2:3

ຂອງປະທານຈາກສະຫວັນ

ໂດຍ ແອວເດີ ເຄວິນ ອາ ດັງກັນ

ແຫ່ງສາວົກເຈັດສິບ

ຕອນເປັນເດັກ

ບໍ່ມີເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍຄົນໃດທີ່ມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນກັບການລໍຖ້າບຸນຄຣິດສະມັດຫລາຍເທົ່າກັບຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກມັນອີ່ຫລີ! ແລະ ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍເກັ່ງຫລາຍ ເລື່ອງການຈັດບ້ານເຮືອນໃຫ້ເປັນຄືກັນກັບແດນເນລະມິດໃນລະດູໜາວແທ້ໆ. ມີທັງສິ່ງປະດັບປະດາ, ສຽງເພງ, ແສງໄຟ, ອາຫານກິນຫລິ້ນ, ແລະ ສິ່ງທີ່ແນ່ນອນ ແມ່ນຂອງຂວັນ. ໂອ້, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍກັບການລໍຖ້າຂອງຂວັນ. ທຸກໆປີຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ປາດຖະໜາຢູ່ໃນໃຈວ່າຢາກໄດ້ຫຍັງແດ່.

ເພາະພວກເຮົາໄດ້ອາໄສຢູ່ບ້ານສວນ, ຕອນເຊົ້າຂອງວັນຄຣິດສະມັດແຕ່ລະເທື່ອ ກ່ອນຈະເປີດຂອງຂວັນຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາໄດ້ນຸ່ງເຄື່ອງກັນໜາວທີ່ໜາໆ ເພື່ອອອກໄປເກືອສັດ ໃນຄວາມໜາວເຢັນທີ່ສຸດ. ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ດີໄປກວ່າການເຮັດວຽກງານຂອງພວກເຮົາໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ຟ້າວກັບເຂົ້າເຮືອນ ເພື່ອໄປໃຊ້ເວລາຢູ່ກັບຄວາມມະຫັດສະຈັນຂອງເຊົ້າມື້ນັ້ນ.

ຕອນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບຊາຍຄົນນີ້, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ຊຶ່ງເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງວັນກຳເນີດຂອງພຣະອົງ. ແຕ່ເບິ່ງຄືວ່າ ມັນເປັນສິ່ງທີ່ດີຫລາຍ. ມັນເປັນວັນກຳເນີດຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ເຮົາໄດ້ຂອງຂວັນທັງໝົດ. ຈະມີເດັກນ້ອຍຄົນໃດແດ່ທີ່ບໍ່ມັກ! ບຸນຄຣິດສະມັດຄືທຸກສິ່ງທີ່ດີ.

ດີແຕ່ວ່າ, ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫລາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ—ການກຳເນີດ ແລະ ວັນກຳເນີດຂອງພຣະອົງ, ພຣະຊົນຊີບ ແລະ ການມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະອົງ, ອຳນາດ ແລະ ການເສຍສະລະຂອງພຣະອົງ, ການຊົດໃຊ້ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແມ່ນຄວາມສະຫງ່າລາສີ ແລະ ຄວາມຮັກອັນຫາທີ່ປຽບບໍ່ໄດ້ຂອງພຣະອົງ. ແມ່ນແລ້ວ, ບຸນຄຣິດສະມັດຄືທຸກສິ່ງທີ່ດີ, ເພາະພຣະເຢຊູຄຣິດ ຄືທຸກສິ່ງທີ່ດີ. ຫລື ເວົ້າດີກວ່ານັ້ນ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ ຄືທຸກສິ່ງທີ່ປະເສີດ!

ການຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາ

ເຊັ່ນດຽວກັບຄົນໜຸ່ມຫລາຍຄົນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມຕື່ນເຕັ້ນກັບການລໍຖ້າໄປຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ ພ້ອມດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງຫລາຍ, ແຕ່ບຸນຄຣິດສະມັດເທື່ອທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຢູ່ໄກຈາກບ້ານ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າສະດຸ້ງຕົກໃຈ. ໃນລະຫວ່າງຫລາຍເດືອນ ກ່ອນເຖິງວັນເກີດຄົບຮອບ 19 ປີ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຄິດນຳສິ່ງອື່ນ ນອກຈາກການໄປເຜີຍແຜ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າມີອາຍຸນ້ອຍກວ່າເພື່ອນນັກຮຽນໃນຫ້ອງ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນເກືອບໝົດທຸກຄົນ, ແລະ ຫລາຍຄົນກໍໄດ້ໄປເຜີຍແຜ່ແລ້ວ, ເຫລືອແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າກໍພ້ອມທີ່ຈະເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາແລ້ວຄືກັນ. ສິ່ງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຂວາງທາງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນອາຍຸຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ.

ຫລັງຈາກເບິ່ງຄືວ່າ ເປັນເວລາດົນນານ, ໂອກາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ມາເຖິງ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເຂົ້າໄປສູນອົບຮົມຜູ້ສອນສາດສະໜາ. ໃນຕົ້ນເດືອນທັນວາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນຕົວເອງ ຂຶ້ນຍົນໄປຫາເຂດເຜີຍແຜ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນເມືອງຊານຕີອາໂກ, ປະເທດຈີເລ. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້າພະເຈົ້າກໍກຳລັງເດີນທາງ, ແລະ ດີກວ່ານັ້ນ, ບຸນຄຣິດສະມັດກໍໃກ້ມາເຖິງແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມແລ້ວສຳລັບປະສົບການທີ່ຍອດຍ້ຽມໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.

ແຕ່ທັນທີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ້າວຂາລົງຈາກຍົນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ພົບເຫັນຢ່າງໄວວ່າ ສະພາບການຢູ່ທີ່ນັ້ນແມ່ນແຕກຕ່າງຫລາຍຈາກບ້ານຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ລັດຢູທາ. ແມ່ນແລ້ວ, ບຸນຄຣິດສະມັດກໍໃກ້ຈະມາເຖິງແລ້ວ, ແຕ່ອາກາດຍັງຮ້ອນຄືກັນກັບລະດູແລ້ງ. ຫິມະຢູ່ໃສ? ເກີບ ບູທ ແລະ ເສື້ອກັນໜາວໃຫຍ່ ຢູ່ໃສ?

ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ລົງມືທຳງານທີ່ທ້າທາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຮູ້ສຶກເມື່ອຍກັບການເດີນທາງຢູ່ ແລະ ບາງເທື່ອກໍງ້ວງນອນ ລະຫວ່າງການໄປສອນຜູ້ສົນໃຈ. ວັດທະນະທຳກໍແຕກຕ່າງ, ພາສາກໍລຶກລັບ—ມັນບໍ່ຄືສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນ ຕອນຢູ່ສູນອົບຮົມຜູ້ສອນສາດສະໜາເລີຍ—ແລະ ອາຫານກໍແປກຕ່າງ. ເມື່ອກ່າວເຖິງອາຫານ, ຄູ່ຮ່ວມສອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າ ຄົງໄດ້ກິນບາງສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ ຈົນພວກເຮົາທັງສອງເກີດບໍ່ສະບາຍຢ່າງໜັກ. ແລ້ວ, ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ຄືນທຳອິດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄປເຖິງປະເທດຈີເລ, ພວກເຮົາໄດ້ປະເຊີນກັບແຜ່ນດິນໄຫວ.

ມັນເປັນບຸນຄຣິດສະມັດເທື່ອທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ສະບາຍຢ່າງໜັກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນອນໂຊມຢູ່ຕຽງ ໃນປະເທດທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ, ພະຍາຍາມຮຽນພາສາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈພຽງເລັກໜ້ອຍ, ອາໄສຢູ່ກັບຄົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກດີ. ນີ້ບໍ ຄືວຽກງານເຜີຍແຜ່, ເປັນຫຍັງຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຟ້າວຢາກໄປແທ້?

ເຖິງແມ່ນໄດ້ປະເຊີນກັບການທ້າທາຍທັງໝົດນັ້ນ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເລີ່ມຮັກຜູ້ຄົນຂອງປະເທດຈີເລດ້ວຍສຸດໃຈ. ເຂົາເຈົ້າດີຫລາຍ ແລະ ງ່າຍທີ່ຈະຮັກ—ແລະ ເຂົາເຈົ້າຫລາຍຄົນກໍຢາກຮັບຟັງຂ່າວສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຂອງພວກເຮົາ. ໃນໂລກທີ່ແທ້ຈິງແບບນັ້ນ, ບ່ອນທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການຂ່າວສານກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຫລາຍທີ່ສຸດ, ເບິ່ງຄືວ່າຕົ້ນຄຣິດສະມັດ ແລະ ຂອງຂວັນໃນຖົງເທົ້ານວມ ບໍ່ສຳຄັນຫລາຍເທົ່າກັບເວລາທີ່ຜ່ານມາ. ຖ້າຫາກພຣະຄຣິດໄດ້ຈາກບ້ານແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ລົງມາສູ່ໂລກ ເພື່ອຮັບທຸກທໍລະມານ ແລະ ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອເຮົາ, ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າກໍສາມາດຈາກບ້ານໄປຄືກັນ ເຖິງແມ່ນຈະບໍ່ສະໜຸກສຸກສະບາຍຫລາຍປານໃດກໍຕາມ ເພື່ອແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະອົງ.

ບຸນຄຣິດສະມັດເທື່ອນັ້ນ ໄດ້ສອນຂ້າພະເຈົ້າເຖິງຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງ ໃນການຊ່ວຍເຫລືອຜູ້ຄົນ ໃຫ້ໄດ້ຮັບຂອງປະທານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ສຳລັບທຸກຄົນ, ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກອັນຮຸ່ງໂລດຂອງພຣະອົງ—ແລະ ຄວາມສຸກ, ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄົ້ນພົບ, ແມ່ນສິ່ງໜຶ່ງທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງການຫລາຍທີ່ສຸດ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຕະຫລອດໄປ.

ພໍ່ໝ້າຍໜຸ່ມ ແລະ ການແຕ່ງງານ

ສອງສາມປີຫລັງຈາກການເຜີຍແຜ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະເຊີນກັບການທ້າທາຍໃໝ່ຢ່າງໜຶ່ງອີກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເສົ້າໃຈຫລາຍ, ອ່ອນເພຍ, ແລະ ໂດດດ່ຽວ. ຫລາຍເດືອນກ່ອນໜ້ານັ້ນ, ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ໜ້ອຍກວ່າສອງປີ ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປຢ່າງກະທັນຫັນ ໃນອຸບັດເຫດລົດຊົນ, ປະຂ້າພະເຈົ້າກັບລູກສາວນ້ອຍອາຍຸ 7 ເດືອນໄປ.

ຕອນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າເປັນນັກຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ, ສຶກສາ, ທຳງານ, ແລະ ພະຍາຍາມລ້ຽງລູກດ້ວຍຕົວຄົນດຽວ. ບຸນຄຣິດສະມັດກໍໃກ້ຈະມາເຖິງ, ແລະ ໃນຂະນະທີ່ຫລາຍຄົນໄດ້ກັບບ້ານ ເພື່ອໄປຢູ່ກັບຄອບຄົວ ແລະ ຢູ່ກັບຄົນທີ່ຕົນຮັກ ລະຫວ່າງວັນຢຸດພັກ, ເພາະຕ້ອງໄດ້ທຳງານ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ ແລະ ໂສກເສົ້າຫລາຍ. ບຸນຄຣິດສະມັດໄດ້ມາເຖິງ ແລະ ລ່ວງພົ້ນໄປ, ແລະ ເວລາກໍໝຸນວຽນໄປໜ້າ.

ເກືອບເຖິງໜຶ່ງປີຜ່ານໄປ, ເມື່ອບຸນຄຣິດສະມັດເລື່ອນມາໃກ້, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງພົບເຫັນວ່າ ຕົນເອງຍັງໂສດຢູ່. ບັດນີ້, ພຣະຄຳພີເວົ້າວ່າ ບໍ່ເປັນສິ່ງດີສຳລັບຜູ້ຊາຍທີ່ຈະຢູ່ຄົນດຽວ (ເບິ່ງ ປະຖົມມະການ 2:18), ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເຫັນດ້ວຍຈົນສຸດໃຈ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງມີຄູ່ຄອງ, ແລະ ລູກສາວນ້ອຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ກໍຕ້ອງການມີແມ່.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດຢ່າງມີເຫດຜົນວ່າ, “ເຮົາອາດບໍ່ດີພໍ, ແຕ່ຊິບໍ່ມີຜູ້ຍິງຄົນໃດແດ່ບໍ ທີ່ບໍ່ຢາກໄດ້ເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງ ເປັນຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດ? ນາງບໍ່ແມ່ນຕຸກກະຕາ—ແຕ່ເປັນຄົນແທ້ໆ?” ແລະ ຫວັງວ່າ, ຖ້າຫາກຄົນໃດຢາກໄດ້ເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍເປັນຂອງແຖມໃຫ້ອີກດ້ວຍ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດສົນໃຈຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງ ຊື່ແນນຊີ ຢູ່ຫ້ອງຊີວະວິທະຍາ, ແຕ່ເກືອບຈົບເທີມແລ້ວ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ກ້າເວົ້າລົມກັບນາງເລີຍ. ສະຫວັນຄົງເຂົ້າຂ້າງຂ້າພະເຈົ້າ ເພາະມີມື້ໜຶ່ງ, ໂດຍບັງເອີນ, ພວກເຮົາໄດ້ອອກຈາກຫ້ອງສອບເສັງໄປໃນເວລາດຽວກັນ. ມັນເປັນໂອກາດຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອີ່ຍປາກເວົ້າລົມກ່ອນ, ແລະ ໃນຄືນນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂທໄປຫານາງແນນຊີ ແລະ ໄດ້ຂໍນັດອອກໄປທ່ຽວກັບນາງ. ພວກເຮົາໄດ້ອອກໄປທ່ຽວນຳກັນເປັນເທື່ອທຳອິດ, ແລ້ວໄດ້ອອກໄປອີກ, ແລະ ຫລາຍເທື່ອຕໍ່ຈາກນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ບຸນຄຣິດສະມັດໃກ້ຈະມາເຖິງແລ້ວ, ແລະ ນາງແນນຊີ ກໍຈະກັບບ້ານ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເຮັດຫຍັງ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມສຳພັນອັນຫວານຊື່ນນີ້ ຍືນຍົງຕໍ່ໄປ ຊຶ່ງພວກເຮົາທັງສອງມີຕໍ່ກັນ?

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ວາງແຜນໜຶ່ງຂຶ້ນ. ດ້ວຍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຂອງເອື້ອຍຂອງນາງ ແລະ ແຟນຂອງເອື້ອຍນາງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບຂອງຂວັນໃຫ້ນາງແນນຊີ ແບບບໍ່ໃຫ້ນາງຮູ້ວ່າ ມັນມາຈາກໃຜ ໃນລະຫວ່າງ 12 ມື້ ກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດ.

ແຜນຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຜົນ. ນາງແນນຊີ ໄດ້ຮັບຂອງຂວັນ, ແຕ່ນາງບໍ່ຮູ້ວ່າ ມັນມາຈາກໃຜ. ມັນກາຍເປັນສິ່ງລຶກລັບ ຈົນໝົດທຸກຄົນໃນຄອບຄົວພະຍາຍາມແກ້ຄວາມລັບ. ເອື້ອຍຂອງນາງແນນຊີ ແລະ ແຟນຂອງເອື້ອຍ ກໍໄດ້ສັນຍາວ່າ ຈະບໍ່ເປີດປາກວ່າ ເຂົາເຈົ້າມີສ່ວນ. ມັນເປັນຄວາມລັບທີ່ສັບຊ້ອນແທ້ໆ—ແຕ່ດ້ວຍເຈດຕະນາດີ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄືນໜຶ່ງຄອບຄົວໄດ້ພົບເຫັນຮ່ອງຮອຍຢ່າງໜຶ່ງ. ສຽງກະດິງປະຕູບ້ານໄດ້ດັງຂຶ້ນ, ຄອບຄົວໄດ້ຟ້າວແລ່ນອອກໄປ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຫັນລົດຄັນໜຶ່ງ ທີ່ກຳລັງແລ່ນໜີໄປຢ່າງໄວ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂຽນເລກປ້າຍລົດລົງໄວ້, ແລະ ມື້ຕໍ່ມາ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໂທໄປຫາຫ້ອງການອອກໃບຂັບຂີ່ ເພື່ອສອບຖາມກ່ຽວກັບເຈົ້າຂອງລົດຄັນນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ວ່າ ມັນເປັນລົດຄອບຄົວແຟນເອື້ອຍຂອງນາງ. ຄວາມລັບຖືກເປີດເຜີຍ. ເອື້ອຍຂອງນາງແນນຊີ ແລະ ແຟນຂອງເອື້ອຍ ໄດ້ຍອມຮັບ ແລະ ສາລະພາບວ່າ ເຂົາເຈົ້າມີສ່ວນໃນແຜນການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍຢ່າງລັບໆ, ເພາະນາງແນນຊີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສາມາດໃຊ້ເວລານຳກັນໃນວັນຄຣິດສະມັດ, ແລະ ນັບຈາກມື້ນັ້ນ ພວກເຮົາກໍໄດ້ສືບຕໍ່ການກ້ຽວບ່າວສາວ.

ແລະ ກໍໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫວັງໄວ້, ນາງແນນຊີ ກໍຢາກໄດ້ເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງສຳລັບຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດ. ນາງຮັກລູກສາວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຄືກັນກັບວ່າເປັນລູກຂອງນາງແທ້ໆ. ແລະ ກໍໂຊກດີ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຖືກເປັນຂອງແຖມໃຫ້ດ້ວຍ. ພວກເຮົາໄດ້ແຕ່ງງານກັນໃນລະດູແລ້ງ ປີຕໍ່ມາ. ມັນເປັນຂອງຂວັນທີ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຮັບ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄອບຄົວນິລັນດອນ, ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ຜະນຶກເຂົ້າກັນຕະຫລອດການ. ຂອງປະທານແຫ່ງການແຕ່ງງານ ແລະ ຄອບຄົວນິລັນດອນ ເປັນຂອງຂວັນທີ່ທຸກຄົນທີ່ຊື່ສັດ ຈະໄດ້ຮັບ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນໃນຊີວິດນີ້ ຫລື ໃນຊີວິດໜ້າ. ຈະມີຂອງປະທານອື່ນໃດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄປກວ່ານີ້?

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຫວນຄິດຄືນຫລັງກ່ຽວກັບຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໂດດດ່ຽວ ແລະ ໂສກເສົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ວ່າ ເທື່ອໜຶ່ງພຣະເຢຊູຄຣິດ ກໍເຄີຍໄດ້ຖືກປ່ອຍປະໃຫ້ຢູ່ໂດດດ່ຽວຄືກັນ. ພຣະອົງ, ຫລາຍກວ່າຄົນອື່ນໆ, ຮູ້ຈັກຄວາມເຈັບປວດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນໃນຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໂດດດ່ຽວຫລາຍທີ່ສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະອົງໄດ້ປ່ອຍປະຂ້າພະເຈົ້າໄປ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງແຕ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ; ພຣະອົງຍັງເປັນອ້າຍ ແລະ ເປັນເພື່ອນທີ່ດີຂອງຂ້າພະເຈົ້ານຳອີກ.

ພໍ່ໜຸ່ມ

ຄອບຄົວນ້ອຍຂອງພວກເຮົາເລີ່ມເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ແລະ ສອງສາມປີຈາກນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ປະເຊີນກັບຄວາມກັງວົນຫລາຍທີ່ສຸດອີກຢ່າງໜຶ່ງ. ເມື່ອບຸນຄຣິດສະມັດໃກ້ຈະມາເຖິງ, ນາງແນນຊີ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ໄດ້ຫລຽວເບິ່ງໜ້າກັນ ແລະ ຮູ້ວ່າພວກເຮົາບໍ່ມີເງິນທີ່ຈະຊື້ຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດໃຫ້ລູກໆຂອງພວກເຮົາ ໃນປີນັ້ນ.

ຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍໄດ້ຮັບປະລິນຍາຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ, ແລະ ພວກເຮົາກໍພະຍາຍາມຫາລ້ຽງຄອບຄົວຢູ່. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດການຢູ່ບ່ອນດີ, ແຕ່ບໍ່ດົນ ພວກເຮົາກໍເຫັນໄດ້ວ່າ ຄ່າຄອງຊີບ ແມ່ນເກີນກວ່າລາຍໄດ້ຂອງພວກເຮົາ. ສິ່ງດຽວທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເຮັດບໍ່ຂາດ ແມ່ນພວກເຮົາໄດ້ຈ່າຍເງິນສ່ວນສິບເຕັມຈຳນວນ. ເຖິງແມ່ນຄົນອື່ນບໍ່ຮູ້ເຖິງບັນຫາການເງິນຂອງພວກເຮົາ, ແຕ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮູ້ຈັກ, ແລະ ພວກພຣະອົງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສົ່ງຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດມາໃຫ້ຢ່າງມະຫັດສະຈັນ.

ມື້ໜຶ່ງມີຄົນມາກົດກະດິງປະຕູບ້ານ. ມັນແມ່ນຄົນຂ້າງບ້ານ ທີ່ມາພ້ອມກັບຂອງຫລິ້ນເຕັມແກັດ. ນາງໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ມ້ຽນມັດເຮືອນຊານ, ແລະ ພວກເຮົາເຫັນຂອງຫລິ້ນເຫລົ່ານີ້ ທີ່ພວກລູກໆຂອງພວກເຮົາບໍ່ຢາກຫລິ້ນອີກແລ້ວ. ເຈົ້າຄິດວ່າ ລູກໆຂອງເຈົ້າຢາກໄດ້ມັນບໍ.” ແນ່ນອນພວກເຂົາຕ້ອງຢາກໄດ້ມັນ!

ມື້ໜ້າມາ ກໍມີຄົນມາກົດກະດິງປະຕູບ້ານອີກ. ເທື່ອນີ້ ແມ່ນສະມາຊິກຈາກຫວອດຂອງພວກເຮົາ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາກັບລົດຖີບຄັນໜຶ່ງ ສຳລັບເດັກນ້ອຍຜູ້ຍິງ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ໃຊ້ລົດຖີບຄັນນີ້ແລ້ວ ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ເອົາມັນມາໃຫ້ຄອບຄົວເຈົ້າ. ເຈົ້າຄິດວ່າ ລູກສາວຂອງເຈົ້າຢາກໄດ້ມັນບໍ?” ພວກເຮົາກໍດີໃຈຂະໜາດ!

ສອງສາມອາທິດກ່ອນໜ້ານັ້ນ ລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາໄດ້ເສັງທາສີຮູບ ຢູ່ຕະຫລາດໃກ້ບ້ານພວກເຮົາ. ພວກເຮົາໄດ້ຮັບໂທລະສັບໃນມື້ໜຶ່ງ ແຈ້ງບອກຂ່າວດີວ່າ ລາວໄດ້ຮັບລາງວັນຊະນະເລີດ. ລາວໄດ້ຮັບໜັງເລື່ອງໜຶ່ງ ທີ່ເດັກນ້ອຍກຳລັງນິຍົມເບິ່ງ. ພວກເຮົາກໍຕົກຕະລຶງ!

ເພາະສິ່ງມະຫັດສະຈັນອັນນ້ອຍໆເຫລົ່ານີ້—ລູກໆຂອງພວກເຮົາ ຈຶ່ງມີຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດສອງສາມຢ່າງ ໃນທີ່ສຸດ. ພວກເຮົາໄດ້ຈ່າຍເງິນສ່ວນສິບ, ແລະ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ເປີດປະຕູສະຫວັນ ແລະ ຖອກເທພຣະພອນຂອງພຣະອົງລົງມາ—ລົງມາທາງເຕົາໄຟຝີງ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດເຖິງພຣະຄຣິດ ຜູ້ໄດ້ກຳເນີດຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ, ແຕ່ກໍມີຫລາຍຄົນໄດ້ພົບເຫັນພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ຖວາຍສິ່ງຂອງທີ່ມີຄ່າໃຫ້ແກ່ພຣະອົງນຳອີກ. ໂດຍທີ່ເປັນພໍ່ຢູ່ໃນໂລກ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຢາກຈັດຫາທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃຫ້ລູກໆ ຈົນສຸດຄວາມສາມາດ.

ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາກໍຮູ້ສຶກແບບນີ້ຄືກັນ. ເຖິງແມ່ນຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງກໍດີພ້ອມທຸກຢ່າງຢູ່ແລ້ວ, ແຕ່ພຣະອົງຍັງປະສົງທີ່ຈະປະທານທຸກສິ່ງ ທີ່ພຣະອົງມີໃຫ້ເຮົາ. ມັນເປັນຂອງປະທານທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້.

ສະຫລຸບ

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າໃນເວລາໃດ ກໍເວລາໜຶ່ງ ໄດ້ເຄີຍຮູ້ສຶກ ຫລື ຈະຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວ, ເຈັບປ່ວຍ, ເສົ້າໃຈ, ຍາກຈົນ, ຫລື ໄກຈາກບ້ານ. ໂຊກດີທີ່ເຮົາມີພຣະບິດານິລັນດອນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຜູ້ເຂົ້າໃຈເຮົາ. ເມື່ອເຮົາໄປຫາພວກພຣະອົງ, ພວກພຣະອົງຈະຈູງເຮົາໄປ ແລະ ຊ່ວຍເຮົາຜ່ານຜ່າການທ້າທາຍທຸກຢ່າງ.

ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ບໍ່ວ່າໃນເວລາໃດ ກໍເວລາໜຶ່ງ ເຮົາທຸກຄົນຈະຮູ້ຈັກຄົນອື່ນອີກ ທີ່ໂດດດ່ຽວ, ເຈັບປ່ວຍ, ເສົ້າໃຈ, ຍາກຈົນ, ຫລື ໄກຈາກບ້ານ. ພຣະບິດາຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຈະຊີ້ນຳເຮົາໃຫ້ໄປຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ, ແລະ ມັນຈະເປັນສິດທິພິເສດຂອງເຮົາ ທີ່ຈະເຮັດແນວນັ້ນ.

ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າ ບຸນຄຣິດສະມັດ ມີພຽງແຕ່ມື້ດຽວ ໃນແຕ່ລະປີ. ເມື່ອເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຮັບຮູ້ວ່າ ບຸນຄຣິດສະມັດ ມີຢູ່ທຸກວັນ. ເພາະຄວາມເມດຕາກະລຸນາຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ຊົງຮັກ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຈຶ່ງເປັນຜູ້ໄດ້ຮັບຂອງປະທານທີ່ຖອກເທລົງມາຈາກສະຫວັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ—ທຸກໆວັນ. ຂອງປະທານຈາກສະຫວັນແມ່ນຫລາຍເກີນກວ່າຈະກ່າວເຖິງໄດ້.

ຄວາມກະຕັນຍູຂອງຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດ ແມ່ນຫລວງຫລາຍ ແລະ ເລິກຊຶ້ງ ຈົນວ່າ, ດັ່ງທີ່ອຳໂມນ ໃນສະໄໝບູຮານ, “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດເວົ້າແມ່ນແຕ່ສ່ວນນ້ອຍໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ” (ແອວມາ 26:16).

ແມ່ນແລ້ວ, ມັນແມ່ນວັນກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ທີ່ເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດນີ້, ແຕ່ຍ້ອນພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດ, ເຮົາຍັງໄດ້ຮັບຂອງປະທານທັງໝົດຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.