“ดอกไม้ไฟเสียงดังหลากสี,” เพื่อนเด็ก, ก.ค. 2024, 10–11.
ดอกไม้ไฟเสียงดัง หลากสี
“ทำไมพระบิดาบนสวรรค์ไม่ทรงทำให้เสียงดังหายไป?” ชาร์ลอตต์ถาม
เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา
ชาร์ลอตต์เกลียดเสียงดัง! เธอไม่ชอบเสียงที่ดังก้องในหูหรือเสียงที่ดังวิ๊งอยู่ในหัว แม้ว่าเธอจะรู้ว่าตัวเองปลอดภัย แต่เธอยังรู้สึกเครียดเมื่อได้ยินเสียงล้อรถสีกับถนนดังเอี๊ยด ฝูงชนโห่ร้อง หรือเสียงตีกลอง
และชาร์ลอตต์ไม่ชอบดอกไม้ไฟเลย จริงๆ!
ครอบครัวของเธอพยายามทำหลายวิธีเพื่อปลอบเธอเมื่อมีเสียงดัง คุณพ่อซื้อที่ครอบหูแบบพิเศษให้เธอเพื่อช่วยป้องกันเสียงรบกวน เมื่อเกิดฟ้าร้อง คุณแม่จะซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มกับเธอ นอกจากนี้ ชาร์ลอตต์สวดอ้อนวอนขอความช่วยเหลือให้ตัวเองไม่กลัว
สิ่งเหล่านี้ล้วนช่วยได้ แต่เสียงดังยังทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอยู่ดี
“เราจะไปชมการแสดงดอกไม้ไฟสุดพิเศษที่สวนสาธารณะกันคืนนี้จ้ะ” คุณแม่บอกกับชาร์ลอตต์ “ลูกอยากไปด้วยไหม?”
ชาร์ลอตต์ขมวดคิ้ว “แต่ดอกไม้ไฟเสียงดังมากเลยนะคะ”
“ตอนนี้ลูกโตขึ้นแล้ว การดูดอกไม้ไฟอาจจะสนุกมากขึ้นก็ได้นะ” คุณแม่พูด “เพื่อนทุกคนของลูกจะอยู่ที่นั่น เราเอาที่ครอบหูแบบพิเศษไปด้วยก็ได้ ลูกคิดว่าจะลองดูได้ไหม?”
ชาร์ลอตต์ถอนหายใจ “โอเคค่ะ หนูลองดูก็ได้”
การแสดงดอกไม้ไฟที่สวนสาธารณะเริ่มต้นได้อย่างสมบูรณ์แบบ ชาร์ลอตต์และเพื่อนๆ วิ่งไปทั่วสนามหญ้า แบ่งขนมและเล่นเกมกัน ไม่นานท้องฟ้าก็มืดลง ชาร์ลอตต์นั่งลงและเอาที่ครอบหูออกมาขณะที่เธอมองดูท้องฟ้าอย่างประหม่า
บูม! บูม! ปัง!
หัวใจของชาร์ลอตต์เต้นเร็วขึ้น และเธอรู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด เธอลุกขึ้นและพยายามหนีเสียงที่ดังอยู่รอบตัวเธอ
คุณแม่วิ่งตามชาร์ลอตต์แล้วอุ้มเธอขึ้นมา ทั้งสองนั่งลงและคุณแม่กอดเธอไว้แน่น น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของชาร์ลอตต์
“แม่ขอโทษที่ทำให้ลูกกลัว” คุณแม่พูด “แม่อยู่นี่แล้ว มาดูที่สีกันดีกว่า ลูกจะได้ไม่ต้องสนใจเสียงมากนัก ลูกมองเห็นอะไรด้วยตาบ้างจ๊ะ?”
ชาร์ลอตต์สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “หนูเห็นสีทอง สีแดง และสีเขียวค่ะ”
“งั้นลองใช้จมูกดูซิ” คุณแม่พูด “ลูกได้กลิ่นอะไรบ้าง?”
“หนูได้กลิ่นควันและหญ้าค่ะ” ชาร์ลอตต์พูด “และป๊อปคอร์นด้วย!”
“ตอนนี้ลูกสามารถใช้ประสาทสัมผัสอะไรได้อีกบ้าง?”
ชาร์ลอตต์หลับตาลง “หนูใช้ความรู้สึกได้ค่ะ เมื่อดอกไม้ไฟระเบิด หนูรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนที่หน้าอก”
“ลูกได้รสชาติอะไรไหม?” คุณแม่ถาม
ชาร์ลอตต์แลบลิ้นออกมา “หนูชิมดอกไม้ไฟไม่ได้ค่ะ” เธอหัวเราะ
ทั้งหมดนี้ทำให้ชาร์ลอตต์อยากรู้ ผู้คนสร้างสีที่แตกต่างกันได้อย่างไร? เธอสงสัย ทำไมดอกไม้ไฟจึงระเบิดได้? พวกเขาสร้างรูปร่างที่แตกต่างกันได้อย่างไร? ดอกไม้ไฟดูไม่น่ากลัวนักในตอนนี้
“คุณแม่คะ ดอกไม้ไฟน่าทึ่งมาก!” ชาร์ลอตต์พูด
คืนนั้นขณะที่คุณแม่อุ้มชาร์ลอตต์เข้านอน ชาร์ลอตต์ถามว่า “ทำไมพระบิดาบนสวรรค์ไม่ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของหนูเมื่อหนูขอให้พระองค์ทรงทำให้เสียงดังหายไปล่ะคะ?”
คุณแม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง “พระบิดาบนสวรรค์ไม่ได้ทรงทำให้สิ่งที่น่ากลัวหายไปเสมอไปหรอกจ้ะ” เธอพูด “แต่บางครั้งพระองค์ทรงช่วยให้เรามองเห็นสิ่งต่างๆ แตกต่างออกไปหรือให้ใครสักคนช่วยปลอบโยนเรา”
“เหมือนกับที่พระองค์ทรงช่วยหนูในคืนนี้!” ชาร์ลอตต์พูด
“ถูกต้องจ้ะ!” คุณแม่ยิ้ม “ลูกไปชมการแสดงดอกไม้ไฟถึงแม้ว่าลูกกลัว จากนั้นพระบิดาบนสวรรค์ทรงช่วยบรรเทาความกลัวของลูก และพระองค์ทรงช่วยให้ลูกเห็นความสวยงามของดอกไม้ไฟโดยใช้ประสาทสัมผัสอื่นๆ อีกด้วย”
ชาร์ลอตต์คิดถึงสีสันอันสดใสบนท้องฟ้าแล้วยิ้ม เธอยังคงไม่ชอบเสียงดัง เสียงพวกนั้นยังคงทำให้เธอกลัว แต่เธอรู้ว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงสามารถช่วยให้เธอกล้าหาญได้เสมอ
ภาพประกอบโดย อาดัม ฮอว์ลิงก์