Een uitgestelde reis
De auteur woont in Maine (VS).
En als Freddie zijn grootouders in Korea nooit meer kan bezoeken?
‘Ons gezin kan eeuwig zijn’ (Kinderliedjes, p. 98).
Freddie gaf papa een knuffel om afscheid te nemen. ‘Zeg tegen Haraboji dat we voor hem bidden.’
‘Dat zal ik doen. Ik zal je elke dag opbellen om te vertellen hoe het met hem gaat.’
Freddie knikte en slikte de brok in zijn keel weg.
Papa ging naar Zuid-Korea om opa en oma Haraboji en Halmoni te bezoeken. Hij zou bijna een maand wegblijven, terwijl de rest van het gezin in de Verenigde Staten bleef.
De deur ging dicht en papa was verdwenen.
‘Ik wou dat ik mee kon’, mompelde Freddie. Hij veegde een traan weg. Freddie had Haraboji en Halmoni al heel lang niet meer gezien. De ouders van Freddie hadden geld gespaard om hun volgende gezinsvakantie met ze in Zuid-Korea door te brengen. Maar Haraboji was ziek en moest geopereerd worden.
‘Het spijt me, Freddie’, zei Mama. ‘Ik wou dat we allemaal met papa mee konden gaan, maar we hebben nog niet genoeg geld gespaard. En het is belangrijk dat papa nu gaat omdat Haraboji hem nodig heeft.’
‘Maar als de dokters Haraboji niet kunnen helpen? En als hij doodgaat en ik hem nooit meer kan zien? We moeten met papa meegaan!’ Hij veegde meer tranen weg. Hij was verdrietig en boos.
Mama sloeg haar armen om hem heen. Toen hij niet meer huilde, vroeg ze: ‘Zullen we nog een keer voor Haraboji bidden?’
Freddie knikte. Ze vouwden hun armen en gingen samen bidden.
Freddie en de andere gezinsleden baden elke dag voor Haraboji. Freddie herinnerde ze er altijd aan. Hij deed zijn best om thuis te helpen terwijl papa weg was. Hij deed wat klusjes die papa altijd deed, zoals de hond uitlaten en de jongere kinderen voorlezen voordat ze naar bed gingen.
De weken gingen voorbij, en Freddie was niet zo verdrietig meer. Maar hij maakte zich nog steeds zorgen over Haraboji.
Op een avond belde papa op. ‘Maar als ik nooit meer de kans krijg om naar Korea te gaan?’ vroeg Freddie. ‘En als Haraboji niet beter wordt, en ik hem nooit meer kan zien?’
‘Freddie, op een dag ben jij aan de beurt om naar Korea te gaan. Maar het maakt niet uit of Haraboji dan nog leeft, want je zult hem weer zien. Onze familie is eeuwig.’
‘Dat weet ik’, zei Freddie. Hij kreeg een warm gevoel vanbinnen. Hij zou Haraboji weer zien, wat er ook gebeurde.
‘Ik hou van je, Freddie’, zei papa. ‘En ik ben binnenkort weer thuis.’
‘Ik hou ook van jou.’
Freddie glimlachte toen de verbinding werd verbroken. Hij wist dat ze op een dag allemaal weer bij elkaar zouden zijn. Hij was blij dat hij bij een eeuwig gezin hoorde.
Haraboji werd beter, en twee jaar later kon Freddie hem in Zuid-Korea bezoeken.
Illustraties, Karly Jade Catto