“จั๊กจี้เจ้าปัญหา,” เพื่อนเด็ก, ส.ค. 2022
จั๊กจี้เจ้าปัญหา
จะสนุกก็ต่อเมื่อทุกคนรู้สึกสนุกด้วย!
“แม่คะ!” ลิซซี่ตะโกน “แม็กซ์จั๊กจี้หนูไม่หยุดเลย! ทั้งๆ ที่หนูบอกให้เขาหยุดทำ”
“ผมไม่ได้ทำนะครับ!” แม็กซ์ตะโกนกลับไป “ผมแค่จั๊กจี้นิดเดียวเอง และ เธอ ก็สะกิด ผม ด้วยครับ!”
“เด็กๆ!” คุณแม่เรียกจากโถงทางเดิน “แม่นึกว่าเราจะมาสร้างป้อมผ้าห่มกัน เลิกทะเลาะกันแล้วมาช่วยหน่อย”
ลิซซี่รีบวิ่งไปที่ห้องของครอบครัว แต่แม็กซ์ยังคงหงุดหงิดอยู่
ทำไมลิซซี่ช่างฟ้องจัง? เขาสงสัยขณะเดินไปอย่างช้าๆ จั๊กจี้เป็นเรื่องสนุกไม่ใช่หรือ? อีกอย่าง ลิซซี่ชอบสะกิด ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน
เมื่อแม็กซ์มาถึงห้องของครอบครัว คุณแม่ดึงผ้าห่มออกมาไว้กองหนึ่ง เขาเอื้อมมือจะไปหยิบผืนสีเหลืองผืนโปรดของเขา แต่ลิซซี่คว้าผืนนั้นไว้ก่อน
เขาแย่งผืนนั้นจากมือของเธอ “นี่ ของฉัน นะ!”
“เอาคืนมา!” ลิซซี่คว้าหมอนแล้วตีไปที่แขนเขา
“หยุดนะ!” แม็กซ์ตะโกน แต่ลิซซี่กลับตีเขาที่แขนอีกข้างหนึ่ง
“เฮ้ เด็กๆ!” คุณแม่พูด “นี่ไม่ใช่วิธีที่เราสร้างป้อมนะ” คุณแม่นั่งลงบนเบาะโซฟาบนพื้นแล้วดึงแม็กซ์กับลิซซี่ให้มานั่งลงข้างเธอ “เรามาสูดลมหายใจลึกๆ กันก่อน”
แม็กซ์มองข้างหลังคุณแม่และจ้องเขม็งไปที่ลิซซี่ จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
คุณแม่โอบกอดแม็กซ์กับลิซซี่ “ถ้ามีคนทำสิ่งที่ลูกไม่ชอบแล้วเขาทำแบบนั้นเรื่อยๆ ลูกจะรู้สึกอย่างไร?”
“รู้สึกไม่ดีค่ะ” ลิซซี่ตอบเบาๆ
“ใช่แล้ว” คุณแม่พูด “การสะกิดและการตีด้วยหมอนจะสนุกก็ต่อเมื่อทุกคนรู้สึกสนุกด้วย เราเคารพซึ่งกันและกันโดยหยุดทำเมื่อมีคนขอให้เราหยุด”
“แต่นั่นแค่การจั๊กจี้เองนะครับ” แม็กซ์พูด
“อาจจะเป็นแค่การจั๊กจี้สำหรับลูก แต่นั่นอาจกวนใจลิซซี่จริงๆ” คุณแม่พูด “พระบิดาบนสวรรค์ประทานร่างกายอันน่าอัศจรรย์ให้เราดูแลและปกป้อง และนั่นหมายความว่าไม่เป็นไรที่จะบอกให้ ‘หยุด!’”
“ถ้างั้นก็สะกิดอีกไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ?” ลิซซี่ถาม
“ผมไม่ชอบโดนสะกิด!” แม็กซ์บอกกับคุณแม่ “เรามาสร้างกฎใหม่ของครอบครัวกันดีไหมครับ? เมื่อมีคนไม่อยากถูกแตะตัวและพูดว่า ‘หยุด’ เราจะหยุดทันที”
“นั่นเป็นความคิดที่ดีจ้ะ” คุณแม่พูด “ลูกคิดยังไงบ้างจ๊ะลิซซี่?”
ลิซซี่ยิ้ม “หนูชอบค่ะ โดยเฉพาะถ้านั่นจะหมายถึงไม่จั๊กจี้ด้วย”
“ดีมาก” คุณแม่ตอบ “หากมีใครสัมผัสลูกและลูกไม่ชอบ ลูกสามารถบอกปฏิเสธคนนั้นได้”
“แม้กระทั่งหาก แม่ เป็นคนกวนใจเราหรือครับ?” แม็กซ์ยิ้มกว้าง
“ใช่จ้ะ ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือพ่อ หรือลิซซี่ หรือเพื่อนก็ตาม—หยุดก็คือหยุด และถ้าพวกเขาไม่ฟังและแตะตัวลูกไม่หยุด ให้บอกแม่หรือพ่อได้ทันที”
“แต่นั่นจะไม่เป็นการช่างฟ้องหรือคะ?” ลิซซี่ถาม
“นั่นไม่ใช่การฟ้องจ้ะ” คุณแม่พูด “ลูกควรบอกแม้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าห้ามพูดก็ตาม”
“นี่หมายความว่าหนูไม่ต้องกอดคุณป้ามินดี้เมื่อเธอมาใช่ไหมคะ?” ลิซซี่ถาม “คุณป้ากอดหนูแน่นมาก หนูไม่ค่อยชอบเท่าไร”
คุณแม่ยิ้ม “ใช่เลย คุณป้ามินดี้กอดค่อนข้างแน่น ลูกอาจจะแค่โบกมือปฏิเสธแทนและพูดว่า ‘ไม่ค่ะ ขอบคุณ’ หากเธอต้องการจะกอด ไม่เป็นไรนะจ๊ะ มีคนที่แม่เองก็ไม่ชอบกอดเหมือนกัน”
แม็กซ์ทำตาโตและเศร้า “นี่หมายความว่าคุณแม่ไม่ชอบกอด เรา ใช่ไหมครับ?”
คุณแม่หัวเราะแล้วดึงลิซซี่กับแม็กซ์เข้ามากอด “ไม่ใช่จ้ะ ลูกๆ เป็นคนที่แม่ชอบกอดที่สุด ตอนนี้เรามาสร้างป้อมให้เสร็จกันเถอะ!”
พวกเขาตั้งเบาะโซฟาขึ้นเพื่อทำเป็นกำแพง จากนั้นพวกเขาก็ดึงเก้าอี้ในครัวและใช้ผ้าห่มมาคลุมให้ทั่ว ลิซซี่กับแม็กซ์คลานเข้าไปข้างในแล้วดันเบาะอีกอันเข้าไปในทางเข้าเพื่อทำเป็นประตู
ลิซซี่ยิ้มและเอื้อมมือไปสะกิดแม็กซ์
“หยุดนะ” แม็กซ์พูด และนิ้วของลิซซี่ก็หยุดอยู่ตรงหน้าเขา เขายิ้มกว้างและยื่นนิ้วออกมาพร้อมที่จะสะกิดเธอกลับ “โอเค เริ่มได้”