Ένα πιάνο για τον Πρόφετ
Αυτή η ιστορία έλαβε χώρα στη Μείζονα Άκκρα στη Γκάνα.
Ένα αγόρι ονόματι Πρόφετ είχε δύο σημαντικούς στόχους.
«Η μουσική είναι μία γλώσσα που όλοι μπορούν να καταλάβουν» (Παιδικό Βιβλίο Τραγουδιών, iii).
Ο Πρόφετ αγαπούσε τη μουσική. Αγαπούσε ιδίως τραγούδια της Προκαταρκτικής και ύμνους της Εκκλησίας. Σιγοτραγουδούσε τους ρυθμούς όλη μέρα. Φανταζόταν τον εαυτό του να κάθεται στο πιάνο, παίζοντας τα αγαπημένα τραγούδια του. Φανταζόταν τον εαυτό του επίσης να διδάσκει άλλους να παίζουν.
Υπήρχε απλώς ένα πρόβλημα. Δεν είχε πιάνο.
Μία ημέρα ο Πρόφετ είχε μία συνέντευξη με τον επίσκοπό του.
«Έχεις θέσει κάποιους στόχους για το πρόγραμμα Παιδιά και Νέοι;» ρώτησε ο επίσκοπος.
«Ναι» είπε ο Πρόφετ. «Θέλω να μάθω να παίζω πιάνο».
«Αυτός είναι καλός στόχος» είπε ο επίσκοπος.
«Κι όταν πετύχω αυτόν τον στόχο» είπε ο Πρόφετ «μετά έχω έναν άλλον στόχο. Θέλω να διδάξω 20 άλλους ανθρώπους πώς να παίζουν».
«Έχεις δύο καλούς στόχους» είπε ο επίσκοπος.
«Κι έχω ένα πρόβλημα» είπε ο Πρόφετ. «Δεν έχω πιάνο».
«Λοιπόν, για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε».
Στην εκκλησία την επόμενη Κυριακή ο επίσκοπος είπε στον Πρόφετ ότι είχε βρει ένα ιεραποστολικό ζεύγος που θα μπορούσε να τον διδάξει. Θα έφερναν αρμόνιο για να κάνει εξάσκηση εκείνος και άλλοι. Ήθελαν να διδάξουν πολλούς ανθρώπους να παίζουν πιάνο.
Ο επίσκοπος μίλησε σε ανθρώπους. Ο Πρόφετ μίλησε σε ανθρώπους. Η οικογένεια του Πρόφετ μίλησε σε ανθρώπους. Σύντομα όλος ο τομέας μιλούσε για μαθήματα πιάνου. Έτσι κι άλλοι.
«Πολλοί από τους φίλους μου που δεν είναι μέλη επίσης θέλουν να μάθουν» είπε ο Πρόφετ στον επίσκοπο.
«Είναι ευπρόσδεκτοι, ασφαλώς» είπε ο επίσκοπος. «Οι ιεραπόστολοι θα σου δώσουν ένα βιβλίο και θα σε βοηθήσουν να μάθεις τα μαθήματα. Και αφού μάθεις, μπορείς να τους βοηθήσεις να διδάξουν όλους τους άλλους».
«Αυτός είναι ο δεύτερος στόχος μου!» Είπε ο Πρόφετ.
Σύντομα ο Πρόφετ έκανε εξάσκηση με τους ιεραποστόλους. Του άρεσε να μαθαίνει τι σήμαινε κάθε νότα και να τις ακούει να κάνουν αρμονικούς ήχους για να δημιουργήσουν ένα τραγούδι. Δύο από τους φίλους του από την εκκλησία, ο Κέλβιν και ο Αλεξάντερ, μάθαιναν επίσης. Ύστερα από έναν μήνα, και τα τρία αγόρια άρχισαν επίσης να διδάσκουν.
Κάθε μέρα τα αγόρια δίδασκαν μαθήματα αρμονίου στο κτήριο της Εκκλησίας. Στην αρχή υπήρχαν περίπου 10 μαθητές, μετά 20 και μετά 50!
«Είναι διασκεδαστικό!» είπε ο Κέλβιν μια μέρα, όταν τελείωσε η τάξη.
«Νομίζω ότι ο Επουράνιος Πατέρας είναι ευτυχισμένος, επειδή βοηθούμε άλλους να μάθουν» είπε ο Αλεξάντερ.
Ο Πρόφετ έγνεψε καταφατικά. Ο στόχος του βοηθούσε ήδη τόσους πολλούς ανθρώπους.
Όμως υπήρχε κάτι άλλο που έκανε τον Πρόφετ ευτυχισμένο. Καθώς οι άλλοι μαθητές έκαναν εξάσκηση τα τραγούδια της Προκαταρκτικής, μάθαιναν επίσης για τον Επουράνιο Πατέρα. Ορισμένοι από αυτούς ρώτησαν τον Πρόφετ αν μπορούσαν να μάθουν περισσότερα για την Εκκλησία.
Και στην πραγματικότητα κάποιοι από τους ανθρώπους που έμαθαν για πρώτη φορά σχετικά με την Εκκλησία λόγω των μαθημάτων πιάνου, κατέληξαν να βαπτισθούν.
«Τώρα στις συγκεντρώσεις» λέει ο Πρόφετ «όλοι συμμετέχουμε μαζί και τραγουδούμε τα τραγούδια που αγαπούμε».
Εικονογραφήσεις υπό Violet Lemay