เพื่อนใหม่ ของ เวลลิงตัน
เรื่องนี้เกิดขึ้นในรีอูดีจาเนรู บราซิล ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“ทุกคนที่นี่อายุเยอะกว่าผมมาก! ผมจะพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร?”
หัวข้อ: “ทุกคนเหมือนกันหมดสำหรับพระผู้เป็นเจ้า” (2 นีไฟ 26:33)
เวลลิงตันวางกล่องหนึ่งใบไว้บนตักขณะที่พ่อของเขาขับรถผ่านรีอูดีจาเนรู บราซิล พวกเขาผ่านบ้านสีฟ้า สีเขียว และสีเหลือง พ่อจอดรถไว้นอกอาคารสีน้ำตาลขนาดใหญ่ เวลลิงตันลงจากรถและหยิบกล่องเพิ่ม ซึ่งมีสบู่ กระดาษชำระ และอุปกรณ์อื่นๆ อยู่เต็ม
เขาและพ่อของเขากำลังไปเยี่ยมบ้านพักคนชราเพื่อมอบของใช้ให้แก่ผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ที่นั่น ตอนแรกเวลลิงตันตื่นเต้น แต่ตอนนี้เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย คนที่นั่นจะมีลักษณะอย่างไร? พวกเขาจะอารมณ์เสียบ่อยหรือไม่? เขาจะพูดกับคนเหล่านั้นว่าอย่างไร?
เวลลิงตันเดินตามพ่อของเขาเข้าไปในอาคาร มีผู้คนจำนวนมากอยู่ในบ้านพัก บางคนกำลังเดินไปเดินมาโดยมีอุปกรณ์ช่วยเดิน บางคนนั่งเก้าอี้เข็น กำลังเล่นหมากรุก บางคนนั่งอยู่คนเดียว
เวลลิงตันดึงแขนพ่อของเขา “พ่อครับ ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไร” เขากระซิบ “ทุกคนที่นี่อายุเยอะกว่าผมมาก! ผมจะพูดคุยกับพวกเขาอย่างไร?”
พ่อยิ้มแล้วคุกเข่าลงข้างๆ เวลลิงตัน “พ่อรู้ว่าคนที่นี่อายุเยอะกว่า และพวกเขาอาจจะดูแตกต่างออกไปเล็กน้อย แต่ทุกคนที่นี่เป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้าเหมือนลูก! พวกเขาอาจมีเรื่องราวน่าสนใจบางอย่างที่อยากเล่า”
เวลลิงตันคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาชอบผูกมิตรกับเด็กคนอื่นๆ ที่โรงเรียนและที่ปฐมวัย บางทีเขาอาจจะผูกมิตรที่นี่ได้ด้วยเหมือนกัน!
ขณะที่พ่อแจกกล่อง เวลลิงตันเดินไปทั่วและพูดคุยกับคนที่นั่งอยู่ในห้อง เขาร้องเพลงปฐมวัยที่เขาชื่นชอบให้ผู้สูงวัยเหล่านั้นฟัง ไม่นานคนจำนวนมากก็หัวเราะและร้องเพลงด้วยกัน นั่นสนุกมาก!
เวลลิงตันมองไปรอบๆ เขาสังเกตเห็นสุภาพสตรีคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวคนเดียว เธอมีผมสีเทาและมีริ้วรอยมาก
เขาเดินไปหาเธอและนั่งลงบนเก้าอี้ยาว “สวัสดีครับ” เขาทักทาย “ผมชื่อเวลลิงตัน แล้วคุณยายล่ะครับ?”
เธอมองเขาและยิ้ม “ยายชื่อมาเรียนาจ้ะ” เธอบอก
เวลลิงตันรู้สึกกระวนกระวายจึงถามคำถามแรกที่เขานึกออก “คุณยายชอบอาหารอะไรครับ?”
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ยายชอบ ขนมปังชีสเปา จิ เคโชว จ้ะ” เธอพูด
“ผมก็ชอบเหมือนกัน!” เวลลิงตันตอบ เขาชอบชีสโรลอันเล็กๆ มาก
พวกเขาเริ่มพูดคุยกันเรื่องเพลง กีฬา และความทรงจำที่พวกเขาชื่นชอบ มาเรียนาเล่าเรื่องสนุกๆ ที่เคยทำสมัยที่เธอเป็นเด็กให้เขาฟัง
“ขอบคุณนะที่มาที่นี่ในวันนี้” เธอกล่าว “ยายไม่มีครอบครัวที่จะมาเยี่ยมยายได้ และเป็นเรื่องยากที่จะหาเพื่อนใหม่” ดวงตาของมาเรียนาเริ่มเศร้า “บางครั้งยายรู้สึกโดดเดี่ยว”
เวลลิงตันไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขาคิดว่าเขาจะเศร้าขนาดไหนถ้าเขาไม่มีเพื่อนหรือครอบครัวให้คุยด้วย จากนั้นเขานึกถึงสิ่งที่พ่อของเขาพูดว่าทุกคนที่นี่เป็นบุตรธิดาของพระผู้เป็นเจ้า
เขายิ้มและมองไปที่มาเรียนา “ตอนที่ผมเหงา ผมชอบสวดอ้อนวอนพระบิดาบนสวรรค์ พระองค์ทรงช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวเพราะผมคุยกับพระองค์ได้เสมอ คุณยายอาจลองสวดอ้อนวอนก็ได้นะครับ”
มาเรียนายิ้มและกอดเวลลิงตัน “ขอบใจนะ ยายว่าเป็นความคิดที่ดี”
ไม่นานพ่อก็เดินมาหาเวลลิงตันและแตะที่แขนของเขา “ได้เวลาไปแล้วลูก” เขาพูด
“ได้เวลาแล้วเหรอครับ?” เวลลิงตันพูด
พ่อหัวเราะ “ไม่เป็นไรลูก สัปดาห์หน้าเรากลับมาได้อีก”
เวลลิงตันรู้สึกมีความสุข เขากระโดดลงจากเก้าอี้ยาว “แล้วพบกันใหม่นะครับ!” เขาบอกมาเรียนา
เขายิ้มพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนใหม่ เขาแทบอดใจรอวันที่จะกลับมาที่นี่ไม่ไหว!
ภาพประกอบโดย ลิซ บริสซี