‘Ik wil niet volwassen worden!’
De toekomst leek zo eng.
‘Lang zal ze leven in de gloria!’ zong iedereen.
Chakell blies alle kaarsjes op haar taart in één keer uit. Ze grinnikte toen haar familie juichte.
Ze was vandaag 10 jaar geworden en deze verjaardag zou de beste ooit worden!
‘Je wordt zo snel groot’, zei mama.
‘Nu ben je al een tiener!’ zei papa met zijn luide stem.
‘Nog even en je bent net zo oud als ik’, zei Chantele, haar oudere zus.
Chakells glimlach verwaterde. ‘Zo oud ben ik nog niet!’ zei ze. ‘Ik ben nog maar 10 jaar.’
‘Maar volgend jaar ga je naar de jongevrouwen en daarna ga je naar de middelbare school’, zei Chantele. ‘Daarna leer je autorijden en voor je het weet ben je volwassen!’
Chakell kreeg plots een gek gevoel in haar buik. Ze had de laatste tijd wel vaker last van haar buik, vooral wanneer ze aan de toekomst dacht.
Ze negeerde haar buik en glimlachte. ‘Laten we taart eten!’
Later die avond zat Chakell op bed en bladerde ze door een van haar lievelingsboeken. Maar ze kon zich niet concentreren op wat ze las. Haar maag zat nog steeds in de knoop.
Op verjaardagen dacht Chakell altijd aan volwassen worden. Hoe ouder ze werd, hoe enger de toekomst leek. Omdat ze niet wist wat er zou gebeuren, werd ze zenuwachtig!
Er kwamen steeds bezorgde gedachten in Chakell op.
Straks is mijn kindertijd voorgoed voorbij!
Wat als ik niet slim genoeg ben voor de middelbare school?
Wat als ik geen vrienden heb?
Mijn hele leven zal veranderen!
De tranen stroomden over haar wangen. Ze veegde de tranen weg en snoof.
Toen hoorde ze iemand zachtjes op de deur kloppen. ‘Ben je aan het huilen?’ vroeg mama. Ze ging op Chakells bed zitten. ‘Was je verjaardag niet leuk?’
Mama ging naast Chakell zitten en gaf haar een knuffel.
‘Mijn verjaardag was geweldig’, zei Chakell terwijl ze tegen mama’s schouder leunde. ‘Maar ik wil niet volwassen worden! Ik ben zo bang.’
Mama aaide over haar haar. ‘Groter worden kan eng zijn. Maar het kan ook heel leuk zijn!’
Chakell veegde de tranen uit haar ogen. ‘Het klinkt niet echt leuk’, zei ze. ‘Het klinkt gewoon moeilijk.’
Mama knikte. ‘Het kan soms moeilijk zijn’, zei ze. ‘Maar je kunt moedig zijn! Weet je dat je leven een avontuur is? Onze hemelse Vader heeft je hiernaartoe gestuurd om geweldige dingen mee te maken.’
Chakell keek naar het boek dat ze in haar hand had. Ze las graag avonturenverhalen. Ze had zich nooit gerealiseerd dat het leven een avontuur is.
‘Maar hoe kan ik moedig zijn als ik niet weet wat er gaat gebeuren?’
‘Daarom hebben we geloof.’ Mama glimlachte. ‘Geloof houdt in dat we ons door onze hemelse Vader laten leiden en weten dat Hij ons zal helpen om moedig te zijn. Hij heeft me vaak geholpen om moedig te zijn als ik bang was voor nieuwe dingen. En Hij zal jou ook helpen.’
‘Echt waar?’
‘Echt waar’, zei mama. ‘Je kunt altijd bidden en om hulp vragen.’
Daardoor voelde Chakell zich een beetje beter. ‘Oké.’
Voordat ze naar bed ging, knielde Chakell neer en bad ze. ‘Help me alstublieft om moedig te zijn’, fluisterde ze. ‘Help me om niet bang te zijn voor de toekomst.’
Toen ze klaar was, kreeg Chakell een rustig, vredig gevoel. De toekomst kan een beetje eng lijken. Maar met de hulp van onze hemelse Vader kan het ook een geweldig avontuur zijn!
Illustraties, Natalie Briscoe