ ផល វី ចនសុន

នៃពួកចិតសិបនាក់

ថ្ងៃ អង្គារ ទី ១៩ ខែ មករា ឆ្នាំ ២០២១

ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះប្អូន ហើយរីករាយនឹងចំណាយពេលពីរបីនាទីជាមួយប្អូនៗក្នុងថ្ងៃនេះ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះឆាដ និងក្រុមរបស់គាត់ដែលប្រកបដោយទេពកោសល្យ និងការលះបង់ ដែលខិតខំធ្វើការដើម្បីជួយនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នេះ ។ វាជាពរជ័យមួយដែលយើងមានស៊ីស្ទើរ ជីន ប៊ី ប៊ីងហាំ ជាមួយយើងថ្ងៃនេះ ហើយខ្ញុំទន្ទឹងចាំស្ដាប់សាររបស់គាត់ ។ គាត់ជាអ្នកដឹកនាំដ៏មានឥទ្ធិពល និងបំផុសគំនិតមួយរូប ហើយយើងមានអំណរគុណដែលគាត់បម្រើនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាអប់រំសាសនាចក្រ ។

កាលដែលយើងកំពុងពិចារណាអំពីការផ្លាស់ប្ដូរដ៏សំខាន់នៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា ( ស&វ ) ខ្ញុំក៏បានសញ្ជឹងគិតពីការផ្លាស់ប្ដូរនៅទូទាំងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការអប់រំក្នុងសាសនាចក្រផងដែរ ។ កាលពីថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមផ្គូផ្គងនូវអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងការអប់រំសាសនាចក្រជាមួយនឹងពង្សប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ម្ដាយខ្ញុំបានប្រែចិត្តជឿលើសាសនាចក្រនៅក្នុងប្រទេសស្វ៊ីស ពេលពួកគាត់ជាយុវមជ្ឈិមវ័យ ដូច្នេះគ្រួសារខាងម្ដាយខ្ញុំ ជំនាន់របស់ម្ដាយខ្ញុំគឺជាជំនាន់ទីមួយដែលបានចូលរួមជាមួយនឹងការអប់រំសាសនាចក្រ ។ បុព្វការីជនមួយចំនួនខាងឪពុកខ្ញុំជាសមាជិកសាសនាចក្រតាំងពីដើមដំបូងនៃគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រានេះ ។ សូមឲ្យខ្ញុំចែកចាយព័ត៌មានគ្រឹះមួយចំនួននៃបុព្វការីជនទាំងនោះហើយក៏នឹងលើកឡើងអំពីកិច្ចប្រឹងប្រែងនៃការអប់រំសាសនាចក្រនៅជំនាន់របស់ពួកគាត់ផងដែរ ។ ប្អូននឹងកត់សម្គាល់ពីការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ—ដែលខ្លះជាការផ្លាស់ប្ដូរធំ ។

សារ៉ា ជេន អេងហ្គេល ជាយាយលួតរបស់ខ្ញុំ ជាយុវនារីម្នាក់ពេលគ្រួសាររបស់គាត់បានរស់នៅខឺតឡង់ មិសសួរី និង ណៅវូ ។ គាត់បានមកដល់ជ្រលងភ្នំសលត៍លេក ក្នុងឆ្នាំ ១៨៤៨ ជាក្មេងស្រីអាយុ ១៤ ឆ្នាំម្នាក់ ហើយគាត់បានទទួលការសិក្សានៅក្នុងសាលាទាំងឡាយក្នុងសហគមន៍ដែលពួកគេមាននៅក្នុងទីតាំងទាំងនោះ ។

ចារវីស ចនសុន ដែលនៅទីបំផុតបានរៀបការជាមួយសារ៉ា បានរស់នៅទីក្រុងណៅវូពេលជាយុវជនម្នាក់ ។ រាល់ការសិក្សាដែលគាត់បានទទួល គឺនៅក្នុងចំណោមសាលាទាំងឡាយដែលនៅក្នុងទីក្រុងនោះឯង ។ បន្ទាប់ពីពួកបរិសុទ្ធបានចាកចេញពីទីក្រុងណៅវូ ហើយបានធ្វើដំណើរទៅទិសខាងលិច គាត់បានចូលបម្រើជាសមាជិកមួយរូបនៃកងវរសេនាតូចមរមន នៅអាយុ ១៧ ឆ្នាំ ។ អំឡុងពេលជាយុវវ័យ និងក្នុងយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់សារ៉ា និងចារវីស សាសនាចក្រ និងបុគ្គលទាំងឡាយនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគាត់ បានសុំផ្ដល់ការបង្រៀន ប៉ុន្តែពុំមានប្រព័ន្ធអប់រំសាសនាចក្រដូចដែលយើងស្គាល់សព្វថ្ងៃនេះទេ ។

កូនប្រុសរបស់សារ៉ា និងចារវីស ឈ្មោះ រ៉ាយស៍ ជាលោកតាទួតរបស់ខ្ញុំ ។ គាត់បានធំឡើងនៅក្នុងរដ្ឋយូថាហ៍ និងបានទៅសាលានៅក្នុងក្រុងមួយឈ្មោះថា ហាន់នីវីល ។ អគារនោះត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ព្រះវិហារផង និងសាលារៀនផង ។ ឆាលុត ដែលក្រោយមកបានរៀបការជាមួយរ៉ាយស៍ បានទៅរៀននៅក្នុងអគារថ្មតូចមួយដែលនៅក្បែរខលស៍ហ្វត ។ ពួកគាត់ជាយុវវ័យនៅចុងទសវត្សរ៍ ១៨៧០ និងដើមទសវត្សរ៍ ១៨៨០ ពីរបីឆ្នាំពីមុនពេលសាសនាចក្របានបើកសាលាភាគច្រើន ។ កាលដែលសាលាកាន់តែច្រើននៅក្នុងក្រុងនានាបានក្លាយជាសាលារបស់រដ្ឋាភិបាលអំឡុងទសវត្សរ៍ ១៨៨០ នោះសាលាទាំងនេះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យបង្រៀនសាសនានោះទេ ។ ការណ៍នេះបានជំរុញឲ្យមានការពង្រីកសាលាដែលគ្រប់គ្រងដោយសាសនាចក្រ បន្ទាប់ពីរ៉ាយស៍ និងឆាលុត បានបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ពួកគាត់ ។

រ៉ាយស៍បានទុកនូវកំណត់ហេតុមួយអំពីសំណើរសុំរៀបការរបស់គាត់ជាមួយឆាលុត ដែលគាត់បានហៅថា លុតធី ៖ លោកមានប្រសាសន៍ថា ៖

« ពេលខ្ញុំឃើញលុតធី ជាលើកដំបូង នាងកំពុងបររទេះលក់អីវ៉ាន់ ។ ឪពុកនាងមានហាងលក់ទំនិញមួយនៅខាងមុខផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ នាងស្អាតដូចផ្កាដេស៊ី ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបនាងនៅឯការរាំមួយ ហើយយើងបានទាក់ទងគ្នាតិចជាងមួយឆ្នាំ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានសុំនាងរៀបការ ។ នាងបាននិយាយថា ‹ អ្នកមិនចូលចិត្តខ្ញុំទេ › ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយថា ‹ ខ្ញុំចូលចិត្ត › ។ យើងបានភ្ជាប់ពាក្យអស់រយៈពេលបីខែ » ។^១

ខ្ញុំប្រាកដណាស់ថា រ៉ាយស៍នឹងមិនជោគជ័យក្នុងការធ្វើជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តបែបមនោសញ្ចេតនានោះ ទេប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាឆាលុតក៏បានរៀបការនឹងគាត់ ហើយពួកគាត់មានកូន ១២ នាក់ ។

កូនម្នាក់ក្នុងចំណោមកូនទាំង ១២ នាក់ អាល់ហ្វាលើស—ដែលហៅថា « អាល់ហ្វ៍ »—ជាលោកតារបស់ខ្ញុំ ហើយបានចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ នៅទីក្រុងឡូហ្គេន រដ្ឋយូថាហ៍ ។ លោកយាយខ្ញុំឈ្មោះ ប្លេនឆ៍ ក៏បានរៀននៅមហាវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ ផងដែរ ដែលជាសាលាមួយក្នុងចំណោមសាលាទាំងឡាយរបស់សាសនាចក្រ ។ នៅពេលដែលពួកគាត់បានទៅរៀននៅទីនោះ វាដូចជាសាលាវិទ្យាល័យ និងមហាវិទ្យាល័យរងបញ្ចូលគ្នាអញ្ចឹង ។ នៅសាលាទាំងនេះ សិស្សបានទទួលការបង្រៀនទាំងមុខវិជ្ជាខាងលោកិយ និងសាសនា ហើយមានសកម្មភាពជាច្រើនទៀតផង ។ លោកតារបស់ខ្ញុំបានលេងនៅក្នុងក្រុមបាល់បេសបល និងបាល់បោះ ហើយលោកយាយខ្ញុំជាកីឡាការិនីលោតកម្ពស់ ។

ថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅសាលារៀនដំបូងគេ បានចាប់ផ្ដើមនៅទីក្រុងសលត៍លេក ក្នុងឆ្នាំ ១៩១២ ហើយតាំងពីពេលនោះមក កម្មវិធីនេះបានចាប់ផ្ដើមពង្រីកទៅទីក្រុងផ្សេងៗទៀត ។ បន្ទាប់ពីថ្នាក់សិក្ខាសាលាទាំងនេះបានចាប់ផ្ដើមបង្ហាញថា វាបានផ្ដល់នូវមូលដ្ឋានគ្រឹះសាសនាដ៏ល្អមួយដល់សិស្សដែលកំពុងរៀននៅសាលារដ្ឋ នោះសាសនាចក្របានធ្វើការសម្រេចចិត្តដកខ្លួនចេញពីសាលាភាគច្រើន រួមទាំងមហាវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ ផងដែរ ។ ដោយបែបនេះហើយ ជំនាន់ក្រោយទៀតនៅក្នុងគ្រួសារខ្ញុំបានទៅរៀននៅសាលារដ្ឋ និងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។

កូនប្រុសម្នាក់របស់ អាល់ហ្វ៍ និង ប្លេនឆ៍ ឈ្មោះ វៀរ ជាឪពុករបស់ខ្ញុំ ។ គាត់អាចចងចាំគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់គាត់ពេញមួយជីវិតគាត់ ។ ម្ដាយខ្ញុំ វីនីហ្វ្រេដ ក៏បានទៅរៀននៅវិទ្យាល័យ និងថ្នាក់សិក្ខាសាលាដែរ ហើយអាចចងចាំគ្រូៗរបស់គាត់ផងដែរ ។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩២៦ កម្មវិធីថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា បានចាប់ផ្ដើមនៅទីក្រុង ម៉ូសខូ រដ្ឋ អៃដាហូ ហើយមកដល់ឆ្នាំ ១៩២៨ ថ្នាក់វិទ្យាស្ថានទីពីរត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងទីក្រុង ឡូហ្គេន រដ្ឋ យូថាហ៍ ។ ទាំងម្ដាយទាំងឪពុកខ្ញុំបានចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ដែលឥឡូវនេះហៅថា សាកលវិទ្យាល័យរដ្ឋយូថាហ៍ នៅក្នុងទីក្រុងឡូហ្គេន អំឡុងទសវត្សរ៍ ១៩៤០ ។ មកទល់នឹងពេលនោះ កម្មវិធីថ្នាក់វិទ្យាស្ថានត្រូវបានបង្កើតឡើងយ៉ាងល្អនៅទីក្រុង ឡូហ្គេន ហើយឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានជួបគ្នាជាលើកដំបូងនៅពេលចូលរួមសកម្មភាពថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ ពួកគាត់បានរៀបការនៅទីបំផុត ហើយបន្ទាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡូហ្គេន រដ្ឋយូថាហ៍ពួកគាត់បានធ្វើពិធីជប់លៀងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់នៅក្នុងអគារថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។

ខ្ញុំបានធំឡើងនៅទីក្រុង ឡូហ្គេន រដ្ឋ យូថាហ៍ និងបានទៅវិទ្យាល័យ និងថ្នាក់សិក្ខាសាលាដូចគ្នានឹងម្ដាយខ្ញុំដែរ ។ វិទ្យាល័យនោះតាមពិតទៅធ្លាប់ជាមហាវិទ្យាល័យព្រិកហាំយ៉ង់ ។ ខ្ញុំក៏បានចំណាយពេលខ្លះក្នុងមួយឆ្នាំសិក្សាមួយនៅទីក្រុង ម៉នធីស៊ែលឡូ រដ្ឋ យូថាហ៍ ហើយបានរៀននៅថ្នាក់សិក្ខាសាលាជាមួយយុវនារីដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ដែលមានអាយុក្មេងជាងខ្ញុំមួយឆ្នាំ ។ គាត់មានឈ្មោះថា ជីល ។ តាមពិតទៅ គាត់នៅតែមានឈ្មោះ ជីល ហើយថ្វីបើខ្ញុំមិនប្រាកដទេថា ខ្ញុំគ្រាន់បើជាងលោកតាទួតខ្ញុំ រ៉ាយស៍ ក្នុងភាសាស្នេហា ក៏ដោយក៏គាត់នៅតែបានរៀបការជាមួយខ្ញុំ ។

ខ្ញុំបានចូលរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាក្នុងចុងទសវត្សរ៍ ១៩៦០ និងដើមទសវត្សរ៍ ១៩៧០ ។ នេះជាអំឡុងពេលដែលមានការផ្ដួចផ្ដើមពង្រីកថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានទៅកាន់ផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៃពិភពលោក ។ មានបទពិសោធន៍ជាមួយនឹងថ្នាក់សិក្ខាសាលាពេលព្រលឹម និងថ្នាក់សិក្ខាសាលាខ្លះមាននៅតាមផ្ទះ ដែលធ្វើឲ្យមានការពង្រីកនៅទូទាំងពិភពលោកតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ។ នេះជាគ្រាដ៏លំបាកសម្រាប់ពួកអ្នករៀននៅក្នុង ស&វ ។ ពួកគេព្យាយាមសម្របកម្មវិធីនានា ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងលំនាំថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅសាលារៀន និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានតាមមហាវិទ្យាល័យ ឲ្យស្របទៅនឹងកាលៈទេសៈខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងនៅជុំវិញពិភពលោក ។ ពួកគេជួបប្រទះនឹងឧបសគ្គយ៉ាងធំទាក់ទងនឹងការបកប្រែ និងការបោះពុម្ព នៅគ្រាដំបូងៗទាំងនោះ ។

តាមពិតទៅ ពេលខ្ញុំនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំនៅដើមឆ្នាំ ១៩៧០នៅប្រទេស ន័រវែស ថ្នាក់សិក្ខាសាលាត្រូវបានណែនាំនៅទីនោះនៅឆ្នាំដដែលដែលខ្ញុំបានទៅដល់ ។ ខ្ញុំចាំពីការជួយដល់យុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ថម រុយ ជាមួយនឹងមេរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាតាមផ្ទះរបស់គាត់—ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនដែលបានធ្លាប់ឃើញសោះពីមុនមក ។ វាជាលើកដំបូង ដែលខ្ញុំបានដឹងថា ថ្នាក់សិក្ខាសាលាអាចជាអ្វីមួយដែលខុសគ្នាពីថ្នាក់រៀនមួយ ដែលអាចធ្វើនៅសាលារៀនអំឡុងពេលថ្ងៃសិក្សា ។

ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមប្ដូរពីបុព្វការីជនរបស់ខ្ញុំទៅកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់យើងវិញ ។ កូនៗរបស់យើងបានចូលរៀនកម្មវិធីថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅសាលារៀន លើកលែងតែកូនយើងពីរនាក់ដែលបានរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាពេលព្រឹក នៅពេលយើងបានមានការចាត់តាំងនៅប្រទេសស៊ីលី ។ តាំងពីជីល និងខ្ញុំបានរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា កម្មវិធីសិក្សាបានផ្លាស់ប្ដូរហើយ ។ ខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាដ៏ក្មេងម្នាក់ ពេលដែលការបង្រៀនព្រះគម្ពីរតាមលំដាប់លំដោយត្រូវបានណែនាំ ។ មានការលំបាកខ្លះៗក្នុងការស្វែងរករបៀបដ៏ល្អបំផុតដើម្បីបង្រៀនតាមវិធីនេះ ។ វាមិនមែនជាការផ្លាស់ប្ដូរដោយស្វ័យប្រវត្តិមួយនោះទេ ។ ប៉ុន្តែលទ្ធផលគឺជាអ្វីដែលត្រូវការសម្រាប់ជំនាន់ដែលកំពុងទទួលការបង្រៀនតែម្ដង ។ ពួកគេកាន់តែស្គាល់បទគម្ពីរ ហើយជាលទ្ធផល នោះពួកគេបានទទួលឥទ្ធិពលពីព្រះគម្ពីរដោយឯកឯងកាន់តែច្រើនឡើង និងបានបង្កើតការទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ ។ យើងមានឯកសារសំឡេងរបស់ឪពុកម្ដាយខ្ញុំកាលពីពីរបីឆ្នាំមុនពេលពួកគាត់បានទទួលមរណភាពទៅ ហើយម្ដាយខ្ញុំបាននិយាយពីភាពខុសគ្នាដែលគាត់បានកត់សម្គាល់ ។

សូមស្ដាប់ប្រសាសន៍របស់គាត់ ៖

« យើងមិនទទួលបានការបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលាដូចជាកូនៗរបស់យើងឥឡូវនេះទេហើយយើងមិនដែលមានទម្លាប់អានបទគម្ពីរតាមរបៀបដែលពួកគេធ្វើឥឡូវនេះដែរ ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំមានសៀវភៅតូចៗ រឿងនិទានពីបទគម្ពីរហើយគាត់បានអានសៀវភៅទាំងនោះ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចាំថាយើងបានអានព្រះគម្ពីរនោះទេ ។ កូន ៗ របស់យើងប្រហែលជាចៅៗ ប្រហែលជាមានទីបន្ទាល់កាន់តែខ្លាំងព្រោះពួកគេយល់ពីដំណឹងល្អកាន់តែច្រើនហើយពួកគេមាន—ពួកគេចាប់ផ្តើមអានគម្ពីរនៅពេលពួកគេនៅក្មេង ហើយពួកគេពិតជាបានអានព្រះគម្ពីរទាំងឡាយមែន ។ ហើយខ្ញុំគិតថាវាបានបន្ថែមកម្លាំងដល់ពួកគេ ។ »^២

ចៅៗរបស់ខ្ញុំខ្លះដល់អាយុរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ហើយចៅៗដែលមានវ័យច្រើនជាងគេដល់អាយុនៅក្នុងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ ពួកគេនៅតែឃើញមានការផ្លាស់ប្ដូរផ្សេងៗទៀតនៅក្នុង ស&វ ដូចជាការសម្របនូវអ្វីដែលបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ជាមួយនឹងអ្វីដែលកំពុងរៀននៅផ្ទះក្នុងសៀវភៅ ចូរមកតាមខ្ញុំ ។ ដោយសារតែជំងឺរាតត្បាតនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ យើងត្រូវតែរៀនជាច្រើនអំពីការបង្រៀនពីចម្ងាយ ។ ខ្ញុំស្រែកសាទរប្អូនទាំងអស់គ្នា កាលដែលយើងធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរដែលនឹងសមទៅនឹង « លក្ខខណ្ឌនៃ »ជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ។^៣ ខ្ញុំស្រែកសាទរកាន់តែខ្លាំងថែមទៀត ដោយសារជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យនោះរួមមានទាំងចៅៗរបស់យើងផងដែរ ។

ការធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរសំខាន់ៗ ជាធម្មតាគឺពិបាក ។ ពេលខ្លះទិសដៅគឺច្បាស់លាស់ហើយ ប៉ុន្តែការប្រតិបត្តិអាចជាបញ្ហាប្រឈមមុខខ្លាំងណាស់ ។ សូមគិតពីពួកបុត្រារបស់ម៉ូសាយ ។ ពួកគេបានមានគោលបំណងដ៏ច្បាស់លាស់មួយថា « ប្រកាសប្រាប់ពីសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់សត្វលោកគ្រប់រូប »^៤ ហើយ « ក្រែង [ ពួកគេ ] អាចសង្គ្រោះព្រលឹង … បានខ្លះ » ។^៥ វាងាយនឹងផ្ដោតតែទៅលើភាពជោគជ័យដ៏អព្ភូតហេតុរបស់ពួកគេ ហើយភ្លេចថា វាពិបាកយ៉ាងណា ។ ពួកគេបានសាកល្បងអ្វីៗទាំងអស់ ។ ពួកគេបានធ្វើវាអស់ពេល ១៤ ឆ្នាំ ហើយបទពិសោធន៍របស់ពួកគេរួមមាន ការរងទុក្ខនូវគ្រប់ការខ្វះខាត ការបង្រៀននៅតាមផ្លូវ តាមផ្ទះ តាមព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងតាមសាលាជំនុំទាំងឡាយ ហើយត្រូវគេបណ្ដេញចេញ ចំអកឡកឡឺយ ស្ដោះដាក់ ទះកំផ្លៀង ចោលដុំថ្ម ចាប់ចង ហើយចាប់ដាក់ក្នុងគុកជាដើម ។^៦ ប៉ុន្តែពួកគេបានខិតខំ បានបន្តផ្ដោតចិត្ត និងបានទទួលព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីសម្រេចបេសកកម្មរបស់ពួកគេ ។

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានម្ដងទៀតនូវបទពិសោធន៍របស់ រ័សុល អិម ណិលសុន ដែលពេលនោះជាអែលឌើរ នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប—ជាពិសេសនៅក្នុងអឺរ៉ុបប៉ែកខាងកើត—ពេលលោកទទួលខុសត្រូវផ្នែកនោះនៃពិភពលោកពីឆ្នាំ ១៩៨៥ ទៅដល់ ១៩៩០ ។ នៅពេលនោះ លោកកំពុងបម្រើក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨៥ ពេលលោកបានទទួលការទទួលខុសត្រូវសម្រាប់ទ្វីបអឺរ៉ុប និងអាហ្វ្រិក លោកបានទទួលការចាត់តាំងពិសេសមួយឲ្យបើកការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្នុងប្រទេសទាំងឡាយនៅអឺរ៉ុបខាងកើត ( ដែលពេលនោះស្ថិតនៅក្រោមនឹមនៃកុម្មុយនិស្ត ) ។^៧ ការចាត់តាំងនេះត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យបួនឆ្នាំមុនពេលជញ្ជាំងទីក្រុងបែរឡាំងបានដួលរលំ និងប្រាំមួយឆ្នាំមុនពេលសហភាពសូវៀតបានបញ្ចប់ជាផ្លូវការ ។

គោលដៅរបស់អែលឌើរ ណិលសុន គឺច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែកិច្ចការនោះគឺពិបាកណាស់ ។ លោកបានប្រឹងប្រែងឥតឈប់ឈរក្នុងការផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់របស់លោកលើការចាត់តាំងពិសេសនេះ ។ លោកបានទៅទស្សនកិច្ច « អតីតសាធារណរដ្ឋសង្គមសូវៀតចំនួន ម្ភៃប្រាំពីរដង និង…បណ្តាប្រទេសតំបន់ខាងកើតផ្សេងទៀតជាច្រើនដង » ។^៨ នៅក្នុងសៀវភៅ Insights from a Prophet’s Life: Russell M. Nelsonរបស់ ស៊ើរី ឌូវ បានពិពណ៌នាពីកិច្ចការរបស់លោកដូចតទៅនេះ ៖

គេមិនដែលចង់ជួបលោក ហើយកម្រនឹងស្វាគមន៍លោកណាស់ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនមិនទាំងផ្ដល់ការណាត់ជួបដល់បុរសម្នាក់ដែលប្រកាសសេចក្ដីជំនឿលើព្រះផង ។ ក្រោយមកទៀត លោកត្រូវបានគេរារាំងទាំងនៅក្នុងការខិតខំរបស់លោកជាហូរហែក្រោយមក ត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តិមិនល្អចំពោះក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ និងត្រូវបានគេមេត្តាក្នុងកាលៈទេសៈផ្សេងទៀត ត្រូវបានគេស៊ើបការដោយប៉ូលីសសម្ងាត់ ហើយក្រោយមកត្រូវបានស្វាគមន៍ជាមិត្តភក្ដិដោយពួកមន្ត្រីដែលបានស្គាល់លោក ហើយនៅកន្លែងខ្លះត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តិចំពោះដោយការសង្ស័យ ខណៈដែលអ្នកផ្សេងទៀតបានស្វែងរកការប្រឹក្សាខាងវេជ្ជសាស្ត្រពីលោក ។ ការធ្វើដំណើរខ្លះហាក់ដូចជាគ្មានប្រយោជន៍សោះ ខណៈដែលការធ្វើដំណើរផ្សេងទៀតបានបើកទ្វារ ដែលលោកមិនដែលអាចនឹកស្មានដឹងមុន ឬដាក់ផែនការ ។^៩

បន្ទាប់ពីការចាត់តាំងរបស់អែលឌើរ ណិលសុន បានផ្លាស់ប្ដូរចេញពីអឺរ៉ុប លោក និងអែលឌើរ អូក—ដែលបានបន្តការចាត់តាំងនោះពីលោក—បានទៅរាយការណ៍ដល់ប្រធានសាសនាចក្រ ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ថា ឥឡូវនេះសាសនាចក្រត្រូវបានស្ថាបនានៅក្នុងគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុបខាងកើតហើយ ។^១០ ស៊ីស្ទើរ ឌូវ បានពិពណ៌នាបន្ថែមទៀតអំពីបទពិសោធន៍របស់ប្រធាន ណិលសុន ៖

« ក្រោយមក ពេលសួរថា តើបានរៀនអ្វីខ្លះពីការចាត់តាំងឲ្យបើកការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អក្នុងប្រទេសនៅអឺរ៉ុបខាងកើត ជាពិសេសគិតដល់ការបញ្ឈប់ និងការចាប់ផ្ដើមជាច្រើន និងមានចុះ មានឡើង នោះអែលឌើរ ណិលសុន បានឆ្លើយតបដោយសាមញ្ញថា ៖ ‹ ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងការខិតខំ ។ ទ្រង់អាចមានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ម៉ូសេថា « យើងនឹងជួបឯងនៅពាក់កណ្ដាលផ្លូវ » ។ ប៉ុន្តែ ម៉ូសេត្រូវតែដើរឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំស៊ីណាយ ។ ទ្រង់បានតម្រូវឲ្យមានការខិតខំពីម៉ូសេ និង យ៉ូស្វេ និង យ៉ូសែប ស៊្មីធ និងពីប្រធានសាសនាចក្រជាបន្តបន្ទាប់ ។ … តើប្អូនមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការដែលពិតជាលំបាកដែរឬទេ ? នៅពេលប្អូនបង្ហាញថា ប្អូនមានឆន្ទៈធ្វើផ្នែករបស់ប្អូន នោះទ្រង់នឹងជួយប្អូន › » ។^១១

ការខិតខំដ៏សុចរិតរបស់អែលឌើរ ណិលសុន ជាឧបករណ៍នៅក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងសំខាន់ ដែលធ្វើឲ្យមានដំណឹងល្អដល់បុត្រាបុត្រីរាប់លាននាក់របស់ព្រះ ។

អព្ភូតហេតុទាំងឡាយត្រូវការការប្រឹងប្រែង ។ អព្ភូតហេតុដែលយើងចង់បានយ៉ាងខ្លាំង នឹងតម្រូវឲ្យមានការខិតខំយ៉ាងខ្លាំងពីផ្នែករបស់យើង ។

ជួនកាល វាត្រូវការពេលវេលាដើម្បីដឹងពីលទ្ធផលពេញលេញនៃការខិតខំតស៊ូដ៏ខ្លាំងក្លារបស់យើង ដើម្បីធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ចាំបាច់នោះ ។ ក្នុងករណីខ្លះ យើងអាចនឹងមិនបានធ្វើជាសាក្សីដល់ការប្រមូលផលពេញលេញនៃកិច្ចខិតខំរបស់យើងរួមជាមួយនឹងអំណាចរបស់ព្រះអម្ចាស់ផង ។ ប៉ុន្តែ ការរីកចម្រើនរបស់យើងគឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ហើយយើងអាច ហើយនឹងពុះពារដើម្បីធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរនានា ដែលនឹងផ្ដល់ពរជ័យដល់ជីវិតពួកអ្នកដែលយើងបម្រើ ។ វាក៏ចាក់គ្រឹះសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផងដែរ—គឺចៅៗទួតរបស់យើង ។ ជីល និងខ្ញុំពុំទាន់មានចៅទួតទេ ប៉ុន្តែមិនយូរទេ ពួកគេនឹងចាប់ផ្ដើមមកដល់ផែនដីនេះ ហើយមុនពេលយើងដឹងខ្លួន ពួកគេនឹងនៅក្នុងថ្នាក់របស់ប្អូនទៅហើយ ។

គោលបំណងរបស់យើងនៅក្នុង ស&វ គឺច្បាស់លាស់—វាមិនបានផ្លាស់ប្ដូរទេ ។ យើងនៅតែពុះពារដើម្បីផ្ដល់ពរជ័យដល់មនុស្សវ័យក្មេងទាំងនេះ ហើយជួយពួកគេឲ្យ « យល់ដឹង និងពឹងផ្អែកលើការបង្រៀន និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យមានភាពសក្តិសមសម្រាប់ពរជ័យទាំងឡាយនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយរៀបចំខ្លួនពួកគេ ក្រុមគ្រួសារពួកគេ និង អ្នកដទៃទៀត សម្រាប់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ជាមួយនឹងព្រះវរបិតារបស់ពួកគេដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ » ។^១២ គឺដោយសារតែយើងកំពុងធ្វើការដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះ ដែលយើងបើកចំហចំពោះការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងកម្មវិធីរបស់យើង ចំពោះការធ្វើឲ្យមធ្យោបាយនៃការបង្រៀនល្អឥតខ្ចោះ ចំពោះការបង្កើតថ្នាក់វិទ្យាស្ថានថ្មី និងចំពោះកិច្ចខិតខំផ្សេងទៀតឲ្យរីកចម្រើន ។ ដោយសារយើងស្រឡាញ់មនុស្សវ័យក្មេង យើងមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើការដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម សាកល្បងនូវអ្វីដែលថ្មីៗ និងទូលសូមការណែនាំ និងព្រះចេស្ដាពីព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងកិច្ចខិតខំទាំងអស់របស់យើង ។

នៅក្នុងកិច្ចខិតខំរបស់ប្អូនដើម្បីផ្ដល់ពរជ័យដល់ជីវិតរបស់ជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យនេះ សូមឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រទានពរដល់ប្អូនក្នុងឧបសគ្គទាំងឡាយដែលប្អូនប្រឈមមុខដោយផ្ទាល់ផងដែរ ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ប្អូន ហើយសូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពួកទ្រង់មានព្រះជន្មនៅរស់ ។

នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕