Σκόρπισε τα ψιχία σου
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές μου, αγαπητοί φίλοι, σας φέρνω τους χαιρετισμούς και την ευλογία του αγαπημένου μας προφήτη, του Προέδρου Τόμας Μόνσον. Είναι ευγνώμων για τις προσευχές και την αγάπη σας αυτή την περίοδο των Χριστουγέννων και πάντοτε.
Πάντοτε μου άρεσε αυτή η εποχή του έτους. Αυτή η Πνευματική Συγκέντρωση Χριστουγέννων της Πρώτης Προεδρίας έχει γίνει αγαπημένη παράδοση για πολλούς, μεταξύ άλλων της οικογένειάς μου. Προσδοκούμε να αναγγείλουμε τη χριστουγεννιάτικη περίοδο με τη θεσπέσια μουσική της Ορχήστρας στην Τεμπλ Σκουέαρ και την απαράμιλλη Μορμονική Χορωδία του Ταμπερνάκλ. Τα μηνύματα και η μουσική βοηθούν να ορίσουν τον τόνο για τη χριστουγεννιάτικη εποχή και να μας υπενθυμίσουν τη βαθιά σημασία ως προς το τι και γιατί εορτάζουμε.
Χριστούγεννα στη Γερμανία
Στην πρώιμη παιδική μου ηλικία, οι χριστουγεννιάτικες μου ευχές περιελάμβαναν πάντοτε έναν ιδανικό χειμώνα και ξέρω ότι δεν είμαι μόνος σε αυτό. Για εμένα αυτό σήμαινε παγωμένο χειμερινό αέρα, καθαρό γαλάζιο ουρανό και μια παχιά κουβέρτα με φρέσκο, λευκό χιόνι. Αντ’ αυτού, ο καιρός σχεδόν πάντοτε διέφερε από αυτόν που θεωρούσα ιδανικό χειμώνα, συχνά με γκρίζο, ομιχλώδη ουρανό, λασπόχιονο ή ακόμη και βροχή.
Παρά ταύτα, την Παραμονή των Χριστουγέννων, η μητέρα μου μας τύλιγε με ζεστά χειμωνικά ρούχα και ο πατέρας μου περπατούσε μαζί μας μέσα στους δρόμους της κωμόπολής μας.
Εμείς τα παιδιά γνωρίζαμε τον αληθινό λόγο γι’ αυτόν τον ετήσιο περίπατο -- η μητέρα χρειαζόταν χρόνο για να διακοσμήσει το χριστουγεννιάτικο δένδρο, να βάλει τα δώρα κάτω από το δένδρο και να προετοιμάσει το σαλόνι μας για την Άγια Νύχτα. Προσπαθούσαμε κάθε κόλπο για να κάνουμε αυτόν τον περίπατο όσο το δυνατόν συντομότερο. Όμως ο πατέρας μας ήταν υπερβολικά δημιουργικός στο να κάνει έναν άλλον κύκλο ή μία άλλη στροφή για να δώσει στη μητέρα τον απαραίτητο χρόνο.
Εκείνες τις ημέρες, οι δρόμοι του Τσβικάου στην Γερμανία ήταν αρκετά σκοτεινοί τα βράδια. Αυτό ήταν μόλις μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα οδικά φώτα ήταν σπάνια. Μόνον λίγα καταστήματα ήταν ανοικτά και ορισμένα βρίσκονταν δίπλα σε βομβαρδισμένα σπίτια, τα οποία είχαν ακόμη την παράξενη μυρωδιά του πολέμου.
Υπήρχε ένα μέρος του περιπάτου που άρεσε σε όλους πολύ -- μία στάση στον καθεδρικό ναό στο κέντρο της πόλης του Τσβικάου, όπου ακούγαμε τα όμορφα χριστουγεννιάτικα κάλαντα και τη μεγαλοπρεπή μουσική του οργάνου που φαινόταν πάντοτε ότι έπαιζε την Παραμονή των Χριστουγέννων. Κάπως, αυτή η μουσική έκανε τα ταπεινά φώτα της πόλης μας να φαίνονται εξαίφνης τόσο πολύ λαμπρότερα --σχεδόν σαν αστραφτερούς αστέρες-- και γέμιζαν τη μικρή μας καρδιά με ένα υπέροχο πνεύμα προσδοκίας.
Μέχρι να επιστρέψουμε, η μητέρα είχε τελειώσει τις προετοιμασίες της και περπατούσαμε στη σειρά ένας-ένας στο σαλόνι για να δούμε το θαύμα του φρεσκοστολισμένου χριστουγεννιάτικου δένδρου. Ήταν δύσκολο να βρεις δένδρα εκείνες τις ημέρες και παίρναμε ό,τι ήταν διαθέσιμο. Ενίοτε έπρεπε να προσθέσουμε λίγα κλαδιά για να το κάνουμε να φαίνεται σαν πραγματικό δέντρο. Όμως στα παιδικά μου μάτια, το χριστουγεννιάτικο δένδρο ήταν πάντοτε τέλεια ένδοξο.
Τα φώτα που τρεμόπαιζαν από τα κεριά έφερναν μια μυστηριώδη, σχεδόν μαγευτική λάμψη στο δωμάτιο. Αναζητούσαμε με ενθουσιασμό και τέρψη τα δώρα κάτω από το δένδρο και ελπίζαμε ότι οι μυστικές μας επιθυμίες θα εκπληρώνονταν.
Ο ενθουσιασμός ότι θα λαμβάναμε δώρα ταίριαζε σχεδόν με την έξαψη ότι θα τα δίναμε. Συχνά αυτά τα δώρα ήταν χειροποίητα. Μια χρονιά, όταν ήμουν πολύ μικρός, το δώρο μου προς τον αδελφό μου ήταν μία ζωγραφιά εκείνου που την είχα κάνει εγώ. Ήμουν πολύ υπερήφανος για το αριστούργημά μου. Και εκείνος ήταν πολύ καλός και ευγενικός με τα λόγια του καλοσύνης και επαίνου.
Πάντοτε θα κρατώ σαν θησαυρό αυτές τις γλυκές αναμνήσεις της πρώιμης παιδικής μου ηλικίας στην Ανατολική Γερμανία.
Απέραντη αγάπη
Οι παραδόσεις των Χριστουγέννων εορτάζονται σε κουλτούρες και έθνη αυτού του κόσμου με εκπληκτικούς, μοναδικούς τρόπους. Καθεμία είναι όμορφη και αξιοσημείωτη κι όμως πολύ διαφορετική.
Όμως όλες έχουν ένα κοινό αίσθημα, ένα κοινό πνεύμα που πάντοτε φαίνεται ότι είναι παρόν, όταν εορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού του Βασιλέως, του Παράκλητου και της Πεποίθησής μας, της Παρηγοριάς του Ισραήλ!
Υπάρχουν πολλές λέξεις που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει αυτό το αίσθημα: χαρά, ελπίδα, προσδοκία, ευδιαθεσία. Καθεμία από αυτές συλλαμβάνει μέρος αυτού που αποκαλούμε «το πνεύμα των Χριστουγέννων».
Όμως για μένα, μία λέξη περιγράφει τα συναισθήματα που βιώνουμε την περίοδο των Χριστουγέννων. Αυτή η λέξη είναι αγάπη.
Εξάλλου, το δώρο για το οποίο εορτάζουμε τα Χριστούγεννα είναι ένα δώρο αγάπης -- το δώρο του Θεού, ο Υιός Του. «Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη τού Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού. Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη»1.
Έχοντας αγγιχθεί από αυτήν την αγάπη, η καρδιά μας μαλακώνει. Νιώθουμε την τρυφερότητα που μας κάνει να προσεγγίσουμε τους άλλους με καλοσύνη και συμπόνια.
Τα Χριστούγεννα μας εμπνέουν να αγαπούμε καλύτερα.
Ακόμη και καθώς το λέω αυτό, αναγνωρίζω ότι η λέξη αγάπη είναι ανεπαρκής. Στα Αγγλικά, όπως και σε πολλές άλλες γλώσσες, «αγάπη» μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα. Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσα να πω «αγαπώ» τον καιρό ή «αγαπώ» το νέο σου σύνολο ή θα μπορούσα ακόμη να πω «αγαπώ» τη μυρωδιά από το κουτί που μόλις άνοιξε με μπαλάκια του τένις.
Όμως η αγάπη για την οποία μιλώ είναι κάτι κατά πολύ βαθύτερο. Η θνητή μας έννοια της αγάπης είναι κόκκος άμμου σε μία τεράστια ακτή εν συγκρίσει με την αγάπη που νιώθει ο Θεός για μας.
Η αγάπη Του είναι απέραντη και ανεξάντλητη συμπόνια. Η θεία αγάπη γεμίζει την αιωνιότητα. Υπερεκχειλίζει με αιώνια χάρη. Προσεγγίζει και ανυψώνει. Συγχωρεί. Ευλογεί. Λυτρώνει.
Η θεία αγάπη υπερβαίνει διαφορές σε προσωπικότητα, κουλτούρα ή πιστεύω. Αρνείται να επιτρέψει στη μεροληψία και την προκατάληψη να μας αποτρέψουν από το να μεταδώσουμε παρηγοριά, συμπόνια και κατανόηση. Είναι εντελώς χωρίς εκφοβισμό, διακρίσεις ή αλαζονεία. Η θεία αγάπη μάς εμπνέει να κάνουμε όπως έκανε ο Σωτήρας: «να περιθάλπεις τους αδύναμους, να ενισχύεις τα χέρια που κρέμονται κάτω, και να στερεώσεις τα γόνατα που έχουν παραλύσει»2.
Αυτό είναι το είδος αγάπης για το οποίο αγωνιζόμαστε. Θα πρέπει να είναι το προσδιοριστικό μας χαρακτηριστικό ως άτομα και ως λαός.
Ενδεχομένως να μη μπορέσουμε να αναπτύξουμε πληρότητα θείας αγάπης σε αυτήν τη ζωή, αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να προσπαθούμε. Αν υπάρχει μια εποχή του έτους κατά την οποία ερχόμαστε πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη, μπορεί να είναι η περίοδος των Χριστουγέννων, όπου η καρδιά και η σκέψη μας στρέφονται στη γέννηση της ζώσης φανέρωσης της θείας αγάπης, τον Σωτήρα Ιησού Χριστό.
Ο επίτροπος πόλεως και το αγόρι
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μία ιστορία για να επεξηγήσω πώς αυτή η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει στη ζωή μας. Την Παραμονή των Χριστουγέννων, πριν από 85 χρόνια, κατά το Μεγάλο Κραχ, ένας επίτροπος πόλεως επιθεωρούσε τους δρόμους της Σωλτ Λέηκ Σίτυ ύστερα από μια χειμωνιάτικη καταιγίδα. Ενώ οδηγούσε, εντόπισε ένα μικρό αγόρια στην άκρη του δρόμου που στεκόταν στο δριμύ ψύχος χωρίς πανωφόρι, γάντια ή μπότες. Ο επίτροπος έκανε στην άκρη, κάλεσε το αγόρι στη ζεστασιά του αυτοκινήτου του και το ρώτησε αν ήταν ενθουσιασμένο για τα Χριστούγεννα. Το αγόρι απήντησε: «Δεν πρόκειται να έχουμε Χριστούγεννα στο σπίτι μας. Ο μπαμπάς πέθανε πριν από τρεις μήνες και άφησε τη μαμά κι εμένα και έναν μικρό αδελφό και μία αδελφή».
Ο επίτροπος πόλεως άνοιξε τη θέρμανση στο αυτοκίνητό του και είπε: «Λοιπόν, παιδί μου, δώσε μου το όνομα και τη διεύθυνσή σου. Κάποιος θα έλθει στο σπίτι σας -- δεν θα λησμονηθείτε».
Ο επίτροπος πόλεως ετύγχανε να είναι ο πρόεδρος πασσάλου στο κέντρο της Σωλτ Λέηκ Σίτυ. Εργαζόταν με μέλη του πασσάλου του για να παράσχει τροφή και δώρα σε οικογένειες οι οποίες δεν ήταν εις θέσιν να παράσχουν για τις ίδιες. Το αγόρι δεν ήταν μέλος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, αλλά αυτό δεν είχε σημασία για τον επίτροπο. Εκείνη τη νύκτα εκείνος και ένας από τους επισκόπους στον πάσσαλό του φρόντισαν να λάβει η οικογένεια του αγοριού ένα καλά γεμάτο χριστουγεννιάτικο καλάθι3.
Η συνάντηση αυτού του αγοριού επηρέασε βαθιά αυτόν τον πρόεδρο πασσάλου. Τον έκανε πιο αποφασισμένο από ποτέ να αναζητεί και να ανακουφίζει τα δεινά όπου κι αν τα έβρισκε. Μάλιστα έγινε σήμα κατατεθέν της ζωής του.
Το όνομα του επιτρόπου πόλεως ήταν Χάρολντ Μπίνγκαμ Λη και 40 χρόνια αργότερα θα γινόταν ο 11ος Πρόεδρος της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών.
Ο Πρόεδρος Λη ήταν κεντρική μορφή στην ανάπτυξη του τεράστιου προγράμματος της Εκκλησίας να ανακουφίζει τα δεινά όσων ήταν σε δυστυχία και να βοηθά όλα τα τέκνα του Θεού να γίνουν πιο αυτοδύναμα.
Προς το τέλος της ζωής του, ο Πρόεδρος Λη είπε ότι καταλάβαινε όσους υπέφεραν και επιθυμούσε την ανακούφιση λόγω των φτωχών και απλών απαρχών του4.
Δεν έχει να κάνει με το πόσα έχεις, αλλά με το πόσο πολύ αγαπάς
Νομίζω ότι ξέρω πώς ένιωθε ο Πρόεδρος Λη.
Η οικογένειά μου ζούσε επίσης υπό πολύ ταπεινές συνθήκες ενίοτε. Δύο φορές μέσα σε επτά χρόνια, φύγαμε από το σπίτι μας ως πρόσφυγες και τα αφήσαμε όλα πίσω. Στη Δυτική Γερμανία ζούσαμε σε μία ενοικιασμένη σοφίτα, σε ένα παλαιό κτήριο αγροκτήματος. Είχε δύο μικρά δωμάτια και όλοι μας κοιμόμασταν σε ένα υπνοδωμάτιο. Ο χώρος ήταν τόσο στενός, που έπρεπε να περπατώ πλάγια για να μετακινηθώ ανάμεσα στα κρεβάτια.
Η μητέρα μου είχε ένα ζεστό πιάτο που εξυπηρετούσε ως κουζίνα. Και όταν θέλαμε να πάμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έπρεπε να περάσουμε από μια σειρά εμποδίων με εργαλεία αγροκτήματος, ανάμικτα μπαούλα και διάφορα καπνιστά κρέατα που κρέμονταν από την οροφή. Μια φορά, όταν ήμουν άρρωστος και έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι όλη μέρα, παρακολουθούσα τα ποντίκια που μοιράζονταν μαζί μας τη σοφίτα να τρέχουν στο πάτωμα. Έπρεπε να μεταφέρουμε νερό στα δωμάτιά μας και το λουτρό ήταν ένα εξωτερικό αποχωρητήριο σε μία ανοικτή αυλή, δίπλα από τη σιταποθήκη. Τις Κυριακές περπατούσαμε δυο-τρεις ώρες για να πάμε στο κτήριο της Εκκλησίας μας στη Φρανκφούρτη και πίσω. Σπανίως είχαμε την οικονομική δυνατότητα να πάρουμε το λεωφορείο.
Ακόμη θυμάμαι εκείνες τις ημέρες τόσο με ψυχικό άλγος όσο και με χαρά. Οι γονείς μου έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να παράσχουν τα απαραίτητα για εμάς και ξέραμε ότι μας αγαπούσαν. Ναι, ήταν εποχές μεγάλης ανάγκης, αλλά τις θεωρώ ευτυχισμένες στιγμές, διότι μπορούσα να νιώσω την αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλον, για τον Κύριο και για την Εκκλησία Του.
Δεν είναι ντροπή να είσαι φτωχός. Θυμηθείτε ότι ο Σωτήρας του κόσμου γεννήθηκε σε έναν στάβλο και κειτόταν σε μία φάτνη «επειδή, δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα»5. Τότε, λίγο αργότερα, Εκείνος και η Μαρία και ο Ιωσήφ έγιναν πρόσφυγες, καταφεύγοντας στην Αίγυπτο για να ζητήσουν προστασία από τον φονικό Ηρώδη. Κατά τη διάρκεια της δημόσιας διακονίας Του, ο Ιησούς περπάτησε ανάμεσα στους συντετριμμένους, τους πεινασμένους και τους ασθενείς. Οι ημέρες Του ήταν γεμάτες διακονία προς αυτούς. Ήλθε «για να φέρ[ει] τα χαρμόσυνα νέα στους φτωχούς»6. Με πολλούς τρόπους, ήταν ένας από αυτούς, επειδή κι Αυτός δεν είχε «πού να γείρει το κεφάλι του»7.
Επαίνεσε την άπορη χήρα η οποία, από τη φτώχια της, έδωσε τα δύο λεπτά στο ιουδαϊκό θησαυροφυλάκιο8. Και ένα από τα τελευταία μηνύματά Του στη θνητότητα ήταν ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από το πώς φερόμαστε στους άλλους --ειδικώς όσους θεωρούνται «ελάχιστοι»-- επειδή «καθόσον αυτό το κάνατε σε έναν από [αυτούς]» είπε «το κάνατε σε μένα»9.
Ένας Άγγλος ποιητής του 19ου αιώνος έγραψε αυτά τα λόγια:
Μέσα στο παγωμένο χιονόνερο και χιόνι,
έρχεται ο άτολμος κοκκινολαίμης.
Με οίκτο μην τον διώξεις,
αλλά σκόρπισε τα ψιχία σου…
Σε όλους περισσεύει κάτι, κανείς δεν είναι πάρα πολύ φτωχός,
όταν η ανάγκη με τον χειμώνα έρχεται.
Το καρβέλι δεν είναι ποτέ όλο δικό σου.
Τότε σκόρπισε τα ψιχία.
Σύντομα ο χειμώνας θα πέσει επάνω στη ζωή σου.
Η ημέρα της Κρίσεως έρχεται:
Έναντι των αμαρτιών σου, με εντολή,
σταθμίζονται εκείνα τα διασκορπισμένα ψιχία10.
Ασχέτως της θέσεώς μας στη ζωή, καθένας από εμάς είναι ένας άτολμος κοκκινολαίμης --ένας ζητιάνος-- ενώπιον του Θεού. Εξαρτώμεθα από τη χάρη Του. Με τη θυσία του Ιησού Χριστού, του Σωτήρος μας, ως μέρος του μεγάλου σχεδίου της ευδαιμονίας, έχουμε ελπίδα για σωτηρία και έλεος. Αυτό το πνευματικό δώρο μάς εμπνέει να τηρούμε τις εντολές του Θεού και να προσεγγίζουμε τους γύρω μας με συμπόνια. Ακόμη και αν αυτό που έχουμε είναι μια χούφτα ψιχία, τα μοιραζόμαστε ευχαρίστως με όσους είναι σε συναισθηματική, πνευματική ή υλική ανάγκη ως έκφραση της ευγνωμοσύνης μας για τη θεία ευωχία που ο Θεός έχει προετοιμάσει για εμάς.
Ευλογώντας άλλους τα Χριστούγεννα
Κατά τη διάρκεια αυτής της αγαπημένης εποχής των Χριστουγέννων, προσιδιάζει να τερπόμεθα με τα φώτα, τη μουσική, τα δώρα και τη λάμψη. Αυτό είναι μέρος του λόγου που αγαπούμε αυτήν την εποχή του έτους τόσο πολύ.
Όμως ας μην ξεχνούμε ποτέ ότι είμαστε μαθητές και οπαδοί του Ιησού Χριστού, του ζώντος Υιού του ζώντος Θεού. Για να τιμούμε αληθινά τον ερχομό Του στον κόσμο, πρέπει να κάνουμε όπως έκανε Εκείνος και να προσεγγίζουμε με συμπόνια και έλεος τους συνανθρώπους μας. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε καθημερινώς, με λόγια και έργα. Ας γίνει αυτή η χριστουγεννιάτικη παράδοσή μας, όπου κι αν είμαστε -- να είμαστε λίγο πιο καλοσυνάτοι, πιο συγχωρητικοί, λιγότερο επικριτικοί, πιο ευγνώμονες και πιο γενναιόδωροι στο να μοιραζόμαστε την αφθονία μας με όσους έχουν ανάγκη.
Είθε ο στοχασμός για τη γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ να μας εμπνεύσει να γίνουμε περισσότερο σαν Εκείνον. Είθε η αποστολή και το παράδειγμα του Χριστού να κάνει την καρδιά μας να φουσκώσει από θεία αγάπη για τον Θεό και βαθιά συμπόνια για τους συνανθρώπους μας. Και είθε να σκορπίζουμε πάντοτε τα ψιχία μας με μεγαλύτερη γενναιοδωρία και ακατάπαυστη αγάπη. Αυτή είναι η προσευχή και η ευλογία μου αυτήν την εποχή των Χριστουγέννων και πάντοτε, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.