به یاد آورید، به یاد آورید

جلسهٔ اختصاصی مذهبی کریسمس ریاست اوّل، سال ۲۰۲۳

تِرِیسی‌ وای. براونینگ

مشاور دوّم در ریاست کُل ابتدایی

یکشنبه ۳ دسامبر ۲۰۲۳

جایی که در آن زندگی می‌کنم، حدوداً با شروع ماه نوامبر، گویا طبیعت اطرافم به خوابی بی‌رنگ و رو فرو می‌رود. صدای خِش خِش برگ‌های سبز، که زمانی در ماه‌های بهار و تابستان به آرامی می‌وزیدند و برایم آواز می‌خواندند، جای خود را به درختانی بایر و صدای خرد شدن شاخ و برگ‌های خشک و فرو ریختهٔ زیر پاهایم می‌دهند. پرندگانی که زمانی شاداب بودند ساکت می‌شوند، و گویا عطر شیرین گلبرگ‌ها و شکوفه‌ها از هوا محو می‌شود. چیزهایی که در دنیای طبیعت برای من عناصر زندگی هستند، برای مدتی عقب کشیده، و در تمام سکوت و خلا باقی مانده—درست هنگامی که سال در حال پایان است و درست قبل از اینکه شادکام و بشاش ماندن را فراموش کنم—هدیهٔ کریسمس فرا می‌رسد.

و در گوشهٔ دنیای عظیمی که خدا برای من آفریده به یاد می‌آورم. به یاد می‌آورم تا به درختانی همیشه سبز، که رایحه‌ای چوبی، عطری تند و خاکی می‌پراکنند، توجه کنم. وقتی به دنبال سمبل‌هایی از کریسمس هستم که آسمان و طبیعت آواز آن را با من می‌خوانند و از من دعوت می‌کنند تا به یاد آورم، به یاد می‌آورم که چشمم به گل‌ها و توت‌های قرمز پر رنگ یا سفید ناب باشد و به سرودهای آشنای زادروز مسیح که در عمق دل‌ها و خانه‌های پرستش، پیام «شاد باش جهان» را فریاد برمی‌آورند، گوش کنم.

یکی از شگفتی‌های این فصل این است که، به نظر تمامی دنیای مسیحیت، و بسیاری فراتر از مرز مسیحیت (کسانی که مسیحی نیستند)، این دوران را دانسته صرف جستجو و پر کردن زندگی‌هایشان با نشان‌های یاد آوردنِ (مسیح) در کریسمس می‌کنند.

کریسمس آن پلی است که از آن عبور می‌کنیم تا ما را به سال جدید چون شبانی هدایت کند. و در حالی که به آن سو عبور می‌کنیم، دعوت می‌شویم که آن معجزهٔ «[سروَر]، خدای جاویدان … [آفرینندهٔ] تمام جهان^۱که در شرایط تواضح در شهر داوود و «در قنداق پیچیده و در آخور خوابیده» به دنیا آمد را در نظر بگیریم.^۲ وقتی در حال سفر کریسمی‌مان هستیم، شاید ما خودمان را همچون مردان و زنان مجوسیِ امروزی ببینیم، که شاید به ستارگان بالای درختان همیشه سبز و چراغ‌هایی که در اطراف ما می‌درخشند، نگاه می‌کنیم و «بی‌نهایت شادی می‌کنیم»^۳ به نشانه‌هایی که پیش روی ما قرار گرفته‌اند تا سفر ما را به سوی عیسی مسیح، به سوی او که «نور جهان است، هدایت کنند. ۴ اگر ما آن بوی عطری که در هوای این فصل غوطه‌ور است را بشنویم، شاید آن یادآور این است تا با خود هدایایی برای «پسر خدای زنده» بیاوریم^۵—نه «طلا و کُندُر و مُرّ»^۶، بلکه یک قربانی نیایش‌وار از «دلی شکسته و روانی پشیمان»^۷ به او هدیه کنیم. و به آن اشخاصی که در میان ما از کودکان نگه داری می‌کنند، که از گلّهٔ [ما] نگهبانی [می‌کنند]»^۸ و به فرشتگانی که سروَر فرستاده با دعوتِ «مترس»، چون راهنمایی به جایی که منجی پیدا می‌شود را می‌دهند، ^۹ شاید این اشخاص شبان امروزه هستند. آیا ما به خاطر نمی‌آوریم که به عنوان یک گواهی در گوش فرزندانمان «مژده‌ی … شادی بزرگ» را زمزمه کنیم؟ تا وقتی که آنها، با حیرت بچه‌گانهٔٔ‌شان، به رنگ‌های سرخ و سبز، طلایی و سفید نگاه می‌کنند، کفّارهٔ کامل و نابِ ایثار ضامن‌شان، عیسی مسیح، که به آنها هدیهٔ رستگاری و حیات جدید و جاوید را هدیه کرد به یاد آورند.

کریسمس به ما اجازه می‌دهد که سفر معنوی به بیت‌لحم را پیش رویم که شهادت خودمان از منجی، عیسی مسیح را به دست آوریم، و سپس آن گواهی را با تمایل به زبان آوریم و با خدمت «بیان» کرده^۱۰ و همهٔ آنچه که در مورد او یاد گرفتیم شهادت دهیم. ما می‌توانیم آن سفر به منجی را با به یاد داشتن انجام دهیم.

خدا به ما هدیهٔ به یاد داشتن می‌دهد که آنبخشنده را فراموش نکنیم، تا مهر بی نهایی او را به ما احساس کنیم و یاد بگیریم او را همچنین دوست بداریم. پیامبر پاستانی مورونی، به ما نصیحت کرده است که «هر هدیهٔ نیکی از مسیح می‌آید»^۱۱ را به یاد داشته باشیم. منجی به ما هدیه می‌دهد نه آنچه دنیا ارائه می‌کند، یعنی موقتی، نا تمام، و بعد از زمان پوسده شده. عیسی مسیح هدیهٔ پایدار، حتی هدیه‌های ضروری مدهد، شامل از:

هدیه‌های معنوی، مانند دانش، خردمندی، گواهی و ایمان.^۱۲
هدیۀ روح‌القدس.
هدیهٔ زندگی جاوید.

در حالی که ما بر «چیزهای خوب» در عمرمان به دست آورده‌ایم، ما می‌توانیم نفوذ سروَر در نجات‌مان، تقویت‌مان و رفاه‌مان احساس کنیم.

در حالی که برخی اوقات ذهن و دل‌مان شاید از او منحرف شوند، او مداوم ما را اطمینان می‌سازد که سروَر ما را در فصل کریسمی یا در هر فصل دیگری فراموش نمی‌کند. سروَر اعلام کرده‌است که ما «در کف دست‌های»^۱۳ او نوشته شده‌ایم. وعده‌های او همیشه نگه داشته هستند. او پیمان‌هایی که با ما و با پدرانماب بسته است را به یاد دارد. او دعاهای ما را به پدر آسمانی چه وقتی که زانو زدیم یا در تمنا از پستوهایمان یا در دعای سکوت قلب داریم را می‌شنود و به یاد دارد. همان‌طوری که رئیس راسل ام. نلسون به ما آموختند، سروَر به یاد دارد که «مایل است در زندگی آنهائی که او را باور می‌کنند مداخله کند.»^۱۴ او به یاد دارد که ما را تا حدی که توبه می‌کنیم ما را می‌بخشد. او به یاد دارد که از طریق نوشته‌های مقدس و پیامبران با ما صحبت کند و به ما کمک کند که همیشه راه‌ برگشتمان را به خانه پیدا کنیم، علی‌رقم این که چقدر دور شده ایم و برای چه مدتی و او به یاد می آورد که روح خود را برای تلاش همراه ما بفرستد وقتی که ما تلاش می کنیم تا به قول مقدس خود مبنی بر «همیشه او را به یاد داشته باشیم» عمل کنیم.

رئیس اسپنسر دبلیو. کیمبال در این باره می گوید: «وقتی برای مهم ترین کلمه به دیکشنری نگاه می کنید، آن میتواند «به یاد آوردن» باشد. چون همه شما پیمان هایی بسته اید … بزرگ ترین نیاز ما این است که آنها را به یاد داشته باشیم. او ادامه می‌دهد، «برای همین دلیل همه هر روزِ سبت به جلسهٔ مراسم عشای مقدس می‌رویم، که از عشای مقدس برگیریم و به کشیشان در حالی که «هماوره او را به یاد آورند، و فرمان‌هایی که او به آنها داده است را نگه داردند» را بیان می‌کنند گوش کنیم. به یاد آوردن، آن کلمات است. به یاد آوردن آن برنامه است.

به یاد آوردنِ خدا، ما را الهام می‌بخشد که قدرت تکانهٔ روحی خود را به جرقه دهیم، و ما را دعوت می‌کند با روش‌های خداگانه عمل کنیم. تعلیمات رئیس نلسون را که ما را دعوت کرده به یاد داشته باشیم را در نظر بگیرید:

«بگذارید خدا غالب شود» و «به او سهم عادلانه‌ای از وقت خود را بدهید.»
«در جستجو و انتظار معجزات باشید.»
به تضاد در زندگی شخصی خود پایان دهید، صلح کنندگان باشید.

کریسمس می‌تواند فرصتی باشد که این دعوت‌ها را به عمل برسانیم و از تمایل طبیعی خود استفاده کنیم که به یاد داشته باشیم که به عیسی مسیح بیشتر فکر کنیم، بیشتر به معجزهٔ تولدش تامل کنیم، و رفاقت بیشتری به عنوان فرزندان خدا را حس کنیم. خصوصیات نشانه‌های به یاد داشتن فصل کریسمس اکثراً تشخیص داده می‌شوند، وقتی که ما:

به یاد داریم به دوستان، خانواده، و ناآشنایان تبریک عرض می‌کنم.
به یاد داریم که هدیه‌ها را به عنوان یک ابراز عشق تقدیم می‌کنیم.
به یاد داریم که به آنهایی که نیاز به وارد شدن به خانه‌های ما دارند، سخاوتمند باشیم.
به یاد داریم که جمع‌آوری‌های خانواده و سنت‌هایی که فصل کریسمس را ویژه می‌کنند با اهمیت قائل داشته باشیم.

برای بسیاری در این دوران سال، اشتیاق آماده سازی خوراک‌های همیشگی، بازگویی داستان‌های خانوادگی، و دکوراسیون درخت کریسمس با تزئیناتی که هر سال نمایش می‌دهیم، هر یک گرایش به یاد آوردن را برای ما با اهمیت می‌کند غذاهای مخصوص، داستان‌های خاص، و تزئینات عید می‌توانند به عنوان خطرات جمع شدنی باشند. حتی قدرت خواست ما برای محبت بیشتر در این دورهّ سال می‌توانند توجه ما را با تصمیم قدردانی را به یاد آوریم. عشق خاصی که در این فصل کریسمس در ما به وجود می‌آید، همچنین یک فرصتی است که ما آرزوی و رفتارمان را با عیسی مسیح محور سازیم: «به یاد آوریم، به یاد آوریم که بر صخرهٔ ضامن‌مان، که مسیح است، پسر خدا، باید بنیاد خود را بسازیم.» به یاد داشته باشیم که با رسیدن پایان سال، و با عبور از پل به یک سال جدید، مانند مردان و زنان مجوسی، مانند شبان نگاهبان، که با قدرت دست سروَر است که این را می‌توانیم انجام دهیم.

پس، در هر جایی از این دنیا که زندگی می‌کنید، به یاد داشته باشید تا به انواع نشانه‌هایی که دعوت به جستجوی مسیح می‌کنند توجه کنید. با توجهٔ همه چیزهایی که در این زمان سال داریم، با هر تبریکی به هر کسی می‌دهیم، در ذهن داشته باشیم که بخشندهٔ واقعه ، کسی که ما را هرگز فراموش نمیکند و به ما قدرت می‌دهد که از طریق روح اودر این زمان و همیشه او را به یاد داشته باشیم. اوشادی به جهان می‌آورد و همه را دعوت می‌کند که برای او در دل‌هایمان جا باز کنیم که پادشاه‌مان را دریافت کنیم. او بنیار ثابتی که ما بر روی آن سفر می‌کنیم است، او نور جهان است و پسر خدای زنده. گواهی من چنین است به نام عیسی مسیح، آمین.