Օգնել ուսանողներին պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար
2024թ.-ի հունիսի ԵԿՀ կրոնական ուսուցիչների համաժողով
Բարի գալուստ Հիսուս Քրիստոսի Վերջին Օրերի Սրբերի Եկեղեցու կրոնական ուսուցիչների այս պատմական հավաքին։ Տարիներ շարունակ մենք տարին մեկ անգամ հավաքում էինք ԵԿՀ-ի բոլոր կրոնական ուսուցիչների նպատակաուղղված հոգևոր հավաքին, որը նախկինում կոչվում էր «Երեկո գերագույն իշխանության հետ»: Այսօր երեկոյան մենք կշարունակենք այդ ավանդույթը, երբ հավաքվենք՝ լսելու երեց Դեյլ Գ. Ռենլանդին մեր ամփոփիչ միջոցառմանը: Մենք նաև պատմականորեն հյուրընկալել ենք ԵԿՀ դեմառդեմ համաժողովը Բրիգամ Յանգի համալսարանում, սակայն այս տարվա միջոցառումը առաջին դեպքն է, երբ մենք հավաքվել ենք ամբողջ Եկեղեցու կրթական համակարգով, որպեսզի սովորենք միմյանցից, կիսվենք մտքերով, քննարկենք ավելի արդյունավետ ուսուցանելու ջանքերը, կապելով կրոնական ուսուցիչներին Սեմինարներից և Կրոնի ինստիտուտներից, ԲՅՀ-ից, ԲՅՀ-Այդահոյից, ԲՅՀ-Հավայիից, ԲՅՀ-Pathway-ից և Ensign College-ից: Ընդհանուր առմամբ, այս կրոնական ուսուցիչներն ուսուցանում են մոտավորապես կես միլիոն չափահաս երիտասարդների ամբողջ Եկեղեցում՝ ի լրումն սեմինարիայի համար գրանցված բոլոր ուսանողների:
Հասկանալը, թե ինչու ենք մենք նման ջանքեր գործադրում, կապված է ԵԿՀ-ում կրոնական կրթության բուն նպատակի հետ: Ես հաճախ եմ խոսել ԵԿՀ-ի համակարգում յուրաքանչյուր դպրոցի առանձնահատուկ դերակատարման մասին: Օրինակ՝ ես ԲՅՀ-ն անվանել եմ Դեսպան՝ համակարգը և Եկեղեցին որպես հրավիրող, հյուրընկալող և գիտականորեն ներկայացնելու պատասխանատվություն կրող: Հաջորդը՝ հաշվի առեք ԲՅՀ–Այդահոն, որին ես անվանում եմ Ուսուցիչ՝ ուսուցման վրա իր առանձնահատուկ ուշադրության պատճառով. ԲՅՀ–Հավային որպես մեր Ասիա/Խաղաղօվկիանոսյան անկյունաքար` Եկեղեցու իր թիրախային տարածաշրջանի վրա` նպատակուղղված և վճռական շեշտադրմամբ, իսկ Ensign College-ը Կիրառական ուսումնական ծրագրերի մատակարարն է, որն իր ուշադրությունը կենտրոնացնում է սկզբնական մակարդակի աշխատանքային հմտությունների վրա: ԲՅՀ–Pathway-ը հասանելիության մատակարարն է, որը հասնում է ավելի շատ ուսանողների, քան մեր ցանկացած համալսարան՝ մատչելի, բարձրորակ առցանց ուսուցման միջոցով: Իհարկե, սեմինարիաներն ու ինստիտուտները ներառում են ուսանողներին, որոնք չեն հաճախում Եկեղեցու համալսարաններ և հանդիսանում են երիտասարդ չափահասների հոգևոր խարիսխը, անկախ նրանից, թե որտեղ են նրանք ստանում իրենց կրթությունը:
Չնայած այս տարբեր դերերին, այս հաստատություններից յուրաքանչյուրը առնվազն երկու ուղիով միավորվում են: Առաջինը հենց Եկեղեցու Կրթական Համակարգի առաքելությունն է, որը զարգացնում է Հիսուս Քրիստոսի աշակերտների, որոնք կարող են լինել առաջնորդներ իրենց տներում, Եկեղեցում և իրենց համայնքներում: Անկախ ձեր առանձնահատուկ դերերից՝ որպես առանձին հաստատություններ, ԵԿՀ-ի յուրաքանչյուր հաստատություն ունի ընդհանուր առաքելություն աշակերտների առաջնորդության վերաբերյալ: Հատկապես այս լսարանի համար մենք ունենք նաև լրացուցիչ համատեղ պատասխանատվություն ԵԿՀ-ում՝ որպես կրոնական ուսուցիչներ: 2019 թվականին Եկեղեցու կրթության խորհուրդը հաստատեց դատական փաստաթուղթ, որն ուրվագծում է կրոնական կրթության դերը Եկեղեցու կրթական համակարգում, որը հաճախ կոչվում է «Կրոնական կրթության հզորացման» փաստաթուղթ: Այս պատասխանատվությունը գալիս է հստակությամբ և ուղղորդումով` անմիջապես Եկեղեցու Կրթական խորհրդի կողմից: Այդ փաստաթղթի բացիչ պարբերությունում ասվում է. «Կրոնական կրթությունը ուրույն և նվիրական տեղ է զբաղեցնում յուրաքանչյուր հաստատության առաքելության մեջ: ․․․ Այն գտնվում է յուրաքանչյուր հաստատության նպատակի հենց կենտրոնում»: ՍԿԿ ուղեցույցները հետագայում պարզաբանում են, որ կրոնական կրթության կենտրոնական նպատակը նշված է հետևյալ կերպ. «Կրոնական կրթության նպատակն է ուսուցանել Հիսուս Քրիստոսի վերականգնված ավետարանը սուրբ գրություններից և ժամանակակից մարգարեներից այնպիսի եղանակով, որը կօգնի յուրաքանչյուր ուսանողի զարգացնել հավատքը և վկայությունը Երկնային Հոր՝ Հիսուս Քրիստոսի, վերականգնված ավետարանի և կենդանի մարգարեների հանդեպ. դառնալ ցմահ հետևորդներ, և ամրապնդել մեր ուսանողների կարողությունը՝ պատասխաններ գտնելու, կասկածները ցրելու և հավատքով արձագանքելու համար»։ Եկեղեցու կրթական համակարգում կրոնական կրթության այդ հիմնական նպատակը առանցքային է, ինչի համար մենք այսօր այստեղ ենք: Եթե մենք չենք անում դա միտումնավոր կենտրոնանալով, դժվար է դառնում արդարացնել այն նշանակալի ներդրումը, որը Եկեղեցին կատարում է այս հաստատություններից յուրաքանչյուրում:
Այսպիսով, մեր այսօրվա հավաքի նպատակի մի մասն այն է, որ մենք կիսում ենք ԵԿՀ-ի ընդհանուր առաքելությունը և ընդհանուր պատասխանատվությունը որպես կրոնական ուսուցիչներ՝ զարգացնելու վկայությունը և օգնելու ուսանողներին դառնալ հետևորդ և գտնելու իրենց հարցերի և հավատքի պատասխանները: Ես կկամենայի նաև շնորհակալություն հայտնել Չադ Վեբին՝ նրա առաջնորդության համար: Եղբայր Վեբը Եկեղեցու Սեմինարիաների և Ինստիտուտների կառավարիչն է: Սակայն վերջին երկու տարիների ընթացքում նա նաև ղեկավարել է Կրոնական կրթության հանձնաժողովը, որը ներկայացնում է Եկեղեցու կրթական ողջ համակարգը: Մեծ մասամբ այդ հանձնաժողովի շնորհիվ է, որ մենք այսօր հավաքվել ենք որպես ԵԿՀ ուսուցիչներ: Ես պետք է նշեմ նաև մեր ԵԿՀ նախագահներից յուրաքանչյուրի` նախագահ Ռիսի, նախագահ Մերեդիթի, նախագահ Կաուվեի, նախագահ Կուշեի, նախագահ Էշթոնի և եղբայր Վեբի աջակցությունը: Այս ղեկավարները պատասխանատվություն են ստանձնել լինելու « իրենց հաստատությունների գլխավոր բարոյական և հոգևոր պաշտոնյաները»։ Այս պատասխանատվությունը սկսվեց նախագահ Կաուվեի երդմնակալության ժամանակ և կրկնվեց ԵԿՀ-ի յուրաքանչյուր երդմնակալության ժամանակ: Ես պարզապես այստեղ ցույց կտամ այդ երդմնակալության նկարները: Դուք կարող եք տեսնել նախագահ Կաուվեի նկարները։ Պարտավորությունը եկավ նախագահ Հոլլանդից, և այն կրկնվեց նախագահ Էշթոնին, այնուհետև կրկին նախագահ Ռիսին, իսկ հետո վերջերս՝ նախագահ Մերեդիթին: Ուրեմն պատահական չէ, որ այսօր այստեղ մեզ են միացել այս նախագահները։ Նրանք ուշագրավ առաջնորդներ են, և ես իմ երախտագիտությունն եմ հայտնում նրանց իրենց առաջնորդության և իրենց հանձնառության համար՝ օգնելու մեզ սկսել Կրոնական ուսուցիչների այս անդրանիկ համաժողովը։
Այնուհետև կցանկանայի որոշակի համատեքստ ապահովել իմ այսօրվա ուղերձին: Կրոնական ուսուցիչներին ուղղված իմ երդմնակալության ուղերձում. վերջին երկու տարիների ընթացքում մեր կրոնական ուսուցիչներին ուղղված իմ ամենամյա ուղերձում ես խնդրել եմ ձեզ կենտրոնանալ այն բանի վրա, ինչը մենք նշել ենք որպես մարգարեական շեշտադրումներ երիտասարդ չափահասների համար: Մենք նաև փորձել ենք ընդգծել, որ այստեղ թվարկված այս թեմաները, անշուշտ, փոխվելու են։ Այս հինգ թեմաներում կախարդական ոչինչ չկա, բայց դրանք պետք է թարմացվեն, քանի որ մենք շարունակական ուղղություն ենք ստանում մարգարեներից և առաքյալներից, հատկապես նրանք, որոնք գալիս են մեր երիտասարդ չափահասներին: Հույսն այն չէ, որ դուք անգիր կսովորեք այս հատուկ ուղերձները, իրականում, այլ այն, որ մենք բոլորս կսովորենք, թե ինչպես լսել կենդանի մարգարեներին և օգնել մեր ուսանողներին սովորել, թե ինչպես կիրառել նրանց ուղերձները:
Այդ ոգով ես կցանկանայի կենտրոնանալ այս վերջին մարգարեական շեշտադրումներից մեկի վրա, որը եղել է իմ սրտում: Նախագահ Ռասսել Մ. Նելսոնը հրավիրել է երիտասարդ չափահասներին պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար: Խնդրում եմ նկատի ունեցեք, որ եթե դուք կամենում եք հետևել մարգարեին, ուշադրություն դարձրեք երկու բանի: Առաջինը՝ հետևեք, երբ նա կրկնում է ուղերձը և երկրորդը՝ հատուկ ուշադրություն դարձրեք, երբ նա խնդրում է մեզ: Դուք կտեսնեք այդ երկու օրինաչափությունները նախագահ Նելսոնի՝ ձեր վկայության համար պատասխանատվություն ստանձնելու մասին ուղերձում, որն առաջին անգամ ներկայացվեց 2022 թվականի մայիսին՝ երիտասարդ չափահասների հոգևոր հավաքի ժամանակ, որտեղ նա հայտարարեց. «Ես խնդրում եմ ձեզ պատասխանատվություն ստանձնել ձեր վկայության համար: Աշխատեք դրա համար: Պահպանեք այն։ Հոգ տարեք դրա մասին։ Զարգացրեք, որ այն աճի։ Սնուցեք այն ճշմարտությամբ։ Մի աղտոտեք այն` անհավատ տղամարդկանց և կանանց կեղծ փիլիսոփայություններով, իսկ հետո զարմացեք, թե ինչու է ձեր վկայությունը նվազում: Երբ ձեր վկայությունը դառնա ձեր բարձրագույն առաջնահերթությունը, կտեսնեք, որ հրաշքներ են կատարվում ձեր կյանքում»:
Այնուհետև ավելի ուշ այդ նույն տարում 2022 թվականի գերագույն համաժողովի իր ելույթում նախագահ Նելսոնը տվեց գրեթե նույնատիպ մի պարտավորություն. «Այս նպատակով ես կոչ եմ անում Եկեղեցու բոլոր անդամներին, ստանձնել նույն պատասխանատվությունը, որը տվել եմ մեր չափահաս երիտասարդներին անցած մայիս ամսին: Ես հորդորեցի նրանց այն ժամանակ և ես խնդրում եմ ձեզ հիմա, որ պատասխանատու լինեք Հիսուս Քրիստոսի և Նրա ավետարանի մասին ձեր վկայության համար: Աշխատեք դրա համար: Զարգացրեք, որ այն աճի։ Սնուցեք այն ճշմարտությամբ։ Մի աղտոտեք այն անհավատ տղամարդկանց և կանանց կեղծ փիլիսոփայություններով։ Երբ Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ ձեր վկայությունը շարունակեք ամրացնել և դարձնել ձեր առաջնահերթությունը, կտեսնեք, որ հրաշքներ են կատարվում ձեր կյանքում»։
Նախագահ Նելսոնի կրկնվող աղերսանքով, որ մենք պատասխանատվություն ստանձնենք մեր վկայությունների համար, ես զգացի, որ պիտի կիսվեմ որոշ բան դեպի իմ վկայությունը տանող իմ սեփական ուղու վերաբերյալ: Սա կլինի անձնական արտահայտություն, և չնայած ես եմ գրել այն, իմ հույսն այն է, որ դուք կկարողանաք զգալ, որ մենք միասին նստած ենք ոչ այնքան պաշտոնական միջավայրում: Մեզանից յուրաքանչյուրն ունի հավատքի իր սեփական անձնական ուղին: Մեր ուսանողները ևս: Այսօր ես կկամենայի մի քիչ կիսվել իմ վկայությունով: Իմ ճամփորդությունը դեպի վկայություն սկսվեց անսովոր միջավայրում: Ես մեծացել եմ Արիզոնայի Սքոթսդեյլ քաղաքում, հիմնականում ոչ Վերջին Օրերի Սրբերի համայնքում: Ավագ դպրոցի վազքի մրցույթի միջոցառման ժամանակ ես պատրաստվում էի իմ մրցարշավին, երբ նայեցի վազքուղու մյուս կողմը և նկատեցի եղբայր Բաթլերին՝ իմ երիտասարդ տղամարդկանց ղեկավարին: Այնքան տարօրինակ էր, որ նա այնտեղ էր: Մենք շատ ընդհանրություններ չունեինք.։ Ես գիտեի, որ նա թեթև ատլետիկայի մրցույթների սիրահար չէր: Հետո մի պահ Հոգին ասաց ինձ. «Կլարկ, այս Եկեղեցին ճշմարիտ է, այլապես նա այստեղ չէր լինի: Նրա հավատքի մեջ պետք է մի ավելի խոր բան լինի, որը մղում է նրան աջակցել քեզ»։ Դա հենց այդ էր: Փորձառությունը տեղի չէր ունեցել սուրբ գրությունների մեջ խորամուխ լինելիս կամ վկայության ժողովի կեսին: Այն պարզապես եկավ ինչ-որ մեկի նվիրված ծառայության պտուղներից: Ես հիշում եմ այսօր այդ զգացողությունը նույնքան պարզ, ինչպես այն օրը, երբ դա տեղի ունեցավ:
Մեկ կամ երկու տարի անց միսիոներական կանչով ես հայտնվեցի Ճապոնիայի Կոբի միսիայում: Հիշում եմ առաջին օրը ՄՈւԿ-ում: Այնքան հուզիչ էր ընկերակիցների հետ հանդիպումը, ուսուցիչների հետ ծանոթությունը, ամբողջ աշխարհից հավաքվող ուժի զգացումը: Բայց հաջորդ առավոտ, երբ այդ զարթուցիչի զանգը հնչեց առավոտյան ժամը 6-ին, ես հազիվ կարողացա արթնանալ, և մի պահ խուճապի մատնվեցի: Ես մտածեցի. «Ինչպե՞ս եմ պատրաստվում դա անել: Չգիտեմ՝ կարո՞ղ եմ հաջորդ երկու տարվա ընթացքում ամեն օր այսքան շուտ արթնանալ, էլ չեմ խոսում ճապոներենի նման բարդ լեզու սովորելու մասին»: Հանկարծ այն փաստը, որ իմ երիտասարդ տղաների ղեկավարը եկել էր իմ հանդիպմանը, թվաց, թե դա բավարար չէր ինձ՝ երկու տարի դիմանալու համար: Ես պետք է ավելի խորը իմանայի, և այդ վկայությունը պետք է հիմնված լիներ հենց ավետարանի վրա: Ես սկսեցի ամեն առավոտ լրջորեն կարդալ Մորմոնի Գիրքը: Այդ զարթուցիչի զանգը հնչեց առավոտյան ժամը 6-ին, և ես նստեցի ՄՈւԿ-ի գրասեղանի մոտ` լյումինեսցենտային լույսի ներքո և պտտվող աթոռին նստած` սկսեցի կարդալ և ուսումնասիրել Մորմոնի Գիրքը: Երբ հասա ավարտին, ես կարդացի Մորմոնի Գրքի խոստումը Մորոնի 10.3–5հատվածներում: Ես գիտեի այդ հատվածը, երբ սեմինարիայի պատանի ուսանող էի։ Ես ծնկի իջա աղոթքով` խնդրելով հաստատում իմ հավատքին: Բայց, երբ ես հարցրի Տիրոջից, սկզբում ոչինչ չեկավ: Ես այնքան հիասթափված էի: Ես հետ գնացի դեպի իմ աթոռը, գիտենալով որ Մորմոնի Գրքի ավարտին երկու էջ էր մնացել: Ես որոշեցի առնվազն վերջացնել: Երեք հատվածներով անցնելով, հասա Մորոնի 10, Մորոնի 10.32, ես կարդացի այս հատվածը. «Այո, եկեք Քրիստոսի մոտ և կատարելագործվեք նրանում, և հրաժարվեք ամեն անաստվածությունից. և եթե դուք հրաժարվեք ամեն անաստվածությունից և սիրեք Աստծուն, ձեր ողջ զորությամբ, մտքով և ուժով, ապա ապա նրա շնորհը, ապա նրա» ես չէի կարողանում կարդալ այն։ Ես արտասվում էի: Ներեցեք: «Ապա Նրա շնորհը բավական է ձեզ, որպեսզի նրա շնորհով դուք կատարյալ լինեք Քրիստոսում»։ Երբ կարդացի այդ հատվածը, մի լույս և հստակություն իջավ ինձ վրա Ես չէի կարող մերժել այն: Այն վեհացնող էր ու ջերմ և լցրեց իմ ողջ էությունը: Այդ պահին ես գիտեի, որ Մորմոնի Գիրքը ճշմարիտ էր և նրա նպատակն էր վկայել, որ Հիսուսը Քրիստոսն է:
Դե, ես մեկնեցի Ճապոնիա այս հզոր վկայությամբ: Ես շարունակում էի ունենալ իմ վկայությունը ամրապնդող փորձառություններ, բայց կրկին ոչ մի բան այնքան խորը չէր, որքան այն առավոտ ՄՈՒԿ-ում կամ այն գիշեր՝ Օսակա մայրուղու վրա: Հետո մի շատ անձրևոտ գիշեր, երբ պատրաստվում էինք անկողին մտնել, լսեցինք դռան թակոցը։ Մենք նայեցինք մեկս մյուսին։ Մեր բնակարանը միսիայի տան հետևի մասում էր գտնվում: Ինչ-որ չափով ապշած, որ ինչ-որ մեկը այդ ուշ գիշերով կգար մեր բնակարան, ես դուրս եկա, բացեցի դուռը և տեսա իմ միսիայի նախագահին՝ անձրևի տակ շեմքին կանգնած, հովանոցը ձեռքին: Նա ասաց. «Գիլբերտ Չորո, երեց Գիլբերտ, հագնվիր: Մենք գնում ենք տեսնելու երեց Մացուոյին»։ Երեց Մացուոյի հայրը մահանում էր քաղցկեղից: Ես ամնիջապես ենթադրեցի, թե ինչ էր պատահել: Բայց երբ նստեցի միսիայի մեքենան, նախագահ Մացումորին շրջվեց դեպի ինձ և բացատրեց, որ միսիոների մայրն էր մահացել ավտովթարից այդ օրը: Ապա նա ասաց. «Աղոթիր, որ կարողանանք շեշտել և հասկանալ, թե ինչը կհանգստացնի այդ միսիոներին: Ես այնքան ճնշված ու անհամապատասխան էի զգում: Ես դեռ հիշում եմ, թե ինչպես էին դիմապակու խոզանակները հետ ու առաջ գնում, երբ մենք լուռ վարում էինք մեքենան: Հանկարծ Հոգին Ալմա 7.12 հատվածը բերեց իմ սրտին. «Նա իր վրա վեր կառնի նրանց թուլությունները, որպեսզի նրա սիրտը լցվի ողորմությամբ, ըստ մարմնի, որպեսզի նա կարողանա իմանալ, ըստ մարմնի, ինչպես սատարել իր ժողովրդին՝ ըստ նրանց թուլությունների» ։ Ես գիտեի, որ Հիսուս Քրիստոսի քավությունը թույլ էր տալիս մեզ հաղթահարել մեղքը: Ես գիտեի, որ Քրիստոսը կօգնի մեզ հարություն առնել և նորից ապրել: Բայց այդ գիշեր՝ Օսակա մայրուղու վրա, ես սովորեցի, որ Հիսուս Քրիստոսը կարող է նաև հանգստացնել մեզ մեր մաքառումների ու տառապանքների մեջ, երբ կյանքը արդար չէ: Ես չգիտեի, թե ինչերի էր այդ երիտասարդ միսիոները դիմակայում, բայց Քավության հրաշքի միջոցով, կար Մեկը, ով գիտեր: Այդ գիշեր՝ մեկ տարի միսիայում լինելուց հետո, Հոգին հզորությամբ վկայեց ինձ ևս մեկ անգամ, որ Մորմոնի Գիրքը ճշմարիտ է, և նրա նպատակն է վկայել, որ Հիսուսը Քրիստոսն է:
Ես վերադարձա իմ միսիայից և ամուսնացա Քրիստինեի հետ Սոլթ Լեյքի Տաճարում: Մենք տեղափոխվեցինք Կալիֆորնիա, հետո ի վերջո Բոստոն: Ես շարունակում էի ունենալ իմ վկայության կրկնվող հաստատումները, բայց կրկին ոչ մի բան այնքան խորը չէր, որքան այն առավոտ ՄՈՒԿ-ում կամ այն գիշեր՝ Օսակա մայրուղու վրա: Այնուհետև, մի կիրակի ես ունեցա Հոգու մի հզոր բայց անսպասելի վկայություն: Ես սուրբ գրության մի գլուխ էի կարդում, որին մարդկանց մեծ մասը չի դիմում իրենց վկայությունը կառուցելու համար: Դա Ալմա 30 գլուխն էր, եկեղեցու մի դասի ժամանակ, որին ես կկոչեմ Կորիհորի վարդապետություն, որտեղ Կորիհորը մերժում է Քրիստոսին, փորձում է ազատել մարդկանց իրենց ընտրությունների համար պատասխանատվությունից, հայտարարում է, որ մենք փրկվում ենք միայն մեր հանճարի միջոցով: Նա հակվում է դեպի այն, ինչն այսօր մենք կոչում ենք հարաբերական բարոյականություն: Կորիհորը նաև ագրեսիվորեն նսեմացնում էր ուրիշների համոզմունքները, որպես իրենց հայրերի հիմար ավանդույթներ: Մինչ կիրակնօրյա դպրոցի ուսուցիչը շարունակում էր դասը, ես սկսեցի մտածել, որ եթե Ջոզեֆ Սմիթը ինքնուրույն ստեղծած լիներ Մորմոնի Գիրքը, Կորիհորը տարօրինակ կերպար էր ներառելու համար: Ջոզեֆն ապրում էր կրոնական ջերմեռանդության ժամանակաշրջանում, երբ մարդիկ հավատում էին Հիսուս Քրիստոսին Նա, հավանաբար, երբեք չէր հանդիպել որևէ մեկին, ով այդքան ագրեսիվ կերպով պաշտպաներ հակաքրիստոսի վարդապետությունը, ինչպիսին է Կորիհորը կամ, ես պետք է ավելացնեմ, Նեորը կամ Սերեմը, և բոլորը Մորմոնի Գրքում: Բայց մենք գիտենք, որ Մորմոնի Գիրքը գրվել է մեր օրերի համար: Ես ճանաչում եմ այս փաստարկները հենց այն մարդկանցից, ում այդքան հաճախ եմ հանդիպել Քեմբրիջի ակադեմիական մշակույթում, Մասաչուսեթսում: Երբ ես նստած մտածում էի այս անոմալիայի մասին Կիրակնօրյա դպրոցի դասի կեսին, արդեն Մորմոնի Գրքի մասին խոր վկայությամբ, Հոգին ասաց ինձ. «Կլարկ, Մորմոնի Գիրքը ճշմարիտ է, և դրա նպատակն է վկայել, որ Հիսուսը Քրիստոսն է»:
Այս փորձառությունները շարունակվեցին իմ ողջ կյանքի ընթացքում: Այն ժամանակ, ես աղոթում էի տաճարում Բոստոնում գտնվող իմ ներքաղաքային երիտասարդների համար: Երբ ես կարդում էի Մոսիա 3.17 հատվածը, Հոգին ուսուցանեց ինձ, որ միակ ուղին, որով ես կկարողանայի օգնել այդ երիտասարդ տղամարդկանց իրենց հանգամանքներից դուրս հանելու համար, Հիսուս Քրիստոսի միջոցով էր: Դա այն ժամանակ էր, երբ ես ուսումնասիրում էի Ալմա 36 գլուխը և սովորում էի քիազմայի մասին, որն անցնում է այդ ամբողջ գլխով, որի կենտրոնական հենակետն էր Ալմա Կրտսերի փրկագնման արդյունքը: Զարմանալիորեն, թվում էր ամեն անգամ, երբ ես վկայություն էի ունենում Մորմոնի Գրքի մասին, այն գալիս էր Հիսուս Քրիստոսի մասին ուղեկցող վկայությամբ: Սա կրկին տեղի ունեցավ 2018 թվականի հոկտեմբերի գերագույն համաժողովի կանանց նիստին: Նախագահ Նելսոնն այդ նիստում հրավեր ուղղեց Եկեղեցու քույրերին՝ կարդալու Մորմոնի Գիրքը մինչև տարեվերջ, հավելելով վկայակոչում՝ նշելու Փրկչի մասին յուրաքանչյուր մեջբերումը, Փրկչի վերաբերյալ յուրաքանչյուր հատվածի քաղվածքը Մորմոնի Գրքում։ Ցանկանալով աջակցել կնոջս և իմ վեց դուստրերին, ես միացա նրանց՝ այդ հրավերի շրջանակում: Ես հենց նոր էի ստացել Մորմոնի Գրքի այս օրինակը: Այն Մորմոնի Գրքի բոլորովին նոր օրինակ էր: Ես նշեցի Փրկչի մասին յուրաքանչյուր վկայակոչում: Էջ առ էջ կարմիր մատիտով Հիսուս Քրիստոսի մասին վկայակոչումներն էին: Մորմոնի Գրքի և Փրկչի մասին արդեն խոր վկայությամբ` 48 տարեկանում Հոգին մեկ անգամ ևս վկայեց ինձ այդ աշնանը, ամեն առավոտ, երբ ես կարդում էի այս գրքի էջերը. «Կլարկ, այս գիրքը ճշմարիտ է և նրա նպատակն է վկայել, որ Հիսուսը Քրիստոսն է»:
Վերադառնալով նախագահ Նելսոնի ուղերձին և մեջբերմանը, որին ես անդրադարձա մի քիչ առաջ. «Ես աղերսում եմ ձեզ, որ պատասխանատվություն ստանձնեք ձեր վկայության համար։ Աշխատեք դրա համար: Պահպանեք այն։ Հոգ տարեք դրա մասին։ Զարգացրեք, որ այն աճի։ Սնուցեք այն ճշմարտությամբ։ Մի աղտոտեք այն անհավատ տղամարդկանց և կանանց կեղծ փիլիսոփայություններով, իսկ հետո զարմացեք, թե ինչու է ձեր վկայությունը նվազում: Երբ ձեր վկայությունը դառնա ձեր բարձրագույն առաջնահերթությունը, կտեսնեք, որ հրաշքներ են կատարվում ձեր կյանքում»: Ես վկայում եմ այդ հրաշքների մասին: Իմ կյանքում ես օրհնվել եմ այնքան շատ ուղիներով, որովհետև ես իմ վկայությունը դարձրել եմ առաջնահերթություն իմ ողջ կյանքում:
Եղբայրներ և քույրեր, որպես կրոնական ուսուցիչներ, մենք պետք է օգնենք մեր ուսանողներին պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար։ Ես կցանկանայի կենտրոնանալ հինգ ուղիների վրա, որոնցով մենք կարող ենք ուսուցանել մեր ուսանողներին պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար: Առաջինը՝ օգնեք նրանց սովորել գործադրել իրենց ազատ կամքը: Երկրորդը՝ ուսուցանեք նրանց լույս լինել ուրիշների համար, հատկապես նրանց համար, ովքեր մաքառում են: Երրորդ՝ ուղղեք հարցերը հավատքով։ Չորրորդ՝ դիմեք ճշմարտալից աղբյուրների: Եվ հինգերորդը՝ ապավինեք Հոգուն:
Նախ՝ մենք պետք է ուսուցանենք ուսանողներին, որ վկայություն կառուցելը մեր ազատ կամքի միտումնավոր քայլ է: Կ. Ս. Լյուիսը հաճախ էր անդրադառնում այս հայտարարությանը. «Շրջանագծով ամենաերկար ճանապարհը ամենակարճ ճանապարհն է դեպի տուն» Հավատքը և աշակերտությունը խորացնելը աշխատանք է պահանջում: Դա միտումնավոր քայլ է: Ալման ուսուցանում է, որ վկայություն կառուցելը պահանջում է մեր ամբողջ ուշադրությունը. «Բայց ահա, եթե դուք արթնացնեք և զարթնեցնեք ձեր ունակությունները, մինչև անգամ իմ խոսքերի վրա մի փորձարկմամբ, և գործադրեք հավատքի մի մասնիկ, այո, նույնիսկ եթե դուք չեք կարող ավելին, քան ցանկանալ հավատալ, թույլ տվեք, որ այդ ցանկությունը գործի ձեր մեջ, մինչև որ դուք հավատաք, այնպես որ դուք կարողանաք տեղ տալ իմ խոսքերի մի մասին»:
Երկրորդ սկզբունքը, որը մենք կարող ենք ուսուցանել՝ օգնելով ուսանողներին ստանձնել իրենց վկայությունները, դա լույս լինելն է ուրիշների համար, գուցե հատկապես նրանց համար, ովքեր պայքարում են: Այս սերունդը խորապես հոգ է տանում իր հասակակիցների և նրանց մասին, ովքեր իրենց կյանքում դժվարությունների են հանդիպում: Նախագահ Նելսոնն ուսուցանում է մեզ, որ չդատենք ուրիշներին, ովքեր մաքառումների մեջ են:
Եթե ընկերներն ու ընտանիքի անդամները հեռանան Եկեղեցուց, շարունակեք սիրել նրանց: Դուք չէ, որ պետք է դատեք ուրիշների ընտրությունը, ինչպես որ դուք արժանի չեք քննադատվելու՝ հավատարիմ մնալու համար:
Խնդրում եմ, լսեք ինձ, երբ ասում եմ, որ չմոլորվեք նրանց կողմից, ում կասկածները կարող են սնվել այն բաներից, որոնք դուք չեք կարող տեսնել նրանց կյանքում:
Թերահավատությունն ու կասկածը կարող են վարակիչ լինել, բայց հավատն ու հույսը նույնպես վարակիչ են: Նախագահ Ռասսել Մ. Նելսոնն շարունակում է.
«Թող ձեր թերահավատ ընկերները տեսնեն, թե որքան եք դուք սիրում Տիրոջը և Նրա ավետարանը: Զարմացրեք նրանց կասկածող սրտերը ձեր հավատացող սրտով:
Երբ դուք պատասխանատվություն եք ստանձնում ձեր վկայության համար և օգնում, որ այն աճի, դուք դառնում եք ավելի հզոր գործիք Տիրոջ ձեռքում»:
Հենց այս վերջին կետում է, որ սովորեցնելով մեր ուսանողներին գործիք և ռեսուրս դառնալ Տիրոջ համար, որտեղ, կարծում եմ, մենք նման հնարավորություն ունենք` օգնելու չափահաս երիտասարդներին իրենց վկայություններում: Ուսուցանեք նրանց լույս լինել: Ուսուցանեք նրանց ընկեր լինել: Ուսուցանեք նրանց ուրիշների համար ռեսուրս լինել: Եվ նրանց համար, ովքեր դեռ չեն գտել իրենց հավատքը, սովորեցրեք նրանց` գնալ աշխատելու, ծառայելու ուրիշներին: Բազում վկայություններ գալիս են ուրիշներին ծառայելու ընթացքում: Իմ վկայությունը, որ ես ստացա Բոստոնի Մասաչուսեթսի տաճարում, որ Քրիստոսն էր իմ երիտասարդների պատասխանը, եկավ, որովհետև ես անում էի այն ամենը, ինչ գիտեի, թե ինչպես օգնել: Ուսուցանեք մեր ուսանողներին լույս լինել և նրանց վկայությունները կաճեն:
Մենք իհարկե ուսուցանում ենք որ հարցեր ունենալը լավ է: Երեց Ռենլանդն այս երեկո մի քիչ ավելի շատ կխոսի այդ մասին: Նախագահ Նելսոնը բացատրել է. «Եթե հարցեր ունենաք, իսկ ես հուսով եմ, որ կունենաք, պատասխաններ փնտրեք՝ հավատալու մեծ ցանկությամբ: Երբեմն մենք գործում ենք, կարծես կասկածի ազնիվ հայտարարությունը ավելի շատ բարոյական քաջության բարձրագույն դրսևորում է, քան հավատի ազնիվ հայտարարությունը: Դա այդպես չէ»: Երբ հիվանդ երեխայի հայրը աղերսեց Փրկչին. «Տեր, հավատում եմ, օգնիր իմ անհավատությանը», Նա սկսեց հավատքի դիրքից: Նա սովորել էր դեռահաս տարիքում, կամ ես էի սովորել դեռահասության ժամանակ, երբ հավատքի երկընտրանքով հորս մոտ էի գալիս, ես կարծում էի, որ այնքան խելացի եմ, և որ մտածել եմ մի բան, որի մասին նա երբեք չէր մտածել: 15 տարեկանում ես ավելի խելացի էի, քան հայրս, որը միշտ հաղթում էր ամեն վեճում: Եվ այժմ ես մի գլուխկոտրուկ հարց ունեի նրա համար: Իմ հարցին պատասխանելու փոխարեն, նա պարզապես ասաց. «Կլարկ, ես էլ եմ ունեցել այդ հարցը նախկինում: Եվ իմ կյանքում ես ունեցել եմ երկու կույտ հարցեր, մի կույտը, այն բաներն էին, որոնք ես գիտեի, իսկ մյուսը, որոնք թվում էին դժվար հասկանալի: Ժամանակի ընթացքում ես պարզեցի, որ իմ իմացած բաների կույտը շարունակում է աճել, իսկ չիմացածների կույտը շարունակում է պակասել:
Եթե դուք հավատքով շարժվեք, ես խոստանում եմ ձեզ, սա տեղի կունենա: Սա չի նշանակում, որ մենք չենք պատասխանում մարդկանց ունեցած հարցերին և մտահոգություններին, բաց մենք օգնում ենք առաջ շարժվել հավատքով: Սա այն է իմ կարծիքով, ինչ երեց Լարի Քորբրիջն էր ասում իր ԲՅՀ հոգևոր հավաքում, երբ նա ասաց ուսանողներին այստեղ` այս համալսարանում, կենտրոնանալ գլխավոր հարցերի վրա և թույլ տալ, որ երկրորդական հարցերը լուծվեն ժամանակի ընթացքում: Նախագահ Նելսոնը բազմիցս հիշեցնում է մեզ, որ վկայություն կառուցելը պետք է նաև ներառի ճշմարտալից աղբյուրների դիմելը: «Սնուցեք [ձեր վկայությունը] ճշմարտությամբ։ Մի աղտոտեք այն անհավատ տղամարդկանց և կանանց կեղծ փիլիսոփայություններով, իսկ հետո զարմացեք, թե ինչու է ձեր վկայությունը նվազում: Որոշ չափահաս երիտասարդներ զգում են, որ ամուր հավատք ունենալու միակ ուղին մեր Եկեղեցու քննադատներին և թշնամիներին դիմելն է: Ինչ-որ տեղ դա մեր վկայությունը ավելի ամուր կդարձնի: Նման հանգամանքներում մենք պետք է օգնենք մեր ուսանողներին նայել մտադրության ազնվությանը: Կորիհորը, Նեորը և Սերեմը չէին փորձում դաստիարակել իրենց հետևորդներին, այլ ուղղակի փորձում էին վավերացնել իրենց սեփական սխալ ընտրությունները և պաշտպանել իրենց անձնական օրակարգերը: Ուսւցանեք ձեր ուսանողներին, որ․ «Որոշ աղբյուրներ կարող են նույնիսկ ստեղծված լինել թերահավատություն, վախ և կասկածանք սերմանելու համար»: Օգնեք նրանց նայել դեպի ապրող մարգարեները, դեպի սուրբ գրությունները և Եկեղեցու վստահելի ղեկավարները:
Ամենակարևոր ճշմարտությամբ լի աղբյուրներից մեկը, որին մենք կարող ենք դիմել Սուրբ Հոգին է: Ուսուցանեք ուսանողներին հասկանալ, թե ինչ են իրենք զգում, երբ Սուրբ Հոգին ներկա է, և ճանաչել նրա անհետացումը, երբ ճշմարտությունը սխալ է ներկայացվում: Ես այս թեմայի շուրջ ձևավորող փորձ ունեցա ԲՅՀ-Հավայի կղզիների վերջին հարցուպատասխանի ժամանակ նախագահ Հենրի Բ. Այրինգի և նախագահ Քեոնի Կաուվեի հետ: Մի ուսանող մեզ հարցրեց, թե իրենց կյանքում որտեղ կունենան Սուրբ Հոգու կարիքը: Մեջբերելով նախագահ Նելսոնի հայտարարությունը «Առաջիկա օրերին հնարավոր չի լինի հոգևորապես գոյատևել առանց Սուրբ Հոգու առաջնորդության, ուղղորդման և մշտապես սփոփող ազդեցության», նախագահ Այրինգը խնդրեց ինձ պատասխանել ուսանողի հարցին: Դա մի հարց էր, որին ես հարյուրավոր անգամներ պատասխանել էի՝ որպես ԲՅՀ-Այդահոյի նախագահ: Ես պատասխանեցի, որ ուսանողները կունենան Հոգու կարիքը, երբ նրանք որոշումներ կայացնեն այն մասին, թե ինչ սովորեն, ում հետ ժամադրվեն, որտեղ ապրեն, ինչ աշխատանք ստանձնեն և կյանքի շատ այլ որոշումներ, որոնց բախվում են մեր չափահաս երիտասարդները: Նախագահ Այրինգն այնուհետև խնդրեց ուսանողին վերընթերցել նախագահ Նելսոնի հայտարարությունը: Այս անգամ նա կանգ առավ «գոյատևել» բառի վրա: Ն։ախագահ Այրինգը պարզաբանեց, որ մարգարեն միտումնավոր օգտագործել է «գոյատեևել» բառը: Նա բացատրեց, որ ուսանողներն ապրում էին մի ժամանակաշրջանում, որտեղ հակառակորդն այնքան արդյունավետ էր խեղաթյուրում ճշմարտությունը, որ եթե նրանք չունենային Սուրբ Հոգուն, նրանք կխաբվեին ավետարանի ամենահիմնական ճշմարտությունների վերաբերյալ: Նախագահ Նելսոնը «Ունեցեք սելեստիալ մտածողություն» ելույթում հայտարարում է. «Հակառակորդի խաբեություններին վերջ չկա։ Խնդրում եմ, պատրաստ եղեք։ Երբեք խորհուրդ մի հարցրեք նրանցից, ովքեր չեն հավատում։ Առաջնորդություն փնտրեք վստահելի ձայների մեջ, որ գալիս են մարգարեներից, տեսանողներից և հայտնողներից և Սուրբ Հոգու շշուկներից»։
Եղբայրներ և քույրեր, եկեք սովորեցնենք մեր ուսանողներին պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար: Սովորեցրեք նրանց աշխատել դրա համար, սեփականացրեք այն, հոգ տարեք դրա մասին, զարգացրեք այն, որպեսզի այն աճի: Այս նպատակով, եկեք սովորեցնենք նրանց կամքի ազատություն գործադրել, լույս լինել ուրիշների համար, հարցեր տալ հավատքով, նայել ճշմարտալից աղբյուրներին և սովորել ապավինել Սուրբ Հոգուն: Կրոնական կրթության ամրապնդման հրահանգը մեզ պարտավորեցնում է դա անել համոզմունքով: Ձեր ջանքերը գործում են: Մի գնեք դրսի պատմվածքները: Չափահաս երիտասարդները ինստիտուտ են գալիս ռեկորդային մակարդակներով: Չափահաս երիտասարդները հաճախում են Եկեղեցու դպրոցներ ռեկորդային մակարդակներով: Եկեղեցում հավատքի ալեկոծություն կա, նույնիսկ այս դժվարին ժամանակներում: Մեր ուսանողները սովորում են պատասխանատվություն ստանձնել իրենց վկայությունների համար և նրանք ավելի են մոտենում Հիսուս Քրիստոսին: Ես վկայություն ունեմ մեր Փրկչի մասին: Ես գիտեմ, որ Մորմնի Գիրքը ճշմարիտ է։ Եվ ես վկայում եմ, դրա նպատակն է վկայել, որ Հիսուսը Քրիստոսն է: Եկեք հրավիրենք մեր ուսանողներին գտնել այդ նույն ճշմարտությունները: Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: