ฝั่งของฉัน ฝั่งของเธอ
“ดูเถิด เป็นการดีและน่าชื่นใจมากสักเท่าใดที่ [พี่สาวน้องสาว] อาศัยอยู่ด้วยกันเป็นน้ำหนึ่งใจเดียว!” (สดุดี 133:1)
“เมแกน! รองเท้าของเธออยู่ที่ห้องฝั่ง ฉัน!” มีอาพูดด้วยความหงุดหงิด
“พระคัมภีร์ของเธอก็อยู่ฝั่ง ฉัน เหมือนกัน” เมแกนพูด
คุณแม่โผล่หน้าเข้ามาในห้อง “สาวๆ แม่ไม่ค่อยได้ยินเรื่องการทำความสะอาดห้องนี้สักเท่าไหร่ ลูกจะออกไปที่สวนสาธารณะไม่ได้จนกว่าห้องจะสะอาด”
“แต่ของที่เละเทะพวกนี้ของเมแกนทั้งนั้นเลยนะคะ!” มีอาพูด “ไม่ยุติธรรมเลยที่หนูต้องเป็นคนทำความสะอาด”
“ของพวกนั้นไม่ใช่ของหนูทั้งหมดสักหน่อย!” เมแกนพูด
“โอ๊ย” มีอากอดอก “หนูอยากจะมีห้องเป็นของตัวเอง ทำไมหนูต้องใช้ห้องร่วมกับเมแกนด้วย? ไมเคิลยังมีห้องของตัวเองเลย!”
คุณแม่ถอนหายใจ “ลูกก็รู้ว่าเราไม่มีห้องอื่นแล้ว ไมเคิลเป็นพี่ นั่นคือเหตุผลที่เขามีห้องของตัวเอง”
“โอเค อย่างน้อยก็ทำให้เมแกนเก็บของของเธอไว้ที่ฝั่งของเธอด้วยค่ะ” มีอาวาดเส้นสมมุติด้วยนิ้วของเธอลงกลางห้อง “เห็นไหม? นั่นคือฝั่งของเธอ เมแกน นี่คือฝั่งของฉัน”
“เห้อ” คุณแม่พูด “บางทีเราอาจจะเอาผ้าม่านมากั้นเพื่อแบ่งห้องได้ นั่นจะช่วยทำให้ลูกทั้งสองไม่มีปัญหากันได้ไหม?”
มีอายิ้ม “เย้!”
วันรุ่งขึ้น คุณแม่เย็บเศษผ้าขึ้นมาเป็นผ้าม่าน ผ้าม่านเป็นสีม่วงลายตารางหมากรุก เธอยังเย็บริบบิ้นพร้อมลูกปัดห้อยไว้ที่ชายผ้าม่านด้วย ต่อมา มีอาและเมแกนช่วยคุณพ่อแขวนม่านไว้ด้วยลวด ผ้าม่านยาวไปจนสุดอีกด้านของห้อง
มีอาปรบมือด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุด! เหมือนกับมีห้องของตัวเองเลย!”
เธอหยิบสีเทียนออกมาระบายสีรูปภาพ แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เธอก็เริ่มเบื่อ เธอสงสัยว่าเมแกนกำลังทำอะไรอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่งของผ้าม่าน ปกติพวกเธอมักจะระบายสีด้วยกัน การระบายสีคนเดียวทำให้ค่อนข้างจะรู้สึกเหงา
คืนนั้นมีอาคุกเข่าลงเพื่อสวดอ้อนวอนก่อนนอน เธอขอบคุณพระบิดาบนสวรรค์สำหรับบ้านและครอบครัวของเธอ นั่นทำให้เธอรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เธอชอบมีพื้นที่ของตัวเอง แต่เธอคิดถึงการเล่นกับเมแกนด้วยเหมือนกัน
มีอาเข้านอน แต่เธอนอนไม่หลับ เธอหันมาอีกฝั่งของเธอ เธอเห็นเมแกนผ่านช่องว่างเล็กๆ ระหว่างผ้าม่านกับผนัง
“เมแกน?” เธอกระซิบ “ตื่นอยู่หรือเปล่า?”
“ตื่นอยู่” เมแกนกระซิบกลับ
“เรามาสร้างกล่องจดหมายเล็กๆ กันไหม?” มีอาถาม “เพื่อทิ้งโน้ตไว้ให้กัน”
“เป็นความคิดที่ดี” เมแกนตอบ “เราทำกันพรุ่งนี้ได้ไหม”
“ได้สิ” มีอาหลับตาพร้อมรอยยิ้ม “ราตรีสวัสดิ์ เมแกน”
“ราตรีสวัสดิ์ มีอา”
วันรุ่งขึ้น มีอาเจอกล่องเล็กๆ เธอวางกล่องนั้นไว้ระหว่างทั้งสองฝั่งของห้อง แล้วเธอก็เขียนโน้ตใส่ไว้ในกล่องมีความว่า เมแกน เธออยากจะเล่นกับตุ๊กตาสัตว์ของฉันหรือเปล่า? รัก มีอา
เมแกนหยิบโน้ตขึ้นมาอ่าน “อยากเล่นสิ!”
ทั้งสัปดาห์ มีอาและเมแกนทิ้งโน้ตไว้ให้กันในกล่องจดหมายของพวกเธอ และเธอทั้งสองเล่นด้วยกันทุกวัน บางครั้งมาเล่นในฝั่งของมีอา บางครั้งก็มาเล่นในฝั่งของเมแกน แต่พวกเธอสนุกเมื่ออยู่ด้วยกันเสมอ
“รู้ไหม” มีอาบอกกับเมแกนในวันหนึ่ง “ฉันไม่แน่ใจว่าเราต้องการผ้าม่านผืนนี้อีกต่อไปไหม”
“ใช่” เมแกนพูด “มันค่อนข้างจะขวางทาง”
คุณพ่อช่วยปลดผ้าม่านออก
“พ่อดีใจที่ลูกเรียนรู้ที่จะเข้ากันได้” คุณพ่อกล่าว
มีอายิ้มให้เมแกน “หนูก็ดีใจค่ะ”
ภาพประกอบโดย แคเธอรีน แบล็คมอร์