Een kwestie van eerlijkheid
De auteur woont in Utah (VS).
Wat is belangrijker: een onderscheiding of de waarheid?
‘Opdat u het goede doet’ (2 Korinthe 13:7).
‘Christy, dit is voor jou’, zei haar leerkracht, mevrouw Devin. Ze gaf Christy een envelop.
‘Dank u wel’, zei Christy. Ze scheurde de envelop open en las het briefje.
Gefeliciteerd! Je bent een van de zes leerlingen die door hun klasgenoten zijn genomineerd om een onderscheiding te ontvangen. Beantwoord alsjeblieft de onderstaande vragen en breng de antwoorden vandaag nog naar het secretariaat, dan kunnen de juryleden ze bekijken.
Christy kneep van enthousiasme in de envelop. Ze kon niet wachten om het briefje aan haar vriendinnen te laten zien.
‘Weet je wat?’ zei ze tijdens de lunchpauze tegen Gabriella. ‘Ik krijg misschien een onderscheiding.’
‘Dat is geweldig!’ zei Gabriella.
‘Ik moet alleen al deze vragen beantwoorden’, zei Christy. ‘Maar ik weet niet of ik nog interessante dingen kan opschrijven. Deze vraag luidt: “Hoe heb je in je omgeving iets voor anderen kunnen betekenen?” Ik kan eigenlijk niets bedenken.’
‘Je kunt misschien schrijven over iets wat je wel zou willen doen’, zei Gabriella. ‘Zo belangrijk is het nou ook weer niet. Ze willen gewoon weten wat voor persoon je bent.’
Christy wilde eigenlijk niet iets verzinnen. Maar misschien kon ze iets opschrijven wat ze in de toekomst kon doen. Ze tikte met haar potlood op het blad terwijl ze nadacht.
Toen herinnerde ze zich een bordje in de openbare bibliotheek: ‘Vrijwilligers gevraagd om beginnende lezers te helpen.’ Ze vond het leuk om thuis haar broertjes en zusjes met lezen te helpen. Het kon leuk zijn om ook andere kinderen te helpen. Ze had zich nog niet opgegeven om te helpen, maar dat wilde ze wel. Ze schreef op: ‘Vrijwilligerswerk bij de bibliotheek om kinderen te leren lezen.’
Christy keek naar wat ze had opgeschreven. Ze kreeg een brok in haar keel en probeerde die weg te slikken. Maar het nare gevoel werd alleen maar erger toen ze naar het secretariaat liep en haar antwoorden inleverde.
Toen Christy na schooltijd naar huis liep, voelden haar voetstappen zwaar aan. Tijdens het eten had ze geen honger.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg mama.
Christy zuchtte diep. ‘Niet echt.’
‘Wil je erover praten?’ vroeg papa.
Christy legde uit wat ze gedaan had. ‘En nu voel ik me helemaal niet goed.’ Ze vouwde haar armen en liet zich in haar stoel zakken.
‘Ik ben blij dat je het ons hebt verteld.’ Mama kneep in Christy’s hand. ‘Dat is de eerste stap om alles weer goed te maken.’
‘En ik weet wat de volgende stap is’, zei Christy met een glimlach. Zodra ze had besloten wat ze zou doen, voelde ze zich al iets beter.
Toen ze die avond ging bidden, zei ze tegen onze hemelse Vader dat ze spijt had dat ze niet eerlijk was geweest. Ze wist dat Hij haar zou helpen om zich te bekeren en het goed te maken.
De volgende ochtend ging Christy op school naar het secretariaat. Ze zwaaide de deur open en ging naar binnen …
Illustraties, Morgan Bissant