ซิสเตอร์โซโล
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“และพระเยซูสามารถได้ยินเพลงที่ข้าร้องไม่ได้” (เพลงสวด บทเพลงที่ 120)
การได้ยินโน้ตทั้งหมดเป็นเรื่องยาก โซฟีกล้าพอที่จะร้องเพลงหรือไม่?
โซฟีชอบร้องเพลง เธอร้องเพลงที่โรงเรียน บ้านเพื่อน และบ้านของเธอเอง สถานที่ซึ่งเธอโปรดปรานสำหรับการร้องเพลงคือที่โบสถ์
“แม่คะ” วันหนึ่งโซฟีถาม “หนูอยากเรียนร้องเพลงให้ดีขึ้น หนูจะไปเรียนได้ไหมคะ”
“เป็นความคิดที่ดีจ้ะ” แม่บอก “ขอแม่ไปหาดูก่อนนะ”
การร้องเพลงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับโซฟีเสมอไป เธอหูหนวกและไม่ได้ยินเสียงส่วนใหญ่ด้วยตนเอง เธอมีอุปกรณ์พิเศษเล็กๆ อยู่หลังหูเพื่อช่วยให้เธอได้ยิน เธอฟังเสียงต่างๆ ผิดแผกไปจากคนอื่นเล็กน้อย แต่โซฟียังคงชอบร้องเพลง
“มีข่าวดีจ้ะ โซฟี!” แม่ของเธอบอกในอีกไม่กี่วันต่อมา “แม่เจอคลาสที่ลูกสามารถเข้าร่วมได้แล้ว เป็นคณะนักร้องประสานเสียงที่มีเด็กคนอื่นๆ มาเรียนร้องเพลงด้วยกัน ครูบอกว่าลูกเริ่มพรุ่งนี้ได้เลย!”
โซฟีเต้นเล็กน้อย เธอตื่นเต้นมาก!
แต่คืนนั้นเธอเริ่มประหม่า
“ตื่นเต้นกับการเรียนพรุ่งนี้ใช่ไหม?” เคย์ลา พี่สาวของเธอถาม
โซฟีพยักหน้า “ใช่ แล้วก็กลัวนิดหน่อยเหมือนกัน หนูไม่อยากไปคนเดียวเลย”
“เธอทำได้!” เคย์ลาพูด “แต่จะช่วยไหมถ้าพี่ไปกับเธอ? เราจะได้เรียนร้องเพลงด้วยกัน”
โซฟีกอดเคย์ลา “ดีมากเลย”
เช้าวันรุ่งขึ้น โซฟีกับเคย์ลาตื่นแต่เช้าเพื่อไปร้องเพลงในคลาสของพวกเธอ ความรู้สึกประหม่าแล่นเข้ามาในสมองของโซฟีขณะเธอขึ้นรถ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอไม่เข้าใจครู? จะเป็นอย่างไรถ้าเธอไม่มีเพื่อน? จะเป็นอย่างไรถ้าคนมาจ้องเธอ?
แม่ขับรถเข้าไปในที่จอดและหันไปมองโซฟี โซฟีเลื่อนตัวลงจากที่นั่ง
“หนูไม่แน่ใจว่าหนูยังอยากไปอยู่หรือเปล่า” เธอพูด
“เกิดอะไรขึ้น?” แม่ถาม “ลูกตื่นเต้นมากก่อนหน้านี้”
โซเฟียไม่ตอบ เธอก้มมองพื้นและเตะเท้าไปมา
แม่ยิ้ม “ลูกไม่ต้องไปก็ได้ถ้าลูกไม่อยากไป แต่ถ้าลูกรู้สึกประหม่าก็สวดอ้อนวอนพระบิดาบนสวรรค์ได้ และพระองค์จะทรงช่วยลูก! อีกอย่าง เคย์ลาก็จะไปด้วย”
เคย์ลาจับมือของโซฟี “เราทำได้!” เธอพูด
โซฟีกลืนน้ำลาย เธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้ออยู่ในท้องเต็มไปหมด แต่เธอก็ออกจากรถไป เธอจับมือของเคย์ลาไว้แน่นตอนที่เดินเข้าไปในห้องเรียน
ในช่วงสองสามวันแรกของคลาส โซฟีมักจะนั่งอยู่ข้างเคย์ลาเสมอ จากนั้นวันหนึ่ง โซฟีสังเกตเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งมักจะนั่งอยู่คนเดียว เธออาจจะกลัวด้วยเหมือนกัน โซฟีไปนั่งข้างๆ เธอ
“สวัสดี!” โซฟีพูด “ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม?” เด็กสาวพยักหน้า ไม่นานพวกเธอก็หัวเราะและร้องเพลงด้วยกัน โซฟีดีใจที่เธอกล้าพอจะมีเพื่อนใหม่
การร้องเพลงกันเป็นกลุ่มสนุกมาก! โซฟีชอบเรียนรู้โน้ตดนตรีและแตะเท้าไปตามจังหวะดนตรี เธอยังสามารถสอนเนื้อเพลงในภาษามือให้เด็กบางคนอีกด้วย
วันหนึ่ง ครูประกาศเรื่องน่าตื่นเต้นเรื่องหนึ่ง ทุกคนในคลาสจะได้ร้องเพลงเดี่ยวสามช่วงในรายการพิเศษ ตอนอยู่ที่บ้าน เคย์ลาและโซฟีซ้อมท่อนของตนเองอย่างหนัก ไม่นานโซฟีก็สามารถร้องเพลงเดี่ยวของเธอเองได้สองช่วง แต่ช่วงสุดท้ายยากมาก! เธอไม่ได้ยินโน้ตทุกตัว เธอจะร้องเพลงนี้คนเดียวต่อหน้าผู้คนจำนวนมากได้อย่างไร?
โซฟีจำได้ว่าแม่เคยพูดว่าให้สวดอ้อนวอนพระบิดาบนสวรรค์เพื่อขอความช่วยเหลือ เธอจึงคุกเข่า “ข้าแต่พระบิดาบนสวรรค์ เพลงสุดท้ายนี้ยากมากสำหรับลูก ขอทรงช่วยให้ลูกมองเห็นหนทางในการร้องและไม่รู้สึกประหม่าได้ไหม?”
ในคลาสร้องเพลงครั้งต่อไป ครูของโซฟีเดินมาหาเธอ “ครูรู้ว่าหนูรู้สึกประหม่ากับเพลงที่สามของหนู หนูอยากจะร้องเพลงนั้นกับเคย์ลาไหม? จะได้เป็นซิสเตอร์โซโลไง!”
โซฟียิ้ม เธอรู้สึกอบอุ่นใจและมีความสุข เธอรู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเธอ
ในช่วงการแสดง โซฟีร้องเพลงเดี่ยวสองเพลงแรกด้วยความมั่นใจ เมื่อถึงเวลาสำหรับเพลงที่สาม เธอลุกขึ้นและจับมือของเคย์ลา ทั้งสองเดินขึ้นไปบนเวทีและร้องเพลงเดี่ยวเป็นคู่พี่สาวน้องสาว (ซิสเตอร์โซโล) เสียงดังอย่างภาคภูมิใจ โซฟีไม่รู้สึกกังวลหรือกลัวเลยแม้แต่น้อย! พระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเธอในแบบที่เธอไม่คาดคิด แต่เธอก็รู้สึกขอบพระทัยที่พระองค์ทรงได้ยินเธออยู่เสมอ
ภาพประกอบโดย อลิสซา ปีเตอร์เซ็น