ຈົ່ງຫວ່ານເມັດເຂົ້າຂອງທ່ານ
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຳຄວາມທັກທາຍ ແລະ ພອນຂອງສາດສະດາທີ່ຮັກແພງຂອງເຮົາ, ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ມາໃຫ້ທ່ານ. ເພິ່ນມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບຄຳອະທິຖານ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງທ່ານ ໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດນີ້ ແລະ ຕະຫລອດໄປ.
ຂ້າພະເຈົ້າມັກຊ່ວງເວລານີ້ຫລາຍ ແຕ່ໃດໆມາ. ລາຍການໃຫ້ຄຳດົນໃຈຂອງຝ່າຍປະທານສູງສຸດ ເນື່ອງໃນເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ໄດ້ກາຍເປັນປະເພນີທີ່ມັກຊອບສຳລັບຫລາຍໆຄົນ, ຮ່ວມທັງຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອງ. ພວກເຮົາໄດ້ລໍຄອຍການນຳໄປສູ່ເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ດ້ວຍເພງທີ່ດີເລີດຂອງວົງດົນຕີ ອໍເຈສະຕາ ທີ່ ບໍລິເວນພຣະວິຫານ ແລະ ດ້ວຍກຸ່ມນັກຮ້ອງ ມໍມອນ ແທໂບແນໂກ ທີ່ຫາອັນປຽບບໍ່ໄດ້. ຂ່າວສານ ແລະ ເພງ ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ສ້າງບັນຍາກາດສຳລັບເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດ ແລະ ເຕືອນເຮົາເຖິງຄວາມໝາຍທີ່ສຳຄັນຍິ່ງ ວ່າແມ່ນຫຍັງ ແລະ ດ້ວຍເຫດໃດເຮົາຈຶ່ງສະເຫລີມສະຫລອງ.
ບຸນຄຣິດສະມັດໃນເຢຍລະມັນ
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ, ຄວາມປາດຖະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍລະດູໜາວທີ່ສົມບູນແບບ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າທີ່ປາດຖະໜາແນວນັ້ນ. ຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຕ້ອງເປັນລະດູໜາວທີ່ມີອາກາດເຍືອກເຢັນ, ທ້ອງຟ້າສີຄາມ, ແລະ ຫິມະທີ່ໜາ ຄືຜ້າຫົ່ມຜືນໃຫຍ່. ແຕ່ສ່ວນຫລາຍແລ້ວ ອາກາດມັກຈະແຕກຕ່າງຈາກລະດູໜາວຂອງແດນເນລະມິດໃນຄວາມຝັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ສ່ວນຫລາຍຈະເປັນທ້ອງຟ້າສີຂີ້ເທົ່າທີ່ເປັນໝອກ, ຫິມະທີ່ປຽກເປື່ອຍ, ຫລື ແມ່ນແຕ່ຝົນຕົກ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດ, ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນຸ່ງເຄື່ອງກັນໜາວໃຫ້ພວກເຮົາ ແລະ ພໍ່ຂອງພວກເຮົາໄດ້ພາພວກເຮົາໄປຍ່າງຢູ່ຕາມຖະໜົນໃນເມືອງຂອງພວກເຮົາ.
ພວກເຮົາເດັກນ້ອຍຮູ້ຈັກເຫດຜົນທີ່ແທ້ຈິງ ສຳລັບການໄປຍ່າງປະຈຳປີ—ແມ່ຕ້ອງການເວລາປະດັບປະດາຕົ້ນຄຣິດສະມັດ, ເອົາຂອງຂວັນໃສ່ໄວ້ກ້ອງຕົ້ນ, ແລະ ຕຽມຫ້ອງຮັບແຂກສຳລັບຄ່ຳຄືນທີ່ສັກສິດ. ພວກເຮົາໄດ້ພະຍາຍາມໃນທຸກວິທີທາງທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ການຍ່າງນັ້ນ ສັ້ນລົງເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້. ແຕ່ພໍ່ຂອງພວກເຮົາເປັນຄົນສະຫລາດຫລາຍ ເລື່ອງການໃຫ້ພວກເຮົາຍ່າງອີກຈັກຮອບໜຶ່ງ ຫລື ລ້ຽວອີກຈັກຮ່ອມໜຶ່ງ ເພື່ອໃຫ້ເວລາແມ່ທີ່ເພິ່ນຕ້ອງການ.
ໃນສະໄໝນັ້ນ, ຖະໜົນ ຊະວິກຄາວ, ປະເທດເຢຍລະມັນ, ຈະມືດຕຶບແທ້ໆ ໃນຕອນຄ່ຳ. ມັນເປັນໄລຍະທີ່ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງ ຫາກໍສິ້ນສຸດລົງ, ແລະ ກໍບໍ່ມີໄຟຕາມຖະໜົນຫົນທາງຫລາຍ. ມີຮ້ານຄ້າເປີດພຽງສອງສາມບ່ອນເທົ່ານັ້ນ, ແລະ ບາງບ່ອນກໍຢູ່ໃກ້ບ້ານເຮືອນແຖວທີ່ຖືກລະເບີດທະລົ່ມ, ຊຶ່ງຍັງມີກິ່ນແປກໆຂອງສົງຄາມຢູ່.
ມີບ່ອນໜຶ່ງທີ່ພວກເຮົາມັກຫລາຍທີ່ສຸດ ຕອນໄປຍ່າງ—ການໄປຢຸດຢູ່ທີ່ໂບດໃຫຍ່ ຢູ່ກາງເມືອງ ຊະວິກຄາວ ບ່ອນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ຢຸດຟັງເພງຄຣິດສະມັດທີ່ມ່ວນອອນຊອນ ແລະ ຟັງສຽງອໍແກນທີ່ມ່ວນຫລາຍ ຊຶ່ງເບິ່ງຄືວ່າ ຈະຫລິ້ນສະແດງສະເໝີໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນວັນຄຣິດສະມັດ. ເບິ່ງຄືວ່າ ສຽງເພງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແສງສະຫວ່າງທີ່ລິບລີ່ຂອງເມືອງພວກເຮົາ ຮຸ່ງແຈ້ງຂຶ້ນກວ່າເກົ່າທັນທີ—ເກືອບຄືກັບວ່າເປັນດວງດາວທີ່ຈາດຈ້າ—ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງເດັກນ້ອຍພວກເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ດີເລີດແຫ່ງຄວາມຄາດຫວັງ.
ເມື່ອເຖິງເວລາກັບບ້ານ, ແມ່ກໍໄດ້ຈັດຕຽມຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ, ແລະ ພວກເຮົາກໍໄດ້ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຮັບແຂກ ເທື່ອລະຄົນ ເພື່ອເບິ່ງການປະດັບປະດາທີ່ສວຍງາມ ຫາກໍເຮັດແລ້ວ ຢູ່ເທິງຕົ້ນແປກ. ຕົ້ນຄຣິດສະມັດແມ່ນຫາໄດ້ຍາກໃນໄລຍະນັ້ນ, ແລະ ພວກເຮົາກໍໄດ້ໃຊ້ຕົ້ນໄມ້ຊະນິດທີ່ຊອກຫາມາໄດ້. ບາງເທື່ອພວກເຮົາກໍໄດ້ຕື່ມສອງສາມງ່າໃສ່ອີກ ເພື່ອໃຫ້ມັນເບິ່ງຄືຕົ້ນໄມ້ແທ້ໆ. ແຕ່ຕໍ່ສາຍຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ເປັນເດັກ, ຕົ້ນຄຣິດສະມັດແມ່ນສວຍງາມຫລາຍທີ່ສຸດສະເໝີ.
ແສງທຽນທີ່ລະຍິບລະຍັບ ໄດ້ນຳຄວາມຮຸ່ງເຫລື້ອມທີ່ລຶກລັບ, ເກືອບເຮັດໃຫ້ຫລົງໄຫລ ມາສູ່ຫ້ອງ. ພວກເຮົາໄດ້ຫລຽວເບິ່ງດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ດີໃຈຫລາຍກັບຂອງຂວັນຢູ່ກ້ອງຕົ້ນໄມ້ ແລະ ຫວັງວ່າຄວາມປາດຖະໜາໃນໃຈ ຈະເກີດເປັນຈິງ.
ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຂອງຂວັນ ກໍເທົ່າໆກັບຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຈະໄດ້ມອບຂອງຂວັນ. ສ່ວນຫລາຍແລ້ວຂອງຂວັນເຫລົ່ານັ້ນແມ່ນຖືກເຮັດກັບມື. ປີໜຶ່ງຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍໆ, ຂອງຂວັນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ອ້າຍ ແມ່ນຮູບລາວ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແຕ້ມ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມພູມໃຈຫລາຍກັບຮູບໃບນັ້ນ. ແລະ ລາວກໍດີກັບຂ້າພະເຈົ້າຫລາຍ ດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ຮູ້ບຸນຄຸນ ແລະ ດ້ວຍຄຳຍ້ອງຍໍ.
ຂ້າພະເຈົ້າຈະທະນຸຖະໜອມຄວາມຊົງຈຳທີ່ຫວານຊື່ນເຫລົ່ານີ້ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ ຢູ່ເຢຍລະມັນຕາເວັນອອກ ໄປຕະຫລອດ.
ຄວາມຮັກທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດ
ປະເພນີບຸນຄຣິດສະມັດໄດ້ຖືກສະເຫລີມສະຫລອງ ຢູ່ໃນວັດທະນະທຳ ແລະ ປະຊາຊາດຂອງໂລກນີ້ ໃນວິທີທາງທີ່ໜ້າມະຫັດສະຈັນ, ທີ່ໂດດເດັ່ນ. ແຕ່ລະປະເພນີກໍສວຍງາມ ແລະ ດີເປັນພິເສດ, ແຕ່ກໍແຕກຕ່າງກັນໄປ.
ແຕ່ທຸກຄົນກໍມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຄ້າຍຄືກັນ, ຄ້າຍຄືກັນທາງວິນຍານ ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າ ມີຢູ່ທົ່ວໄປ ເມື່ອເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງການກຳເນີດຂອງພຣະຄຣິດ ທີ່ເປັນຈອມກະສັດ, ເປັນພຣະຜູ້ປອບໂຍນ ແລະ ຜູ້ເຮົາໄວ້ວາງໃຈໄດ້, ເປັນພຣະຜູ້ມາໂຜດຂອງອິດສະຣາເອນ!
ມີຫລາຍຄຳທີ່ຜູ້ຄົນໃຊ້ເພື່ອບັນຍາຍເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກນີ້: ຊົມຊື່ນຍິນດີ, ຄວາມຫວັງ, ຄວາມຄາດໝາຍ, ສັນຕິສຸກ. ແຕ່ລະຢ່າງບັນຍາຍເຖິງພາກສ່ວນທີ່ເຮົາເອີ້ນວ່າ “ວິນຍານຂອງບຸນຄຣິດສະມັດ.”
ຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ມີຄຳໜຶ່ງທີ່ບັນຍາຍເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຮົາປະສົບການໃນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດ. ຄຳນັ້ນແມ່ນ ຄວາມຮັກ.
ຖ້າຈະເວົ້າແລ້ວ, ຂອງຂວັນທີ່ພວກເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງຕອນບຸນຄຣິດສະມັດ ແມ່ນຂອງຂວັນແຫ່ງຄວາມຮັກ—ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານພຣະບຸດຂອງພຣະອົງເປັນຂອງຂວັນ. “ພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງສຳລັບພວກເຮົາ ໂດຍໄດ້ໃຊ້ພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງເຂົ້າມາສູ່ໂລກ, ເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະມີຊີວິດຜ່ານທາງພຣະບຸດນັ້ນ. ນີ້ຄືຄວາມຮັກທີ່ເຮົາກ່າວເຖິງ.”1
ເມື່ອຖືກສຳພັດໂດຍຄວາມຮັກນັ້ນ, ຫົວໃຈຂອງເຮົາຈະອ່ອນລົງ. ເຮົາຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມອ່ອນໂຍນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ.
ບຸນຄຣິດສະມັດດົນໃຈເຮົາໃຫ້ຮັກຫລາຍກວ່າເກົ່າ.
ເຖິງແມ່ນຂ້າພະເຈົ້າກ່າວແບບນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງຍອມຮັບວ່າ ຍັງບໍ່ມີ ຄວາມຮັກ ພຽງພໍເທື່ອ. ໃນພາສາອັງກິດ, ດັ່ງທີ່ໃນຫລາຍໆພາສາ, ຄຳວ່າ “ຄວາມຮັກ” ຫລື ຄວາມມັກ ສາມາດມີຄວາມໝາຍຫລາຍຢ່າງ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຂ້າພະເຈົ້າອາດກ່າວວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າ “ມັກ” ອາກາດ, ຫລື ຂ້າພະເຈົ້າ “ມັກ” ເຄື່ອງນຸ່ງໃໝ່ຂອງທ່ານ, ຫລື ຂ້າພະເຈົ້າອາດ “ມັກ” ແມ່ນແຕ່ ກິ່ນກ່ອງໝາກບານເທັນນິສ ທີ່ຫາກໍເປີດ.
ແຕ່ຄວາມຮັກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເວົ້າເຖິງ ແມ່ນບາງສິ່ງທີ່ເລິກຊຶ້ງຫລາຍກວ່າ. ຄວາມຄິດທາງມະຕະຂອງເຮົາກ່ຽວກັບຄວາມຮັກ ປຽບໃສ່ກັບດິນຊາຍເມັດໜຶ່ງ ໃນຊາຍຫາດ ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບຄວາມຮັກທີ່ພຣະເຈົ້າຮູ້ສຶກສຳລັບເຮົາ.
ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງ ແມ່ນບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ ແລະ ເປັນຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ທີ່ບໍ່ໝົດເປັນຈັກເທື່ອ. ຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ ເຕັມທົ່ວນິລັນດອນ. ມັນປ່ຽມລົ້ນໄປດ້ວຍພຣະຄຸນແຫ່ງນິລັນດອນ. ມັນເອື້ອມອອກໄປ ແລະ ເຊີດຊູ. ມັນໃຫ້ອະໄພ. ມັນເປັນພອນ. ມັນໄຖ່ຖອນ.
ຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນລື່ນກວ່າຄວາມແຕກຕ່າງໃນບຸກຄະລິກລັກສະນະ, ວັດທະນະທຳ, ຫລື ຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາ. ມັນບໍ່ຍອມໃຫ້ການເຂົ້າຂ້າງ ແລະ ອະຄະຕິ ມາກີດກັນ ການປອບໂຍນ, ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ. ມັນປາດສະຈາກການຂົ່ມເຫັງຄົນອື່ນ, ການຈຳແນກ, ຫລື ຄວາມອວດດີໃດໆທັງສິ້ນ. ຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນດົນໃຈເຮົາໃຫ້ກະທຳດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ກະທຳ ຄື ໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອຄົນທີ່ອ່ອນແອ, ຍົກມືທີ່ເມື່ອຍລ້າ, ແລະ ໃຫ້ກຳລັງຫົວເຂົ່າທີ່ອ່ອນເພຍ.2
ນີ້ຄືຄວາມຮັກທີ່ເຮົາພະຍາຍາມຢາກມີໃນຕົວ. ມັນຄວນເປັນບຸກຄະລິກລັກສະນະຂອງເຮົາ ເປັນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ເປັນກຸ່ມກ້ອນ.
ເຮົາອາດບໍ່ສາມາດພັດທະນາຕົນໃຫ້ມີຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ ໃນຊີວິດນີ້ໄດ້, ແຕ່ເຮົາບໍ່ຄວນຢຸດພະຍາຍາມ. ຖ້າຫາກມີເທດສະການໃດໜຶ່ງພາຍໃນປີ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃກ້ຊິດກັນຫລາຍກວ່າເທດສະການອື່ນໆ, ແລ້ວມັນຄົງເປັນຊ່ວງບຸນຄຣິດສະມັດ, ເມື່ອຫົວໃຈ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເຮົາ ຫັນໄປຫາການກຳເນີດ ຂອງການສະແດງໃຫ້ປະຈັກທີ່ມີຊີວິດ ຂອງຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ, ແມ່ນແຕ່ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຜູ້ກວດການປະຈຳເມືອງ ແລະ ເດັກຊາຍນ້ອຍ
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເລົ່າເລື່ອງໜຶ່ງ ເພື່ອເປັນຕົວຢ່າງເຖິງວິທີທີ່ຄວາມຮັກນີ້ ສາມາດທຳງານຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ໃນຄ່ຳຄືນກ່ອນ ວັນຄຣິດສະມັດເມື່ອ 85 ປີກ່ອນ, ໃນໄລຍະເສດຖະກິດບ້ານເມືອງຕົກຕ່ຳ, ຜູ້ກວດການໄດ້ລົງໄປກວດກາເບິ່ງຖະໜົນຫົນທາງຂອງເມືອງເຊົາເລັກ ຫລັງຈາກຝົນຕົກຟ້າລົມແຮງ. ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງຂັບລົດໄປນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ຫລຽວເຫັນເດັກນ້ອຍຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຢູ່ແຄມທາງ, ຢືນຢູ່ໃນຄວາມໜາວເຢັນ ບໍ່ໃສ່ເສື້ອກັນໜາວ, ຖົງມື, ຫລື ເກີບບູທ. ຜູ້ກວດການໄດ້ຈອດລົດ, ໄດ້ຊວນທ້າວນ້ອຍຂຶ້ນລົດທີ່ອົບອຸ່ນຂອງເພິ່ນ, ແລະ ໄດ້ຖາມລາວວ່າ ລາວຕື່ນເຕັ້ນກັບບຸນຄຣິດສະມັດບໍ. ທ້າວນ້ອຍຕອບວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະສະຫລອງບຸນຄຣິດສະມັດຢູ່ເຮືອນ. ພໍ່ໄດ້ເສຍຊີວິດເມື່ອສາມເດືອນກ່ອນ ແລະ ໄດ້ປະແມ່ ແລະ ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍ ແລະ ນ້ອງສາວນ້ອຍຂອງຂ້ານ້ອຍໄປ.”
ຜູ້ກວດການໄດ້ເປີດແອຮ້ອນຢູ່ໃນລົດຂອງເພິ່ນຂຶ້ນອີກ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຫລານເອີຍ, ໃຫ້ເຈົ້າບອກຊື່ ແລະ ທີ່ຢູ່ຂອງເຈົ້າມາ. ຈະມີຄົນໄປຫາເຮືອນເຈົ້າ—ເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກລືມດອກ.”
ຜູ້ກວດການປະຈຳເມືອງຄົນນີ້ ກໍບັງເອີນເປັນປະທານສະເຕກຢູ່ໃນຕົວເມືອງເຊົາເລັກ. ເພິ່ນໄດ້ທຳງານກັບສະມາຊິກຢູ່ໃນສະເຕກຂອງເພິ່ນ ເພື່ອຈັດຫາອາຫານ ແລະ ຂອງຂວັນ ໄປໃຫ້ຄອບຄົວ ຜູ້ບໍ່ສາມາດຈັດຫາເພື່ອຕົນເອງ. ທ້າວນ້ອຍຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ, ແຕ່ສິ່ງນັ້ນບໍ່ສຳຄັນສຳລັບຜູ້ກວດການ. ຄ່ຳຄືນນັ້ນ ເພິ່ນກັບອະທິການຄົນໜຶ່ງໃນສະເຕກຂອງເພິ່ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າ ຄອບຄົວຂອງທ້າວນ້ອຍໄດ້ຮັບກະຕ່າຂອງຂວັນຄຣິດສະມັດ ທີ່ເຕັມໆ.3
ການພົບເຫັນທ້າວນ້ອຍຄົນນັ້ນ ໄດ້ກະທົບກະເທືອນຕໍ່ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງປະທານສະເຕກຄົນນີ້. ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນມີຄວາມຕັ້ງໃຈຫລາຍກວ່າເກົ່າ ທີ່ຈະຊອກຫາ ແລະ ບັນເທົາຄວາມເຈັບປວດ ໃນບ່ອນໃດກໍຕາມທີ່ເພິ່ນພົບເຫັນ. ມັນໄດ້ກາຍເປັນລັກສະນະພິເສດຂອງຊີວິດເພິ່ນ.
ຜູ້ກວດການປະຈຳເມືອງຜູ້ນີ້ ຊື່ວ່າ ແຮໂຣນ ບິງກຳ ລີ, ແລະ 40 ປີຕໍ່ມາ, ເພິ່ນໄດ້ກາຍເປັນປະທານຄົນທີ 11 ຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ.
ປະທານລີ ເປັນຜູ້ນຳພາເລື່ອງການພັດທະນາໂຄງການໃຫຍ່ຂອງສາດສະໜາຈັກ ເພື່ອບັນເທົາຄວາມທຸກທໍລະມານຂອງຜູ້ຄົນ ທີ່ຢູ່ໃນຄວາມເດືອດຮ້ອນ ແລະ ຊ່ວຍລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ ໃຫ້ກາຍເປັນຄົນກຸ້ມຕົນເອງຫລາຍກວ່າເກົ່າ.
ໃນບັ້ນທ້າຍຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ປະທານລີ ໄດ້ກ່າວວ່າ ເພິ່ນເຂົ້າໃຈຄົນທີ່ທຸກທໍລະມານ ແລະ ປາດຖະໜາຢາກໄດ້ຮັບການບັນເທົາທຸກ ເພາະເພິ່ນເອງກໍເຄີຍຍາກຈົນ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງໃນຕອນຕົ້ນ.4
ບໍ່ສຳຄັນວ່າທ່ານມີຫລາຍປານໃດ ແຕ່ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນທ່ານຮັກຫລາຍປານໃດ
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກວ່າ ປະທານລີຮູ້ສຶກແນວໃດ.
ຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ມີຊີວິດໃນສະພາບທີ່ຍາກຈົນຄືກັນ ເປັນບາງຄັ້ງ. ສອງເທື່ອໃນໄລຍະເຈັດປີ, ພວກເຮົາໄດ້ອົບພະຍົບຈາກບ້ານເຮືອນ ແລະ ໄດ້ປະທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໄປ. ຢູ່ເຢຍລະມັນຕາເວັນຕົກ ພວກເຮົາໄດ້ອາໄສຢູ່ຫ້ອງເຊົ່າຊັ້ນເພດານ ໃນຕຶກສາງຂອງບ້ານສວນທີ່ເກົ່າໆ. ມັນມີຫ້ອງນ້ອຍຢູ່ສອງຫ້ອງ, ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ນອນຢູ່ໃນຫ້ອງໜຶ່ງ. ຫ້ອງນັ້ນນ້ອຍຫລາຍ ຈົນຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຍ່າງແບບສະຫລຽງ ຕອນຍ່າງຢູ່ລະຫວ່າງຕຽງ.
ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີຖາດຮ້ອນຢູ່ໃບໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ໃຊ້ເປັນເຕົາໄຟ. ແລະ ເມື່ອພວກເຮົາຢາກໄປຈາກຫ້ອງໜຶ່ງ ຫາອີກຫ້ອງໜຶ່ງ, ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຍ່າງຂ້າມສິ່ງກີດກັນ ຊຶ່ງເປັນອຸປະກອນ ທີ່ໃຊ້ເຮັດຮົ້ວສວນ, ຕູ້ຫລາຍໆໜ່ວຍ, ແລະ ຊີ້ນຫລາຍໆຕ່ອນ ທີ່ຕາກຫ້ອຍຢູ່ຈາກເພດານ. ເທື່ອໜຶ່ງ, ຕອນຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສະບາຍ ແລະ ຕ້ອງໄດ້ພັກຢູ່ໃນຫ້ອງໝົດມື້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນໜູຫລາຍໂຕ ແລ່ນຜ່ານຂ້າມຫ້ອງໄປ. ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ຫິ້ວນ້ຳຂຶ້ນໄປຊັ້ນເທິງ, ແລະ ຫ້ອງນ້ຳແມ່ນຢູ່ຂ້າງນອກ ຕັ້ງຢູ່ໃນເດີ່ນ ຢູ່ຂ້າງຕຶກສາງ. ໃນວັນອາທິດ ພວກເຮົາໄດ້ຍ່າງສອງຊົ່ວໂມງໄປໂບດ ຢູ່ເມືອງຟະແຣ້ງເຝີດ ແລະ ຍ່າງກັບບ້ານ. ໜ້ອຍເທື່ອ ທີ່ພວກເຮົາໄດ້ມີເງິນພໍ ເພື່ອຈ້າງລົດ.
ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ວັນເວລາເຫລົ່ານັ້ນໄດ້ຢູ່ ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຊົມຊື່ນຍິນດີ. ພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຈົນສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຈັດຫາໃຫ້ພວກເຮົາ, ແລະ ພວກເຮົາກໍຮູ້ວ່າ ພວກເພິ່ນຮັກພວກເຮົາ. ແມ່ນແລ້ວ, ມັນເປັນເວລາທີ່ຂາດແຄນທີ່ສຸດ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າ ມັນເປັນເວລາທີ່ມີຄວາມສຸກ ເພາະຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກ ທີ່ພວກເຮົາມີຕໍ່ກັນແລະກັນ, ຕໍ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ແລະ ຕໍ່ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ.
ການເປັນຄົນທຸກບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງໜ້າອັບອາຍເລີຍ. ຈົ່ງຈື່ຈຳວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງໂລກ ໄດ້ກຳເນີດຢູ່ໃນຄອກສັດ ແລະ ຖືກວາງໄວ້ຢູ່ໃນຮາງຫຍ້າ “ເພາະວ່າໂຮງແຮມ ບໍ່ມີຫ້ອງຫວ່າງສຳລັບ [ພຣະອົງ] ເລີຍ.”5 ແລ້ວ, ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ, ພຣະອົງ ແລະ ນາງມາຣີ ພ້ອມດ້ວຍໂຢເຊັບ ໄດ້ກາຍເປັນອົບພະຍົບ, ໜີໄປປະເທດເອຢິບ ເພື່ອຄວາມປອດໄພ ຈາກການຕາມຂ້າຂອງເຮໂຣດ. ລະຫວ່າງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໂດຍທົ່ວໄປຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູໄດ້ຍ່າງໄປກັບຄົນເຈັບປວດໃຈ, ຄົນຫິວໂຫຍ, ແລະ ຄົນເຈັບປ່ວຍ. ວັນເວລາຂອງພຣະອົງເຕັມໄປດ້ວຍການປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາເຈົ້າ. ພຣະອົງໄດ້ສະເດັດມາ “ເພື່ອປະກາດຂ່າວປະເສີດແກ່ຄົນຍາກຈົນ.”6 ໃນຫລາຍວິທີທາງ, ພຣະອົງກໍເປັນຄືກັນກັບເຂົາເຈົ້າ, ເພາະພຣະອົງກໍເຄີຍ “ບໍ່ມີບ່ອນທີ່ຈະວາງຫົວນອນ.”7
ພຣະອົງໄດ້ສັນລະເສີນແມ່ໝ້າຍທີ່ທຸກຍາກ ຜູ້ຊຶ່ງ, ເຖິງແມ່ນຂາດແຄນທີ່ສຸດ, ແຕ່ກໍຍັງໄດ້ເອົາເງິນທອງແດງສອງຫລຽນ ປ່ອນລົງໃສ່ໃນຫີບເກັບເງິນບໍລິຈາກຂອງຊາວຢິວ.8 ແລະ ຂ່າວສານອັນສຸດທ້າຍຂອງພຣະອົງໃນຊ່ວງມະຕະແມ່ນ ຄວາມລອດຂອງເຮົາແມ່ນຂຶ້ນກັບວິທີທີ່ເຮົາປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນ—ໂດຍສະເພາະຜູ້ຄົນທີ່ “ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ”—ເພາະ “ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ແກ່ [ພວກເຂົາ],” ພຣະອົງໄດ້ກ່າວ, “ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ເຮັດແກ່ເຮົາເໝືອນກັນ.”9
ນັກກະວີຄົນອັງກິດ ຂອງສັດຕະວັດທີ 19 ໄດ້ຂຽນກາບກອນບົດໜຶ່ງດັ່ງນີ້:
ໃນທ່າມກາງຄວາມໜາວເຢັນ ແລະ ຄວາມສູງຂອງຫິມະ,
ເຈົ້ານົກນ້ອຍໂຕໜຶ່ງ ໄດ້ບິນເຊີ່ນລົງມາ;
ຢ່າໄລ່ມັນໃຫ້ໜີໄປ ແຕ່ສົງສານມັນໄວ້,
ໃຫ້ຫວ່ານເມັດເຂົ້າລ້ຽງ ໄວ້ຊີວິດທຸກສິ່ງ. …
ບໍ່ມີຄົນໃດດອກ ທີ່ຍາກຈົນເກີນເຫດ,
ໃນຍາມຂັດສົນນັ້ນ ໃນຊ່ວງລະດູໜາວ;
ທ່ານບໍ່ມີເຂົ້າພຽງປັ້ນດຽວ ເພື່ອປະທັງຊົ່ວຄາວ,
ສະນັ້ນຈົ່ງຫວ່ານເມັດເຂົ້າ ຂອງທ່ານອອກໄປ.
ບໍ່ດົນລະດູໜາວ ຈະມາເຖິງທ່ານແລ້ວ,
ວັນເວລານັບການບັນຊີ ກໍໃກ້ຊິມາຮອດ:
ຄວາມຜິດບາບຂອງທ່ານ ຈະຖືກໃຫ້ອະໄພ,
ດ້ວຍເງື່ອນໄຂຂອງເມັດເຂົ້າ ທີ່ທ່ານໄດ້ຫວ່ານໄປ.10
ບໍ່ວ່າຊີວິດຂອງເຮົາຈະເປັນແບບໃດ, ເຮົາທຸກຄົນກໍເປັນຄືກັນກັບເຈົ້ານົກນ້ອຍ—ເປັນຄົນຂໍທານ—ຢູ່ຕໍ່ພຣະພັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຮົາເພິ່ງອາໄສພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ. ມັນແມ່ນໂດຍການເສຍສະລະຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກ, ເຮົາຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງສຳລັບຄວາມລອດ ແລະ ຄວາມເມດຕາ. ຂອງປະທານທາງວິນຍານນີ້ ດົນໃຈເຮົາໃຫ້ຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເອື້ອມອອກໄປດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ຕໍ່ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ. ເຖິງແມ່ນຖ້າຫາກວ່າເຮົາມີພຽງແຕ່ເຂົ້າກອບດຽວ, ເຮົາກໍເຕັມໃຈທີ່ຈະແບ່ງປັນໃຫ້ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການທາງຄວາມຮູ້ສຶກ, ທາງວິນຍານ, ແລະ ທາງໂລກ ເພື່ອສະແດງຄວາມກະຕັນຍູຂອງເຮົາ ຕໍ່ງານລ້ຽງແຫ່ງສະຫວັນ ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຕຽມໄວ້ສຳລັບເຮົາ.
ການໃຫ້ພອນແກ່ຄົນອື່ນໃນຍາມບຸນຄຣິດສະມັດ
ໃນຊ່ວງເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດທີ່ເຮົາມັກນີ້, ມັນເປັນສິ່ງເໝາະສົມ ທີ່ເຮົາຈະຊື່ນຊົມກັບແສງໄຟ, ສຽງເພງ, ຂອງຂວັນ, ແລະ ແສງລະຍິບລະຍັບ. ນັ້ນຄືພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງເຫດຜົນທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງມັກເວລານີ້ຂອງປີຫລາຍທີ່ສຸດ.
ແຕ່ຂໍໃຫ້ເຮົາຢ່າລືມວ່າ ເຮົາເປັນສານຸສິດ ແລະ ຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນການໃຫ້ກຽດແກ່ການມາສູ່ໂລກຂອງພຣະອົງແທ້ໆ, ເຮົາຕ້ອງເຮັດຄືກັນກັບດັ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດ ແລະ ເອື້ອມອອກໄປດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ຕໍ່ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ. ສິ່ງນີ້ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກວັນ, ໂດຍຄຳວາຈາ ແລະ ການກະທຳ. ຂໍໃຫ້ສິ່ງນີ້ກາຍເປັນປະເພນີບຸນຄຣິດສະມັດຂອງເຮົາ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະອາໄສຢູ່ບ່ອນໃດກໍຕາມ—ໃຫ້ເຮົາເປັນຄົນມີເມດຕາຫລາຍກວ່າເກົ່າ, ໃຫ້ອະໄພຫລາຍກວ່າເກົ່າ, ຕັດສິນໜ້ອຍລົງ, ມີຄວາມກະຕັນຍູຫລາຍກວ່າເກົ່າ, ມີໃຈເພື່ອແຜ່ຫລາຍກວ່າເກົ່າ ໃນການແບ່ງປັນສິ່ງທີ່ເຮົາມີ ໃຫ້ກັບຄົນທີ່ຂັດສົນ.
ຂໍໃຫ້ການຄິດເຖິງການກຳເນີດຂອງພຣະເຢຊູ ໃນເບັດເລເຮັມ ດົນໃຈເຮົາໃຫ້ເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ. ຂໍໃຫ້ພາລະກິດ ແລະ ຕົວຢ່າງຂອງພຣະຄຣິດ ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງເຮົາໄຂ່ພອງຂຶ້ນ ດ້ວຍຄວາມຮັກແຫ່ງສະຫວັນ ສຳລັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຢ່າງເລິກຊຶ້ງສຳລັບເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ. ແລະ ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຫວ່ານເມັດເຂົ້າຂອງເຮົາເລື້ອຍໄປ ດ້ວຍໃຈທີ່ເພື່ອແຜ່ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຮັກຢ່າງບໍ່ເສື່ອມຄາຍ. ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານ ແລະ ພອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນເທດສະການບຸນຄຣິດສະມັດນີ້ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.